روز چهارم رقابت‌های المپیک زمستانی 2022 پکن روز مکس پروت، اسکی‌باز کانادایی بود، کسی که سه سال پیش فهمید سرطان دارد و جنگی سخت را با این بیماری مهلک آغاز کرد. سرطان اما نه تنها او را از ادامه زندگی مأیوس نکرد بلکه اراده‌ای به او داد که نتیجه‌اش کسب مدال طلای ماده اسنوبورد بازی‌های المپیک زمستانی بود. این ورزشکار 27 ساله، چهار سال پیش در المپیک زمستانی پیونگ‌چانگ در رشته اسلوپ‌‌استایل موفق به کسب مدال نقره شد و یک سال بعد از آن بود که فهمید به سرطان مبتلا شده است. در این سه سال اما او حتی قویتر هم شد تا در دوره بعدی المپیک زمستانی مدالی خوشرنگ‌تر و اولین گردن‌آویز طلایی خود را در این رقابت‌ها کسب کند. بهترین رکورد او با ثبت زمان 96/90 کافی بود تا او بر رقیب چینی 17 ساله‌اش سو ایمینگ با رکورد 77/80 و هموطنش مارک مک‌کوریس که مدال برنز را از آن خود کرد، غلبه کند و روی سکوی نخست بایستد.

پروت ماه دسامبر سال 2018 متوجه شد که به سرطان لنفوم مبتلا شده است. به این ترتیب او به دستور پزشک دوره شیمی درمانی را آغاز کرد و 12 دور شیمی درمانی کرد تا اینکه سال بعد از آن در ماه جولای اعلام کرد که سرطان را شکست داده است. شیوع کرونا به پروت اجازه نداد که در رویدادی بزرگ شرکت کند و به این ترتیب او پیروزی‌اش در نبرد با سرطان و بازگشتش به میادین را روی سکوی قهرمانی اسنوبورد رقابت‌های المپیک زمستانی جشن گرفت.

او بعد از موفقیتش در پکن گفت: «این دستاورد قطعاً حیرت‌‌انگیز بود. روزهای سختی را سپری می‌کردم و گاهی اوقات احساس شیری در قفس را داشتم چون نمی‌توانستم کاری که بیشتر از همه دوست دارم را انجام دهم. آن مقطع تنها زمانی در زندگی‌ من بود که من مجبور شدم اسنوبوردم را در کمد بگذارم. ورزش اسنوبورد تنها چیزی است که من می‌شناسم. به همین دلیل کنار گذاشتن آن برایم خیلی سخت بود. تا قبل از آن اتفاق من فکر می‌کردم هر چیزی که بخواهم همان می‌شود اما الان دیگر این‌طور فکر نمی‌کنم. الان هر بار که روی اسنوبورد می‌روم بیشتر از دفعه قبل قدر این فرصتی را که به دست آورده‌ام می‌دانم.»

 

لیونل مسی بالاخره دارد به چیزی که هواداران پاری‌سن‌ژرمن از بدو ورودش از او انتظار داشتند، نزدیک می‌شود. او در بازی اخیر تیمش مقابل لیل مدافع عنوان قهرمانی لوشامپیونه که پاریسی‌ها 5 بر یک بردند، هم گل زد هم به پرسنل کیمپمبه پاس گل داد. این بدترین خبر ممکن برای رئال مادرید و هوادارانش بود چرا که آنها هفته دیگر در دور رفت از مرحله یک هشتم نهایی لیگ قهرمانان اروپا در پارک دو پرنس میهمان مسی و یارانش خواهند بود.

نشریه اکیپ درباره عملکرد مسی مقابل لیل در آستانه مصاف PSG‌ با رئال مادرید نوشت:«مسی یک بار دیگر درست در بهترین مقطع فصل درخشید. بعد از نیم فصلی با آمار دور از انتظارات که با وقفه‌های ناشی از حضور در اردوی تیم ملی آرژانتین و مصدومیت هم همراه بود، نمایشی که مسی مقابل لیل ارائه کرد امیدوار کننده بود. او لباس کارش را که برای روز مبادا کنار گذاشته بود به تن کرد. پاها دروغ نمی‌گویند. پیچ و تاب خوردن لئو در استاده پیره مائوری و جولان‌های او در فضاهای بسته و محدود میان مدافعان حریف نشانه‌ای برای افزایش شور و هیجان در لیگ یک بود.»

