دنیل ادواردز

 

  آینده نیمکت چلسی کاملاً مبهم است اما بد نبود مالک باشگاه غرب لندن، رومن آبراموویچ به آرژانتین و شهر کوردوبا می‌رفت تا یک اتفاق بزرگ را آنجا و در استادیوم ماریو کمپس از نزدیک مشاهده کند. این هفته در این ورزشگاه دو تیم هموطن «دیفنسا خوستیسیا» و «لانوس» فینال کوپا سودامریکانا را برگزار کردند و دیفنسا با سه گل برنده شد و نخستین جام تاریخش را به دست آورد. اینها چه اهمیتی می‌تواند برای آبراموویچ داشته باشد؟ مربی دیفنسا بازیکن سابق چلسی، هرنان کرسپو است.

تا قبل از سال 2020 دیفنسا هرگز در لیبرتادورس-که بالاترین رقابت باشگاهی در آمریکای جنوبی است -یا کوپاسودامریکانا -که رقابتی درجه دو محسوب می‌شود، مثل لیگ اروپا- بازی نکرده بود و این قهرمانی افتخار بسیار بزرگی است برای کرسپو که با این موفقیت ارزش‌های خود به عنوان یک مربی بزرگ را ثابت می‌کند.

البته انتظار آمدن این مربی 45 ساله از فلورنسیو وارلا به استمفوردبریج کمی ساده‌لوحانه و خوشبینانه است هرچند او با تجربه بیشتری نسبت به لمپارد برای این پست انتخاب می‌شود که تنها یک فصل در دربی‌کانتی مربیگری کرده بود.

کرسپو هنوز در مرحله یادگیری است هرچند مربیگری او بعد از شروع کندش، سرعت خوبی پیدا کرده. مهاجم سابق چلسی، اینتر، پارما و تیم ملی آرژانتین در سال 2015 نخستین بار طعم مربیگری را در تیم مودنا در سری B چشید اما کمتر از یک سال دوام آورد. بعد به کشورش و تیم بانفیلد رفت اما با وجود شروع امیدوارکننده و پر از هیجان و گل تیمش، نتایج نتوانست انتظارات را برآورده کند و تابستان سال گذشته اخراج شد تا جایش را به مربی قابل اعتماد باشگاه، خولیو سزار فالسیونی بدهد.

اما خیلی بیکار نماند و ژانویه گذشته دیفنسا قدم پیش گذاشت، تیمی که با نایب قهرمانی تاریخی‌اش در سوپرلیگای آرژانتین با مربیگری سباستین بکاچچه سهمیه لیبرتادورس گرفته بود و می‌خواست برای اولین بار در این جام مهم بازی کند.

کرسپو در زمان بازی با مارسلو بیلسا که به عنوان مربی آرژانتین باور داشت او و گابریل باتیستوتا نمی‌توانند کنار هم بازی کنند، درگیری‌هایی داشت اما همواره مربی فعلی لیدز را به عنوان یکی از تأثیرگذارترین آدم‌های زندگی حرفه‌ای خودش مورد ستایش قرار داده. او اخیراً گفت: «سبک بیلسا در تمرین و پیشرفت دادن بازیکنان تحسین‌برانگیز است و سعی می‌کنم از آن الگوبرداری کنم.» کرسپو در مربیگری هم بلندپرواز است: «رویای من مربیگری تیم ملی آرژانتین است و رسیدن به چیزی که به عنوان بازیکن به آن نرسیدم، قهرمانی در جام جهانی.»

دیفنسا نتوانست از گروه سختی که در آن سانتوس -تیمی که هفته آینده در فینال با پالمیراس روبه‌رو می‌شود-، المپیای اروگوئه و دلفین اکوادور در آن حضور داشتند، عبور کند و با باختن دو بازی آخر با اختلاف یک امتیاز نسبت به نماینده اکوادور سوم شد و به سودامریکانا رفت اما بعد از آن ضربه ابتدایی دیگر به عقب بازنگشت. تیم کرسپو در هشت بازی مراحل حذفی شکست نخورد و اسپورتیوو لوکنو از پاراگوئه، واسکو دوگاما و باهیا از برزیل و کوکیمبو اونیدو از شیلی را شکست داد تا به فینال برسد.

