لوکا مودریچ در تابستان 2012 به رئال مادرید آمد تا به تیم ژوزه مورینیو کمک کند. حالا 10 سال گذشته و آن‌طور که مارکا اعلام کرده این بازیکن کروات حداقل تا تابستان 2023 در این تیم می‌ماند و این پاداش بازی‌های خوب اخیر او است.

مودریج شروع سختی در اسپانیا داشت و برای اینکه در تیم جایگاهی داشته باشد، مجبور به مبارزه شد اما از وقتی خودش را در ترکیب اصلی تیم جا انداخت، هیچ کس نتوانست او را از جایش تکان دهد. قرارداد جدید بزودی توسط مودریچ امضا می‌شود چون او نشان داده در 36 سالگی هنوز کارهای زیادی از او بر می‌آید.

تمدید قرارداد مودریچ تصمیم درست و عاقلانه باشگاه بود. او در زمین و بیرون آن، نماینده شایسته‌ای برای رئال مادرید است. باشگاه سال‌ها است که تلاش می‌کند جانشینی را برای او پیدا کند اما هنوز نتوانسته کسی را که به برنده توپ طلا در سال 2018 نزدیک باشد، بیابد.

اما راز جوانی ابدی مودریچ چیست؟ او عاشق مادرید است، عاشق رئال مادرید است و خانواده‌اش زندگی آرامی در پایتخت اسپانیا دارند. او مراقب خودش است اما نه با خوابیدن روی تشک 40 هزار یورویی یا پایبندی به سختگیرانه‌ترین رژیم‌ها. از زندگی روزمره لذت می‌برد، بچه‌هایش را به مدرسه می‌برد و بیرون زمین یک آدم معمولی است.

گذشت زمان مودریچ را به آرزویش که پایان دوران بازیگری‌اش در رئال مادرید است، نزدیک کرده. باشگاه هم نمی‌خواهد او برود حتی وقتی کفش‌هایش را آویزان می‌کند.

این کروات در طول دوران بازی‌اش در رئال مادرید پیشنهادهایی از این طرف و آن طرف داشته بخصوص یکی که از MLS و بسیار وسوسه‌انگیز بود اما همیشه خواستار تمدید قرارداد با رئال مادرید بوده و تعهدش به باشگاه جای هیچ شکی را باقی نمی‌گذارد.

مودریچ می‌خواهد به مبارزه ادامه دهد، در جام جهانی قطر به‌عنوان بازیکن رئال مادرید حضور داشته باشد و سفیدها را به عناوین و افتخارات بیشتر برساند.

 

میسون گرینوود، بازیکن منچستر یونایتد به اتهام تجاوز و خشونت بازداشت شده است. پلیس اعلام کرده که این مهاجم 20ساله به‌دلیل این اتهامات در زندان به سر می‌برد.

صبح یکشنبه، در نزدیکی خانه گرینوود در بادون در منچستر، می‌شد ماشین‌های پلیس را دید که پارک کرده‌اند و به سراغ او رفته‌اند. نیروهای امنیتی که به نظر می‌رسید از طرف باشگاه آمده بودند، به خانه دوم او رفتند و تأیید کردند که پدر و مادر او در آن خانه هستند.

منچستر یونایتد هم اعلام کرده که عضویت این بازیکن به حالت تعلیق درآمده است. این باشگاه لیگ برتری ابتدا اعلام کرد که خشونت از هیچ نوعی را نمی‌پذیرد و بعدتر قرارداد این ستاره‌اش – که 75هزار پوند در هفته دستمزد می‌گیرد – را به حالت تعلیق درآورد تا نتیجه تحقیقات پلیس مشخص شود.

سخنگوی باشگاه گفته است: «میسون گرینوود تا اطلاع ثانوی در تمرینات حضور نخواهد یافت و در مسابقات هم شرکت نخواهد کرد.» هیأت امنای طرفداران منچستر یونایتد (MUST) هم در توئیتی نوشته است: «باشگاه تأیید کرده که میسون گرینوود تمرین و بازی نخواهد داشت. ما کاملاً از این تصمیم باشگاه حمایت می‌کنیم.»

