سیه اومیدیورا 

 

از هر کسی که جام ملت‌های آفریقا را دنبال می‌کرده به طور تصادفی سؤال کنید احتمالاً جواب مشابهی دریافت می‌کنید: قهرمانی مصر در این تورنمنت خیلی مسخره بود. در واقع خیلی‌ها در بازی فینال دوست داشتند سنگال قهرمان شود، در نهایت هم این اتفاق افتاد و شیرها در ضربات پنالتی فراعنه را که به‌دنبال هشتمین قهرمانی قاره بودند، شکست دادند و برای نخستین بار بر بام آفریقا ایستادند.

شبکه‌های اجتماعی هرگز شاخص خوبی به حساب نمی‌آیند اما وقتی بازی وارد 10 دقیقه پایانی شد و دوباره می‌خواست به وقت اضافه کشیده شود، نگرانی خاصی به وجود آمد. نه به این خاطر که بازی 30 دقیقه دیگر طول می‌کشد یا اینکه تیم شمال آفریقا با آنکه باز هم نتوانست گل بزند در بازی مانده بود، بلکه به این دلیل که آنها وقتی بازی طولانی می‌شد، شانس بیشتری برای پیروزی پیدا می‌کردند.

طرفداران فوتبال زیبا نگران بودند که برنده هفت قهرمانی آفریقا می‌تواند یک رسم نادرست در رقابت‌های حذفی جا بیندازد که بر اساس آن برای موفقیت نه نیازی به این است که بهترین تیم باشید و نه اینکه باید گل‌های زیاد بزنید.

تیم کارلوس کی‌روش به ندرت گل می‌زد. مصر در طول این مسابقات در کامرون که یک ماه طول کشید تنها چهار گل زد که دو تای آن در مرحله گروهی بود و توانستند دو پیروزی یک بر صفر مقابل گینه بیسائو و سودان به دست آورند. از هفت مسابقه‌شان در این رقابت‌ها در بیشتر از نصف آنها نتوانستند گل بزنند و دروازه نیجریه، ساحل عاج، کامرون و سنگال برابر مصر بسته ماند.

از چهار گلی که تیم مصر در این رقابت‌ها زد، تنها دو تا در جریان بازی بود، یکی گل پیروزی صلاح به گینه بیسائو و دیگری گل ترزگه در بازگشت مقابل مراکش و تبدیل شکست به پیروزی 2 بر یک که این یکی هم با کار عالی مهاجم لیورپول به دست آمد؛ اینها یعنی سبک بازی مصر در طول مسابقات برای هیچ کس جذاب نبود.

مصر در طول تورنمنت تنها هفت موقعیت گلزنی عالی به دست آورد که به طور متوسط یکی در هر بازی می‌شود و این آمار خیلی پایین‌تر از حد انتظار از تیم‌هایی است که به این مرحله می‌رسند.

از بیرون هم به نظر می‌رسید مصری‌ها مشکلی با این فاصله گرفتن با هواداران فوتبال ندارند. احساس می‌شد تیم کی‌روش با این بازی‌های طولانی و کسالت‌آور که در نهایت به فینال منجر شد، راحت است.

فراعنه قبل از رویارویی با سنگال در ورزشگاه اولمبه در مراحل حذفی 360 دقیقه بازی کردند. در مقابل، شیرهای ترانگا 270 دقیقه بازی کرده بودند و مجبور به فشار روانی ناشی از کشیده شدن بازی به ضربات پنالتی نشدند، چیزی که حریف شمالی نه یک بار بلکه دو بار در مراحل قبلی طعمش را چشیده بود.

این البته از قدرت مصر است. صرف نظر از آنچه درباره برنامه و دیدگاه مصر در زمین مسابقه گفته می‌شود و عملکرد این تیم مورد انتقاد قرار می‌گیرد، ذهنیت تیم قابل ستایش است. دلاوری‌های محمد ابوجبل یا همان گاباسکی که جانشین محمد الشناوی شد و با درخشش خود تیم را به فینال مسابقات رساند، تحسین‌برانگیز است. دروازه‌بان الزمالک که بعد از جانشینی گلر الاهلی در بازی یک‌هشتم‌نهایی، پنج پنالتی را دفع کرد، در طول مسابقات اثرگذاری بیشتری نسبت به فوق‌ستاره مصر، صلاح داشت و این قبل از شروع تورنمنت قابل پیش‌بینی نبود چون مهاجم لیورپول به خاطر سبک کاری مربی و شیوه بازی تیم نتوانست قابلیت‌های خود را نشان دهد.

البته خیلی از کسانی که این مسابقات را تماشا و دنبال می‌کردند، به این مسائل توجهی نمی‌کنند. گاباسکی اگرچه درخشید اما طرفداران فوتبال و بی‌طرف‌ها خوشحال شدند از اینکه نام جدیدی روی جام قهرمانی قاره آفریقا نقش بست، خوشحالی که سبک عملکرد مصر آن را تشدید کرد. با توجه به مسیر غیرعادی که فراعنه برای رسیدن به هشتمین جام طی کردند شاید دیدن واکنش‌ها بعد از قهرمانی سنگال جالب بود، هر چند هرگز کسی نخواهد فهمید که تحلیل‌ها در آن شرایط چگونه می‌شد.

منبع: گل