مسی با نمایش درخشانش فقط باعث پیروزی قاطع پاریسی‌ها نشد. در واقع او بهترین شب حضورش در این تیم را هم تجربه کرد و با کسب نمره 7 از 10 از اکیپ در کنار دانیلو و مارکو وراتی به طور مشترک به عنوان بهترین بازیکنان میدان معرفی شدند.

مسی در پاری‌سن‌ژرمن بیشتر به بازی در سمت راست مثلث خط حمله گرایش داشته است و این پستی است که او بیشتر از همه با آن راحت است و در طول حرفه‌اش در آن خوش درخشیده اما در بازی مقابل لیل، در سیستم 3-3-4 تیم مائوریسیو پوچتینو، در کنار کیلیان امباپه و آنخل‌دی‌ماریا، مسی این فرصت و امکان را داشت که بیشتر به مرکز متمایل شود. این آزادی عمل برای متمایل شدن به مرکز به او اجازه می‌داد که خودش را راحت‌تر به امباپه برساند و توپ را بین خودشان رد و بدل کنند. بنابراین رئال مادرید کارلو آنچلوتی باید مراقب جاگیری جدید مسی در ترکیب PSG‌ باشد تا مانند لیل غافلگیر نشود.

 

دنی مورفی ستاره انگلیسی سابق تیم فوتبال لیورپول از تصمیم ستاره این تیم، محمد صلاح در بازی اخیر تیم ملی کشورش انتقاد کرد. صلاح و یارانش در فینال جام ملت‌های آفریقا در ضربات پنالتی در حالی به سنگال باختند که کاپیتان فراعنه امیدوار بود با زدن ضربه آخر سند قهرمانی تیمش را امضا کند. مصر اما نه تنها قهرمان نشد بلکه فرصت به صلاح نرسید که پنالتی پنجم تیمش را بزند و با هدر رفتن ضربات دو هم‌تیمی‌اش پیروزی 4 بر 2 سنگالی‌ها را در پی داشت.

دنی مورفی درباره تصمیم صلاح 29 ساله برای منتظر ماندن تا فرا رسیدن ضربه پنالتی پنجم مصری‌ها اشاره‌ای هم به تحلیل دیگر اسطوره لیورپول جیمی کاراگر داشت، کسی که نگه داشتن صلاح برای زدن پنالتی آخر تیم کارلوس کی‌روش را دیوانگی دانست.

مورفی گفت: «من فکر می‌کنم اینکه یک بازیکن تصمیم می‌گیرد منتظر بماند تا ضربه پنالتی پنجم را بزند، این نشأت گرفته از نوعی خودشیفتگی او است. او به جای اینکه به این فکر کند که چه چیزی به صلاح تیم است، به این فکر می‌کند که برای خودش بهتر است که کدام پنالتی را بزند. به نظر من صلاح هرگز نباید ضربه پنجم انتخاب می‌کرد. یادم هست که کاراگر هم درباره هدر رفتن پنالتی رونالدو (در بازی منچستریونایتد مقابل میدلزبورو در جام حذفی) چیزهایی گفت. من می‌بینم که گاهی اوقات مردم می‌‌آیند در برنامه‌های تلویزیونی درباره پنالتی زدن نظر می‌دهند، کتاب می‌نویسند یا پادکست ضبط می‌کنند. هیچ یک از آنها اما در بازی‌های بزرگ پنالتی نزده‌اند و درکی از آن ندارند. به نظر من تمرین کردن شما را بی‌عیب و نقص نمی‌کند بلکه فقط به عملکردتان ثبات می‌دهد. تمرین زمانی خوب است که به شیوه اصولی انجام شود. شما در تمرینات هرگز نمی‌توانید فشار را شبیه‌سازی کنید. شما هرگز نمی‌توانید کاری که بازیکن قرار است در لحظه شیرجه برای مهار توپ انجام دهد را شبیه‌سازی یا پیش‌بینی کنید. بله من هم قبول دارم که بهترین پنالتی‌زن تیم نباید برای زدن ضربه پنجم نگه داشته شود. پنالتی‌زن اما باید از نظر ذهنی آمادگی کامل داشته باشد. به نظر من اگر شما نگران تبعات از دست دادن پنالتی باشید نمی‌توانید با ذهنی آرام بروید و پنالتی‌تان را بزنید.»

 

چلسی به‌دنبال حضور در فینال جام باشگاه‌های جهان (یا جام جهانی باشگاه‌ها) است. آنها در مرحله نیمه‌نهایی این رقابت‌‌ها به مصاف الهلال عربستان می‌روند.

