فرانک لمپارد، سرمربی جدید اورتون اعتراف کرد که باخت 3 بر یک شاگردانش در خانه نیوکاسل در هفته بیست‌وچهارم لیگ برتر انگلیس، سیلی‌ای بود که شاگردانش به خاطر نداشتن اعتماد به نفس کافی خوردند. تافی‌ها بعد از اخراج رافائل بنیتس، سرمربی سابق چلسی را استخدام کردند به این امید که او آنها را از منطقه سقوط جدول دور کند. اورتون لمپارد شروعی خوب و امیدوارکننده داشت وقتی که در جام حذفی انگلیس برنتفورد را شکست داد. دومین بازی آبی‌های مرسی‌ساید با هدایت لمپارد اما برای آنها با شکست سنگین در خانه نیوکاسل همراه شد.

لمپارد درباره این بازی به شبکه بی‌تی اسپورت گفت:«اعتماد به نفس و خودباوری بازیکنان ما باید ساخته و روی آن کار شود. این کار را باید در زمین تمرین انجام دهیم. ما متأسفانه با کمبود زمان مواجه هستیم و این مشکل هرچه‌زودتر باید برطرف شود اگر می‌خواهیم نتیجه بگیریم. البته سطح اعتماد به نفس بازیکنان پایین است و این مثل یک سیلی به‌صورت است. زمانی که من به اورتون آمدم، این تیم داشت نتایج بدی می‌گرفت. من چوب جادو ندارم که در آن واحد همه مشکلات تیم را درست کنم. اینجا لیگ برتر انگلیس است و تنها روشی که می‌توان با آن نتیجه گرفت، کار و سختکوشی است. از اول هم می‌دانستم که هرگز کارمان آسان نخواهد بود و این شکست هم باعث می‌شود حواس‌مان را بیشتر جمع کنیم. باید بگردیم و ببینیم مشکل از کجاست اما ناراحت بودن بابت شکست طبیعی است. وظیفه من به‌عنوان سرمربی این است که بازیکنان را برای بازی بعدی آماده کنم. ما یک هفته است که اینجا هستیم. نیوکاسل از ما زمان بیشتری برای آماده کردن خودش داشت.»

لمپارد در پاسخ به این سؤال که آیا بازی بعدی‌ اورتون برابر لیدز در گودیسون‌پارک، حکم یک نبرد برای بقا در لیگ برتر را دارد، گفت: «اینها فقط در حد حرف است. نمی‌توانیم خیلی جلوتر از جایی که هستیم را نگاه کنیم.تنها چیزی که من درباره آن بازی برایم اهمیت دارد، این است که همان‌طور ظاهر شویم که مقابل برنتفورد بازی کردیم.»

 

طرفداران ایلین جیو روز سه‌شنبه برای تشویق و تبریک گفتن به او طوری به اصلی‌ترین شبکه اجتماعی چین هجوم بردند که این سایت را برای ساعاتی از کار انداختند. ده‌‌ها میلیون نفر از هواداران آنلاین شدند تا افتخارآفرینی این پدیده را برای کسب اولین مدال طلای خود در بازی‌های المپیک زمستانی جشن‌ بگیرند. جیو 18 ساله، متولد و بزرگ شده کالیفرنیای آمریکا است اما او ترجیح داد که برای کشور آبا و اجدادی‌اش، چین، رقابت کند. او در سومین پرش خود با ثبت رکورد 94/5 و فرودی بی‌نقص مجموعاً 188/25 امتیاز کسب کرد و در اولین حضورش در یک المپیک زمستانی موفق به کسب یک مدال طلا شد. او که با لقب پرنسس برفی شناخته می‌شود، با اختلافی ناچیز بر تس لدو از فرانسه که با  187/50 امتیاز مدال نقره گرفت، غلبه کرد. نفر سوم هم ماتیلده گرماد از سوئیس بود که مدال برنز را کسب کرد. چیزی که باعث محبوبیت مضاعف جیو در میان چینی‌ها شده، این است که این ورزشکار نوجوان می‌توانست برای آمریکا رقابت کند اما در سال 2019 ترجیح داد به عضویت کاروان چینی‌ها درآید. او که پیش از این هم موفق به کسب مقام قهرمانی رقابت‌های جهانی رشته خودش شده بود، به صورت غیررسمی سمبل جاه‌طلبی چینی‌ها در المپیک شناخته می‌شد و قبل از بازی‌ها به شدت محبوبیت پیدا کرد.

