محسن وظیفه


یکی از جذاب‌ترین و تماشایی‌ترین رشته‌های بازی‌های پارالمپیک و پاراآسیایی، مسابقات فوتبال 5نفره است؛ ورزشی که در آن فوتبالیست‌های نابینا که چشمان آنها برای از بین رفتن صددرصدی بینایی با چشم‌بند هم بسته می‌شود، با توپ فوتبال صحنه‌های تماشایی را رقم می‌زنند. گاهی اتفاقاتی در زمین رخ می‌دهد که بیننده شک می‌کند این افراد نابینا هستند. آنها به دروازه‌بانی گل می‌زنند که بیناست؛ ورزشی شگفت‌انگیز با ستاره‌هایی دوست‌داشتنی. یکی از این خوب‌های تیم ملی فوتبال نابینایان، بهزاد زاد‌علی‌اصغر است؛ کسی که با درخشش در پارالمپیک ریو، لژیونر هم شد و سه سال است که در لیگ فوتبال نابینایان ترکیه بازی می‌کند و خوش می‌درخشد. او به‌تازگی در مسابقات گزینشی تایلند هم خوش درخشید اما حالا بعد از بازگشت از رفتارهایی که با او و همبازیانش می‌شود، به‌شدت دلخور است. یکی از دلخوری‌ها به برگزاری مراسم تجلیل شورای شهر تبریز از او برمی‌گردد که به او کارت هدیه 300هزار تومانی داده‌اند! کسی که در لیگ ترکیه به‌عنوان لژیونر فعالیت می‌کند و حالا می‌گوید اگر ما برای آنها مهم نیستیم، حداقل شأن خودشان را حفظ کنند.
 
