نخستین قهرمانی کوکو گاف 15 ساله در رقابت‌های تنیس
نوبرانه قهرمان نوجوان

تورنمنتی که با شکست کوکو گاف شروع شده بود با نخستین قهرمانی این نوجوان محبوب به پایان رسید.
دختر 15 ساله اهل فلوریدا با پیروزی بر یلنا اوستاپنکو، قهرمان سال 2017 اوپن فرانسه، در رقابت‌های لینتس اتریش کم‌سن‌ترین قهرمان مسابقات رسمی زنان بعد از نیکول وایدیسووا در سال 2004 شد.
گاف در مرحله مقدماتی شکست خورد اما به دلیل کناره گرفتن یک تنیسور دیگر به دلیل مصدومیت به قرعه اصلی این تورنمنت راه یافت. بعد ماجراجویی او ادامه یافت، نخستین یک‌چهارم‌نهایی‌اش را تجربه کرد، نخستین پیروزی‌اش برابر یکی از 10 تنیسور اول جهان را به دست آورد و در نهایت نخستین قهرمانی را کسب کرد.
گاف گفت: «قطعاً این لحظه را تا آخر عمر در ذهنم نگاه خواهم داشت.»
او ادامه داد: «هنوز هم شوکه و حیرت زده هستم، هنوز فکر می‌کنم مسخره است اگر بگویم اولین جام خودم را گرفته‌ام. قطعاً در آغاز سال برنامه‌ای برای موفقیت در این سطح نداشتم، حتی فکر نمی‌کردم بتوانم در مسابقات شرکت کنم چه برسد به اینکه قهرمان شوم. فقط به عنوان یک بازنده خوش‌شانس در این تورنمنت ماندم در حالی که پدرم می‌گفت نمی‌شود در یک تورنمنت دو بار باخت، او فکرش را هم نمی‌کرد قهرمان می‌شوم هرچند فکر می‌کنم حق با او بود.»
وقتی مسابقه تمام شد دستانش را به نشانه پیروزی بالا برد و به باکس خودش که پدرش و مادرش او را تماشا می‌کردند، نگاه کرد. آنها تی‌شرت‌هایی از اسپانسر لباس دخترشان، نیو بلنس، به تن داشتند که رویش نوشته شده بود: «به من بگویید کوکو».
گاف چکی به ارزش 43 هزار دلار گرفت که بدون شک در برابر پول‌هایی که در سال‌های آینده از اسپانسرهایش می‌گیرد، ناچیز است. کمپانی مدیریت او تیم 8 است؛ شرکتی که به وسیله راجر فدرر و مدیر برنامه‌های قدیمی‌اش، تونی گادسیک راه‌اندازی شده است.
گادسیک می‌گوید در جریان موفقیت گاف در مسابقات ویمبلدون که باعث شهرت جهانی او شد، تلفن‌ها همینطور برای او زنگ می‌زدند.
در این مسابقات، گاف یکی از اسطوره‌های خود، ونوس ویلیامز را شکست داد. بعد هم با پیروزی برابر پولونا هرکاگ شهرت بیشتری به دست آورد تا اینکه در برنامه‌های تحلیلی BBC به شدت مورد توجه قرار گرفت.
در اوپن آمریکا هم توجه همه را به خود جلب کرد اما نهایتاً در دور سوم مغلوب مدافع عنوان قهرمانی، نائومی اوزاکا شد. حالا هم مثل خیلی از اسطوره‌های تنیس زنان همچون ماریا شاراپووا، ژوستین هنن و پترا کویتووا نخستین قهرمانی‌اش را در لینتس به دست آورده. رنکینگ او از 110 به حدود 70 می‌رسد و بنابراین لازم نیست در مرحله مقدماتی اوپن استرالیا که ژانویه آتی برگزار می‌شود، شرکت کند.
