موتور اتلتیکومادرید ایراد پیدا کرده بود و در بازی یکشنبه شب در نوکمپ مستقیم به دیوار کوبید. بارسلونا 4 بر 2 شکست‌شان داد و اگر کارت قرمز احمقانه دنی آلوز نبود، شاید تیم دیگو سیمئونه با شکستی خفت‌بار از کاتالونیا به مادرید می‌رفت. اتلتیکو با این نتیجه جای خود را در میان چهار تیم برتر لالیگا به بارسلونا داد.

باختن تمام بازی‌های ماه دسامبر به‌شدت به اتلتیکو ضربه زد اما بازگشت مقابل والنسیا و پیروزی 3 بر 2 در ژانویه به نظر می‌رسید این تیم را دوباره در مسیر قرار داده اما فقط به نظر می‌رسید.

سیمئونه با توجه به عملکرد سال‌های اخیر و اینکه بالاتر از بارسا بود به‌دنبال نباختن در این بازی بود اما فرم دفاعی افتضاح این فصل کاری کرده، انتظار استحکام و هوشیاری از این تیم غیرمنطقی شود. اتلتی در پنج بازی آخرش در رقابت‌های مختلف 12 گل خورده و در 13 بازی آخرش تنها دو کلین‌شیت داشته ضمن اینکه 30 گل خورده در لالیگا بدترین آمار میان تیم‌های نیمه بالای جدول است.

البته همه جای زمین مشکل دارد. خرید تابستانی تیم رودریگو دی پائول به‌شدت افت کرده، لوییس سوارس به بارسلونا گل زد اما بعد از یک قحطی گل طولانی و ماریو هرموسو که آداما ترائوره او را شرمسار کرد.

 

مشکل در مغز

سرزنش بازیکنان به خاطر فرم اخیر غیرمنطقی نیست اما این فقط سطح سقوط اتلتیکو است. استفان ساویچ، مدافع اهل مونته نگرو که نبودش به‌دلیل مصدومیت مشکلات سیمئونه را زیادتر کرده، می‌گوید:«ما تا وقتی عقب نیفتیم بازی را شروع نمی‌کنیم، نمی‌دانم چه مشکلی در مغز ما ایجاد شده اما هر چه هست باید درست شود اگر می‌خواهیم در لیگ قهرمانان باشیم.»

خیلی از مشکلات اتلتیکو روانی است چون تیم با بحران هویتی عمیقی روبه‌رو شده. اگر آنها آن تیم نفوذناپذیر دفاعی نیستند که توانست قهرمانی سال 2014 لالیگا را به دست آورد و تا فینال لیگ قهرمانان سال 2016 پیش برود، پس چه هستند؟

سیمئونه همیشه دوست دارد تیمش را کم شانس و بی‌ادعا جلوه دهد اما به‌عنوان قهرمان فصل قبل پرشانس و پرادعا هستند و این چیزی است که نمی‌توانند با آن کنار بیایند. بازتاب تغییر انتظارات در تیم روشن است. خیلی‌ها به غلط اتلتیکو را تیمی با اولویت دفاعی می‌دانند اما ترکیب بازیکنان چیز دیگری می‌گوید. ستاره‌های هجومی زیادی دارند، از نام‌های بزرگ مثل سوارس، ژوائو فلیکس و آنتوان گریزمان گرفته تا آنخل کوره آ، ماتئوس کانیا، توماس لمار و یانیک کاراسکو. در مقایسه با رئال مادرید و بارسلونا-حداقل تا قبل از تقویت کاتالان‌ها در ژانویه- اتلتیکو قوی‌ترین واحد هجومی را روی کاغذ داشت.

 ضعیف‌ترین دفاع

اما دفاع در ضعیف‌ترین دوران خود از سال 2011 است که سیمئونه آمد. مربی آرژانتینی اعتراف کرد:«ما 10 سال عالی دفاع کردیم اما امسال مثل همیشه نیستیم.» از دست دادن کایران تریپیر در ژانویه به نیوکاسل ضربه دیگری بود.

