جام ملت‌های اروپا در سال 2024 در آلمان برگزار خواهد شد. به همین دلیل، علاقه دارم اثر میزبانی روی دیدارهای تورنمنت یورو 2020 را بررسی کنم. برای جو حاکم در ورزشگاه مهم است که تیم میزبان با شجاعت بازی کرده و خوش‌بینی را القا کند. مهم است تیم شخصیتی داشته باشد که طرفداران با آن همذات‌پنداری کنند. اینکه بازیکنان آگاه باشند که در خانه بازی می‌کنند و بدانند که تماشاگران حس آنها را درمی‌یابند.

مردم می‌خواهند بازیکنان مسئولیت را به عهده بگیرند و ببینند که تیم محبوبشان در طول تورنمنت پیشرفت می‌کند. اگر تیم ملی یک کشور سبک خاصی از بازی را داشته باشد که اغلب هم همین اتفاق می‌افتد، اهمیت موفقیت در خانه در فوتبال بسیار بیشتر می‌شود. فوتبال نمونه‌هایی از چنین مواردی از ارزش افزوده را دارد: انگلیس در سال 1966، فرانسه در سال 1998 و آلمان در سال 2006.

در 2021، کشورهای متعددی میزبان یورو 2020 بوده‌اند. دو تیم که میزبان بوده‌اند هم به فینال رسیدند. انگلیس شش بازی در ویمبلی برگزار کرد. بازیکنان این تیم به قدرت بدنی بالا و بازی هوایی اتکا کردند که این همان چیزی است که در لیگ برتر و تیم ملی انگلیس به آن عادت داریم.

گــــــــــــــرت ساوت‌گیت به تیمش چیزهای بسیاری بخشیده اما دو مورد برجسته‌تر است. اول اینکه او با نامه‌ای که خطاب به مردم انگلیس نوشت و در آن به نژادپرستی هم اشاره کرد، نشان داد که نقش خود را به عنوان مربی تیم ملی، فقط محدود به فوتبال نمی‌داند و مسئولیت اجتماعی‌اش را هم در نظر می‌گیرد. دوم اینکه او کاری کرد که تیمش به برنامه‌هایش باور داشته باشند. برنامه او این بود که هیچ تیمی مقابل آنها آسان یا سریع به گل نرسد. انگلیس تا قبل از دیدار نهایی، تنها یک گل دریافت کرده بود که آن هم مقابل دانمارک بود.

ساوت‌گیت در خط حمله بازیکنان بسیاری دارد اما بالاتر از همه رحیم استرلینگ قرار می‌گیرد. باید به این اشاره کرد که او دوست دارد از بازیکنانی استفاده کند که در جمع شش تیم بزرگ لیگ برتر نیستند، مانند لیدز، استون ویلا، وستهم و اورتون. این باعث می‌شود که هویت انگلیس تقویت شود.

برنده بزرگ دیگر این تورنمنت ایتالیا است. آنها این مسابقات را در رم آغاز کردند و از همان ابتدا نشان دادند که تیمی بسیار منسجم با روشی روشن هستند. تیم آنها از هنر قدیمی دفاع ایتالیایی بهره گرفت و به صورت ویژه در دیدار نیمه‌نهایی مقابل اسپانیا به آن نیاز داشت.

اما ایتالیا تنها به کاتناچو متکی نیست. آنها در نیمه زمین حریف هم مالکیت توپ را زیاد در اختیار می‌گیرند. ایتالیا به این ترتیب از آنچه که به صورت سنتی در سری آ دیده‌ایم فراتر رفته است. خط میانی سه‌نفره بسیار پرتحرک آنها، یعنی مارکو وراتی، نیکولو بارلا و جورجینیو، توپ را خیلی سریع از حریف پس می‌گیرند و بازی را به نفع ایتالیا به جریان می‌اندازند. 11 بازیکن ایتالیا طوری در کنار هم بازی کردند که انگار برای یک باشگاه به میدان می‌روند و این دستاوردی بزرگ برای این تیم بود. ارتباط بین مربی و بازیکنان را می‌شد در صحبت‌های پس از بازی مانچینی دید. ایتالیا با اراده به جلو رفت. دانمارک هم به عنوان میزبان خوش درخشید. در کپنهاگ، پروتکل‌های بهداشتی ویروس کرونا کامل رعایت نشد اما چه کسی می‌تواند آنها را پس از اتفاقی که برای کریستین اریکسن افتاد، مقصر بداند؟ دانمارک با آنکه دو شکست داشت، توانست رشد کند و تبدیل به واحدی منسجم با هوادارانش شود.