این بازداشت می‌تواند باعث شود که اوضاع او در تیم ملی انگلیس هم به خطر بیفتد و البته سخنگوی نایکی، اسپانسر او هم اعلام کرده که این شرکت «عمیقا نگران» است.

سخنگوی پلیس منچستر گفته است: «پلیس اوایل یکشنبه مطلع شد که یک زن در شبکه‌های اجتماعی، عکس‌ها و فیلم‌هایی منتشر کرده که گزارش از خشونت فیزیکی می‌دهد. ما تحقیقات خود را آغاز کردیم و می‌توانیم تأیید کنیم که یک مرد بیست‌ساله به اتهام تجاوز و خشونت دستگیر شده است. او برای بازجویی در بازداشت به سر می‌برد و سؤالات از او ادامه دارد.»

گرینوود در شش‌سالگی به منچستر یونایتد پیوست و در آکادمی این تیم رشد کرد. او بازی در تیم اصلی را از سال 2019 و در سن 17سالگی آغاز کرد و 129 بازی برای این تیم انجام داده است.

گرینوود همچنین در رده‌های سنی زیر 17 و زیر 21 سال، چندین بازی برای تیم انگلیس انجام داده و در آگوست 2020 هم برای اولین بار به تیم ملی بزرگسالان انگلیس دعوت شده است.

 

با مشخص شدن دو تیم دیگر از تیم‌‌های راه‌یافته به مرحله نیمه نهایی، رقابت‌های جام ملت‌های آفریقا به پایان خود نزدیک‌تر شد. در دومین شب از مرحله یک‌چهارم نهایی این رقابت‌ها، یکشنبه شب دو بازی دیگر برگزار شد که در اولین بازی مصر تحت هدایت کارلوس کی‌روش بازی باخته مقابل مراکش را 2 بر یک برد. در میان تمام بازی‌های این مرحله، بدون شک این بازی مهم‌ترین بود چرا که هر دو تیم جزو مدعیان محسوب می‌شدند. مراکش خیلی زود و در دقیقه 6 به گل رسید. این گل نتیجه ارتکاب یک خطای پنالتی توسط بازیکنان مصر بود که صوفیانه بوفال از آن حداکثر استفاده را برد و توپ را وارد دروازه فراعنه کرد. به لطف این گل، مراکشی‌ها نیمه اول را هم به سود خود به پایان رساندند. نیمه دوم اما به سود شاگردان اروی رنار پیش نرفت و همان بازیکنی که بیش از همه برای مهارش تلاش می‌کردند، محمد صلاح دروازه‌شان را در دقیقه 53 باز کرد. این گل بازی را به وقت‌های اضافه کشاند جایی که ترزگه در دقیقه 100 تیر خلاص را به قلب مراکشی‌ها زد تا تیمش را به مرحله نیمه نهایی بفرستد، جایی که یک آزمون سخت دیگر، مقابل میزبان مسابقات کامرون خواهد داشت. این بار هم اما محمد صلاح نقشی کلیدی داشت و پاس گل دوم تیمش را داد. صلاح که در طول مسابقات خیلی‌ها مصر را متکی و وابسته به او می‌دانستند، پس از بازی گفت: «هدف ما خوشحال کردن مردم مصر است و خوشحالم که این هدف محقق شد.» با وجود اینکه مصر به لطف درخشش صلاح به بازی برگشت و صعود کرد، کی‌روش اینکه تیمش وابسته به مهاجم لیورپول است را رد کرد و گفت: «من موافقم که بهترین بازیکنان باید خودشان را در چنین صحنه‌هایی نشان دهند اما هیچ بازیکنی بدون کمک هم‌تیمی‌هایش نمی‌تواند کاری از پیش ببرد و بازی را ببرد.»

