آر بی‌لایپزیگ در بازی این هفته دو بار از بایرن‌مونیخ عقب افتاد و هر دو بار بازی را مساوی کرد. آنها بر این باور بودند که دفعه سومی هم در کار خواهد بود.

لایپزیگ حمله می‌کرد و بنجامین هنریکس کاری کرد که دایو اوپامکانو، هم‌تیمی سابقش اشتباه کند. هنریکس سپس توپ را برای امیل فورسبرگ ارسال کرد. ضربه اول این بازیکن سوئدی را نیکلاس زوله دفع کرد و ضربه دوم او را مانوئل نویر گرفت و کمک کرد که بایرن با بخت خوب با نتیجه 3بر2 پیروز مسابقه شود.

چرا بخت خوب؟ لایپزیگ در طول مسابقه پا به پای بایرن پیش آمده بود و دومنیکو تدسکو، مربی جدید آنها توانسته بود تیمش را از نظر سطح و کلاس بازی همپای تیم یولیان ناگلزمن، همکلاسی سابقش کند.

ناگلزمن پس از بازی گفت: «مساوی نتیجه منصفانه‌ای می‌شد. در این بازی هر دو تیم فرصت داشتند و ضدحملات خطرناکی را از طرف هر دو تیم شاهد بودیم.»

بی‌تردید، اگر این تیم بایرن یک ضعف داشته باشد، این است که بسیار از بالا پرس می‌کند؛ اغلب ده بازیکن آنها در نیمه زمین حریف حضور دارند تا فضاها را ببندند و اگر بازیکنی سرعت خوب داشته باشد، می‌تواند در ضدحملات خطرناک ظاهر شود.

البته کمتر تیمی در بوندس‌لیگا می‌تواند این کار را انجام دهد، اما لایپزیگ دو بار دست به این کار زد. گل اول آنها روی ضدحمله‌ای بود که آندره سیلوا به گل تبدیل کرد. روی گل دوم هم کریستوف انکونکو پس از تغییر جریان بازی به دست کنراد لایمر، دروازه نویر را باز کرد.

ناگلزمن گفت: «هر دو گلی که دریافت کردیم شبیه به هم بودند؛ هر دو به شکلی مستقیم روی این نصیب حریف شدند که ما مالکیت توپ را از دست دادیم.» اگر دنی اولمو، که نمایشی درخشان داشت، در ضربات نهایی با دقت بیشتری عمل می‌کرد، اوضاع فرق می‌کرد.

ناگلزمن گفت: «ما دو تیم تهاجمی را دیدیم. این برای بوندس‌لیگا بسیار باارزش است.»

از نظر ورزشی، درست است که بایرن مونیخ رقیب خوبی پیدا کرده است. اما هویت این رقیب مشکلات خود را دارد.

در این بازی، پلاکاردی به ورزشگاه آورده شده بود که رویش نوشته شده بود: «فوتبال جای ردبول نیست». این نشان می‌دهد که این باشگاه، حتی در ششمین حضورش در بوندس‌لیگا و با وجود بازی‌های جذابش، هنوز از سوی بسیاری از طرفداران فوتبال در آلمان پذیرفته نشده است.

این طرفداران بیشتر دیدارهای دو فصل گذشته را به‌دلیل ویروس کرونا از تلویزیون تماشا کرده‌اند و در این بازی هم تنها 10هزار تماشاگر حق حضور در ورزشگاه را داشتند، اما فرهنگ هواداری آنها همچنان برقرار است، بویژه در مونیخ.

پس از بحث‌های اخیر درباره اینکه قطری‌ها می‌خواهند اسپانسر بایرن شوند – چیزی که در اجلاس عمومی بایرن در ماه نوامبر باعث جدل‌های فراوان شد – طرفداران سرسخت بایرن‌مونیخ مصمم هستند که از حق خود به‌عنوان عضو باشگاه استفاده کنند. چنین بحثی را طرفداران لایپزیگ مطرح نمی‌کنند. 500 تماشاگری که از لایپزیگ به مونیخ آمده بودند، به‌دلیل حمایت پرسروصدایشان از سوی تدسکو تشویق شدند، اما رابطه آنها با باشگاهشان منفعلانه است. آنها برخلاف اعضای باشگاه بایرن، حرفی برای گفتن ندارند.

اگر مدل این باشگاه در سایر باشگاه‌های بوندس‌لیگا هم برقرار بود، یعنی قانون 50+1 زیر پا گذاشته می‌شد، فوتبال آلمان ممکن بود فرهنگ منحصر به فرد طرفدارانش را از دست بدهد.

اما اینکه آیا این فرهنگ برای بوندس‌لیگا مهم است یا نه، مسأله ناگلزمن و تدسکو نیست. تمرکز آنها روی زمین است، جایی که تیم‌هایشان سبک مشابهی از فوتبال را ارائه می‌دهند.

ناگلزمن و بایرن این بار با قدرت تمام‌کنندگی بالای توماس مولر و روبرت لواندوفسکی و یک ضربه سرژ گنابری که به مدافع حریف برخورد کرد، پیروز شدند. اما احیای لایپزیگ با تدسکو نشان می‌دهد که یک رقابت تاکتیکی در راه است. شباهت دو تیم در همین‌جا به پایان می‌رسد. خارج از میدان، بایرن مونیخ و آربی لایپزیگ یک دنیا با هم فاصله دارند.

