عناوین این صفحه
-
سرانجام، مشت خرگوشی
-
حمله قرمزها پنچر شده؟
-
کونته: این تازه اول راه است
-
دونچیچ رکورد مایکل جردن را شکست
-
خبر
جستجو بر اساس تاریخ
نظرسنجی
شماره : 6678 /
۱۳۹۹ سه شنبه ۳۰ دي
|
|
|
اولین کارت قرمز مسی با پیراهن بارسلونا
سرانجام، مشت خرگوشی
حالا که کارت قرمز گرفته‌ای، اگر پیش‌تر فکر می‌کردی بازیکنان به فکر این هستند که تو را تحریک کنند، ببین از حالا به بعد چه خواهد شد
گراهام هانتر
زمانی که لحظه لیونل مسی فرا رسید، البته که تماشایی بود.
صحنه؟ فینال سوپرجام اسپانیا. وضعیت؟ شکست یا پیروزی بشدت در هم پیچیده بودند. همان جایی که قلمرو مسی است.
753 بازی برای بارسلونا کافی بود تا او را بهترین بازیکن دنیا کند؛ از اولین گل او در لالیگا که در دقیقه 90 مقابل آلباسته در تقریباً 16 سال پیش به ثمر رسید، تا گل پیروزی‌بخش او در وقت اضافه بازی با استودیانتس در فینال جام باشگاه‌های جهان در سال 2009، تا گل دقیقه 92 در سانتیاگو برنابئو که پانصدمین گل مسی بود و پیروزی 3 بر 2 بارسلونا را رقم زد. این لحظات، دقایق ویژه مسی است.
اما این‌بار کار تماشایی او گل نبود، بلکه هوک راستی بود که به آسیر ویالیبره، مهاجم گلزن و نوازنده ترومپت اتلتیک‌بیلبائو وارد کرد.
در دعواهای خیابانی نام این ضربه را «مشت خرگوشی» گذاشته‌اند. تصمیم خیل مانسانو، داور بازی که با VAR کارت قرمز را به مسی نشان داد کاملاً درست بود. این مرد متولد دون بنیتو در باداخوس در جنوب غربی اسپانیا لحظه‌ای تاریخی را ثبت کرد. او حتماً با خود می‌گوید: «امشب نامم در تاریخ ثبت می‌شود، چراکه اولین فردی هستم که مسی را با پیراهن بارسلونا اخراج کرده است!» مسی که برای سومین‌بار در دوران ورزشی‌اش اخراج شده بود (که بعدتر به این می‌پردازیم)، به این ترتیب قدم‌های خجالت‌باری تا رختکن برداشت.
حتی نویسندگان و بازیگران فیلم «12 مرد خشمگین» (فیلم محبوب سر الکس فرگوسن) هم نمی‌توانستند مسی را تبرئه کنند.
اما مسأله تنها بر سر ضربه مسی نبود، بلکه باید زمان آن را هم در نظر گرفت. فرصت بسیار اندکی تا پایان فینال نفسگیر سوپرجام مانده بود و مسی در چنین شرایطی معمولاً گل سوم تیمش را یا می‌زد یا می‌ساخت تا بازی را به ضربات پنالتی بکشاند. اما او اخراج شد؛ آن هم دقیقاً در همین فصل!
اگر صبر مسی در چنین شرایطی به‌سر نمی‌آمد، دیگر هرگز چنین حرکتی را از او نمی‌دیدید.
از زمان اخراج ارنستو والورده که یک سال پیش روی داد، تا سیرک مضحک دوران کیکه ستین، تا شکست تحقیرآمیز به دست بایرن‌مونیخ، تا درخواست فسخ قرارداد و تهدید به شکایت، نوبت به هفته‌ها نبرد قدرت بین او و رونالد کومان -مانند تمامی مبارزه‌های سینمایی- رسید که ناگهان تبدیل به رفاقتی صمیمی شده بود. بارسلونا تنها چند ثانیه تا کسب اولین جام دوران کومان فاصله داشت اما در دقیقه 90 فروپاشید. اگر قرار بود یک نفر کارت قرمز بگیرد، او چه کسی به‌جز مسی بود؟
اما در این بازی چه گذشت؟
اول از همه، مانسانو، داور بازی با کمک VAR کارت قرمز داد. داوری او طوری بود که انگار از تابستان عشق سال 1968 می‌آید، گل در موهایش گذاشته، عینک گرد به سبک جان لنون زده، یک گیتار را روی کولش گذاشته و یک بلیت کنسرت در جیب کاپشن چرمی‌اش قرار دارد.