مثل نیویورک و لندن، هواداران در لینتس هم طرفدار او بودند و در پاسخ به حمایت آنها گفت: «یکی از بزرگترین تشکرها به شما تعلق دارد. به خاطر حمایتی که در این یک هفته از من کردید، تشکر می‌کنم. این هفته فوق‌العاده بود و امیدوارم در آینده دوباره به اینجا برگردم.»
او که در پایان سال 2018 رتبه جهانی‌اش 875 بود، حالا جوان‌ترین قهرمان آمریکایی تورهای تنیس از سال 1991 است. شاید به آرامی از خط پایان این مسابقه عبور کرده باشد اما دوران حرفه‌ای او با سرعت تمام به قله نزدیک می‌شود. گاف در آخرین رنکینگ برترین تنیسورهای زن جهان در میان 75 نفر اول قرار خواهد گرفت.
منبع: CNN

سیمون بایلز با کسب دو مدال طلا در مواد پرش روی خرک و حرکات زمینی، به پرافتخارترین ورزشکار تاریخ رقابت‌های قهرمانی جهان در رشته ژیمناستیک تبدیل شد و تعداد مدال‌هایش در این رقابت‌ها را به عدد 25 افزایش داد.
خانم بایلز در حالی کار خود را در آخرین روز رقابت‌ها آغاز کرد که تیمش مدال‌ طلای کلی و خرک را کسب کرده بود. برای خیلی از ژیمناست‌ها چنین چیزی کافی است که دیگر انگیزه‌ای برای رقابت نداشته باشند اما بایلز می‌خواست خودش را در ماده تعادل روی خرک ثابت کند. در بازی‌های المپیک ریو او بعد از آنکه تعادلش را از دست داد به مدال برنز بسنده کرد و سال گذشته هم او در فینال کلی در رقابت‌های قهرمانی جهان از روی خرک افتاد. با این حال ناکامی‌های او از یادها محو شد وقتی که این هفته او یکی از بهترین عملکردهایش را روی خرک انجام داد و 666/15 امتیاز گرفت و حتی یک بار هم تعادلش را از دست نداد.
با کسب مدال طلای این ماده، او تعداد مدل‌های خود در رقابت‌های جهانی را به 25 تا افزایش داد که 19 تای آنها طلاست و ظاهراً این روند همچنان ادامه دارد. بایلز عملکرد تاریخ‌ساز خود را با کسب پنجمین مدال طلایش به پایان رساند.
بایلز در گفت ‌و ‌گو با نشریه یو‌اس‌ای تودی گفت: «این خیلی مهم است که ما به ورزشکاران دختر جوان‌مان آموزش دهیم که وقتی در کاری مهارت دارند آن را بگویند و پا پس نکشند. شما می‌بینید که فقط مردان این کار را انجام می‌دهند و به خاطرش تحسین هم می‌شوند اما زنان کمتر این کار را می‌‌کنند. من اما احساس می‌‌کنم این کار خیلی خوبی است چون به محض اینکه شما احساس کنید در انجام یک کاری خوب هستید و برای آن اعتماد به نفس دارید، آن وقت در انجام آن بهتر کار خواهید کرد. اینکه بگویی در انجام یک کار مهارت داری و بخواهی که انجامش دهی، گستاخی و پررویی نیست. من 5 مدال قهرمانی جهان را دارم و اگر بگویم که من بهترین ژیمناست حال حاضر هستم قطعاً واکنش خیلی‌ها این خواهد بود که «اوه این دختر چقدر مغرور است. نگاهش کنید!» اما نه، حقایق روی کاغذ هستند و خودشان همه چیز را می‌گویند. فکر می‌‌کنم که ما باید این را به دختران جوان‌‌مان آموزش دهیم.»

جاناتان اسپنسر

 وقتی اولی هوینس 24 آبان از ریاست باشگاه بایرن مونیخ کنار می‌رود، دوران پرشکوهی در آلیانتس آره‌نا به پایان می‌رسد.
زمان در بایرن در حال تغییر است و هوینس که در سال 1970 برای نخستین بار در 18 سالگی برای این تیم به میدان رفت، بالاخره بعد از 49 سال که موفقیت بی‌سابقه‌ای را در تاریخ این باشگاه رقم زد، از آن جدا می‌شود.