بابت موفقیتی که در تایلند کسب کردید به شما تبریک می‌گویم.
 این مسابقات آخرین گزینشی المپیک 2020 بود که باید در آن به سهمیه المپیک می‌رسیدیم. البته به قهرمانی هم فکر می‌کردیم اما یک گل خوردیم و بعد هم تیم چین به دفاع روی آورد و همین باعث شد تیم ما نتواند به عنوان قهرمانی برسد.
فوتبال 5نفره ایران همیشه در سطح آسیا حرف اول را زده اما در این دوره این نایب‌قهرمانی اندکی نگران‌کننده بود. این نایب‌قهرمانی به‌خاطر افت تیم بود یا اتفاقی پیش آمد؟
 واقعاً اسمش را نمی‌توانیم افت بگذاریم اما خوب هم آماده نشده بودیم. فقط 54 روز اردوی آماده‌سازی داشتیم و این برای این مسابقات کافی نبود. ضمن اینکه در تایلند هم به‌شدت مشکل تغذیه داشتیم و به‌لحاظ جسمانی هم خیلی دچار مشکل شدیم. البته در گذشته هم تجربه این شرایط را داشتیم اما نمی‌دانم چرا فدراسیون و کمیته ملی پارالمپیک برای رفع این معضل فکری نکرده بودند.
به‌طور کلی این روزها ورزشکاران پارالمپیکی خیلی ناراضی هستند!
 خب نزدیک بازی‌های 2020 هستیم اما تفکر ملی را نمی‌بینیم. نه در رادوهای تیم ملی شرایط خیلی خوبی داریم و نه در شهرستان‌ها به ما توجه می‌شود. این در شأن ورزش ما نیست. در همین تبریز که محل زندگی من است، یکی دیگر از اعضای تیم ملی فوتبال نابینایان هم حضور دارد اما هنوز زمین استاندارد برای تمرین نداریم. چندین‌بار این درخواست را دادیم و مسئولان هم قول دادند اما هیچ توجهی نشده است.
به هر حال الان که از مسابقات تایلند با کسب سهمیه پارالمپیک برگشتید، باید سطح توجهات تغییر کند!
 نه‌تنها هیچ تغییری نکرده بلکه شاید بدتر هم شده است. من توقع داشتم مسئولان شهر برای مراسم استقبال به فرودگاه بیایند اما هیچ‌کس نیامد. هیچ پوشش خبری هم از این مسابقات صورت نگرفت و انگار نه انگار که ما سهمیه حضور در بازی‌های پارالمپیک را کسب کرده‌ایم. روز گذشته هم شورای شهر مراسمی را برای ما تدارک دیده بود که هدیه‌ای به ما داد که واقعاً خجالت می‌کشم درباره این هدیه حرف بزنم.
حتماً به شما هم کارت هدیه دادند؟
 بله، اما واقعاً مبلغش شرم‌آور است. نمی‌دانم چه فکری درباره ما می‌کنند که اینگونه برخورد می‌کنند.
مبلغش را اعلام می‌کنید؟
 واقعاً روی گفتنش را ندارم.
یک‌بار این اتفاق هم برای نوشاد عالمیان رخ داده بود که به او هم کارت هدیه صدهزار تومانی داده بودند!
 نه، برای ما اندکی بیشتر بود. کارت هدیه 300هزار تومانی دادند اما واقعاً من درخواستی دارم که اگر ما برای این آقایان اهمیتی نداریم حداقل در چنین مراسمی شأن و جایگاه خودشان را حفظ کنند. من نمی‌دانم با این رفتار می‌خواستند تشویقم کنند یا به من توهین کنند؟
اینگونه برخورد حتماً در شأن شما هم نیست.
 من الان نگاهم به مسئولان همانند سدی است که مقابل من قرار دارند و قرار است مانع من بشوند. تمام انگیزه مرا از بین برده‌اند و الان در حالی که باید به فکر بازی‌های پارالمپیک توکیو باشم تمام فکر و ذکرم به این موارد معطوف شده و از ناراحتی که برایم پیش آمده رنج می‌برم.
حالا شاید بعد از موفقیت در بازی‌های پارالمپیک توکیو همه‌ این موارد جبران شود؟
 مگر در پارالمپیک ریو موفق شدیم کاری کنیم که الان بخواهیم چنین چیزی را انتظار داشته باشیم. امکانات و توجهات زیر صفر است.
خب شما در ریو 2016 نایب قهرمان پارالمپیک شدید،‌ حتماً توجه خوبی باید شده باشد؟
 خیلی خوب توجه شد. 5 سکه به ما پاداش دادند که از مسئولان استان بود. من هیچ امیدی ندارم که اوضاع فرقی بکند و واقعاً به لحاظ روحی و روانی به هم ریختم. مگر من فرزند تبریز نیستم؟ چطور می‌شود که درباره موفقیت‌های من هیچ خبری پوشش داده نمی‌شود؟ من واقعاً از رسانه‌ها هم گلایه دارم. چطور می‌شود فوتبالیست درجه چندم مچ پایش پیچ می‌خورد، یک هفته تیتر یک رسانه‌ها است اما در فوتبال نابینایان با این همه سختی و دشواری در مسابقات گزینشی به موفقیت می‌رسیم اما کمترین توجه هم به ما نمی‌شود. چرا موفقیت‌های ما دیده نمی‌شود؟ خیلی از کشورها آرزو و حسرت داشتن یکی از ما را دارند اما در کشور خودمان هیچ توجهی به ما نمی‌شود.
شما یکی از لژیونرهای تیم ملی فوتبال نابینایان هستید و پوشش اخبار شما می‌تواند خیلی روحیه‌بخش باشد.
 من سه سال است که در تایپری اسپور ترکیه بازی می‌کنم. البته به خاطر تیم ملی هم جریمه مالی شدم و از من شکایت هم شده است.
چرا؟
 به خاطر اردوهای تیم ملی مسابقات تیم را نرفته‌ام به خاطر همین هم از من شکایت شد و جریمه مالی شدم.
حتماً قانونی وجود دارد که هنگام حضور در اردوهای تیم ملی باشگاه به شما اجازه حضور در ایران را بدهد؟
 بله چنین قانونی وجود دارد اما من در حین مسابقات مهم و حساس تصمیم گرفتم که در فاصله بین اردوها هم به ترکیه برای همراهی باشگاهم نروم چون در چنین مواقعی احتمال مصدومیت وجود داشت و ممکن بود که به دلیل مصدومیت تیم ملی را نتوانم همراهی کنم.
درباره این مسائل با مسئولان فدراسیون و تیم ملی صحبت نکردید؟
 من به خاطر تیم ملی این کار را کردم و مهم نبود خیلی این مسائل مطرح شود اما الان مهم است که به تیم توجه شود. من یک خواسته از مسئولان شهرم دارم که شخصی است اما یک خواسته از مسئولان ورزش دارم که برای کمک به تیم ملی که قرار است در توکیو افتخار‌آفرین باشد، قدم پیش بگذارند.
مبلغ قرار‌دادت با تیم ترکیه‌ای چقدر است؟
 نمی‌توانم مبلغ قرار‌دادم را اعلام کنم اما در همین حد بگویم که از تمامی پاداش‌ها و حقوق‌هایی که دریافت می‌کنم هزار برابر بیشتر است.
پس وضع مالی خوبی داری؟
 بله. شرایط مالی‌ام بد نیست. اگر گلایه می‌کنم به خاطر این است که احترام ما حفظ شود و به ما انگیزه بدهند. قول داده بودند که صندوق حمایت از ما حمایت کند اما معلوم نشد اصلاً وعده‌ها به کجا رفت. من حرفم این است که ما را ببینند و بدانند که ما هم مثل بقیه ورزشکاران تلاش می‌کنیم و زحمت می‌کشیم.
از مشکلات اردوها هم گلایه کردی.
 بله ما زمین استاندارد نداریم و به لحاظ تغذیه هم مشکل داریم. کمبودهای زیادی داریم و در واقع اصلاً ما را در حد تیم ملی نمی‌بینند.
چندی پیش آقای دادکان سر تمرین شما حاضر شدند. مشکلات را به او منتقل نکردید؟
 آقای دادکان از بزرگان ورزش هستند که به همراه وزیر محترم کار و رفاه امور اجتماعی به تمرین تیم ما آمدند. خیلی هم لطف داشتند اما واقعیت این است که صاحب ما وزیر ورزش و جوانان است و او باید در تمرینات حاضر شود و در جریان مشکلات قرار بگیرد.
حتماً این موارد به او منتقل می‌شود.
 امیدوارم واقعاً، چون این بی‌انگیزگی که امروز وجود دارد در نهایت نتیجه بدی را می‌تواند به همراه داشته باشد.
تا به حال شده از کشوری پیشنهاد داشته باشی که تغییر تابعیت بدهی؟
 بله قبل از همین مسابقات تایلند، کشور ترکیه به ما پیشنهاد داد که تغییر بدهم و به جای ایران برای ترکیه بازی کنم، هم در رده باشگاهی و هم در رده ملی اما من قبول نکردم. البته این پیشنهاد برای خیلی از اعضای تیم مطرح می‌شود.
ظاهراً بیرونی‌ها ارزش شما را بیشتر می‌دانند؟
 بله امیدوارم روزی فرا برسد که خودمان قدر داشته‌های‌مان را بیشتر بدانیم.