زمانی که بازیکنان اتلتیک با خشونت تلاش می‌کردند حملات بارسلونا و مسی را متوقف کنند، مانسانو انگار با خود می‌گفت: «بی‌خیالش!»
خطا، کشیدن پیراهن، جفت پا انداختن... همه چیز با ایکر مونیایین آغاز شد که در همان اول مسابقه سه خطای خشن انجام داد اما حتی روی یکی از آنها هم اخطار نگرفت. مانسانو طوری رفتار می‌کرد که انگار به مونیایین می‌گوید: «داداش، عیش ما را خراب نکن!» رفتار بازیکنان بیلبائو البته وحشیانه و غیرمعمول نبود و مسی تقریباً در 900 بازی رسمی که داشته اینگونه رفتارها را بارها تجربه کرده است.
خطای مسی هنگامی اتفاق افتاد که بارسلونا داشت حمله می‌کرد. انگار در نمایشنامه نوشته باشند: «حمله آخر از سر استیصال». آنها در دقیقه 90 دو بر یک پیش بودند، اما حالا در آستانه شکست قرار داشتند، آن هم مقابل تیمی که به‌دلیل اراده، مهارت و جسارت خیره‌کننده‌اش شایسته جام بود. تنها چند ثانیه تا پایان بازی مانده بود.
مسی که به‌دلیل مشکل همسترینگ دیدار نیمه‌نهایی را از دست داده بود، در این بازی پایین‌تر از حد انتظار ظاهر شد. البته او روی گل اول بارسا تأثیرگذار بود و حضورش آنقدر تهدیدآمیز بود که اتلتیک بخواهد او را به شکل سیستماتیک متوقف کند.
تا اینکه لحظه حساس فرا رسید. مسی توپی خوب را به سمت چپ برده بود و جوردی آلبا را صاحب توپ کرده بود؛ از همان حرکات همیشگی‌اش. به گزارش‌های بازی‌هایی که از سال 2012 تاکنون انجام شده فکر کنید: «مسی... به آلبا که از سمت چپ فرار کرده پاس می‌دهد.... آلبا توپ را می‌گیرد، به گوشه محوطه جریمه و مسی! گل! گل! گل!»
این گزارش‌ها را به خاطر دارید؟ ویالیبره هم همینطور. وقتی مسی رفت که پاس کات‌بک را از آلبا بگیرد، ویالیبره (که یک کارت زرد هم داشت) احتمالاً به یاد این صحنه‌ها افتاد. شاید در روزهای پیش از بازی به بازیکنان بیلبائو گفته شده بود: «اجازه ندهید پاس کات‌بک آلبا به مسی برسد! به هیچ قیمتی!»
این مهاجم که بعد از بازی با ترومپت خود نغمه پیروزی را نواخت، با تمام وجود سد راه مسی شد. او می‌دانست اگر داور صحنه را ببیند، به او کارت قرمز می‌دهد، نه به مسی.
اما این‌بار مسی کاری را انجام داد که هرکس جای او بود سال‌ها قبل‌تر انجامش داده بود؛ او اجازه داد ناامیدی، خشم و حس ناعدالتی بر او غلبه کند به همین دلیل به ویالیبره ضربه زد.
این حرکت او کارت قرمز داشت. اتلتیک در کل شایسته قهرمانی بود. اما زمانی که مانسانو رفت تا به ویدئو صحنه نگاه کند، تنها نیمی از کارش را درست انجام داد. او ویدئو را دید ولی به این نکته کاملاً بی‌توجه بود که کار ویالیبره هم خلاف مقررات بود و او هم باید اخراج می‌شد.
اولین کارت قرمز مسی در فوتبال حرفه‌ای در دیداری کاملاً بی‌ارزش رقم خورد؛ آرژانتین-مجارستان در آگوست 2005. مسی در آن هنگام بازیکنی بااستعداد بود که هنوز الماس 24 قیراطی نشده بود. او تنها 90 ثانیه در زمین حضور داشت که ویلموس وانچاک اول تلاش کرد او را به زمین بیندازد و سپس نزدیک بود پیراهنش را درآورد؛ مسی سعی کرد خودش را از دست او برهاند، اما مارکوس مرک، داور مسابقه به شکلی عجیب مسی را اخراج کرد.