 

اسکی‌باز بلاروسی به لهستان پناهنده شد

داریا دالیدوویچ، اسکی‌باز بلاروسی پس از محروم شدن از شرکت در بازی‌های المپیک زمستانی پکن به لهستان پناهنده شد. دلیل جلوگیری بلاروسی‌ها از حضور این نوجوان 17 ساله در بازی‌های المپیک زمستانی چین متهم بودن او به فعالیت در جنبش‌های اپوزیسیون علیه دولت بلاروس است که پیامد آن لغو عضویت او در فدراسیون بین‌المللی اسکی به عنوان یک بلاروسی در ماه دسامبر بود. دالیدوویچ در همان ماه به رویترز گفت که این تصمیم مقامات ورزش بلاروس او را از شرکت در رقابت‌های المپیک زمستانی باز می‌دارد.

 

این اولین بازی ژوزه مورینیو در سن‌سیرو از زمان بازگشتش به سری A نبود. حتی اولین بازی‌اش برابر اینتر در این فصل هم نبود. با این حال او از سال 2010 که اینتر را برای هدایت رئال مادرید ترک کرد، هرگز برای بازی مقابل تیم سابقش به میلان نیامده بود. قرار بود برای ژوزه مورینیو شب خاصی باشد و تا حدودی هم به یک شب فراموش‌نشدنی برای او تبدیل شد، هر چند اولین بازی او به‌عنوان حریف اینتر در میلان آن‌طور که او می‌خواست تمام نشد چرا که رم تحت هدایتش از جام حذفی حذف شد و 2-0 شکست خورد.

 ناراحتی بابت این ناکامی در چشم‌های مورینیو موج می‌زد وقتی که او در پایان بازی سرش را پایین انداخت و به سمت تونل رختکن‌ها رفت. آقای خاص فقط دستش را بالا برد تا با هواداران اینتر خداحافظی کند قبل از اینکه خیلی سریع در تونل رختکن‌ محو شد. هیچ کسی در نیمه آبی شهر میلان کارهایی را که مورینیو 12 سال پیش برای این تیم انجام داد، از یاد نبرده است. 5 جام در دو فصل شامل یک سه‌گانه افسانه‌ای در فصل

 10-2009 و کلی احساسات در داخل و خارج از زمین بازی. مورینیو هرگز از یاد هواداران اینتر نخواهد رفت و آنها هم بار دیگر عشق و علاقه‌شان را به مربی پرتغالی نشان دادند.

آنها استقبال گرم‌شان از مورینیو را با نمایش یک بنر بزرگ در ورزشگاه کورا نورد (قوس جنوبی ورزشگاه سن‌سیرو محل استقرار هواداران دو‌‌آتشه) نشان دادند که روی آن نوشته شده بود:«به خانه خوش برگشتی ژوزه.» مورینیو اما نه قبل از بازی کنفرانس خبری برگزار کرد نه برای نظارت بر گرم کردن بازیکنانش به زمین رفت. اولین باری که هواداران اینتر او را در حال بازگشت به خانه دیدند، دقایق قبل از شروع مسابقه و حین خروج از تونل بود. مورینیو و اینزاگی پشت سر بازیکنانشان وارد زمین شدند با هم دست دادند و به سمت نیمکت‌های خود رفتند. در آن هنگام هواداران اینتر هم سرمربی پرتغالی را با سردادن نامش تشویق کردند. در واقع سیمونه اینزاگی نزدیک به 30 دقیقه منتظر ماند تا بتواند نامش را از سوی هواداران کورا نورد بشنود. جو ورزشگاه جوری بود که اگر یک فرد از فوتبال بی‌خبر بازی را می‌دید، تصور می‌کرد که مورینیو سرمربی اینتر است و اینزاگی سرمربی رم. مورینیو حتی قبل از آنکه روی نیمکت رم بنشیند، از محوطه فنی خود خارج شد تا برای هواداران اینتر دست تکان دهد.