تیم ملی گلبال بانوان بعد از هشت سال دوری از شرکت در بازی‌های پارالمپیک، برای سومین بار نیز شانس حضور در این بازی‌ها را از دست داد. گلبال ایران در بخش مردان همیشه یکی از بهترین تیم‌های ورزشی ایران در بازی‌های پاراآسیایی و پارالمپیک بوده اما در بخش بانوان همین رشته 8 سال است که برای رسیدن به پارالمپیک تلاش می‌کند اما ناکام می‌ماند و حالا این انتظار حضور در پارالمپیک 12 ساله می‌شود.
 البته غیبت این تیم در بازی‌های پارالمپیک به ضعف فنی بر نمی‌گردد بلکه مشکل قرعه نحسی است که در این چند سال اخیر این تیم را رها نمی‌کند و به همین دلیل مسئولان فدراسیون نابینایان و کم بینایان قید اعزام این تیم به مسابقات گزینشی را هم می‌زنند.
تیم گلبال بانوان در دو دوره قبل بازی‌های پارالمپیک لندن و ریو نیز تلاش زیادی برای حضور در مسابقات کسب سهمیه داشت اما در دو دوره قبل به دلیل حضور ورزشکاران رژیم صهیونیستی در مسابقات کسب سهمیه شانس حضور خود را از دست داد و نتوانست سهمیه را کسب کند. در این دوره این امید وجود داشت که شاید بتوانند به پارالمپیک توکیو برسند اما باز هم به دلیل حضور ورزشکاران رژیم صهیونیستی به این مسابقات گزینشی اعزام نمی‌شوند.
 به این ترتیب بعد از دو دوره دوری از حضور در بازی‌های پارالمپیک، گلبال برای سومین بار نیز شانس حضورش را در بازی‌های پارالمپیک ۲۰۲۰ توکیو از دست داد.
تیم ملی گلبال بانوان قرار بود در آذرماه برای شرکت در آخرین مرحله مسابقات کسب سهمیه پارالمپیک توکیو عازم ژاپن شود که به دلیل حضور ورزشکاران رژیم صهیونیستی در مسابقات کسب سهمیه، بانوان گلبالیست برای سومین بار نیز شانس حضور خود را از دست دادند.
البته فائزه توسلی نایب رئیس بانوان فدراسیون نابینایان و کم‌بینایان در توضیح این اتفاقاتی که برای این تیم رخ داده به مسائل دیگری هم اشاره کرده و مدعی شده که اگر حتی این تیم سهمیه هم می‌گرفت بسیار بعید بود به پارالمپیک توکیو اعزام شود: «از آنجا که سیاست کمیته ملی پارالمپیک بر مبنای مدال‌آوری است و تنها امکان اعزام ورزشکاران مدال‌آور به پارالمپیک توکیو وجود دارد، حتی در صورت حضور بانوان گلبالیست در مسابقات کسب سهمیه شاید این تیم از سوی کمیته ملی پارالمپیک به توکیو اعزام نمی‌شد.»
توسلی همچنین درباره اینکه بعد از بازی‌های پاراآسیایی جاکارتا تمرینات این تیم برگزار نمی‌شد، ادامه داد: «اگرچه بانوان گلبالیست بعد از بازی‌های پاراآسیایی جاکارتا هیچ اردویی نداشتند و اردوهای آنها به دلیل عدم اعزام به مسابقات تعطیل شده است اما برای حفظ تیم سعی داریم با برگزاری اردوهایی در شهرستان‌ها و ارائه راهکارهایی مانع رها شدن تیم گلبال بانوان شویم.»
این اعزام نشدن به مسابقات شاید به لحاظ روانی آسیب جدی به این تیم بزند و به همین دلیل هم نیاز است که این تیم مورد حمایت قرار بگیرد. برگزاری اردوها و اعزام به مسابقات مختلف بین‌المللی می‌تواند انگیزه این تیم را افزایش بدهد.
 