یک اخراج دیگر؟ کوپاآمه‌ریکا 2019. گری مدل از شیلی دوبار تلاش کرد با سر به مسی ضربه بزند. مسی محکم ایستاد. این دو نفر دعوا کردند و هر دو اخراج شدند؛ این خطا چیزی بین اخراج آشکار سوپرجام و کمدی بازی با مجارستان در 15 سال پیش بود.
مسی پس از آن بازی گفت: «مدل بازیکنی است که همیشه در حوالی بی‌قانونی به‌سر می‌برد و دیگران را تحریک می‌کند. اما فکر نمی‌کنم حق ما دو نفر اخراج بود.»
یک لحظه دیگر هم بوده که مسی می‌توانسته اخراج شود. فینال سوپرجام اروپا در سال 2009 بین بارسلونا و شاختار را به خاطر دارید؟ مسی با سر به بینی داریو سرنا ضربه زد، اما فرانک ده‌بلیکر، داور مسابقه او را جریمه نکرد.
در طول این سال‌ها چندباری پیش آمده که مسی در آستانه اخراج قرار گرفته باشد. او البته که فرشته نیست. اما از زمانی که برای اولین‌بار بازی او را تماشا کردم، که در تیم بارسلونا ب و در پاییز 2003 بود، تا امروز، بارها و بارها دیده‌ام که رقیبان به او لگد زده‌اند، پیراهنش را کشیده‌اند، او را تحریک کرده‌اند و خواسته‌اند به او آسیب برسانند.
یکی از اولین سؤالاتی که از او پرسیدم (که در سال 2005 بود) این بود: «تو را همیشه می‌زنند اما واکنشی نشان نمی‌دهی. آیا بدنت از لاستیک است؟»
او به من گفت در اوایل بازی، درد و ناراحتی را حس می‌کند، اما زمانی که بازی کاملاً به جریان می‌افتد، آنقدر در تلاش است توپ را بگیرد و روی نتیجه تأثیر بگذارد که چیز دیگری حس نمی‌کند.
اما چیزی که او حالا حس می‌کند، شکست است و اینکه به دستاوردهایی که می‌خواهد نمی‌رسد. این حس که آن روزهای خوش سپری شده و دست روزگار دارد مانند خطرناک‌ترین رقیبان او مانعش می‌شود.
پس زمانی که ویالیبره که به‌دلیل ظاهر جذابش گل فوق‌العاده‌اش در دقیقه 90 و ترومپت‌نوازی‌اش در آخر بازی بازیکنی دوست‌داشتنی است، تلاش کرد به شیوه خیابانی مانع حرکت مسی شود، تعجبی نداشت که مسی سرانجام سیلی خود را بنوازد.
عدالت برقرار نشد چون داور اجازه داده بود تنش تا این حد بالا بگیرد و از سوی دیگر ویالیبره هم کارت زرد دوم خود را نگرفت.
اما لیو، رفیق قدیمی، عدالت برای تو به‌خاطر آن ضربه هوک راستت برقرار شد.
این ضربه مدت‌ها بود که در انتظار به واقعیت پیوستن بود. نمی‌دانم چطور تا حالا خشمت را فرومی‌خوردی. اما حقت است که چند بازی محروم شوی. حالا که این اتفاق افتاده، اگر پیش‌تر فکر می‌کردی که بازیکنان به فکر این هستند که تو را تحریک کنند، ببین از حالا به بعد چه خواهد شد.
منبع: ESPN
وضعیت نگران‌کننده لیورپول و مثلث ترسناک هجومی خط
حمله قرمزها پنچر شده؟
هر مربی بدنسازی به شما خواهد گفت تیمی که با این انرژی بالا بازی می‌کند، هرچه رو به جلو می‌رود آثار اجتناب‌ناپذیر خستگی و استرس بیشتر در چهره‌اش هویدا می‌شود
گزارش
ایان لیدیمن
یکی از خارق‌العاده‌ترین بخش‌های دوران حرفه‌ای لیونل مسی و کریستیانو رونالدو ثبات در بالاترین سطح در مدتی بیش از یک دهه است. محمد صلاح اخیراً متوجه شده چقدر سخت است. مهاجم مصری از سه سال و نیم قبل که به آنفیلد آمده کاملاً موفق بوده؛ کمتر بازیکنی تا این حد تأثیرگذار بوده است. او تقریباً در هر دو بازی لیگ برتر یک گل زده و این نشان از کیفیت بالایش دارد. اما حالا زمان او نیست، همینطور روبرتو فیرمینو و سادیو مانه. مثلث ترسناک هجومی لیورپول یک‌بار دیگر بی‌خاصیت بود و این اتفاق برای نخستین‌بار رخ نمی‌دهد. نگرانی یورگن کلوپ و لیورپول از این بابت است که شرایط موجود تا چه زمانی طول می‌کشد.