در بازی‌های بعدی، آنها تیمی بودند که فوتبال را به روشی که درست است، بازی کردند. آنها فوتبال را تبدیل به جشن کردند. بازیکنان دانمارک با دویدن‌های پرانرژی و تکل‌هایی که بازیکنان می‌زدند، نشان دادند که با هویت ملی‌شان یکپارچه هستند. آنها مانند دانمارکی‌های واقعی بودند. این کشور هم از بازیکنانش تمجید کرد. دانمارکی‌ها فوتبالی را به نمایش گذاشتند که یادآور روزهای اوجشان در دهه 1980 و اوایل دهه 1990 بود. برزیلی‌های اسکاندیناوی مقابل انگلیس که قدرت بدنی بالایی داشت، انرژی‌شان تخلیه شد و نتوانستند پیروز شوند.

در سویل، همه اسپانیایی‌ها می‌توانستند فقط از روی حرکات بازیکنان، تیمشان را بلافاصله تشخیص دهند. فوتبال اسپانیا فلسفه روشنی دارد؛ از رده‌های زیر 15 سال تا بازیکنان بزرگسال، آنها یک فوتبال ترکیبی تکنیکی را اجرا می‌کنند. مردان لوییس انریکه در ابتدای مسابقات در گلزنی مشکل داشتند اما در برد پنج بر صفر مقابل اسلواکی به اوج برگشتند.

اسپانیا بیشتر از سایر تیم‌های این تورنمنت با توپ کار کرد و بازیکنان برجسته‌ای هم داشت. اوضاع برای آنها در تورنمنت‌های متعدد به همین شکل بوده است. به احتمال زیاد، پدری، دنی اولمو، فران تورس، رودری و میکل اویارزابال، پا جای پای ژاوی، آندرس اینیستا، ژابی آلونسو و فرناندو تورس خواهند گذاشت.

مجارستان هم از امتیاز میزبانی استفاده کرد و طرفداران در آمستردام هم تیم هلند را به سمت فوتبال تهاجمی سنتی این کشور هل دادند. همه این نمونه‌ها نشان می‌دهند که ارزش یک هویت فوتبالی ملی چقدر بالا است.

آلمان هم سه بازی را در مونیخ برگزار کرد اما انگار میزبانی تنها در برد چهار بر دو مقابل پرتغال به سود این تیم شد. این تیم مقابل انگلیس در ویمبلی، پویایی و اراده لازم را نداشت. دلیلش این نیست که بازیکنان خوب نبودند اما در سه سال گذشته، پس از حذف زودهنگام از جام جهانی 2018، طرفداران اعتمادشان را به تیم، عملکرد آن و البته فدراسیون فوتبال آلمان از دست داده‌اند.

یواخیم لوو حالا جایش را به هانسی فلیک، دستیار سابقش می‌دهد که در یک سال و نیم حضور در بایرن مونیخ، شش قهرمانی به دست آورد. در سپتامبر که مسابقات مقدماتی جام جهانی آغاز می‌شود، آلمان باید به نسل جوان‌تر اتکا کند. آنتونیو رودیگر، نیکلاس سوله، لئون گورتزکا، یاشوا کیمیش، سرژ گنابری، کای هاورتز و تیمو ورنر سابقه قهرمانی در لیگ قهرمانان را دارند و می‌توان از آنها استفاده کرد تا ستون فقرات محکمی برای تیم تشکیل داد و تیمی ساخت که برای آلمانی‌ها آشنا باشد. ساوت‌گیت و مانچینی الگوهای خوبی بوده‌اند. آنها سبک بازی مطابق با کشور و بازیکنان را در تیم‌هایشان جا انداخته‌اند. ساوت‌گیت همچنین توانست ستارگان پردرآمدش را متقاعد کند که فقط بازیکن فوتبال نیستند و مسئولیت اجتماعی هم دارند. این باعث ایجاد هویت می‌شود. جام ملت‌های اروپا نتیجه‌بخش بوده است و همه این را می‌بینند.