پانزدهمین دوره رقابت‌های ووشوی قهرمانی جهان در حالی شنبه آینده آغاز می‌شود که ووشوکاران ۱۰۲ کشور جهان عازم چین، محل برگزاری این مسابقات هستند.
در پانزدهمین دوره رقابت‌های ووشوی قهرمانی جهان ۷۸۷ ووشوکار به مدت چهار روز به میزبانی چین در سالن «مین هانگ» شهر شانگهای با یکدیگر به رقابت می‌پردازند. از این تعداد ۳۳۴ ووشوکار در بخش ساندا و ۴۵۳ ووشوکار نیز در بخش تالو با هم مسابقه می‌دهند. بر اساس اطلاعات درج شده روی سایت فدراسیون جهانی چهارشنبه (۲۴ مهرماه) جلسات کمیته‌های تخصصی فدراسیون جهانی از جمله پزشکی، سنتی، داوران، زنان، ورزشکاران و ... برگزار می‌شود. پنجشنبه (۲۵ مهرماه) کلاس هماهنگی داوران و سی و ششمین جلسه هیأت اجرایی انجام می‌شود.
جمعه (۲۶ مهرماه) تمرین تیم‌ها، کلاس هماهنگی داوران، کنگره فدراسیون جهانی، جلسه کمیته فنی، قرعه‌کشی مسابقات (از ساعت ۱۶ الی ۱۷ به وقت محلی) و مراسم افتتاحیه از ساعت ۱۹ الی ۲۰ برگزار می‌شود. این دوره از مسابقات در ۱۳ فرم تالوی مردان، ۱۳ فرم تالوی زنان، ۱۳ وزن ساندای مردان و هفت وزن ساندای زنان انجام می‌شود.
مسابقات نیز از روز شنبه (۲۷ مهرماه) از ساعت ۸:۳۰ رسماً آغاز می‌شود. طبق برنامه، مسابقات به مدت چهار روز و هر روز در سه نوبت سه ساعته برگزار می‌شود.تیم ملی ووشوی ایران که تمرینات فشرده ای داشته و شرایط خوبی دارد چهارشنبه هفته جاری برای حضور در این دوره از مسابقات با پروازی مستقیم راهی شانگهای می‌شود.
 