آمار و ارقام گاه فریب‌دهنده است. صلاح تا اینجا 13 گل در لیگ برتر زده و این عالی است؛ اما پنج‌تا پنالتی بوده و هرکس بازی او و دو همکار هجومی‌اش را در این فصل دیده، اوضاع مثل قبل نیست.
لیورپول آن فرصت‌طلبی و خیال‌پردازی لازم در یک‌سوم دفاعی رقبا را ندارد، همینطور اعتماد به نفس که اهمیت بیشتری دارد. ما عادت کرده‌ایم به اینکه صلاح، مانه و فیرمینو از هیچ برای خود موقعیت بسازند؛ چه با تکنیک ذاتی، چه با تلاش و انگیزه و چه با باور. در این بازی در آنفیلد هیچ خبری نبود.
دو لحظه که در نیمه دوم پشت سر هم پیش آمد، مشکل را به‌خوبی بیان می‌کند. اولی مصاف صلاح با هری مگوایر بود در موقعیت‌هایی که عاشقش بود و به‌آسانی از دست‌شان نمی‌داد اما خیلی راحت برابر مدافع منچستریونایتد تسلیم شد. کمی بعد فرصت مواجهه با لوک شاو را داشت. معمولاً دو سناریو در چنین مواقعی محتمل است؛ اول اینکه از مدافع عبور کند یا اینکه خطا و پنالتی بگیرد. او اما از بازیکن مقابلش فاصله گرفت و پاس رو به عقب 15متری برای هافبک‌های تیم فرستاد. این گزینه‌ای بود که صلاح پیش از این اصلاً به آن فکر نمی‌کرد و ماجرا آنقدر قابل توجه بود که گری نویل در برنامه کارشناسی اسکای به آن اشاره کرد. او که خود مدافع کناری بوده به‌خوبی می‌داند یک دفاع چه پیامی از این تصمیم دریافت می‌کند. او درمی‌یابد برنده مبارزه بوده و خودباوری پیدا می‌کند.
همه بازیکنان گاهی ضعیف می‌شوند اما نگران‌کننده برای لیورپول این است که افت خط حمله مدتی طول کشیده و جای شگفتی ندارد اگر سبک بازی پرفشار و مبتنی بر پرسینگ روی شرایط جسمانی برخی اثر گذاشته است. هر مربی بدنسازی به شما خواهد گفت تیمی که با این انرژی بالا بازی می‌کند، هرچه رو به جلو می‌رود آثار اجتناب‌ناپذیر خستگی و استرس بیشتر در چهره‌اش هویدا می‌شود.
امسال با توجه به اینکه بازیکنان به‌دلیل برنامه شلوغ بازی‌ها فرصت بازیابی را از دست داده‌اند، ممکن است آثار خستگی جسمی و روحی در لیگ برتر بیشتر به چشم بیاید. در این بازی مهم، یونایتد عالی دفاع کرد در برهه‌هایی که لیورپول بر بازی مسلط بود. شاو در تمام شش سال و نیم عجیبش به این شکل بازی نکرده بود. این مدافع 25ساله فوق‌العاده بود.
مگوایر البته چندان عقب نبود. وقتی کاپیتان یونایتد در بازی تیم ملی دو ماه قبل اخراج شد، 10 روز بعد از آنکه یونایتد یک بر 6 به‌وسیله تاتنهام در هم کوبیده شد، به نظر می‌رسید فصلی پرماجرا و تاریک در انتظار او است. همزمان او تلاش می‌کرد در فرجام‌خواهی از اتهاماتش در مورد حوادث جزیره یونانی میکونوس تبرئه شود. اما بعد از آن فوتبال مگوایر عالی شد. این مدافع میانی باید میزان بسیار زیادی خودباوری و قدرت روانی داشته باشد تا به جایگاه فعلی برسد. او که در این بازی در کنار ویکتور لیندلوف قرار گرفته بود، به‌خوبی اقتدار خود را نشان داد. لیورپول در نیم ساعت ابتدایی، فوتبال خوبی ارائه کرد و اگر چهار بازیکن دفاعی یونایتد کوچک‌ترین اشتباه را مرتکب می‌شدند، تیم میزبان به گل می‌رسید. لیورپول فرصت‌هایی داشت، فیرمینو فرصت‌سوز بود. خیلی وقت‌ها گزینه پاس آخر را به اشتباه انتخاب می‌کردند. این یعنی خودباوری پایین در تیمی که ذهنش به‌هم ریخته است.