ساعاتی پس از آنکه مصر با درخشش صلاح جواز صعود به نیمه نهایی را کسب کرد، سنگال هم دقیقاً همین کار را به لطف درخشش دیگر مهاجم لیورپول، سادیو مانه انجام داد. مانه عملکرد درخشان خود را با دادن پاس گل اول پیروزی 3 بر یک تیمش مقابل گینه استوایی به دیدیو کامل کرد. حالا او نیز مانند هم‌تیمی‌اش صلاح بازی در مرحله نیمه نهایی را تجربه خواهد کرد. این بدترین خبر برای لیورپولی‌ها و سرمربی آنها یورگن کلوپ است که می‌داند باز هم باید برای بازگشت صلاح و سانه به ترکیب اصلی تیمش صبر کند. سنگالی‌ها در مرحله نیمه نهایی به مصاف بورکینافاسو خواهند رفت و به این ترتیب مانه و یارانش حداقل روی کاغذ نسبت به صلاح و هم‌تیمی‌هایش شانس بیشتری برای صعود به فینال دارند.

 

 

یکی از بارزترین ویژگی‌های رافائل نادال، نواک جوکوویچ و راجر فدرر در دوران حرفه‌ای فوق‌العاده‌شان شیوه حفظ انگیزه برای کسب جام و موفقیت‌های بیشتر بوده. فرقی نمی‌کند در گذر زمان چه موانعی را پشت سر می‌گذارند اما بردن همیشه برایشان همان لذتی را دارد که انگار اولین جام را در بالاترین سطح بالای سر می‌برند.

خوشحالی بی‌حد و حصر نادال بعد از بازگشت رؤیایی مقابل دنیل مدودف و قهرمانی در اوپن استرالیا گویای همه چیز است. یک ماه و نیم بعد از خلاصی از مصدومیت پا هنوز نمی‌دانست به ملبورن می‌رسد یا نه و یک ماه بعد از ابتلا به کرونا که روی روند آماده‌سازی‌اش تأثیر گذاشت، نادال به قهرمانی رسیده و فعلاً پرافتخارترین تنیسور تاریخ است.

نادال که نخستین گرنداسلم خود را در سال 2005 در اوپن فرانسه در 19 سالگی به دست آورد، یکشنبه در ملبورن به قول خودش لحظه خیلی خاصی داشت بخصوص اینکه تا شش هفته قبل نمی‌دانست حتی در این رقابت‌ها حاضر می‌شود یا نه چه برسد به آنکه قهرمانی را به دست آورد: «شک نکنید که این از اولین قهرمانی جذاب‌تر است. فکر می‌کنم در اواخر دوران حرفه‌ای از این لحظات بیشتر شاد می‌شوید چون می‌دانید فرصت زیادی ندارید اما در جوانی یا همان 19 سالگی که اولین قهرمانی را کسب کردم، می‌دانستم اگر خوب بازی کنم از این فرصت‌ها زیاد به دست می‌آورم. امروز نمی‌دانم چه اتفاقی می‌افتد اما برایم مهم نیست، می‌خواهم از لحظه لذت ببرم و خیلی به آینده فکر نکنم.»

این حس خوبی می‌دهد که در دوران حضور همزمان سه تا از بهترین‌های تاریخ تنیس هر کدام توانستند حداقل 20 گرنداسلم ببرند. حالا نادال که با 21 قهرمانی از آنها جلو افتاده با اعتماد به نفس بالا به اوپن فرانسه می‌رود؛ تورنمنت محبوبش که در آن به رقم شگفت‌انگیز 13 قهرمانی رسیده است.

موفقیت نادال البته به جوکوویچ هم انگیزه می‌دهد که سال گذشته در مسیر قهرمانی پاریس شکستش داد تا قوی‌تر برگردد. مرد شماره یک جهان که به‌دلیل واکسن نزدن و مشکل ویزا نتوانست در اوپن استرالیا بازی کند، می‌خواهد خودش را دوباره ثابت کند.