اهدای پاداش پای سکو به مدال‌آوران بازی‌های ساحلی
هزار دلار برای قهرمان

بر اساس تصمیم اعضای هیأت اجرایی کمیته ملی المپیک و سرپرست کاروان اعزامی به بازی‌های جهانی ساحلی، پاداش پای سکوی مدال‌آوران مشخص شد. در این مسابقات به دارندگان مدال طلا ۱۰۰۰دلار، مدال نقره ۷۰۰دلار و مدال برنز ۴۰۰دلار پاداش تعلق می‌گیرد. بر همین اساس طی مراسمی در دفتر کادر سرپرستی کاروان اعزامی به بازی‌های جهانی ساحلی در قطر، ۷۰۰دلار به فاطمه صادقی و ۳۰۰دلار به مربی‌اش فاطمه بغلانی‌پور برای کسب نخستین مدال کاروان به‌عنوان پاداش، پرداخت شد. همچنین پیمان فخری، سرپرست کاروان اعزامی ایران برای هر پیروزی فوتبال ساحلی، به هر نفر 100 دلار پاداش اهدا کرد. نخستین دوره بازی‌های ساحلی جهان در دوحه قطر در حال برگزاری است و ایران تاکنون موفق به کسب یک مدال نقره در کاراته بانوان شده است.


سنگنوردان ایران به فینال بازی های ساحلی نرسیدند

ملی‌پوشان سنگنوردی ایران از رسیدن به فینال بازی‌های ساحلی جهان بازماندند. دومین روز از بازی‌های ساحلی جهان با رقابت نمایندگان ایران در سنگنوردی به پایان رسید. ایران در سنگنوردی دو نماینده داشت که هر دو از رسیدن به فینال بازماندند. در بخش بانوان، الناز رکابی در نیمه‌نهایی نهم شد و نتوانست به فینال برسد. در بخش مردان هم غلامعلی برات‌زاده در نیمه‌نهایی دوازدهم شد و از رسیدن به فینال باز ماند.