واقعیت اینکه تیم کلوپ با سطح فصل قبل فاصله بسیار دارد. آنها ضربه شدیدی خورده‌اند از اینکه دوتا از بهترین هافبک‌های‌شان، فابینیو و جوردن هندرسون، در دفاع بازی می‌کنند و گزینه‌های مفید دیگر، دیوگو ژوتا و نبی کیتا آمادگی بدنی لازم را ندارند. اما این بخش ناچیزی از مشکلات را توضیح می‌دهد. لیورپول به اندازه کافی فرصت به دردسر انداختن دروازه یونایتد را داشت و به‌ندرت این اتفاق افتاد.
حالا چه کسی از این یک امتیاز خوشحال است؟ عجیب است اما به نظر می‌رسد لیورپول.
یونایتد می‌توانست کار فوق‌العاده‌ای در آنفیلد انجام دهد اما خودش متوجه نشد تا وقتی خیلی دیر شد. دوتا از بهترین فرصت‌های بازی در یک ربع آخر به برونو فرناندز و پوگبا رسید تا تیم اوله‌گونار سولشر بازی را مقتدرانه به پایان برساند. البته هنوز هم شگفتی بزرگی است اگر یونایتد فصل را بالاتر از لیورپول تمام کند اما این بازی شش‌امتیازی می‌توانست کارشان را راحت‌تر کند.
لیورپول به راه‌حل نیاز دارد تا از خط خارج شدنش را جبران کند. آنها خیلی وقت‌ها حیات ندارند و دندانی برای حمله و گاه سرگشته به نظر می‌رسند. آخرین بار کی چنین شرایطی داشته‌اند؟
منبع: دیلی‌میل
نخستین پیروزی برابر یوونتوس
کونته: این تازه اول راه است
اینترمیلان دربی ایتالیا را با 2 گل به سود خود به پایان رساند تا امیدهایش برای رسیدن به نخستین قهرمانی لیگ بعد از سال 2010 تقویت شود. آرتورو ویدال و نیکولو بارلا گل‌های اینتر را زدند تا این تیم برای نخستین‌بار بعد از چهار سال و هفت بازی موفق به شکست یوونتوس شود. آن موقع مربی اینتر، فرانک دی بوئر بود. آنتونیو کونته بعد از جدایی از یوونتوس در سه بازی با این تیم شکست خورده بود و حالا برای نخستین‌بار برابر تیمی که سال‌ها برایش بازی و مربیگری کرد به پیروزی رسیده. او بعد از این برد باارزش برابر پرقدرت‌ترین تیم ایتالیا درباره مسائل مختلفی صحبت کرد.
یوونتوس تیم هر سال نیست با یک مربی جوان در اولین تجربه مربیگری. این برد واقعاً اهمیت زیادی دارد؟
حتماً همینطور است. برای بردن تیمی مثل یوونتوس که برای همه باشگاه‌های ایتالیا مرجع و الگو به حساب می‌آید، شما باید بهترین بازی‌تان را انجام دهید و ما دقیقاً اینطور بودیم. خودمان را خوب آماده کردیم و رضایت‌بخش است وقتی می‌بینید تفکرات‌تان درباره نقاط ضعف حریف درست و مفید بوده. بچه‌ها برنامه را عالی دنبال کردند و خیلی برای‌شان خوشحالم، چون در چنین بازی‌هایی شما اعتماد به نفس پیدا می‌کنید و متوجه می‌شوید در مسیر درست حرکت می‌کنید.
روند رو به رشد اینتر از فصل قبل شروع شد و ادامه یافت...
ما فصل قبل ثمرات این فرآیند را دیدیم و حالا می‌خواهیم این فصل ادامه دهیم. یوونتوس تیمی است که 9 سال سری A را تحت سلطه خود داشته و به‌عنوان یک باشگاه فوتبال کارش در زمین و بیرون آن استثنایی بوده. هنوز هم باور دارم که اینتر نه‌تنها با یوونتوس بلکه با همه تیم‌های دیگر فاصله دارد هرچند تلاش می‌کنیم این فاصله را کم کنیم. همه دیدیم اینتر اعتبارش را به دست آورد، چه در رقابت‌های داخلی و چه اروپایی، چون ما به فینال لیگ اروپا رسیدیم. حذف از لیگ قهرمانان زخمی کاری بود که با ما همراه خواهد بود اما بچه‌ها حالا خیلی خوب آموخته‌اند که باید از این درس‌ها تجربه کسب کرد و آنها را به کار برد تا دوباره چنین چیزی اتفاق نیفتند. این یک شروع عالی برای ماست و شکست یوونتوس با ستاره‌های بسیار از جمله کریستیانو رونالدو به ما این باور را می‌دهد که در مسیر صحیح قرار داریم. هرگز به‌عنوان مربی، یوونتوس را نبرده بودم، خیلی وقت‌ها باخت‌های تحقیرآمیزی مقابل این تیم متحمل شدم و این را برای خودم یک پیشرفت تلقی می‌کنم.