لذت استقبال گرم اینتری‌ها اما برای مورینیو خیلی دوام نداشت چون دروازه تیم او در دقیقه 2 توسط ادین ژکو باز شد. بازیکنان او شوکه و سردرگم به‌نظر می‌رسیدند و همین احساس به مورینیو هم منتقل شده بود و او گاهی اوقات برمی‌گشت تا با دستیارانش صحبت کند و بپرسد «اینها دارند چه کار می‌کنند؟» رم نتوانست در نیمه نخست اینتر را به دردسر بیندازد. نیمه دوم عملکرد این تیم خیلی فرق کرد و یکی دو موقعیت خوب گلزنی به دست آورد اما الکسیس سانچس با زدن گل دوم اینتری‌ها امید رم برای صعود به مرحله نیمه نهایی جام حذفی را کشت. مورینیو دو ماه دیگر باید به همین ورزشگاه برگردد تا در لیگ مقابل اینتر بازی کند و می‌داند که آن زمان هم همین قدر از او استقبال خواهد شد اما در آن بازی او قطعاً نتیجه دیگری می‌خواهد.

 

سیه اومیدیورا 

 

از هر کسی که جام ملت‌های آفریقا را دنبال می‌کرده به طور تصادفی سؤال کنید احتمالاً جواب مشابهی دریافت می‌کنید: قهرمانی مصر در این تورنمنت خیلی مسخره بود. در واقع خیلی‌ها در بازی فینال دوست داشتند سنگال قهرمان شود، در نهایت هم این اتفاق افتاد و شیرها در ضربات پنالتی فراعنه را که به‌دنبال هشتمین قهرمانی قاره بودند، شکست دادند و برای نخستین بار بر بام آفریقا ایستادند.

شبکه‌های اجتماعی هرگز شاخص خوبی به حساب نمی‌آیند اما وقتی بازی وارد 10 دقیقه پایانی شد و دوباره می‌خواست به وقت اضافه کشیده شود، نگرانی خاصی به وجود آمد. نه به این خاطر که بازی 30 دقیقه دیگر طول می‌کشد یا اینکه تیم شمال آفریقا با آنکه باز هم نتوانست گل بزند در بازی مانده بود، بلکه به این دلیل که آنها وقتی بازی طولانی می‌شد، شانس بیشتری برای پیروزی پیدا می‌کردند.

طرفداران فوتبال زیبا نگران بودند که برنده هفت قهرمانی آفریقا می‌تواند یک رسم نادرست در رقابت‌های حذفی جا بیندازد که بر اساس آن برای موفقیت نه نیازی به این است که بهترین تیم باشید و نه اینکه باید گل‌های زیاد بزنید.

تیم کارلوس کی‌روش به ندرت گل می‌زد. مصر در طول این مسابقات در کامرون که یک ماه طول کشید تنها چهار گل زد که دو تای آن در مرحله گروهی بود و توانستند دو پیروزی یک بر صفر مقابل گینه بیسائو و سودان به دست آورند. از هفت مسابقه‌شان در این رقابت‌ها در بیشتر از نصف آنها نتوانستند گل بزنند و دروازه نیجریه، ساحل عاج، کامرون و سنگال برابر مصر بسته ماند.

از چهار گلی که تیم مصر در این رقابت‌ها زد، تنها دو تا در جریان بازی بود، یکی گل پیروزی صلاح به گینه بیسائو و دیگری گل ترزگه در بازگشت مقابل مراکش و تبدیل شکست به پیروزی 2 بر یک که این یکی هم با کار عالی مهاجم لیورپول به دست آمد؛ اینها یعنی سبک بازی مصر در طول مسابقات برای هیچ کس جذاب نبود.

مصر در طول تورنمنت تنها هفت موقعیت گلزنی عالی به دست آورد که به طور متوسط یکی در هر بازی می‌شود و این آمار خیلی پایین‌تر از حد انتظار از تیم‌هایی است که به این مرحله می‌رسند.

از بیرون هم به نظر می‌رسید مصری‌ها مشکلی با این فاصله گرفتن با هواداران فوتبال ندارند. احساس می‌شد تیم کی‌روش با این بازی‌های طولانی و کسالت‌آور که در نهایت به فینال منجر شد، راحت است.