هوینس که جای خود را به رئیس سابق آدیداس، هربرت هاینر می‌دهد، زندگی خود را وقف غول بوندس‌لیگا کرده و نیروی محرکه اصلی دوران باثبات سلطه بایرن بر فوتبال آلمان بوده. در دوران او در بایرن، 27 قهرمانی بوندس‌لیگا و پنج قهرمانی اروپا به دست آمد. او در بایرن یک اسطوره است و جایش برای هر کسی که در این باشگاه فعالیت می‌کند، به شدت خالی خواهد بود.
فرانتس بکن‌باوئر اسطوره فوتبال آلمان پیش از این گفته بود: «اولی هوینس نقطه شانس بایرن بود، نه فقط به عنوان بازیکن، بلکه به عنوان مدیر کل، رئیس هیأت مدیره و رئیس. جایگاه فعلی باشگاه و آنچه امروز متعلق به بایرن است، تا حد زیادی به خاطر او است.»
اگرچه او به خاطر خدمات بی‌نظیرش به بایرن در ذهن‌ها مانده اما این سفر که نزدیک به نیم قرن طول کشیده، قطعاً روزهای سختی داشته.
دوران بازی هوینس خیلی زود و در 27 سالگی به دلیل مصدومیت زانو به پایان رسید. این مهاجم متولد اولم بخشی از تیم تاریخی بایرن بود که بوندس‌لیگا و جام باشگاه‌های اروپا را سه سال پیاپی برد ضمن اینکه در جام جهانی و جام ملت‌های اروپا با آلمان غربی به قهرمانی رسید.
 او در واقع یکی از ماندگارترین همکاری‌های تاریخ فوتبال را همراه با گرد مولر شکل داد. هوینس در تلاش برای بازگشت از مصدومیت به صورت قرضی به نورنبرگ رفت اما این تلاش نافرجام بود و او در اول مه 1979 در 27 سالگی جوانترین مدیر کل بوندس‌لیگا شد.
او قبل از آویختن کفش‌ها و گرفتن پست مدیر کلی، سطح پختگی و مهارت مدیریتی خود را ثابت کرده بود چون با کمپانی تولید ماشین‌های سنگین، ماگیروس دویتس، برای اینکه اسپانسر پیراهن بایرن شود، مذاکره موفقیت‌آمیزی داشت.
پول حاصل از این قرارداد باعث شد بایرن، در سال 1978 ستاره آلمان غربی، پل برایتنر را از برانشوایگ به خدمت بگیرد.
اما هوینس زندگی جدیدی را در سال 1982 شروع کرد وقتی از آرواره‌های مرگ گریخت. 17 فوریه، او تنها بازمانده یک حادثه برای جت خصوصی بود که سه نفر دیگر را کشت، آنها می‌خواستند برای بازی دوستانه آلمان بروند و هوینس که روی صندلی عقب هواپیما خوابیده بود، با خوش‌شانسی فقط چند جراحت جزئی برداشت.
وقتی دوباره روی پایش ایستاد، نگاهش به آینده بود و بعد از 30 سال به عنوان مدیر کل، به خاطر خدمات فوق‌العاده‌اش به باشگاه یک گام بالاتر رفت.
 27 نوامبر 2009 در مجمع عمومی باشگاه به عنوان رئیس جدید انتخاب شد و آنچه بعد از آن به دست آمد، میراثی ماندگار در باواریا خواهد بود.
بعد از آنکه در فصل اولش به عنوان رئیس دوگانه لیگ و جام حذفی را به دست آوردند، از فصل 2013-2012 هفت قهرمانی متوالی در لیگ کسب کردند.
در همان فصل اول بود که رویای هوینس و بایرن رنگ واقعیت گرفت و این تیم توانست سه‌گانه قهرمانی را به نام خودش ثبت کند.