آیا این پایان دوران یوونتوس است که خود شما یک دهه قبل آن را آغاز کردید؟
دوران تیم‌ها وقتی تمام می‌شود که بازسازی نکنند و ابداع نداشته باشند، اما یوونتوس در طول این سال‌ها عملکرد خیلی خوبی داشته تا اسکلت تیم متشکل از امثال کیلینی، بونوچی و بوفون را حفظ کند تا در تیم تجربه و حس تعلق را به وجود بیاورد. کارشان درآوردن موراتا، کولوسفسکی، مک کنی و کیزا در این فصل به‌همراه آرتور عالی بود. این یعنی برنامه دارند و مدیرانی سر کار هستند که می‌دانند چه می‌کنند و سعی می‌کنند نیازها را برطرف کنند. این باورکردنی نیست که یوونتوس 9 سال پیاپی قهرمان شده و برای رسیدن به دهمی تلاش می‌کند. فکر می‌کنم هنوز فاصله دارند اما سایر تیم‌ها در تلاشند خودشان را نزدیک کنند. من نهایت احترام را برای یوونتوس قائلم و آنها را کاملاً شایسته این موفقیت‌ها می‌دانم.
می‌توانستید گل‌های بیشتری بزنید بخصوص لوتارو مارتینس که چند فرصت را خراب کرد...
در این بازی از طریق مهاجمان به گل نرسیدیم اما فکر می‌کنم بیشتر به‌خاطر بدشانسی لوتارو و روملو (لوکاکو) بود. این تیم برای خودش خلق موقعیت می‌کند اما آن فرصت‌طلبی را نداریم و معمولاً باید سه چهار موقعیت ایجاد کنیم تا یکی گل شود. از طرف دیگر تیمی داریم که می‌تواند از فضاهای مختلف و بازیکنان متعدد به گل برسد و این قطعاً نگرانم نمی‌کند.
اینتر در یک بحران مالی شدید گیر افتاده و گفته می‌شود در پرداخت دستمزدها هم مشکل داشته. کمپانی سونینگ هم در حال انجام مذاکره برای فروش باشگاه است. شرایط تیم‌تان را چطور می‌بینید؟
نمی‌توانیم بگوییم تلاش برای فروش باشگاه از روی میل و علاقه بوده چون اگر بگوییم دروغ بزرگی گفته‌ایم. اما در همین شرایط هم با تمام کسانی که در باشگاه کار می‌کنند صداقت و صراحت داشته‌ام. ما باید تلاش خودمان را بکنیم و کاری کنیم که تیم مایه افتخار هواداران باشد، بعد ببینیم چه می‌شود. من از شش ماه پیش می‌دانستم مشکلاتی وجود دارد. امیدوارم بهترین راه‌حل برایش پیدا شود؛ چه اینتر و چه ما.
آیا می‌توان اینتر را مدعی اصلی قهرمانی دانست؟
شما می‌توانید یک سال و نیم کار را در زمین مسابقه ببینید. همانطور که گفتم این گام مهمی است، ما باید یاد می‌گرفتیم چطور بازی را کنترل کنیم و به نفع خود تغییر دهیم. داستان این فصل با فصل قبل خیلی فرق می‌کند چون یوونتوس در آن بازی به ما اجازه نداد. این تازه اول راه است اما ما شروعی مقتدرانه داشتیم. عده‌ای فکر می‌کنند ما مدعی اصلی قهرمانی هستیم، تصور کنید اگر در بازار نقل‌و‌انتقالات تابستانی بهتر عمل می‌کردیم، خود قهرمان بودیم.