این اصلاً دستاورد کوچکی نیست برای تیمی که بیشتر بازیکنانش قرضی هستند و با تلاش‌های ایجنت مشهور آرژانتینی، کریستین براگرنیک، یک خانه‌تکانی اساسی در آن صورت گرفته؛ مسابقات فوتبال به دلیل شیوع ویروس کرونا به صورت کامل به حالت تعطیل درآمد و در شروع مجدد این رقابت‌ها 12 بازیکن جدید به تیم اضافه شدند و 9 نفر از تیم جدا شدند.

دیفنسا با کرسپو فوتبالی سریع و مستقیم بازی می‌کند، خط دفاعش جلوتر از حد معمول آرایش می‌شود و برایان رومرو که یکی از گل‌های فینال را به ثمر رساند، در مرکز حرکات هجومی تیم قرار دارد. این بازیکن 29 ساله هم داستان جالبی دارد. ایندیپندینته در سال 2020 خودش را از دست او که نتوانسته بود انتظارات را برآورده کند و به اندازه کافی گل بزند، خلاص کرد اما حالا با 10 گل در 9 بازی صدرنشین جدول گلزنان سودامریکانا است. او که در پیروزی 4 بر 2 بازی برگشت نیمه‌نهایی مقابل رقیب شیلیایی هت‌تریک کرد، می‌گوید: «همیشه به کرسپو می‌گویم او بهترین پست را برایم پیدا کرد. او به شما خودباوری فوق‌العاده‌ای می‌دهد چون همیشه بالای سر بازیکنان است تا اشتباهاتشان را اصلاح کند و خیلی هم رک است.»

شاید اگر کار دیفنسا به فینال نمی‌کشید، کرسپو یک ماجراجویی تازه را شروع کرده بود. سه تا از غول‌های سنتی آرژانتین، راسینگ کلاب، ایندیپندینته و سن لورنزو سال 2020 را بدون مربی به پایان رساندند و شایعاتی درباره رفتن کرسپو به هر یک مطرح شد. شاید اگر یک روز مارسلو گایاردو تصمیم بگیرد به دورانش در ریور پلاته پایان دهد، کرسپو اولین جانشین باشد. خودش می‌گوید: «فعلاً در دیفنسا هستم اما دوست دارم به یک باشگاه بزرگ آمریکای جنوبی یا اروپا بروم البته منتظر رئال مادرید نمی‌مانم. زندگی در ریور هم بعد از مارسلو سخت خواهد بود، او در این تیم موفقیت‌های بسیاری به دست آورده است.» کرسپو با قهرمانی در سودامریکانا ثابت کرد از جمله مربیان آینده‌دار آرژانتینی است که می‌توانند در هر دوطرف اقیانوس اطلس موفق شوند. هنوز خیلی زود است که درباره جانشینی هم‌تیمی سابقش در چلسی، لمپارد حرف بزنیم اما او می‌تواند مثل روزهای بازی، مربی بزرگی هم بشود.

منبع: گل

 

 دوباره به روزهایی در فصل بوندس‌لیگا رسیده‌ایم که به نظر می‌رسد نبرد قهرمانی دچار مرگی زودهنگام شده باشد.

فصل از نیمه گذشته و هرچند تعیین قهرمان در حال حاضر زود به نظر می‌رسد اما تاریخ چیز دیگری می‌گوید.

بوروسیا دورتموند دچار افت شده و حالا همه از این می‌گویند که دورتموند باشگاهی است که تنها سکوی پرتاب استعدادهای جوان است. آربی لایپزیگ فلسفه مشخصی دارد و یکی از بهترین مربیان آلمان روی نیمکت این تیم است؛ آنها پول فراوان هم دارند اما نمی‌توانند پا به پای بایرن به پیش بروند. هر دو تیم به عنوان مدعی مطرح هستند اما چالش زیادی برای بایرن ایجاد نکرده‌اند.

تماشای بازی لورکوزن، گلادباخ و ولفسبورگ سرگرم‌کننده است اما نمی‌توان آنها را در حد مدعی دانست.

به این ترتیب شرایط مشابه سال‌های گذشته است و مشخص بود که بایرن در هفته هجدهم شالکه را شکست می‌دهد. تیم هانسی فلیک مانند فصل پیش که سه‌گانه را فتح کرد، درخشان ظاهر نشده اما همچنان بازی‌هایش را می‌برد.