با دعوت فدراسیون جهانی کوراش
نصیری‌نژاد و خسرویار به فیلیپین دعوت شدند

فدراسیون جهانی کوراش از دو عضو ایرانی خود برای حضور در رقابت‌های جنوب شرق آسیا دعوت کرد به فیلیپین سفر کنند. رقابت‌های کوراش در بازی‌های جنوب شرق آسیا، 9 آذرماه به میزبانی فیلیپین در مانیل آغاز می‌شود و شورای المپیک آسیا از رضا نصیری‌نژاد رئیس ایرانی کمیته فنی فدراسیون جهانی کوراش دعوت کرد به عنوان مسئول فنی این رقابت‌ها در مانیل حضور داشته باشد.
همچنین کوروش خسرویار، عضو هیأت رئیسه فدراسیون جهانی و کمیسیون داوران جهان نیز از سوی کمیته برگزاری این رقابت‌ها در این مسابقات حضور دارد.

مسابقات پاراتیراندازی قهرمانی جهان در سیدنی
 چهارمی جهان برای تیم میکس تپانچه
در ادامه مسابقات پاراتیراندازی قهرمانی جهان که در سیدنی استرالیا در حال برگزاری است، تیم میکس تپانچه در جایگاه چهارم جهان ایستاد. در ادامه رقابت‌های پاراتیراندازی قهرمانی جهان در سیدنی استرالیا و در سومین روز این مسابقات، تیراندازان معلول در رقابت‌های پاراتپانچه به مصاف حریفان خود رفتند و در میکس تیم چهارم جهان شدند. در مرحله مقدماتی این مسابقات، ساره جوانمردی با مجموع رکورد ۳۸۰ در جایگاه چهارم ایستاد، سمیرا با رکورد ۳۷۲ در رده دوازدهم قرار گرفت، مهدی زمانی با رکورد ۳۶۹ پانزدهم شد و سیدمحمدرضا میرشفیعی با رکورد ۳۶۲ در جایگاه بیست و نهم قرار گرفت. به این ترتیب ساره جوانمردی و مهدی زمانی به‌عنوان نمایندگان تیم میکس P۶ ایران راهی فینال مسابقات شدند و در نهایت تیم کشورمان در این مرحله با مجموع ۳۶۰/۱ در جایگاه چهارم جهان ایستاد. در این ماده نمایندگان کشورهای اوکراین، چین و ترکیه به ترتیب در رده‌های اول تا سوم قرار گرفتند. در این دوره از مسابقات ۲۸۳ ورزشکار از ۵۵ کشور شرکت کردند که مسابقات تا ۲۶ مهر در سیدنی استرالیا ادامه دارد و در پایان ۵۳ سهمیه توکیو توزیع می‌شود.

تدریس ناظر بین‌المللی بسکتبال ایران در لبنان
نصرت‌الله جعفریان، ناظر و مدرس بین‌المللی بسکتبال ایران از سوی فدراسیون لبنان برای تدریس در این کشور دعوت شده است. جعفریان دبیری فدراسیون بسکتبال ایران را هم بر عهده دارد و در بسیاری از رویدادهای بین‌المللی به عنوان ناظر حضور داشته است.

 

استفاده ابزاری مسئولان از ورزشکاران
نرخ عکس یادگاری با ورزشکاران پایین‌تر از همیشه