منبع: فوتبال ایتالیا
دونچیچ رکورد مایکل جردن را شکست
لوکا دونچیچ، گارد رأس تیم دالاس ماوریکس که سومین فصل حضورش در این تیم پس از انتقال از رئال‌مادرید را تجربه می‌کند، در دوازدهمین بازی‌اش در فصل جدید NBA یک رکورد شیرین به ثبت رساند. ستاره 21ساله صرب در شبی که تیمش در سالن خانگی خود، «امریکن ایرلاینز سنتر» با نتیجه 117 بر 101 به شیکاگو بولز باخت، رکورد اسطوره بسکتبال جهان، مایکل جردن را شکست. او برای بیست‌و‌نهمین‌بار در حرفه‌اش تریپل‌دابل کرد تا از این نظر از جردن که 28بار این کار را انجام داده بود، سبقت بگیرد. ریک کارلایل درباره ستاره 2متر و یک سانتیمتری‌اش به شبکه فاکس اسپورتس ساوث‌وست گفت: «آمارهای دونچیچ خارق‌العاده‌اند... او یک پدیده است. با این حال قطعاً خود او هم از اینکه تیم ما نتوانست بازی را ببرد خوشحال نیست.»
دونچیچ در اواسط کوارتر سوم رکورد جردن را شکست زمانی که با گذر از سد چند مدافع، یک پاس رو به عقب بی‌نقص را به هم‌تیمی‌اش ویلی کائولی اشتاین رساند. این پاس یکی از 15 پاس گل این ستاره صرب بود که 36 امتیاز گرفت، 16 ریباند هم داشت و از 11تا پرتاب سه امتیازی‌اش 6تا را داخل سبد انداخت. دونچیچ گفت: «در نیمه دوم بازی‌ام وحشتناک بود (او فقط 6 امتیاز گرفت). فکر می‌کنم کمی خودخواهانه بازی کردم چون در نیمه اول 30 امتیاز گرفته بودم. در نیمه دوم مثل همیشه بازی نکردم. می‌دانم باید بهتر از این بازی کنم. من در نیمه دوم خودم نبودم. دیگر نباید اینگونه بازی کنم.»
خبر
دعوا سر 10 اوزیل
دو مهاجم تیم فوتبال آرسنال، پیر امریک اوبامیانگ و الکساندر لاکازات در فضای مجازی با یکدیگر برای اینکه کدام‌یک از آنها پیراهن شماره 10 این تیم را پس از رفتن مسعود اوزیل تصاحب کنند، با هم شوخی کرده‌اند. جدایی اوزیل پس از نزدیک به یک سال نیمکت‌نشینی در آرسنال قطعی شد و او به کشور آبا و اجدادی خود، ترکیه برگشت تا از این به بعد برای تیم فنرباغچه بازی کند. با رفتن او پیراهن شماره 10 آرسنال خالی می‌شود؛ پیراهنی که از سال 2018 در اختیار این ستاره آلمانی بود. ظاهراً اوبامیانگ، مهاجم گابنی آرسنالی‌ها که اکنون شماره 14 را می‌پوشد و همتای فرانسوی او لاکازات که شماره 9 تیم را در اختیار دراد، هر دو مایل هستند شماره 10 توپچی‌ها را از آن خود کنند. لاکازات با انتشار عکسی از خودش و اوبامیانگ در تمرینات که به یکدیگر اشاره کرده‌اند، صحنه معروف اشاره مرد دو عنکبوتی به یکدیگر را شبیه‌سازی کرده‌اند. لاکازات در شرح این عکس هم نوشته است: «وقتی هر دوی شما شماره 10 را می‌خواهید.» اوبامیانگ هم به شوخی جالب هم‌تیمی فرانسوی‌اش اینگونه پاسخ داده است: «گفته‌اند قرار است آن را کنار بگذارند.» اوبامیانگ کنار این جمله چند ایموجی خنده گذاشته و خطاب به لاکازات نوشته است: «تمامش برای تو برادر من.» لاکازات سپس به مسعود اوزیل اطمینان خاطر داد که به‌خوبی مراقب پیراهن او باشد و نوشت: «پیراهن شماره 10 از این پس تحت مراقبت خواهد بود.» لاکازات در تیم لیون هم پیراهن شماره 10 را به تن می‌کرد.