چلسی از مرحله نیمه‌نهایی پا به این رقابت‌ها می‌گذارد، در حالی که الهلال در مرحله قبل هم بازی کرده و با نتیجه شش بر یک، الجزیره را برده است.

الهلال در این فصل در لیگ عربستان، در 17 مسابقه 8 برد، 7 مساوی و دو شکست داشته است و در رده چهارم جدول به سر می‌برد. آنها 13 امتیاز کمتر از الاتحاد صدرنشین دارند.

تیم لئوناردو ژاردیم بازیکنانی مانند اودیون ایگالو، مهاجم سابق منچستریونایتد و متئوس پریرا، مهاجم سابق وست‌بروم را در اختیار دارد. موسی مارگا و آندره کاریو هم در این تیم هستند و تماشای بازی آنها برابر تیم توماس توخل جذاب خواهد بود.

چلسی دفعه قبل در سال 2012 در این رقابت‌ها شرکت کرده بود که در آنجا با شکست غافلگیرکننده یک بر صفر مقابل کورینتیانس، دستش از جام کوتاه ماند. این تیم می‌خواهد اولین قهرمانی‌اش را در این رقابت‌ها کسب کند.

تیم توخل پس از پیروزی دو بر یک مقابل پلیموث آرجایل در جام حذفی پا به این مسابقات گذاشته است. آنها پیش از تعطیلات دیدارهای ملی، تاتنهام را هم در لیگ با نتیجه دو بر صفر شکست داده بودند.

بازی بعدی چلسی در لیگ برتر ده روز دیگر و برابر کریستال پالاس است و آنها سپس در لیگ قهرمانان با لیل بازی می‌کنند.

توخل به‌دلیل ابتلا به ویروس کرونا به ابوظبی سفر نکرده است، اما اگر تیمش به فینال راه یابد، ممکن است او راهی امارات شود.

الهلال پیش از این بازی مصدوم جدیدی نداشته است و به این ترتیب احتمالاً ژاردیم همان ترکیب بازی با الجزیره را به میدان می‌فرستد. ایگالو که برابر الجزیره گل مساوی را زد، در ترکیب ثابت قرار می‌گیرد. او تجربه بازی برابر چلسی را دارد.

پریرا هم که در وست‌بروم خوش می‌درخشید، در پست شماره 10 بازی خواهد کرد. اما کاریو ممکن است روی نیمکت بنشیند و سالم الدوساری در سمت راست خط حمله قرار بگیرد.

در چلسی، ریس جیمز با اینکه هنوز مصدومیت همسترینگ‌اش خوب نشده، در لیست قرار گرفته است. در هر حال بعید است او در این رقابت‌ها بازی کند.

ادوار مندی هم که در جام ملت‌های آفریقا با سنگال حضور داشت، احتمالاً دیرتر به تیمش ملحق خواهد شد. میسون ماونت هم با وجود آسیب‌دیدگی برابر پلیموث، در لیست قرار دارد.

بن چیلول و روبن لوفتوس-چیک هم که مصدوم هستند، در لندن مانده‌اند.

چلسی احتمالاً از همان سیستم 3-3-4 بازی با پلیموث استفاده می‌کند و مارکوس آلونسو و تیمو ورنر در تلاش هستند که به ترکیب ثابت برسند. سائول نیگوئس، رأس بارکلی و کندی هم امیدوارند در بازی نیمه‌نهایی به میدان 

بروند.

 

موتور اتلتیکومادرید ایراد پیدا کرده بود و در بازی یکشنبه شب در نوکمپ مستقیم به دیوار کوبید. بارسلونا 4 بر 2 شکست‌شان داد و اگر کارت قرمز احمقانه دنی آلوز نبود، شاید تیم دیگو سیمئونه با شکستی خفت‌بار از کاتالونیا به مادرید می‌رفت. اتلتیکو با این نتیجه جای خود را در میان چهار تیم برتر لالیگا به بارسلونا داد.

باختن تمام بازی‌های ماه دسامبر به‌شدت به اتلتیکو ضربه زد اما بازگشت مقابل والنسیا و پیروزی 3 بر 2 در ژانویه به نظر می‌رسید این تیم را دوباره در مسیر قرار داده اما فقط به نظر می‌رسید.