اما شیوه بازی نادال در طول اوپن استرالیا بخصوص در فینال که دو ست از حریف روس عقب افتاد ولی در نهایت 3 بر2 به پیروزی رسید، نشان می‌دهد او توانایی و انگیزه قهرمانی‌های بیشتر در گرنداسلم‌ها را دارد. او 35 ساله است و سابقه زیادی در مصدومیت دارد بنابراین اصلاً نمی‌توان گفت تا کی ادامه می‌دهد اما همان‌طور که خودش به جمعیت حاضر در محل بازی گفت انگیزه‌اش دست‌نخورده باقی مانده: «یک ماه و نیم پیش نمی‌دانستم به این تورنمنت می‌رسم اما شما چنان به من انرژی دادید که می‌خواهم سال بعد هم باشم. می‌خواهم ادامه دهم، اوضاع سریع عوض می‌شود اما من به اندازه کافی خوش‌شانس هستم که این‌طور رقابت کنم. حالا خودباوری لازم برای ادامه راه، ادامه مبارزه و رقابت در ورزشی که عاشقش هستم را دارم. این تورنمنت برایم عالی و فراموش نشدنی بود.»

جوکوویچ و فدرر هر دو بسرعت در شبکه‌های اجتماعی به نادال تبریک گفتند. رقابت میان این سه، آنها را به جلو سوق داده و اگرچه نادال فعلاً از همه پیش است اما فروتنانه می‌گوید: «هرگز نمی‌گویم شایستگی‌اش را داشتم. خیلی برایم اهمیت ندارد که شماره یک باشم یا نباشم، بهترین تاریخ باشم یا نباشم. اینکه از لحظه لذت ببرم برایم مهم است، اینکه توانستم برای دومین بار قهرمان اوپن استرالیا شوم.» از او پرسیدند چه چیز تو را تا اینجا آورده، گفت: «عشق به تنیس، تعصب، نگاه مثبت و روحیه سختکوشی و البته اینکه آدم‌های درستی اطرافم بودند و کمک زیادی کردند.»

این فروتنی همواره در طول دوران حرفه‌ای با او بوده و باعث شده شکست‌های تلخ را بپذیرد و از موفقیت‌های بسیارش لذت ببرد از اولی در پاریس تا آخری در ملبورن. اگر این دو هفته اخیر را ملاک بدانیم، موفقیت‌های بیشتری در راه است.

 

 

سرمای منفی 20 درجه، زمین چمن کوچکتر از حد استاندارد و چمن مصنوعی سفت و پرس خفه‌کننده از میانه میدان و... همه اینها را امریکایی‌ها وقتی که وارد خاک همسایه شمالی‌شان شدند تا دهمین بازی‌شان در آخرین مرحله مقدماتی جام جهانی 2022 در منطقه کونکاکاف را انجام دهند می‌دانستند. آنها اما شاید انتظار دیدن یک چیز را نداشتند، همان چیزی که در نهایت منجر به شکست 2 بر صفر‌شان در این بازی شد: فرصت‌طلبی کانادایی‌ها به محض به دست آوردن موقعیتی برای گلزنی چرا که قرمزپوشان امریکای شمالی با همان دو شوت داخل چهارچوبی که داشتند دو گل زدند.

یک ضربه دروازه ناقص از سوی مت ترنر دروازه‌بان امریکا در دقیقه هفتم بازی فرصتی ایده‌آل را برای کایل لارین مهاجم نوک کانادایی‌ها قرار داد تا او بیست‌و‌سومین گلش را برای تیم ملی کشورش بزند و از این حیث رکورددار شود. موقعیت دوم هم یک دفع توپ خوب از هیل ماری در یک سوم دفاعی کانادایی‌ها بود که تبدیل به یک ضدحمله سرعتی شد و پایان این حرکت هم با گلزنی سم آدکوگبه در دقیقه 5+90 رقم خورد. نکته جالب اما این بود که امریکایی‌ها در حالی زمین بازی را ترک کردند که باور داشتند هر کاری که در طول مسابقه انجام دادند از حریف‌شان بهتر بود جز گلزنی.

گرگ برهالتر، سرمربی تیم ملی امریکا گفت: «برای من به یاد آوردن عملکردی بخوبی بازی امروزمان در یک مسابقه خارج از خانه که در آن اینقدر بر حریف مسلط بوده باشیم، سخت است. به همین دلیل نتیجه بازی خیلی دردناک است. من از عملکرد تیمم ناراضی نیستم اما از بابت نتیجه چرا.»