کین: مورینیو به ما نمی‌گوید دفاعی بازی کنیم
هری کین، مهاجم انگلیسی تیم فوتبال تاتنهام از سرمربی پرتغالی خود ژوزه مورینیو دفاع کرد و گفت اگر تاتنهام گاهی اوقات در لاک دفاعی فرو می‌رود و با این سبک بازی‌اش گاهی هوادارانش را ناراحت می‌کند، تقصیر آقای خاص نیست. پس از تساوی یک بر یک اخیر تاتنهام در بازی مقابل فولام، خیلی‌ها مورینیو و تاکتیک‌های تدافعی او را مقصر از دست دادن امتیاز سفیدپوشان لندن دانستند. این بازی سومین‌بار در چند وقت اخیر بود که تاتنهام مقابل رقبایی از نیمه پایین جدول (پس از بازی برابر کریستال‌پالاس و ولورهمپتون) ابتدا از حریف خود پیش می‌افتد و سپس به تساوی بسنده می‌کند. امتیازات از دست رفته در این بازی‌ها می‌توانست به تاتنهام کمک کند که اکنون صدرنشین جدول باشد.
هری کین که یکشنبه‌شب به تاتنهام برای کسب پیروزی 3 بر یک مقابل شفیلد یونایتد کمک کرد و گل دوم تیمش را زد، تأکید کرد این مورینیو نیست که به بازیکنان می‌گوید در لاک دفاعی فرو بروند. او به شبکه BBC گفت: «عملکرد تک‌تک اعضای تیم ما استثنایی بود. شروع‌‌مان عالی بود. هجومی بودیم و حریف را پرس کردیم و تا زدن گل دوم هم قدر فرصت‌های‌مان را به‌خوبی دانستیم. حتی در نیمه دوم هم وقتی حریف گل زد، ما وحشت نکردیم. گل اندومبله استثنایی بود و بازی را هم به‌خوبی به پایان رساندیم. در کل طوری بازی کردیم که در هفته‌های اخیر نظیرش را انجام نداده بودیم. البته در آن بازی‌ها هم هرگز مربی به ما چیزی درباره اینکه عقب بنشینیم و دفاعی بازی کنیم نگفت. این خود ما بودیم که به محض جلو افتادن از حریف فکر کردیم باید وارد فاز دفاعی شویم و از گل‌مان دفاع کنیم. ما بازیکنان هستیم که به میدان می‌رویم و باید مسئولیت اتفاقاتی که در بازی رخ می‌دهد را قبول کنیم.»
شروع توفانی یوویچ در آینتراخت با تکرار یک رکورد
برای لوکا یوویچ یک بازی کافی بود تا به رئالی‌ها ثابت کند نیمکت‌نشین کردن او در لالیگا اشتباه بود. او که به‌تازگی به اینتراخت فرانکفورت برگشته تا به‌عنوان بازیکن قرضی تا پایان فصل برای تیم سابقش بازی کند، در اولین بازی خود در دومین دوره حضورش در فرانکفورت دو گل از سه گل پیروزی 3 بر یک اینتراخت مقابل شالکه را زد. عملکرد مهاجم صرب طوری بود که انگار او اصلاً از اینتراخت جدا نشده است حال آنکه دو سال از انتقال 60میلیون یورویی این بازیکن 23ساله به مادرید می‌گذرد. یوویچی که در رئال‌مادرید کاملاً زیر سایه کریم بنزما قرار دارد و در تمام 32 بازی‌اش برای این تیم در تمامی رقابت‌ها 2 گل زده بود، در دقیقه 62 از روی نیمکت به میدان رفت و با گل‌هایی که در دقایق 72 و 1+90 زد، پیروزی را برای تیمش به ارمغان آورد. به این ترتیب او در عرض 28 دقیقه همان تعداد گلی را برای اینتراخت به ثمر رساند که در نزدیک به دو سال حضورش در رئال‌مادرید برای این تیم زد.
فردی بوبیچ، مدیر ورزشی باشگاه اینتراخت فرانکفورت پس از بازی به شبکه اسکای اسپورت گفت: «شما کاملاً می‌توانید ببینید هوای اینجا به لوکا می‌سازد. گل‌هایی که زد تراز اول بودند. در واقع تمام حرکاتش که منجر به گل شدند عالی بوند. او هنر فوق‌العاده‌اش را به نمایش کشید. من همیشه از اینکه مجبوریم بهترین بازیکنان‌مان را بفروشیم ناراحت می‌شوم. یوویچ حالا برای مدت کوتاهی به جمع ما برگشته است و من از این بابت بسیار خوشحالم.» یوویچ مقابل شالکه تنها دو شوت به سمت دروازه حریف زد که هر دوی آنها به گل تبدیل شد. او همچنین 17تا از 18 پاسش را به مقصد رساند.
|
|
آدرس مطلب:
آدرس مطلب:
آدرس مطلب:
آدرس مطلب:
آدرس مطلب:
|
ویژه نامه | آرشیو
مجری :
شرکت نوآوران تارنماگستر