سیمئونه با توجه به عملکرد سال‌های اخیر و اینکه بالاتر از بارسا بود به‌دنبال نباختن در این بازی بود اما فرم دفاعی افتضاح این فصل کاری کرده، انتظار استحکام و هوشیاری از این تیم غیرمنطقی شود. اتلتی در پنج بازی آخرش در رقابت‌های مختلف 12 گل خورده و در 13 بازی آخرش تنها دو کلین‌شیت داشته ضمن اینکه 30 گل خورده در لالیگا بدترین آمار میان تیم‌های نیمه بالای جدول است.

البته همه جای زمین مشکل دارد. خرید تابستانی تیم رودریگو دی پائول به‌شدت افت کرده، لوییس سوارس به بارسلونا گل زد اما بعد از یک قحطی گل طولانی و ماریو هرموسو که آداما ترائوره او را شرمسار کرد.

 

مشکل در مغز

سرزنش بازیکنان به خاطر فرم اخیر غیرمنطقی نیست اما این فقط سطح سقوط اتلتیکو است. استفان ساویچ، مدافع اهل مونته نگرو که نبودش به‌دلیل مصدومیت مشکلات سیمئونه را زیادتر کرده، می‌گوید:«ما تا وقتی عقب نیفتیم بازی را شروع نمی‌کنیم، نمی‌دانم چه مشکلی در مغز ما ایجاد شده اما هر چه هست باید درست شود اگر می‌خواهیم در لیگ قهرمانان باشیم.»

خیلی از مشکلات اتلتیکو روانی است چون تیم با بحران هویتی عمیقی روبه‌رو شده. اگر آنها آن تیم نفوذناپذیر دفاعی نیستند که توانست قهرمانی سال 2014 لالیگا را به دست آورد و تا فینال لیگ قهرمانان سال 2016 پیش برود، پس چه هستند؟

سیمئونه همیشه دوست دارد تیمش را کم شانس و بی‌ادعا جلوه دهد اما به‌عنوان قهرمان فصل قبل پرشانس و پرادعا هستند و این چیزی است که نمی‌توانند با آن کنار بیایند. بازتاب تغییر انتظارات در تیم روشن است. خیلی‌ها به غلط اتلتیکو را تیمی با اولویت دفاعی می‌دانند اما ترکیب بازیکنان چیز دیگری می‌گوید. ستاره‌های هجومی زیادی دارند، از نام‌های بزرگ مثل سوارس، ژوائو فلیکس و آنتوان گریزمان گرفته تا آنخل کوره آ، ماتئوس کانیا، توماس لمار و یانیک کاراسکو. در مقایسه با رئال مادرید و بارسلونا-حداقل تا قبل از تقویت کاتالان‌ها در ژانویه- اتلتیکو قوی‌ترین واحد هجومی را روی کاغذ داشت.

 ضعیف‌ترین دفاع

اما دفاع در ضعیف‌ترین دوران خود از سال 2011 است که سیمئونه آمد. مربی آرژانتینی اعتراف کرد:«ما 10 سال عالی دفاع کردیم اما امسال مثل همیشه نیستیم.» از دست دادن کایران تریپیر در ژانویه به نیوکاسل ضربه دیگری بود.

بحران هویت اتلتیکو درک این تیم را سخت کرده. از بازی چه می‌خواهند؟ ممکن است که بازیکنان منطبق نشده باشند. سیمئونه در نیمه اول فصل بارها تغییر سیستم داد و به تیم اجازه نداد در آن جا بیفتد.نداشتن هویت ثابت باعث شده ارتباط میان اعضای تیم از بین برود و خودباوری به حداقل برسد. این دومی یکی از عوامل افت یان اوبلاک است. این دروازه‌بان اسلوونیایی یکی از بهترین‌های جهان تا قبل از شروع این فصل بود و بازیکن فصل لالیگا در فصل 2021-2020 شد اما این فصل مشکل‌ساز بوده.

یک عامل بیرونی دیگر می‌تواند انتقال به واندا متروپولیتانو در سال 2017 باشد. ویسنته کالدرون قدیمی بود اما شور و هیجان داشت و خانه مقدس تیم به شمار می‌رفت. متروپولیتانو ریشه اتلتیکو مادرید را متزلزل کرده و با وجود ظرفیت و امکانات بیشتر، روح ندارد.

اتلتیکو با رفتن دیگو گودین و گابی روح و قلب خود را از دست داده و اگرچه گاهی، مثل پیروزی 3 بر یک مقابل پورتو برای رسیدن به یک‌هشتم‌نهایی لیگ قهرمانان اروپا، آن روحیه از این تیم دیده می‌شود، اما دیگر همیشگی نیست.