اما در حالی که مشعوف از تحقق رویایش بود، اوضاع به هم ریخت و حیثیت او چنان مخدوش شد که تا آخر عمرش فراموش نخواهد کرد.
در مارس 2014، هوینس به سه سال و نیم حبس در زندان لاندسبرگ محکوم شد به دلیل فرار از پرداخت 5/28 میلیون یورو مالیات.
قهرمان جام جهانی 1974 از پستش در بایرن کناره گرفت و از خرداد پنج سال پیش دوران حبس خود را شروع کرد.
او ابتدا به خودداری از پرداخت 5/3 میلیون یورو مالیات متهم شده بود در حالی که از طریق بانکی در سوئیس در بورس سرمایه‌گذاری کرده بود اما با شروع مراحل دادرسی، دادگاه را شوکه کرد وقتی اعتراف کرد در واقع از پرداخت پنج برابر این مبلغ طفره رفته.
 این مبلغ در نهایت به 5/28 میلیون یورو رسید که از سوی وکلای مدافع هوینس مورد تأیید قرار گرفت. هوینس در میانه دوران محکومیتش در فوریه 2016 از زندان آزاد شد اما بعد از آن سعی کرد کمتر در مجامع عمومی حاضر شود.
نخستین بار در گفت و گو با بیلد از تجربه بسیار تلخش گفت: «حالم خیلی بد نیست اما نیاز دارم ذهنم را آزاد کنم. نمی‌توانید تصور کنید اتفاقات چند سال اخیر چطور روی ذهنم تأثیر گذاشته، نه فقط زندان بلکه قبل از آن.»
با وجود آنکه هوینس بدترین روزهای زندگی‌اش را سپری می‌کرد اما فرصت داشت روی بایرن تمرکز کند. از اوایل سال 2015 به او اجازه دادند زندان را ترک کند و با دپارتمان فوتبال پایه باشگاه کار کند و شب دوباره به زندان برگردد.
یک چهره مشهور و محبوب آلمان از چشم‌ها افتاده بود، کسی که از اوج فقر به ثروت رسیده بود. پدرش قصاب بود و هوینس آن شغل خانوادگی کوچک را به یک تولیدی بزرگ سس تبدیل کرده بود.
 او سال‌ها یک نمونه اخلاقی خاص شده بود و همیشه دستش برای کمک کردن به کسانی که نیاز داشتند، باز بود.
بارها باشگاه‌های بزرگ فوتبالی را نجات داده بود، حتی در میان رقبایش در بوروسیادورتموند و سنت‌پائولی هم احترام و جایگاه داشت به خاطر حمایت مالی که در زمان نیاز از آنها کرده بود.
او به هم‌تیمی‌های سابق مثل گرد مولر که به الکل دچار شده بود یا بازیکنان گذشته مانند دیتمار هامان که به الکل و قمار معتاد شده بود، رسیدگی می‌کرد اما تخلف او واقعاً دنیای فوتبال را شوکه کرد.
با وجود این خلل بزرگ، همچنان عنصر محبوبی در بایرن بود و در نوامبر 2016 دوباره پست خودش به عنوان رئیس باشگاه را به دست آورد.
کارل هوپفنر که در دوران حبس او رئیس باشگاه بود، نخواست در انتخابات شرکت کند و هوینس تنها نامزد ریاست باشگاه بود.
از آن موقع نخواسته به گذشته توجه کند و تیم مونیخی همچنان بر فوتبال آلمان سلطه داشته و سه قهرمانی پیاپی دیگر در بوندس‌لیگا به دست آورده. او زندگی و جان خود را برای اینکه بایرن را به یک تیم قدرتمند اروپایی تبدیل کند، گذاشته و به سختی می‌شود جایش را پر کرد.
اما عشق او به بایرن در طول این سال‌ها و اینکه تلاش می‌کند به هر شکل ممکن از تیم محبوبش دفاع کند، گاهی باعث شده در وضعیت سختی قرار بگیرد. آخرین نمونه‌اش چند هفته اخیر بود که تهدید کرد بایرن تیم ملی آلمان را بایکوت می‌کند اگر مانوئل نویر را به خاطر مارک آندره‌ تراشتگن از ترکیب اصلی بیرون بگذارند.
