آر بی‌لایپزیگ در بازی این هفته دو بار از بایرن‌مونیخ عقب افتاد و هر دو بار بازی را مساوی کرد. آنها بر این باور بودند که دفعه سومی هم در کار خواهد بود.

لایپزیگ حمله می‌کرد و بنجامین هنریکس کاری کرد که دایو اوپامکانو، هم‌تیمی سابقش اشتباه کند. هنریکس سپس توپ را برای امیل فورسبرگ ارسال کرد. ضربه اول این بازیکن سوئدی را نیکلاس زوله دفع کرد و ضربه دوم او را مانوئل نویر گرفت و کمک کرد که بایرن با بخت خوب با نتیجه 3بر2 پیروز مسابقه شود.

چرا بخت خوب؟ لایپزیگ در طول مسابقه پا به پای بایرن پیش آمده بود و دومنیکو تدسکو، مربی جدید آنها توانسته بود تیمش را از نظر سطح و کلاس بازی همپای تیم یولیان ناگلزمن، همکلاسی سابقش کند.

ناگلزمن پس از بازی گفت: «مساوی نتیجه منصفانه‌ای می‌شد. در این بازی هر دو تیم فرصت داشتند و ضدحملات خطرناکی را از طرف هر دو تیم شاهد بودیم.»

بی‌تردید، اگر این تیم بایرن یک ضعف داشته باشد، این است که بسیار از بالا پرس می‌کند؛ اغلب ده بازیکن آنها در نیمه زمین حریف حضور دارند تا فضاها را ببندند و اگر بازیکنی سرعت خوب داشته باشد، می‌تواند در ضدحملات خطرناک ظاهر شود.

البته کمتر تیمی در بوندس‌لیگا می‌تواند این کار را انجام دهد، اما لایپزیگ دو بار دست به این کار زد. گل اول آنها روی ضدحمله‌ای بود که آندره سیلوا به گل تبدیل کرد. روی گل دوم هم کریستوف انکونکو پس از تغییر جریان بازی به دست کنراد لایمر، دروازه نویر را باز کرد.

ناگلزمن گفت: «هر دو گلی که دریافت کردیم شبیه به هم بودند؛ هر دو به شکلی مستقیم روی این نصیب حریف شدند که ما مالکیت توپ را از دست دادیم.» اگر دنی اولمو، که نمایشی درخشان داشت، در ضربات نهایی با دقت بیشتری عمل می‌کرد، اوضاع فرق می‌کرد.

ناگلزمن گفت: «ما دو تیم تهاجمی را دیدیم. این برای بوندس‌لیگا بسیار باارزش است.»

از نظر ورزشی، درست است که بایرن مونیخ رقیب خوبی پیدا کرده است. اما هویت این رقیب مشکلات خود را دارد.

در این بازی، پلاکاردی به ورزشگاه آورده شده بود که رویش نوشته شده بود: «فوتبال جای ردبول نیست». این نشان می‌دهد که این باشگاه، حتی در ششمین حضورش در بوندس‌لیگا و با وجود بازی‌های جذابش، هنوز از سوی بسیاری از طرفداران فوتبال در آلمان پذیرفته نشده است.

این طرفداران بیشتر دیدارهای دو فصل گذشته را به‌دلیل ویروس کرونا از تلویزیون تماشا کرده‌اند و در این بازی هم تنها 10هزار تماشاگر حق حضور در ورزشگاه را داشتند، اما فرهنگ هواداری آنها همچنان برقرار است، بویژه در مونیخ.

پس از بحث‌های اخیر درباره اینکه قطری‌ها می‌خواهند اسپانسر بایرن شوند – چیزی که در اجلاس عمومی بایرن در ماه نوامبر باعث جدل‌های فراوان شد – طرفداران سرسخت بایرن‌مونیخ مصمم هستند که از حق خود به‌عنوان عضو باشگاه استفاده کنند. چنین بحثی را طرفداران لایپزیگ مطرح نمی‌کنند. 500 تماشاگری که از لایپزیگ به مونیخ آمده بودند، به‌دلیل حمایت پرسروصدایشان از سوی تدسکو تشویق شدند، اما رابطه آنها با باشگاهشان منفعلانه است. آنها برخلاف اعضای باشگاه بایرن، حرفی برای گفتن ندارند.

اگر مدل این باشگاه در سایر باشگاه‌های بوندس‌لیگا هم برقرار بود، یعنی قانون 50+1 زیر پا گذاشته می‌شد، فوتبال آلمان ممکن بود فرهنگ منحصر به فرد طرفدارانش را از دست بدهد.

اما اینکه آیا این فرهنگ برای بوندس‌لیگا مهم است یا نه، مسأله ناگلزمن و تدسکو نیست. تمرکز آنها روی زمین است، جایی که تیم‌هایشان سبک مشابهی از فوتبال را ارائه می‌دهند.

ناگلزمن و بایرن این بار با قدرت تمام‌کنندگی بالای توماس مولر و روبرت لواندوفسکی و یک ضربه سرژ گنابری که به مدافع حریف برخورد کرد، پیروز شدند. اما احیای لایپزیگ با تدسکو نشان می‌دهد که یک رقابت تاکتیکی در راه است. شباهت دو تیم در همین‌جا به پایان می‌رسد. خارج از میدان، بایرن مونیخ و آربی لایپزیگ یک دنیا با هم فاصله دارند.