کانادا به واسطه کسب این پیروزی که ششمین بردش در 10 بازی‌اش در مرحله انتخابی جام جهانی 2022 در منطقه کونکاکاف بود، اکنون با 22 امتیاز - 4 امتیاز اختلاف نسبت به امریکای رده دومی - در صدر جدول قرار دارد. این یعنی که یک پیروزی دیگر مقابل السالوادور در روز چهارشنبه کافی است تا کانادایی‌ها برای دومین بار جواز حضور در جام جهانی را کسب کنند. آنها پیش از این تنها یک بار در جام جهانی 1986 مکزیک در بزرگترین رویداد فوتبال ملی جهان شرکت داشته‌اند.

 

 

باید گفت امضای سریع قرارداد لیورپول با لوییز دیاز همه را شگفت‌زده کرد نه فقط تاتنهام. قرمزها مدتی بود که به وینگر تیم پورتو علاقه داشتند اما اینکه در ژانویه او را بخرند، بارها از سوی منابع نزدیک به آنفیلد رد شده بود. حرفشان یکی بود: «شاید در تابستان» یکباره همه چیز عوض شد. دیاز در مسیر مرسی ساید قرار گرفت و به این تیم پیوست. لیورپول مبلغ ابتدایی 5/37 میلیون پوند را برایش داد که با پاداش‌ها به 50 میلیون می‌رسد. باشگاه می‌گوید هیچ مشکلی ندارد اگر بندهای پاداش فعال شود و این یعنی خرید دیاز را یک موفقیت می‌داند.

 دیاز را خریدی شبیه دیوگو ژوتا می‌دانند که در سال 2020 با مبلغی مشابه آمد و کاری کرد که به نظر غیرممکن می‌رسید: ورود و خلل به خط حمله سه‌نفره و غیرقابل نفوذ محمد صلاح، سادیو مانه و روبرتو فیرمینو.

ژوتا با 27 گل در 58 بازی همین حالا در رده‌بندی بازیکنان جلوتر از فیرمینو است و اینکه با آمدن دیاز چه اتفاقی بخصوص برای مانه رخ می‌دهد، جالب خواهد بود.

آیا او یک رقیب است یا اگر جرأت گفتنش را داشته باشیم، یک جانشین محسوب می‌شود؟

فراموش نکنید مانه وارد 18 ماه پایانی قراردادش شده و اگرچه صحبت‌های زیادی از تمدید قرارداد صلاح می‌شود اما فعلاً که با ستاره سنگالی و نمایندگانش هیچ مذاکره رسمی صورت نگرفته یا حداقل علنی نشده است.

خریدن دیاز 25 ساله که بازیکن ثابت گوش چپ در پورتو و تیم ملی کلمبیا است، به لایه‌های ابهام درباره خط حمله لیورپول اضافه می‌کند.

به نظر می‌رسد تابستان پیش رو فصل تغییرات در لیورپول باشد، چون مایکل ادواردز، مدیر ورزشی تیم، جای خود را به دستیارش، جولین وارد می‌دهد و تعداد زیادی از بازیکنان قراردادشان تمام می‌شود یا وارد سال پایانی قراردادشان می‌شوند.

 جیمز میلنر، کاپیتان دوم تیم احتمالاً از تیم جدا می‌شود مثل دیووک اوریگی و تاکومی مینامینو. لیورپول می‌خواهد قرارداد صلاح را تمدید کند، مهاجم مصری هم مایل به ماندن است اما آینده مانه، فیرمینو، نبی کیتا و الکس آکسلید چمبرلین اصلاً روشن نیست. بازیکنان دیگر مثل جو گومز و نکو ویلیامز هم باید تصمیمات سختی بگیرند.

اولویت قرمزها سال گذشته حفظ بازیکنان بود و آلیسون بکر، ترنت الکساندر آرنولد، ویرجیل فان‌دایک، اندی رابرتسون، فابینیو، هاروی الیوت و جوردن هندرسون را با قراردادهای بلندمدت جدید بند زدند اما این را هم باید پذیرفت تیم نیاز دارد ظرف چند سال آینده نوسازی شود.