چه مسأله افزایش فاصله مالی باشد، چه تعداد بیشتر بازیکنان بایرن، چه عملکرد ضعیف تیم‌های دیگر و چه همه این مسائل، بایرن را از صدر جدول نمی‌توان تکان داد. نهمین قهرمانی پیاپی آنها در بوندس‌لیگا قطعی به نظر می‌رسد.

در فصل‌های گذشته، در بوندس‌لیگا کورس قهرمانی وجود داشته، یا اینکه ماجراهای دیگری هم روی داده که باعث شده توجه‌ها از قهرمانی بایرن دور شود.

در فصل گذشته، کورس قهرمانی تا اواخر ماه می ‌ادامه داشت. فصل پیش از آن، دورتموند با 9 امتیاز بیشتر در صدر جدول بود و این اختلاف را از دست داد و با این حال، کار به روز آخر کشید.

پیش از آن، ماجراهای جذاب تیم‌ها، فرهنگ هواداری پرشور و جایگاه بوندس‌لیگا به عنوان یکی از بهترین لیگ‌های اروپا برای پرورش جوانان مطرح بود.

اما حالا که همه‌گیری ویروس کرونا باعث شده باشگاه‌ها از نظر مالی در مضیقه باشند و ورزشگاه‌ها خالی باشد، بوندس‌لیگا دیگر نمی‌تواند این حقیقت که بایرن قدرت حاکم است را پنهان کند. ماجراهای موفقیت فردی، محتواهای شبکه‌های اجتماعی و فرهنگ لغات ورزشی آلمان جذاب هستند اما این لیگ برای پیشرفت نیاز به چیزهای بیشتری دارد.

پاسخ این پرسش مشخص نیست اما هر راه‌حلی باید به جنبه‌های پایه‌ای توجه کند (مانند قانون 1+50 یا توزیع حق پخش تلویزیونی). با این کار است که تحولی جدی ایجاد می‌شود.

تا آن هنگام، بوندس‌لیگا می‌تواند به چیزهایی که در حال حاضر دارد توجه کند، یعنی ماجراهای موفقیت باشگاه‌هایی مانند فرایبورگ، یا فرصت‌هایی که در اختیار بازیکنان و مربیان جوان قرار می‌دهد. در فوتبال، این جنبه‌ها ارزش بسیار بالایی دارند. برای برخی تماشاگران، همین جنبه‌هاست که آنها را علاقه‌مند به لیگ آلمان کرده و باعث می‌شود بازی‌هایش را دنبال کنند اما لیگ نمی‌تواند تنها با همین‌ها به پیش برود.

در ورزشی مانند فوتبال، پیروزی یعنی همه چیز و اگر طبق انتظارات، بایرن مونیخ در تابستان قهرمانی را از آن خود کند، بوندس‌لیگا باید به دنبال راه‌حلی برای بزرگترین مشکل خود باشد.

منبع: دویچه وله

 

گزارش

کریس رایت 

 

 اینتر و میلان، دو غول فوتبال ایتالیا که مدعی قهرمانی این فصل سری A هستند، امشب در یک‌چهارم ‌نهایی جام حذفی با هم روبه‌رو می‌شوند. این دومین دربی دلا مادونینای فصل است بین دو تیمی که با دو امتیاز و یک رتبه اختلاف صدر جدول لیگ را به خود اختصاص داده‌اند. میلان صدرنشین که با وجود باخت 3 بر صفر این هفته برابر آتالانتا قهرمان نیم فصل شد، به دنبال ششمین قهرمانی جام حذفی است و باید تیم آنتونیو کونته را از پیش رو بردارد. برنده این بازی در مرحله نیمه‌نهایی با برنده بازی فرداشب یوونتوس و تیم دسته دومی اسپال روبه‌رو می‌شود.

نراتزوری هم یک دهه است که جام حذفی را بالای سر نبرده. در واقع بعد از سه‌گانه غرورآمیز سال 2010 با ژوزه مورینیو، اینتر مسیر نزولی داشته و تنها یک بار در سال 2011 قهرمانی جام حذفی را به دست آورده که هفتمین قهرمانی‌اش بود اما ناکامی میلان در جام حذفی طولانی‌تر است، این تیم آخرین بار در سال 2003 قهرمان کوپاایتالیا شده، زمانی که ریوالدو، آندری شوچنکو و مربی حال حاضر بنونتو، فیلیپو اینتزاگی در میان گلزنان این تیم در فینال مقابل رم بودند که در مجموع دو بازی با برتری 6 بر 3 تیم کارلو آنچلوتی به پایان رسید. 