منبع: گاردین

 وقتی لیونل مسی 18 ساله، بازیکن ثابت تیم قدرتمند بارسا، نخستین بازی‌اش برای تیم خوب آرژانتین را در سال 2005 انجام داد هرگز تصور نمی‌کرد برای رسیدن به یک جام ملی باید 16 سال صبر کند اما برنده شش توپ طلا بارها ناامید شد و در چهار فینال باخت تا اینکه دیروز، آرژانتین در فینال کوپا آمه‌ریکای 2021 در ورزشگاه خاطره‌انگیز ماراکانا در ریودوژانیرو با یک گل بر رقیب ابدی‌اش، برزیل پیروز شد و به قهرمانی رسید. فوق‌ستاره‌ای که چهار قهرمانی لیگ قهرمانان، 10 قهرمانی لالیگا و هفت قهرمانی جام حذفی اسپانیا را به دست آورده، بارها در تیم ملی کشورش ناکام شده و حتی دو بار از بازی در آلبی سلسته کناره گرفته است.

در واقع، او در فینال مثل همه تورنمنت‌‌ها نبود و در فاصله دو دقیقه مانده به پایان در حالی که می‌توانست برتری آرژانتین را دو برابر کند و به هواداران از بابت قهرمانی اطمینان دهد، لیز خورد و نتوانست از ادرسون که تنها مانع روبه‌رویش بود، عبور کند اما پس از سوت پایان هم‌تیمی‌ها به سمت او دویدند و روی دستان خود او را به هوا پرتاب کردند تا مشخص شود مسی چقدر در ترکیب آرژانتین مهم است و تا چه اندازه قدرش را می‌دانند. امیلیانو مارتینس، دروازه‌بان آرژانتین و یکی از بازیکنان تأثیرگذار در این موفقیت گفت: «این رویای من بود، در دنیا بیش از هر چیز این قهرمانی را می‌خواستم. ما این جام را به مسی تقدیم می‌کنیم که بیش از همه شایستگی‌اش را دارد.»

مسی هفت سال داشت وقتی آخرین بار در سال 1993 آرژانتین قهرمان کوپا شد. او سه بار در سال‌های 2007 و 2015 و 2016 در فینال این رقابت‌ها مغلوب شده بود به علاوه فینال جام جهانی 2014 که در ورزشگاه ماراکانا به آلمان باختند.

تاریخ اما تکرار نشد و مسی نه تنها جام قهرمانی را برد بلکه جایزه بهترین گلزن و بهترین بازیکن را هم کسب کرد. او در این تورنمنت از رکورد 147 بازی خاویر ماسچرانو عبور کرد و به 151 بازی ملی رسید. چهار گل او در این تورنمنت باعث شد 76 گله شود و تنها یک گل با پله که رکورددار گلزنی ملی در آمریکای جنوبی است، فاصله داشته باشد. آرژانتین که 28 سال قبل آخرین جام خود را برده بود، از سال 1998 و پیروزی در یک بازی دوستانه، در خاک برزیل برنده نشده بود، برزیل هم آخرین بار 2553 روز قبل در وطن شکست خورده بود.

نیمار هم که قهرمانی دو سال قبل برزیل در کوپا را به دلیل مصدومیت از دست داد، به دنبال نخستین قهرمانی ملی است. او اما 29 سال دارد و 5 سال از مسی جوان‌تر است که برای ششمین بار در کوپا آمه‌ریکا بازی می‌کرد.

برزیل که در طول تورنمنت در گلزنی مشکل داشت، شب فاجعه‌باری را در حمله پشت سر گذاشت و البته معدود حملاتش به ثمر ننشست. آرژانتین در این بازی تنها شش ضربه به سمت دروازه برزیل زد که دو تایش در چارچوب بود. تیم میزبان هم 13 ضربه داشت اما به اندازه میهمان در چارچوب زده بود. در این بازی 41 خطا روی داد که سرعت بازی را گرفت. برزیل توان حمله مؤثر را نداشت و آرژانتین در دفاع از گل زودهنگام خود آرام و مطمئن عمل کرد.