 

 نیمار 30 ساله شد، بازیکنی که تا همیشه جوان به نظر می‌رسد. جالب اینکه وقتی جام جهانی 2022 در قطر شروع می‌شود، این مهاجم تقریباً در همان سن و سالی است که پله افسانه‌ای در سال 1971 از فوتبال ملی کناره‌گیری کرد. اما تفاوت خیلی زیاد است حتی اگر بگوییم نیمار با 70 گل بخوبی در مسیر سبقت از پله است که با 77 گل رکورد گلزنی تیم ملی برزیل را در اختیار دارد. پله وقتی صحنه را ترک کرد که همه کار کرده بود، نبوغ او جای تردیدی باقی نگذاشت وقتی در 17 سالگی جام جهانی 1958 را برد و این افتخار را در سال‌های 1962 و 1970 نیز تکرار کرد؛ نیمار از این جهت هنوز هیچ کار نکرده است. نیمار برای جام جهانی 2010 در فهرست مقدماتی کارلوس دونگا قرار گرفت در حالی که 18 سال بیشتر نداشت اما در نهایت در هواپیمای آفریقای جنوبی جایی نداشت، حالا قطر سومین جام جهانی‌اش خواهد بود. اصلاً نمی‌شود گفت تقصیر او بوده که برزیل جام جهانی را نبرده؛ در تورنمنت خانگی 2014 در یک‌چهارم‌نهایی مقابل کلمبیا دچار آسیب‌دیدگی کمر شد و جدا از حرکات نمایشی و ادا و اطوارش در جام جهانی 2018 روسیه هم انتظارات را برآورده کرد با آنکه در اواخر نخستین فصل حضورش در پاری‌سن‌ژرمن پایش شکست و سه ماه نتوانست بازی کند، با این حال با عجله او را به ترکیب برزیل رساندند و عملکرد قابل قبولی در تیمی داشت که در یک‌چهارم‌نهایی مغلوب بلژیک شد.

 

 شکی نیست که دربی این هفته شهر میلان که دومین مصاف فصل تیم‌های همشهری میلان و اینتر بود، یکی از بهترین‌ها و شاید هم بهترین دربی دلامادونینای سال‌های اخیر بود. در حالی که اینتر خیلی راحت به صدر جدول تکیه زده بود، میلان می‌دانست که برای ماندن در کورس قهرمانی باید این بازی را ببرد تا امیدهایش برای کسب جام قهرمانی زنده بماند. درست زمانی که تصور می‌شد بازی به سود اینتر خاتمه می‌یابد، روسونری به بازی برگشت و با زدن دو گل سریع در عرض سه دقیقه، نوار هشت بازی بدون شکست متوالی رقیب همشهری را قطع کرد. دربی دلامادونینا اما نکاتی هم داشت.

 

کامرون، میربان جام ملت‌های آفریقا با پیروزی به کار خود در این جام پایان داد و با شکست دادن بورکینافاسو در ضربات پنالتی به مقام سوم جام رسید. بورکینافاسو که شگفتی‌ساز این دوره از مسابقات هم بود، در دیدار قبلی از سنگال متحمل شکست شد. کامرون هم از مصر شکست خورد تا از رسیدن به فینال باز بماند. این دو تیم در مرحله گروهی نیز به مصاف هم رفته بودند که کامرون با نتیجه دو بر یک بورکینافاسو را شکست داده بود. این بار بورکینافاسو شروع طوفانی داشت و در دقایق ۲۴و ۴۳ روی اشتباه آندره اونانا، دروازه‌بان‌ مطرح ‌کامرون و باشگاه آژاکس و اوآتارا با نتیجه سه بر صفر از میزبان پیش افتاد. در ادامه استفان آهوکن، ستاره کامرونی باشگاه انجرز فرانسه در دقیقه ۷۲ یکی از گل‌های خورده را جبران کرد. در شرایطی که بازی با همین نتیجه رو به اتمام بود، ویسنت ابوبکر در دقایق ۸۵ و ۸۷ دوبار دروازه بورکینافاسو را باز کرد تا بازی به تساوی کشیده شود. همین موضوع باعث شد تا این دیدار به وقت‌های اضافه کشیده شود. در وقت‌های اضافه اما گلی رد و بدل نشد تا ضربات پنالتی مشخص کننده تیم پیروز میدان باشد. در ضربات پنالتی اما این شاگردان تونی، مربی پرتغالی بودند که توانستند با نتیجه‌ پنج بر سه میهمان را شکست دهند و مدال برنز این دوره از مسابقات را تصاحب کنند.

 

دو بازیکن چلسی در راه بارسلونا

بارسلونا از بودجه خود در نقل و انتقالات تابستانی برای خرید یک مهاجم مرکزی استفاده خواهد کرد و برای سایر پست‌ها به سراغ بازیکنان آزاد خواهد رفت. آنها در تلاش هستند که سزار آسپیلیکوئتا و آندریاس کریستنسن از چلسی را جذب کنند و گفته می‌شود آسپیلیکوئتا با قراردادی سه‌ساله موافقت کرده است. مذاکرات با کریستنسن در هفته‌های اخیر متوقف شده بود و حالا از سر گرفته شده است. بارسلونا منتظر جواب این بازیکن دانمارکی است.

 

رایس چشم‌انتظار چلسی

دکلان رایس با وجود قیمت 100 میلیون پوندی‌اش، باشگاه‌های زیادی را خواهان خود می‌بیند، هرچند که تنها یک باشگاه را مد نظر دارد. هدف اصلی منچستر یونایتد در بازار نقل و انتقالات، تقویت خط میانی‌اش است و به این ترتیب به سراغ این بازیکن انگلیسی رفته است. اما با وجود علاقه یونایتد و همچنین منچسترسیتی، رایس ترجیح می‌دهد به چلسی برود، تیمی که از کودکی طرفدارش بوده است. چلسی هم اوضاع او را زیر نظر دارد.

 

دورتموند نگران از پیشنهاد لیورپول برای بلینگهام