بازیکنان کلیدی نیاز دارند که رقیب داشته باشند یا در واقع جانشین، ضمن اینکه میانگین سنی تیم هم باید کاهش یابد.

دیاز، ژوتا و ابراهیما کوناته که تابستان گذشته از لایپزیش آمد، همه گام‌های مهمی در این جهت هستند و علاوه بر آن پیشرفت الیوت و کایده گوردون به همراه کورتیس جونز که یکشنبه 21 ساله شد، همه هیجان‌انگیز است و نشان از آینده روشن لیورپول دارد. حواستان به استفان بایستیچ، هافبک 17 ساله هم باشد که از یک سال پیش که از ویارئال آمده، به‌شدت پیشرفت کرده.

 این آینده است اما حال چه؟ جزئی‌تر اینکه جراحی لیورپول چقدر عمیق خواهد بود و آیا از نام‌های بزرگ کسی در تابستان قربانی می‌شود؟

این اواخر شایعات زیادی درباره رفتن فیرمینو به بارسلونا مطرح شده ضمن اینکه خیلی از غول‌های اروپایی وضعیت صلاح را با علاقه رصد می‌کنند. فرم مانه در 18 ماه اخیر اگرچه افت و خیز داشته اما او هم مشتری کم ندارد اگر در دسترس قرار بگیرد.

جانشینی هر کدام از اینها -چه برسد به همه‌شان- یک چالش بزرگ است بخصوص اگر شاخص‌ترین چهره‌ها یعنی مثلاً ارلینگ هالند یا کیلیان امباپه را مد نظر نداشته باشیم.

ژوتا نشان داده این کار امکان دارد و شرایطی که یورگن کلوپ و همکارانش در لیورپول ایجاد کرده‌اند می‌تواند باعث پیشرفت فوتبالیست‌های مستعد و باانگیزه شود. فیرمینو، مانه و صلاح البته نمونه‌های خوبی برای اثبات این ادعا هستند. دیاز قطعاً یک استعداد است، بال چپ راست پا که گل می‌زند، گل می‌سازد و به خاطر سختکوشی، روحیه کار تیمی و دائم دویدنش شهرت دارد. اینها برای تیم کلوپ عالی است.

دیاز می‌تواند در بازی یک‌هشتم ‌نهایی لیگ قهرمانان مقابل اینتر بازی کند و  گزینه خوبی برای جام‌های داخلی قرمزها باشد.

 زیان تاتنهام می‌تواند سود لیورپول باشد. این همان چیزی بود که منتقدان اسپرز می‌خواستند: عمق در حمله و نمایش انگیزه گروه ورزشی فنوی (Fenwa) در فصل نقل و انتقالات. اما اینکه انتقال دیاز چه معنایی برای مانه، صلاح و دیگران خواهد داشت، باید دید.

 

مربی سابق منچستر یونایتد: 

آنها هویت خود را از دست داده‌اند

منچستر یونایتد 9 سال است که فاتح لیگ برتر نشده است. آنها تحت انتقادات گسترده هستند، چرا که نتوانسته‌اند میراث سر الکس فرگوسن را ادامه دهند. رنه مئولنستین 12 سال دستیار فرگوسن بود و حالا درباره باشگاه سابقش نظراتش را بدون پرده‌پوشی گفته است: «بدترین قسمت ماجرا این است که منچستر یونایتد هویت خود را به‌کلی از دست داده است. هر چیزی که فرگوسن در طول سال‌ها ساخته بود را دور ریخته‌اند. منچستر یونایتد روش خاص بازی خودش را داشت. این تیم زیبا و خلاقانه بازی می‌کرد، اما آن سبک بازی این تیم که به‌خوبی قابل تشخیص بود حالا دیگر وجود ندارد.»

مئولنستین همچنین به رقبا پرداخته است: «اگر می‌خواهید موفق شوید، مهم است که بینشی که دارید را ادامه دهید و یک سازمان منسجم و باثبات بسازید. منچستر یونایتد دیگر این چیزها را ندارد، در حالی که لیورپول با یورگن کلوپ و منچستر سیتی با پپ گواردیولا این‌طور هستند. شما این را می‌توانید در موفقیت‌های آنها ببینید.»