آرژانتین آبان دو سال قبل توانسته بود مانع از گلزنی برزیل شود و بعد از نزدیک به دو سال دوباره نخستین تیمی بود که اجازه گلزنی به این تیم نداد.

مسی اگر چه نتوانسته موفقیت‌های باشگاهی را در رده ملی تکرار کند اما هرگز از تلاش باز نایستاده و در این تورنمنت خون (در بازی سخت برابر کلمبیا در نیمه‌نهایی) و عرق ریخت تا تیمش را به قهرمانی برساند. لیونل اسکالونی حتی فاش کرد مسی با همسترینگ مصدوم در فینال بازی کرده: «اگر مردم آرژانتین مثل ما، بازیکنان و کادر فنی آرژانتین، او را می‌شناختند، خیلی بیشتر از الان دوستش داشتند.»

جدا از گل و پاس گل‌های مسی، او تقریباً در مرکز هر حرکت هجومی تیم کشورش قرار داشت و بی‌جهت نیست که مربی جوان آرژانتین او را بهترین بازیکن تاریخ فوتبال توصیف می‌کند.

مسی که سال 2005 قهرمان جام جهانی جوانان زیر 20 سال شد و سه سال بعد در المپیک پکن به مدال طلا دست یافت، بالاخره به جامی که مدت‌ها آرزویش را داشت، رسید. حالا با فرم و روحیه‌ای که دارد، چه کسی می‌تواند در جام جهانی 2022 قطر علیه او شرط ببندد؟

 

یادداشت

 تیم ویکری   

 

 در نهایت معلوم شد وابستگی برزیل به نیمار بیشتر از آرژانتین به لیونل مسی است. دوازدهمین گل آرژانتین در این تورنمنت اولین و تنها گل این تیم بود که مسی در آن نقشی نداشت اما همین برای نخستین قهرمانی آرژانتین بعد از 28 سال کافی بود.

پیروزی در فینال کوپا آمه‌ریکا ثمره میل مربی 43 ساله آرژانتین، لیونل اسکالونی به تغییر در تیم برنده بود یا حداقل تیمی که در نیمه‌نهایی در ضربات پنالتی، کلمبیا را شکست داد. او پنج تغییر در ترکیب بازی بامداد چهارشنبه ایجاد کرد یعنی نیمی از بازیکنان داخل زمین (به جز دروازه‌بان). یکی طبیعی بود، چون مدافع میانی، کریستین رومرو از مصدومیت بازگشت. هر دو مدافع کناری عوض شدند؛ اسکالونی برای بازی در کناره‌ها بازیکنان تازه‌نفس و ساق‌های سرحال می‌خواست.

دو تغییر دیگر ساختار تیم را عوض کردند. دفاعی‌ترین هافبک، گویدو رودریگس جای خودش را به لئاندرو پاردس داد. این شاید عجیب به نظر می‌رسید اما اسکالونی به این نتیجه رسید که نیازی به رودریگس در آغاز بازی ندارد چون آن بخش را تقویت کرده. در عوض 3-3-4 همیشگی، آرژانتین با ترکیب 2-4-4 بازی کرد. نیکلاس گونزالس هم در بال چپ جای خود را به آنخل دی‌ماریا داد. این یک تغییر پیروزی‌بخش بود که باعث بردن جام شد.

اما یک تاوان هم داشت. جووانی لوسلسو از سمت چپ به عقب‌تر و دورتر از مسی رانده شد. همکاری این دو از آغاز تورنمنت پرفایده بود؛ این بار شروع درخشانی نداشتند اما پایانی همراه با جشن برایشان رقم خورد چون تفکر پشت بازی دادن دی‌ماریا درست بود. او باید به قلب دفاع می‌زد، پشت رنان لودی می‌رفت و از فضای تیاگو سیلوا استفاده می‌کرد. از همان‌جا بازی را بردند.