فراعنه قبل از رویارویی با سنگال در ورزشگاه اولمبه در مراحل حذفی 360 دقیقه بازی کردند. در مقابل، شیرهای ترانگا 270 دقیقه بازی کرده بودند و مجبور به فشار روانی ناشی از کشیده شدن بازی به ضربات پنالتی نشدند، چیزی که حریف شمالی نه یک بار بلکه دو بار در مراحل قبلی طعمش را چشیده بود.

این البته از قدرت مصر است. صرف نظر از آنچه درباره برنامه و دیدگاه مصر در زمین مسابقه گفته می‌شود و عملکرد این تیم مورد انتقاد قرار می‌گیرد، ذهنیت تیم قابل ستایش است. دلاوری‌های محمد ابوجبل یا همان گاباسکی که جانشین محمد الشناوی شد و با درخشش خود تیم را به فینال مسابقات رساند، تحسین‌برانگیز است. دروازه‌بان الزمالک که بعد از جانشینی گلر الاهلی در بازی یک‌هشتم‌نهایی، پنج پنالتی را دفع کرد، در طول مسابقات اثرگذاری بیشتری نسبت به فوق‌ستاره مصر، صلاح داشت و این قبل از شروع تورنمنت قابل پیش‌بینی نبود چون مهاجم لیورپول به خاطر سبک کاری مربی و شیوه بازی تیم نتوانست قابلیت‌های خود را نشان دهد.

البته خیلی از کسانی که این مسابقات را تماشا و دنبال می‌کردند، به این مسائل توجهی نمی‌کنند. گاباسکی اگرچه درخشید اما طرفداران فوتبال و بی‌طرف‌ها خوشحال شدند از اینکه نام جدیدی روی جام قهرمانی قاره آفریقا نقش بست، خوشحالی که سبک عملکرد مصر آن را تشدید کرد. با توجه به مسیر غیرعادی که فراعنه برای رسیدن به هشتمین جام طی کردند شاید دیدن واکنش‌ها بعد از قهرمانی سنگال جالب بود، هر چند هرگز کسی نخواهد فهمید که تحلیل‌ها در آن شرایط چگونه می‌شد.

منبع: گل

 

لبرون جیمز، فوق ستاره بسکتبال جهان در تمرین لس‌آنجلس لیکرز در ورزشگاه خالی از تماشاگر می‌نشیند. به لطف جادوگران تکنولوژی همان جو و شور و شوق ایجاد می‌شود، مثل اینکه 20 هزار نفر در کریپتو آره‌نا در لس‌آنجلس جمع شده‌اند و بازی و موفقیت تیم را جشن می‌گیرند.

«کینگ» یا پادشاه، از فرصت استفاده می‌کند. او حالا 37 ساله است، کسی که قبل، در جریان و بعد از هر مسابقه در صحنه حکمرانی کرده است. جیمز به تازگی دچار یک مصدومیت جدید در زانوی راست خود شده و به‌شدت در تلاش است تا برگردد و به راسل وست‌بروک و آنتونی دیویس ملحق شود. بعد از قهرمانی با لیکرز، لبرون یک رویای خاص دارد: او می‌خواهد با پسرش برونی در یک تیم NBA (لیگ بسکتبال حرفه‌ای امریکا) بازی کند. فوق‌ستاره دنیای NBA می‌گوید:«اگر سلامتی‌ام اجازه دهد و کمی خوش شانس باشم، می‌توانم به این آرزو برسم.»

کار سختی است اما غیرممکن نیست. برونی در سیرا کانیون بازی می‌کند، یکی از معتبرترین تیم‌های دبیرستانی در لس‌آنجلس. او پا جای پای پدرش گذاشته و خیلی از تیم‌های بالاترین سطح بسکتبال باشگاهی در امریکا می‌خواهند او را جذب کنند البته باید وقتش برسد.

چارلز اوکلی، اسطوره NBA می‌گوید لبرون می‌تواند قبل از بازنشستگی از لیکرز جدا شود:«او دو بار رفته و می‌تواند یک بار دیگر این کار را بکند. لبرون قطعاً می‌خواهد قبل از بازنشستگی یک قهرمانی دیگر به دست آورد. شاید مجبور شود از لس‌آنجلس برود تا به این خواسته‌اش برسد. نمی‌دانم شاید به کلیولند برود یا به تیمی دیگر.»