آزاده پیراکوه

«مزد آن گرفت، جان برادر که کار کرد.» این مصرع از سعدی هم مثل خیلی از آموخته‌های دینی و اجتماعی، این پیغام را دارد که اگر کسی تلاش ‌کند، به نتیجه می‌رسد و گاهی این نتیجه، در موفقیت و رسیدن به هدفی، خلاصه می‌شود؛ گاهی هم سود مالی ملاک است. بعضی وقت‌ها هم هر دو اما آیا واقعاً هر کسی به میزانی که تلاش می‌کند، مزد می‌گیرد؟
برای پاسخ به این سؤال مصداق‌های فراوانی در اطراف همه ما دیده می‌شود و فقط کافیست، چشم بگردانیم تا به تعابیر مختلفی برسیم. به فراخور رفتاری که با افراد در بخش‌های مختلف شده، از این موضوع برداشت‌های متعددی می‌شود، مثل همین ورزش که افراد از رشته‌های مختلف و با موقعیت‌های متفاوت، تفاسیر متفاوتی دارند. یکی که فوتبال را انتخاب کرده، تعریف مجزایی از «مزد گرفتن» دارد و کسی که علاقه‌اش رشته‌ای مثل تکواندو یا بوکس بوده، خب قاعدتاً این مصرع را طور دیگری تفسیر می‌کند. در پارالمپیک هم که همه چیز متفاوت است. تا همین چند سال قبل و پیش از اینکه رئیس جمهوری وقت، اعلام کند پاداش‌ها باید برابر باشند، همه چیز آنقدر متفاوت بود که باورش سخت بود. حقوق ماهیانه 80 هزار تومانی در همان مقطعی که مدال آوران المپیکی، پاداش خوبی می‌گرفتند، آنقدر تو ذوق می‌زد که ورزشکاران سعی می‌کردند درباره‌اش حرف نزنند. خیلی‌هایشان خجالت می‌کشیدند و برخی دیگر هم اهداف متفاوتی از پوشیدن پیراهن تیم ملی داشتند.
این حال و هوا وجود داشت تا اینکه پاداش‌ها بین ورزشکاران المپیکی و پارالمپیکی‌ برابر شد و از آن زمان به بعد کمی حال و هوا تغییر کرد اما همه چیز آنطوری که انتظار می‌رفته، نشده و هنوز هم به دفعات صدای اعتراض ورزشکاران بلند می‌شود و از اینکه مزد زحمت‌شان داده نشده، گلایه می‌کنند اما این صدای بلند زمانی به نقد تند تبدیل می‌شود که احساس می‌کنند، به آنها بی‌احترامی شده است.
فارغ از مواردی که ورزشکاران زیاده‌خواه بوده‌اند و سر و صدایی به پا کرده اند، اما خیلی وقت‌ها صدای قهرمانان و مدال آوران زمانی درآمده که احساس کرده‌اند، بعد از موفقیت، دیده نشده‌اند. یا اگر هم دیده شده‌اند، بیشتر وسیله‌ای شده‌اند برای استفاده ابزاری مسئول مربوطه؛ مثل زمانی که مسئولان استانی از نوشاد و نیما عالمیان به خاطر افتخاراتی که برای شهرشان کسب کرده‌اند، تقدیر کردند اما مشخص شد که هدیه مسئولان استانی، یک کارت هدیه 100 هزار تومانی بوده است. یا زمانی که مسئولان استان مازندران به دیدار کشتی‌گیر مصدوم رفتند و با کارت هدیه 200 هزار تومانی از او بابت ماه‌ها درد و رنج دلجویی کردند. یا همین حالا که «زادعلی اصغر» می‌گوید مسئولان شورای شهر با کارت هدیه 300 هزارتومانی بابت کسب سهمیه المپیک از او تقدیر کرده‌اند. شاید اگر هیچ کدام از این کارت هدیه‌ها داده نمی‌شد، ورزشکاران گلایه‌ای نمی‌کردند اما اهدای این کارت‌ها – که نمونه‌اش به وفور در ورزش ایران دیده می‌شود- بیشتر توهین به ورزشکاری است که با سختی فراوان توانسته به موفقیتی برسد، یا با مشکلی مواجه است و انتظار دارد کمکش کنند. کاش این قبیل مسئولان که دنبال استفاده از این عکس‌ها در انتخابات بعدی مجلس یا شورای شهر هستند، به همان لوح اکتفا کنند و با در نظر گرفتن کارت هدیه‌های اینچنینی به ورزشکارانی که پرچم ایران را در میادین بین‌المللی بالا می‌برند، توهین نکنند.