بحران هویت اتلتیکو درک این تیم را سخت کرده. از بازی چه می‌خواهند؟ ممکن است که بازیکنان منطبق نشده باشند. سیمئونه در نیمه اول فصل بارها تغییر سیستم داد و به تیم اجازه نداد در آن جا بیفتد.نداشتن هویت ثابت باعث شده ارتباط میان اعضای تیم از بین برود و خودباوری به حداقل برسد. این دومی یکی از عوامل افت یان اوبلاک است. این دروازه‌بان اسلوونیایی یکی از بهترین‌های جهان تا قبل از شروع این فصل بود و بازیکن فصل لالیگا در فصل 2021-2020 شد اما این فصل مشکل‌ساز بوده.

یک عامل بیرونی دیگر می‌تواند انتقال به واندا متروپولیتانو در سال 2017 باشد. ویسنته کالدرون قدیمی بود اما شور و هیجان داشت و خانه مقدس تیم به شمار می‌رفت. متروپولیتانو ریشه اتلتیکو مادرید را متزلزل کرده و با وجود ظرفیت و امکانات بیشتر، روح ندارد.

اتلتیکو با رفتن دیگو گودین و گابی روح و قلب خود را از دست داده و اگرچه گاهی، مثل پیروزی 3 بر یک مقابل پورتو برای رسیدن به یک‌هشتم‌نهایی لیگ قهرمانان اروپا، آن روحیه از این تیم دیده می‌شود، اما دیگر همیشگی نیست.

تیم روی ضربات شروع مجدد در این فصل به‌شدت آسیب دیده که این هم ربط مستقیم به تعصب و انگیزه دارد و شاید به قهرمانی فصل قبل در لیگ مربوط است.

 

معمایی به‌نام سوارس

سوارس یکی از عوامل کلیدی قهرمانی بود چون بعد از جداشدن از بارسلونا پرانگیزه بود. این اروگوئه‌ای مثل اتلتیکو بهترین بازی‌اش را وقتی انجام می‌دهد که باید چیزی را ثابت کند. او از معدود بازیکنان خوب اتلتیکو در نوکمپ مقابل تیم سابقش بود اما آیا دوام می‌آورد؟

سوارس یکی از مشکلاتی است که سیمئونه باید حل کند. او و ژوائو فلیکس 126 میلیون یورویی گاهی فقط به خاطر ستاره بودن در ترکیب قرار می‌گیرند و مربی نمی‌داند چطور کنارشان بگذارد. اتلتیکو در زمان سیمئونه خیلی گرایش به ستاره‌ها نداشت. خیلی‌ها مثل گریزمان در آن ستاره می‌شدند اما ستاره به این تیم نمی‌آمدند. این نشانه دیگری است که اتلتی دیگر بی‌ادعا نیست. مربی گفته بود نام‌های بزرگ کنار می‌روند اگر برای تیم مناسب باشد اما کوره آ و کانیا که به والنسیا گل زده بودند دوباره جای خود را به سوارس و فلیکس دادند. سوارس با آنکه همچنان باکیفیت است، نمی‌تواند پرس کند و فلیکس فرصت‌ها را خراب می‌کند.

 

آخر خط

بعضی‌ها می‌گویند سیمئونه به آخر خط رسیده است اما بیشتر هواداران به مربی وفادارند. هواداران برای اتوبوس تیم که از نوکمپ خارج می‌شد، فریادهای حمایت از ال چولو را سر دادند هر چند عده‌ای، تصمیم او برای آوردن فلیپه مدافع به جای فلیکس در بازی والنسیا را هو کرده بودند.

روح گذشته اتلتیکو، اوضاع حال این تیم را هدف قرار داده. قهرمانی فصل قبل شاید آخرین افتخارشان باشد تا وقتی تغییرات اساسی در باشگاه رخ دهد و شروع تازه‌ای داشته باشند. اما بعد از این همه سال و با توجه به کارهایی که سیمئونه برای اتلتیکو کرده، نباید عجولانه در موردش تصمیم گرفت بخصوص در وسط فصل. بنابراین مدتی معلق می‌مانند شاید تا وقتی که دوباره کم ادعا شوند.