نزدیکترین زمانی که برونی می‌تواند در NBA بازی کند، پاییز 2024 است وقتی یک سال کامل از پایان تحصیلش در دبیرستان بگذرد. قرارداد لبرون با لیکرز در پایان فصل 2023-2022 تمام می‌شود و این یعنی یک سال فاصله است بین اینکه لبرون بازیکن آزاد شود یا به تیم دیگری برود و برونی بتواند در NBA بازی کند.

دنی گرین هم‌تیمی‌ لبرون جیمز در لیکرز می‌گوید:«فکر می‌کنم نهایت آرزویش این است که با برونی همبازی شود. نمی‌دانم بدنش جواب می‌دهد که سه سال دیگر بازی کند یا نه اما فکر نمی‌کنم بخواهد در NBA باشد و نتواند در سطحی که الان هست بازی کند.»

لبرون یکی از بازیکنان فعال در لیگ بسکتبال امریکا است که با گذشته و حال رقابت دارد. او 10 بار در فینال NBA بازی کرده و با کریم عبدالجبار برابر شده، اما بیل راسل و سم جونز به ترتیب با 12 و 11 بازی در فینال رکورددار هستند و در دسترس جیمز قرار دارند. «پادشاه جیمز» همچنین سه قهرمانی در کارنامه خود دارد که با راسل که 11 قهرمانی دارد و پشت سرش با مایکل جردن و کوبی برایانت به ترتیب با 6 و 5 قهرمانی، فاصله زیادی دارد. جیمز اگر 76 امتیاز دیگر بگیرد، از رکورد کریم عبدالجبار عبور می‌کند و امتیازآورترین بازیکن تاریخ NBA می‌شود، البته این آمار با احتساب بازی‌های عادی و پلی‌آف روی هم است اما اگر پلی‌آف در نظر گرفته نشود، جیمز با عبدالجبار نزدیک به دو هزار امتیاز اختلاف دارد و نفر دوم فهرست هم کارل مالونی است.

جیمز اما یک رؤیای خانوادگی دارد، اینکه قبل از بازنشستگی با پسرش همبازی شود. زمان بدترین دشمن است اما معلوم نیست برای لبرون جیمز چه اتفاقی می‌افتد.

 

 

یکی از مشکلات بسیاری که منچستر یونایتد در حال حاضر دارد، این است که بسیار قابل پیش‌بینی شده است. عملکرد تیم رالف رانگنیک مقابل برنلی یادآور دیدارهای گذشته این تیم بود. آنها در نیمه اول حاکم میدان بودند اما در اوایل نیمه دوم گل خوردند و سپس اعتماد به نفس خود را از دست دادند و در نهایت بازی با تساوی 1-1 تمام شد و دو امتیاز از دست دادند.

این ماجرا آشنا نیست؟ بله، تنها چهار روز پیش‌تر، مقابل میدلزبورو این اتفاق افتاده بود.

یونایتد برابر تیم قعرنشین لیگ برتر باید بردی آسان کسب می‌کرد. اما تساوی باعث شد از جمع چهار تیم برتر خارج شود و وستهم بالاتر از این تیم قرار بگیرد.

کریستیانو رونالدو در اواسط نیمه دوم به زمین آمد و به این ترتیب نمی‌توان مانند دیدارهای گذشته، تقصیر را به گردن او انداخت. اما از سوی دیگر، در نیمه نخست مسابقه که رونالدو بازی نمی‌کرد، مارکوس رشفورد، جیدون سانچو و ادینسون کاوانی ترکیب بسیار روان‌تر و خطرناک‌تری را ساخته بودند.

اگر نیک پوپ در دروازه برنلی نبود یا اگر دو گل یونایتد با تصمیم سختگیرانه داور مردود اعلام نمی‌شد، یونایتد می‌توانست در پایان 45 دقیقه با برتری خوبی به رختکن برود. آنها مانند دیدار با میدلزبورو در نیمه اول مسلط بودند و اولین گل پل پوگبا در 384 روز اخیر کمترین حق آنها بود.