تیم روی ضربات شروع مجدد در این فصل به‌شدت آسیب دیده که این هم ربط مستقیم به تعصب و انگیزه دارد و شاید به قهرمانی فصل قبل در لیگ مربوط است.

 

معمایی به‌نام سوارس

سوارس یکی از عوامل کلیدی قهرمانی بود چون بعد از جداشدن از بارسلونا پرانگیزه بود. این اروگوئه‌ای مثل اتلتیکو بهترین بازی‌اش را وقتی انجام می‌دهد که باید چیزی را ثابت کند. او از معدود بازیکنان خوب اتلتیکو در نوکمپ مقابل تیم سابقش بود اما آیا دوام می‌آورد؟

سوارس یکی از مشکلاتی است که سیمئونه باید حل کند. او و ژوائو فلیکس 126 میلیون یورویی گاهی فقط به خاطر ستاره بودن در ترکیب قرار می‌گیرند و مربی نمی‌داند چطور کنارشان بگذارد. اتلتیکو در زمان سیمئونه خیلی گرایش به ستاره‌ها نداشت. خیلی‌ها مثل گریزمان در آن ستاره می‌شدند اما ستاره به این تیم نمی‌آمدند. این نشانه دیگری است که اتلتی دیگر بی‌ادعا نیست. مربی گفته بود نام‌های بزرگ کنار می‌روند اگر برای تیم مناسب باشد اما کوره آ و کانیا که به والنسیا گل زده بودند دوباره جای خود را به سوارس و فلیکس دادند. سوارس با آنکه همچنان باکیفیت است، نمی‌تواند پرس کند و فلیکس فرصت‌ها را خراب می‌کند.

 

آخر خط

بعضی‌ها می‌گویند سیمئونه به آخر خط رسیده است اما بیشتر هواداران به مربی وفادارند. هواداران برای اتوبوس تیم که از نوکمپ خارج می‌شد، فریادهای حمایت از ال چولو را سر دادند هر چند عده‌ای، تصمیم او برای آوردن فلیپه مدافع به جای فلیکس در بازی والنسیا را هو کرده بودند.

روح گذشته اتلتیکو، اوضاع حال این تیم را هدف قرار داده. قهرمانی فصل قبل شاید آخرین افتخارشان باشد تا وقتی تغییرات اساسی در باشگاه رخ دهد و شروع تازه‌ای داشته باشند. اما بعد از این همه سال و با توجه به کارهایی که سیمئونه برای اتلتیکو کرده، نباید عجولانه در موردش تصمیم گرفت بخصوص در وسط فصل. بنابراین مدتی معلق می‌مانند شاید تا وقتی که دوباره کم ادعا شوند.

 

سی و سومین دوره جام ملت‌های آفریقا به انجام رسید. جامی به میزبانی کامرون، در شرایطی که تردیدهای زیادی در مورد توانایی این کشور وجود داشت و در نهایت این مسابقات را برگزار کرد. اولین قهرمانی به‌نام سنگال در تاریخ این رقابت‌ها رقم خورد و شیرهای ترانگا جام قهرمانی را بالای سر بردند. با پایان این رقابت‌ها می‌توان از زاویه‌ای دیگر به نکات خاصی از این تورنمنت پرداخت.

 

مشکل اینتر با پریشیچ

ایوان پریشیچ در تابستان بازیکن آزاد خواهد شد و اینتر سخت در تلاش است که قرارداد جدیدی با این بازیکنش امضا کند. با این حال کار آنها آسان نیست.

این ملی‌پوش کروات به‌دنبال قراردادی دوساله است و تاتنهام و آرسنال اوضاع او را در سن‌سیرو زیر نظر دارند.

 

فن‌نیستلروی: زود است که مربی پی‌اس‌وی شوم

رود فن‌نیستلروی، مهاجم سابق منچستر یونایتد، گفته در تابستان جانشین راجر اشمیت نخواهد شد. این مهاجم سابق در حال حاضر مربی تیم زیر 19ساله‌های پی‌اس‌وی آیندهوون است. اعلام شده که اشمیت در پایان فصل از این تیم جدا می‌شود و از فن نیستلروی به‌عنوان جانشین او نام برده می‌شد، اما او گفته است: «من می‌توانم در این باره نظرم را آشکار بگویم. من به تیم اصلی پی‌اس‌وی نخواهم رفت. فکر نمی‌کنم برای این کار آماده باشم. به نظرم باید مسیری که بر سر آن توافق کرده‌ایم را ادامه دهیم. جاه‌طلبی و انگیزه بسیاری دارم، اما الان خیلی زود است.»