یادداشت

 تیم ویکری   

 

 در نهایت معلوم شد وابستگی برزیل به نیمار بیشتر از آرژانتین به لیونل مسی است. دوازدهمین گل آرژانتین در این تورنمنت اولین و تنها گل این تیم بود که مسی در آن نقشی نداشت اما همین برای نخستین قهرمانی آرژانتین بعد از 28 سال کافی بود.

پیروزی در فینال کوپا آمه‌ریکا ثمره میل مربی 43 ساله آرژانتین، لیونل اسکالونی به تغییر در تیم برنده بود یا حداقل تیمی که در نیمه‌نهایی در ضربات پنالتی، کلمبیا را شکست داد. او پنج تغییر در ترکیب بازی بامداد چهارشنبه ایجاد کرد یعنی نیمی از بازیکنان داخل زمین (به جز دروازه‌بان). یکی طبیعی بود، چون مدافع میانی، کریستین رومرو از مصدومیت بازگشت. هر دو مدافع کناری عوض شدند؛ اسکالونی برای بازی در کناره‌ها بازیکنان تازه‌نفس و ساق‌های سرحال می‌خواست.

دو تغییر دیگر ساختار تیم را عوض کردند. دفاعی‌ترین هافبک، گویدو رودریگس جای خودش را به لئاندرو پاردس داد. این شاید عجیب به نظر می‌رسید اما اسکالونی به این نتیجه رسید که نیازی به رودریگس در آغاز بازی ندارد چون آن بخش را تقویت کرده. در عوض 3-3-4 همیشگی، آرژانتین با ترکیب 2-4-4 بازی کرد. نیکلاس گونزالس هم در بال چپ جای خود را به آنخل دی‌ماریا داد. این یک تغییر پیروزی‌بخش بود که باعث بردن جام شد.

اما یک تاوان هم داشت. جووانی لوسلسو از سمت چپ به عقب‌تر و دورتر از مسی رانده شد. همکاری این دو از آغاز تورنمنت پرفایده بود؛ این بار شروع درخشانی نداشتند اما پایانی همراه با جشن برایشان رقم خورد چون تفکر پشت بازی دادن دی‌ماریا درست بود. او باید به قلب دفاع می‌زد، پشت رنان لودی می‌رفت و از فضای تیاگو سیلوا استفاده می‌کرد. از همان‌جا بازی را بردند.

رودریگو دی پائول که می‌توانست بهترین بازیکن زمین شود، پاس قطری بلندی به دی‌ماریا داد، لودی نتوانست کنترل کند و دی‌ماریا در دقیقه 22 با یک چیپ عالی ادرسون را شکست داد. اسکالونی پاداش جسارت خود در تغییر را گرفت.

تیته، مربی برزیل شاید تأسف بخورد از اینکه اقدام مشابهی انجام نداد. او درست همان ترکیبی را که بامداد سه‌شنبه پرو را شکست داده بود، به این بازی فرستاد و بعضی از مشکلات این تیم قابل پیش‌بینی بود. یک اشتباه آشکار نبودن فشار روی دی پائول در وسط زمین بود. برزیل بهتر پرس می‌کرد وقتی ادر میلیتائو در قلب دفاع بازی می‌کرد اما تیته به تیاگو سیلوا چسبید که مشخص است بخشی از سرعت خود را از دست داده. او دوست دارد عقب بماند و این باعث می‌شود تیم به چند واحد از هم گسیخته تبدیل شود.

در حمله، تیته دستاورد زیادی از بازی اورتون سوارز در پست بال نداشت؛ بازیکنی که پدیده و برنده کفش طلای کوپای 2019 بود اما این اواخر فرم خیلی خوبی نداشته. مربی برزیل خیلی تلاش کرد تا در جریان بازی خط حمله‌اش را بازسازی کند. روبرتو فیرمینو بین دو نیمه آمد و مدافعان میانی آرژانتین را عقب راند؛ همچنین با آوردن ریچارلیسون و حرکات او از راست، فضای بیشتری در اختیار نیمار قرار گرفت. مهاجم اورتون بیش از همه برزیل را به گل نزدیک کرد، یک گلش با آفسایدی نزدیک مردود شد و یک بار هم با واکنش عالی امیلیانو مارتینس راه به جایی نبرد.

وینیسیوس جونیور هم از چپ به قدرت هجومی برزیل اضافه کرد، بعد هم گابریل باربوسا، دروازه‌بان آرژانتین را به واکنش وا داشت. آرژانتین عقب کشیده بود و مسی در خط حمله تنها ماند هرچند اواخر بازی با یک و دوی موفق با دی پائول می‌توانست کار میزبان را تمام کند اما کنترلش را از دست داد.

آرژانتین برای متوقف کردن نیمار به هر شکل برنامه داشت، ابزارهای جوانمردانه و خطا؛ حتی گاهی از تکل‌های راگبی‌وار استفاده می‌کردند. این بازی آرامش می‌خواست و برزیل نتوانست خونسرد باشد. خطاها، اشتباهات دائم، کارت زردها همه به نفع آرژانتین بود.

بازی خیلی زیبا نبود، کلاسیک هم نبود اما تا مدت‌ها در حافظه آرژانتین خواهد ماند بخصوص در حافظه آن هوادارانی که-10 درصد ظرفیت استادیوم- پرجنجال و بحث‌برانگیز اجازه ورود به ماراکانا را پیدا کردند.

یک انتظار طولانی به پایان رسیده است. با شنیدن سوت پایان همه تیم آرژانتین به سمت مسی دویدند؛ نشانه‌ای از محبوبیتی که در تیم دارد. کسی شاید به خاطر این لحظه باشکوه به او حسودی نکند. اینکه دقایقی بعد او و نیمار برای مدتی طولانی یکدیگر را در آغوش گرفته بودند، مثل همه اتفاقات دیگر این بازی به یادماندنی بود.

منبع: ESPN