 این تصمیم که او بعداً از آن عقب‌نشینی کرد، جنجال زیادی در رسانه‌های آلمان به وجود آورد.
او هیچ‌وقت ترسی نداشته از اینکه خودش را در مهلکه بیندازد تا تیم و مربی‌اش در امان بمانند.
گونتر نتزر هم‌تیمی‌ سابق هوینس در آلمان غربی می‌گوید: «از اول اهمیتی نمی‌داد که درباره‌اش چه می‌گویند و چه فکری می‌کنند چون برای اعتبار و آبروی خودش در برابر بایرن اهمیتی قائل نبود. او برای باشگاه می‌جنگد و این خطر را به جان می‌خرد که همه چیز را سر او خراب کنند و این از نظر من بزرگی واقعی است.»
اما فقط بایرن نبوده که در گذشته به خاطرش صراحت به خرج داده و حتی به خاطر تیم ملی آلمان هم خودش را وارد جنجال کرده.
وقتی مسعود اوزیل تصمیم گرفت از تیم ملی آلمان کناره بگیرد، هوینس علیه هافبک آرسنال حمله لفظی شدیدی راه انداخت.
 اوزیل بعد از جام جهانی 2018 و حذف تحقیرآمیز مدافع عنوان قهرمانی از مرحله گروهی با انتقادات شدیدی مواجه شد که عکس گرفتن با رئیس‌جمهوری ترکیه، رجب طیب اردوغان هم در آن نقش داشت.
این بازیساز متولد گلزن کرشن از اصلیتی ترک و آلمانی، فدراسیون فوتبال آلمان را متهم کرد که «وقتی برنده‌ایم، آلمانی هستیم و وقتی می‌بازیم، من یک مهاجر به حساب می‌آیم».
وقتی از هوینس درباره بازنشستگی اوزیل از تیم ملی سؤال کردند، هر چه از دهانش درآمد، گفت: «خوشحالم که این ماجرا تمام شد. او سال‌ها است که آشغال بازی می‌کند. آخرین بار قبل از جام جهانی 2014 در یک تکل برنده شده و حالا او و بازی‌های آشغالش تمام شدند.
هر وقت بایرن با آرسنال بازی داشت، تمام حواسمان را به او جمع می‌کردیم چون می‌دانستیم نقطه ضعفشان است.
 35 میلیون فالوئر او که در دنیای واقعی وجود خارجی ندارند، می‌دانند که بهترین عملکرد او وقتی است که یک پاس عرضی را درست می‌دهد. پیشرفت در کشور ما فاجعه است. برای همین راهی جز به سراغ ورزش رفتن ندارید و از نظر ورزشی، اوزیل سال‌ها است که جایی در تیم ملی ندارد.»
شاید آنها که از بیرون نگاه می‌کنند، نظر هوینس 67 ساله را از روی عصبانیت و بدون فکر بدانند اما آنها که در بایرن هستند، می‌دانند او فقط بی‌نهایت نسبت به بایرن تعصب دارد و می‌خواهد آنها که کنارش هستند، بهترین‌ها را به دست آورند.
میراثی که هوینس بر جای گذاشته هرگز فراموش نمی‌شود و او که تا سال 2023 در هیأت نظارت بر باشگاه به فعالیتش ادامه می‌دهد، می‌تواند تأثیرگذارترین چهره تاریخ بایرن لقب بگیرد.
بایرن مصمم است هوینس را با افتخارات و جوایز بیشتر بدرقه کند و با قهرمانی در بوندس‌لیگا و لیگ قهرمانان اروپا در پایان این فصل، هدیه‌ای دیرهنگام را پیشکش او کند اما قطعاً 24 آبان که روز جدایی هوینس از بایرن است، اشک امان مونیخ را می‌برد.
منبع: دیلی میل