رودریگو دی پائول که می‌توانست بهترین بازیکن زمین شود، پاس قطری بلندی به دی‌ماریا داد، لودی نتوانست کنترل کند و دی‌ماریا در دقیقه 22 با یک چیپ عالی ادرسون را شکست داد. اسکالونی پاداش جسارت خود در تغییر را گرفت.

تیته، مربی برزیل شاید تأسف بخورد از اینکه اقدام مشابهی انجام نداد. او درست همان ترکیبی را که بامداد سه‌شنبه پرو را شکست داده بود، به این بازی فرستاد و بعضی از مشکلات این تیم قابل پیش‌بینی بود. یک اشتباه آشکار نبودن فشار روی دی پائول در وسط زمین بود. برزیل بهتر پرس می‌کرد وقتی ادر میلیتائو در قلب دفاع بازی می‌کرد اما تیته به تیاگو سیلوا چسبید که مشخص است بخشی از سرعت خود را از دست داده. او دوست دارد عقب بماند و این باعث می‌شود تیم به چند واحد از هم گسیخته تبدیل شود.

در حمله، تیته دستاورد زیادی از بازی اورتون سوارز در پست بال نداشت؛ بازیکنی که پدیده و برنده کفش طلای کوپای 2019 بود اما این اواخر فرم خیلی خوبی نداشته. مربی برزیل خیلی تلاش کرد تا در جریان بازی خط حمله‌اش را بازسازی کند. روبرتو فیرمینو بین دو نیمه آمد و مدافعان میانی آرژانتین را عقب راند؛ همچنین با آوردن ریچارلیسون و حرکات او از راست، فضای بیشتری در اختیار نیمار قرار گرفت. مهاجم اورتون بیش از همه برزیل را به گل نزدیک کرد، یک گلش با آفسایدی نزدیک مردود شد و یک بار هم با واکنش عالی امیلیانو مارتینس راه به جایی نبرد.

وینیسیوس جونیور هم از چپ به قدرت هجومی برزیل اضافه کرد، بعد هم گابریل باربوسا، دروازه‌بان آرژانتین را به واکنش وا داشت. آرژانتین عقب کشیده بود و مسی در خط حمله تنها ماند هرچند اواخر بازی با یک و دوی موفق با دی پائول می‌توانست کار میزبان را تمام کند اما کنترلش را از دست داد.

آرژانتین برای متوقف کردن نیمار به هر شکل برنامه داشت، ابزارهای جوانمردانه و خطا؛ حتی گاهی از تکل‌های راگبی‌وار استفاده می‌کردند. این بازی آرامش می‌خواست و برزیل نتوانست خونسرد باشد. خطاها، اشتباهات دائم، کارت زردها همه به نفع آرژانتین بود.

بازی خیلی زیبا نبود، کلاسیک هم نبود اما تا مدت‌ها در حافظه آرژانتین خواهد ماند بخصوص در حافظه آن هوادارانی که-10 درصد ظرفیت استادیوم- پرجنجال و بحث‌برانگیز اجازه ورود به ماراکانا را پیدا کردند.

یک انتظار طولانی به پایان رسیده است. با شنیدن سوت پایان همه تیم آرژانتین به سمت مسی دویدند؛ نشانه‌ای از محبوبیتی که در تیم دارد. کسی شاید به خاطر این لحظه باشکوه به او حسودی نکند. اینکه دقایقی بعد او و نیمار برای مدتی طولانی یکدیگر را در آغوش گرفته بودند، مثل همه اتفاقات دیگر این بازی به یادماندنی بود.

منبع: ESPN

 

 ادی هال 38 کیلوگرم از وزن خود را پیش از مبارزه بوکس با هافتور بیورنسون کم کرده است. هال انگلیسی – که سال 2017 در مسابقات قوی‌ترین مردان دنیا قهرمان شد- دو ماه و نیم دیگر در فلوریدا در «سنگین‌ترین مسابقه بوکس تاریخ» به مصاف این بازیگر ایسلندی می‌رود. بیورنسون اولین کسی است که در یک سال همزمان قهرمان مسابقات قوی‌ترین مردان آرنولد، قوی‌ترین مردان اروپا و قوی‌ترین مردان جهان شده است و البته در سریال «بازی تاج و تخت» هم در نقش گرگور کلگین یا همان «کوه» بازی کرده است. او پنج دوره قوی‌ترین مرد اروپا شده است.