اما مشکل همین است: این تیم نمی‌تواند در طول 90 دقیقه این عملکرد را حفظ کند. همین اتفاق در خانه استون ویلا هم روی داد، زمانی که یونایتد برتری با دو گل را از دست داد.

می‌توان به این اشاره کرد که یونایتد قدرت تمام‌کنندگی خوبی نداشت و فرصت‌هایش را از دست داد، اما این تیم آن‌قدر ستاره دارد که بتواند پس از دریافت گل تساوی هم باز حمله کند و گل بزند.

اما آنها در نیمه دوم فرصت‌های زیادی ایجاد نکردند و هیچ ضربه‌ای داخل چهارچوب نداشتند. در عوض داوید دخئا که در نیمه اول، صرفاً تماشاگر بازی بود، در نیمه دوم مجبور به چندین واکنش شد.

شاید آشکارترین مشکل یونایتد در خط دفاعی بود، جایی که هری مگوایر شب خوبی را پشت سر نگذاشت. گل رافائل واران به این دلیل مردود اعلام شد که در جریان آن، مگوایر خطا کرده بود. او سپس روی گل تساوی جی رودریگز مقصر بود. این اولین گل برنلی در خانه برابر یونایتد از سال 2009 تاکنون بود و سومین گل آنها در 731 دقیقه اخیر بازی‌هایشان به شمار می‌رفت. یکی دیگر از این سه گل را هم آنها در اواخر دسامبر در اولدترافورد با ضربه آرون لنون به ثمر رسانده بودند.

در سمت دیگر، رونالدو در 22 دقیقه پایانی به میدان رفت تا بلکه کاری انجام دهد. او تنها توانست چند ضربه سر بزند که داخل چهارچوب نبود. اما این بازیکن 37ساله حالا پنج بازی است که گل نزده است. در یک دهه گذشته، سابقه نداشته که او در پنج مسابقه گلی به ثمر نرساند.

در پایان بازی، او مانند دیدارهای قبلی، به‌سرعت و با عصانیت زمین را ترک کرد و هیچ توجهی به افراد حاضر در میدان یا طرفداران یونایتد که به ورزشگاه برنلی آمده بودند، نداشت.

سؤالات زیادی درباره رفتار رونالدو مطرح می‌شود، اما ناکامی یونایتد در میدان را نمی‌توان تنها تقصیر او دانست. او از سپتامبر که به یونایتد برگشته، تنها چهار بار در ترکیب ثابت تیمش قرار نگرفته است و هر چهار دیدار با تساوی به پایان رسیده است.

بازی سه‌شنبه نشان داد که رونالدو شاید یکی از مشکلات منچستریونایتد باشد، اما مشکل اصلی این تیم نیست. اگر آنها نتوانند دریابند که مشکل اصلی کجاست، شاید مربی جدیدشان که در انتهای فصل روی نیمکت می‌نشیند، مجبور باشد در لیگ اروپا تیمش را هدایت کند.

 

منچستر یونایتد به‌دنبال آکانجی

منچستر یونایتد می‌خواهد مانوئل آکانجی، مدافع میانی بوروسیا دورتموند را جذب کند. رالف رانگنیک این مدافع سوییسی را بسیار می‌پسندد و او هم رویای حضور در لیگ برتر را دارد. گفته می‌شود مبلغ 30 میلیون یورو برای جذب او کافی خواهد بود. قرارداد فعلی این بازیکن تا تابستان 2023 است. چند باشگاه بزرگ انگلیسی دیگر هم اوضاع را از نزدیک زیر نظر دارند.

 

شش باشگاه بزرگ انگلیس خواهان اکیتیکه

شش باشگاه بزرگ انگلیس استعدادیاب‌های خود را در دیدار اخیر ریمس به ورزشگاه فرستاده بودند تا بازی هوگو اکیتیکه را تماشا کنند. نمایندگان منچسترسیتی، منچستریونایتد، لیورپول، آرسنال، تاتنهام و چلسی در ورزشگاه بودند و گل‌زنی این بازیکن 19ساله در برد پنج بر صفر برابر بوردو را از نزدیک دیدند. رئال مادرید، بایرن مونیخ و یوونتوس هم اوضاع او را زیر نظر دارند. نیوکاسل هم در زمستان او را می‌خواست.