وزن هال در سال 2017 برابر با 197 کیلوگرم بود. او در آن هنگام در اوج قدرتمندی بود اما او چند ماه پیش عکسی از خود منتشر کرد و در آن نوشت که 161 کیلو شده است. هال حالا 158 کیلوگرم وزن دارد.

هال 33ساله در ویدئویی در یوتیوب گفته است: «این روز اول اردوی 12 هفته‌ای من است. اوضاع دارد شدت می‌گیرد. من عقب‌نشینی نمی‌کنم. ما برنامه داریم. ما برنامه مبارزه و برنامه تمرین داریم. ما هنگامی که به فلوریدا رسیدیم هم چهار هفته از برنامه تمرینی‌مان را آنجا خواهیم داشت.»

بیورنسون 33ساله که با لقب «ثور» شناخته می‌شود، دو مسابقه نمایشی داشته است. او ابتدا با استیون وارد ایرلندی مبارزه کرد و سپس مقابل سایمون والیلی به میدان رفت.

او گفت: «ادی هال، بهتر است با تمام وجودت تمرین کنی، چون من منتظرت هستم. من تو را ناک‌اوت می‌کنم. تو به زمین خواهی افتاد. به عنوان ورزشکار به تو احترام می‌گذارم و می‌دانم که سخت تمرین می‌کنی اما من تو را ناک‌اوت می‌کنم. به‌زودی می‌بینمت.»

هال تصمیم گرفته در مبارزه‌های نمایشی شرکت نکند اما فیلم‌های متعددی از تمرینات خود منتشر می‌کند.

 

شکست دردناک مک‌گرگور

کانر مک‌گرگور چهره سرشناس مبارزات آزاد (UFC) و قهرمان سابق دو وزن این رقابت‌ها، دیروز در مبارزه با داستین پویریر نه تنها پیروز نشد، بلکه با تحمل دردی وحشتناک از یک مصدومیت دلخراش میدان نبرد را روی برانکارد ترک کرد. او در همان راند نخست مبارزه از ناحیه قوزک دچار مصدومیت و از ناحیه استخوان درشت نی دچار شکستگی شد، جراحتی که نعره‌های گوشخراش مرد ایرلندی در گوشه اکتاگون را به همراه داشت. طبق اعلام دانا وایت، رئیس مسابقات UFC، مک‌گرگور باید تحت عمل جراحی قرار بگیرد و پویریر هم باید به مبارزه‌ بعدی‌اش برود تا برای کسب کمربند قهرمانی دسته سبک وزن بجنگند.  مک‌گرگور پیش از مسابقه گفته بود که با داستین پویریر کاری خواهد کرد که مانند یک سگ در اطراف اکتاگون بچرخد اما در عوض او در حالی که پزشکان بالای سرش حاضر شده بودند تا به وضعیتش رسیدگی کنند، از کنار رینگ شاهد بالا رفتن دست حریف توسط داور بود. به این ترتیب دومین شکست مک‌‌گرگور در سه مبارزه اخیرش رقم خورد، اتفاقی که خوشایند یکی دیگر از رقبای قدیمی او یعنی حبیب نورمحمدف شد. مبارز روس که یک بار مک‌گرگور را شکست داد و به عنوان قهرمان بی‌شکست دسته سبک وزن بازنشسته شد، درباره دومین پیروزی پویریر در سومین مبارزه‌اش با مک‌گرگور، توئیتی با این مضمون منتشر کرد: «خوبی همیشه شر را شکست می‌دهد. برای داستین پویریر بسیار خوشحالم و امیدوارم که در پایان سال کمربند قهرمانی را ببری.» مک‌گرگور امیدوار بود که با پیروزی در این مبارزه، انتقام شکستش از پویریر در ماه ژانویه را بگیرد اما این اتفاق رخ نداد و او نتوانست نتیجه‌ای که در اولین مبارزه‌اش با این مرد 32 ساله آمریکایی در سال 2014 رقم خورده بود را تکرار کند.

 

 

 ستاره‌های فوتبال در راه توکیو

فهرست رسمی بازیکنان حاضر در رقابت‌های المپیک 2020 توکیو در ابتدای این هفته اعلام شد و در میان 288 بازیکنی که قرار است در این دوره خاص از بزرگترین رویداد ورزشی جهان شرکت داشته باشند، چهره‌هایی دیده می‌شوند که جزو بهترین‌های فوتبال هستند. معیار انتخاب بازیکنان فوتبال برای شرکت در المپیک تولد در سال 1997 و بعد از آن است اما هر تیم می‌تواند از حضور سه بازیکن باتجربه و بالای 23 سال هم بهره ببرد. به همین بهانه سایت فیفا نگاهی انداخته به فوتبالیست‌های باتجربه‌ای که شانس اضافه کردن مدال طلای المپیک به ویترین افتخارات‌شان را پیدا کرده‌اند. دنی آلوز کاپیتان سابق تیم ملی برزیل یکی از این بازیکنان است که در سن 38 سالگی، 118 بازی برای سلسائو انجام داده و دو بار هم با برزیل در جام جهانی حضور داشته است. آندره ژاردین، سرمربی تیم المپیک برزیل در مصاحبه اخیرش با سایت فیفا درباره آلوز گفت: «او الگویی برای نسل جدید است تا دنبال‌رویش باشند. دو بازیکن بالای 23 سال دیگر برزیلی‌ها سانتوس 31 ساله برای دروازه و دیه‌گو کارلوس مدافع 28 ساله سویا است. برزیل که مدافع عنوان قهرمانی این رقابت‌هاست در گروه D با تیم‌های آلمان (نایب قهرمان دوره گذشته) همگروه شده است. در تیم تحت هدایت اشتفان کونتز، ندیم امیری 24 ساله از بایرلورکوزن، ماکسمیلیان آرنولد 27 ساله از ولفسبورگ و مکس کروس 33 ساله از هرتابرلین سه بازیکنی هستند که بالای 23 سال سن دارند. فرانسوی‌ها هم از فرصت استفاده از بازیکنان کهنه‌کار برای نشان دادن راه به جوان‌ترها استفاده کرده‌اند و به همین دلیل هم از فلوریان تاوین 28 ساله که سه سال پیش با خروس‌ها قهرمان جام جهانی شد و الان برای تیم تیگرس مکزیک بازی می‌کند، به همراه آندره پیر ژینیاک 35 ساله که جزو بهترین‌های فرانسه در جام جهانی 2018 بود دعوت به عمل آورده‌اند. فرانسوی‌ها در اولین بازی‌شان با مکزیکی روبه‌رو می‌شوند که دروازه‌بانی 35 ساله به نام گی‌یرمو اوچوا را درون سنگرش خواهد داشت، کسی که 4 بار در جام جهانی فوتبال بازی کرده است. هنری مارتین 28 ساله و لوئیز رومو 26 ساله هم دیگر بازیکنان باتجربه تری‌کالر هستند. اسپانیا علاوه بر پدری که در یورو بازی کرد ولی سنش به تیم المپیک می‌خورد، سه بازیکن بالای 23 سال برتر جام را در اختیار دارد، سه بازیکنی که نه تنها سن‌شان خیلی بالا نیست بلکه سابقه بازی در بهترین باشگاه‌های دنیا را دارند و هنوز هم در آنها بازی می‌کنند. یکی از آنها مارکو آسنسیو 25 ساله از رئال مادرید است که نتوانست کشورش را در یورو 2020 همراهی کند. نفر دوم دنی سبایوس 24 ساله است که فصل گذشته در آرسنال بازی می‌‌کرد. نفر سوم هم اونای سیمون دروازه‌بان اتلتیک بیلبائو است که بعد از ناکامی با ماتادورها در یورو 020، حالا عازم توکیو می‌شود. در این میان آرژانتینی‌ها هم ترجیح دادند که از تجربه لوکاس آلاریو مهاجم تیم بایرلورکوزن استفاده کنند اما او به دلیل مصدومیت نمی‌تواند به موقع آماده شود. به همین دلیل سرمربی تیم، فرناندو باتیستا، تصمیم گرفت که از یک دروازه‌بان باتجربه مانند جرمیاس لدسما دعوت به عمل آورد.