تعهدات اروپایی اینتر به خاطر قعرنشینی در گروهش در لیگ قهرمانان قبل از کریسمس تمام شد و تیم کونته می‌تواند روی جام حذفی تمرکز کند. از آن طرف تیم پرمصدوم میلان از اواخر این ماه باید کارش در مراحل حذفی لیگ اروپا را ادامه می‌دهد و شاید ترجیحش حفظ برتری اندک در لیگ باشد.

اینتر در مرحله قبل با گل دیرهنگام روملو لوکاکو در وقت اضافه برابر فیورنتینای سرسخت به پیروزی رسید اما شاید تا مدتی نتواند مربی پرشور و تندمزاجش را در کنارش داشته باشد. کونته در بازی شنبه برابر اودینزه از اینکه تیمش نتوانست گل بزند و دو امتیاز از دست داد، عصبانی بود و در پایان بازی با فابیو مارسکا داور بازی درگیر شد برای همین شاید محرومیتی سنگین در انتظارش باشد. ستاره اودینزه در این بازی خوان موسو، دروازه‌بان تیم بود که گفته می‌شود برای جانشینی سمیر هاندانوویچ در اینتر نامزد است. اگر این بازی را برده بودند به عنوان قهرمان زمستانی معرفی می‌شدند؛ افتخاری که نصیب نیمه قرمز شهر شد.

زلاتان ابراهیموویچ شاید بیش از هر کسی در میلان مصمم به کسب موفقیت برابر تیم سابقش باشد، دبل او در آخرین بازی دو تیم در مهرماه به سلطه اخیر اینتر در دربی پایان داد. کینگ زلاتان به همراه نسل جدید استعدادهای جوان می‌خواهند بعد از 18 سال میلان را به قهرمانی جام حذفی برسانند. تیم استفانو پیولی، مربی سابق اینتر، ثبات فوق‌العاده‌ای داشته و اگرچه تا اینجای فصل فقط دو باخت متحمل شده اما هر دو شکست در هفته‌های اخیر بوده و هر دو خانگی، به یوونتوس و آتالانتا. پیولی بعد از باخت شنبه شب به قدرت بدنی بالای آتالانتا و توانایی بازیکنان این تیم در بردن دوئل‌ها و توپ‌های سرگردان به عنوان دلایل شکست تیمش اشاره کرد اما باید بداند اینتر هم اگر روزش باشد همین‌قدر مسلط و غالب است با ظرافتی کمتر.

این دو تیم پیش از این 24 بار در جام حذفی بازی کرده‌اند که 10 بازی را میلان برده و 7 تا را اینتر. 7 بازی هم مساوی شده.

اخبار تیمی

کونته معمولاً تغییرات زیادی در ترکیب تیمش ایجاد نمی‌کند و احتمالاً برابر میلان تیمش را با چینش 2-5-3 به زمین می‌فرستد. 

دانیلو دی آمبروزیو همچنان نمی‌تواند برای اینتر بازی کند اما سه مدافع اصلی این تیم در کنار هاندانوویچ دست نخورده در ترکیب می‌مانند. 

در خط میانی هم روبرتو گالیاردینی یا استفانو سنسی به ترکیب اصلی راه پیدا می‌کنند و آرتورو ویدال ممکن است به نیمکت برود. در خط حمله هم زوج «لو-لا» یعنی روملو لوکاکو-لائوتارو مارتینس بازی خواهند کرد.

میلان اگرچه هافبک‌های مهمی را ندارد اما بحران دفاعی‌اش رو به بهبود است و فیکایو توموری از چلسی آمده هرچند جان‌لوییجی دوناروما دروازه‌بان تأثیرگذار تیم به دلیل کارت قرمزش در بازی قبلی مقابل تورینو محروم است. 

او در جریان ضربات پنالتی از روی نیمکت اخراج شد و شاید در بازی امشب جای خالی‌اش احساس شود. آلسیو رومانیولی، کاپیتان تیم هم می‌تواند به خط دفاعی میلان اضافه شود.

 

 در این هفته در رقابت‌های اروپایی نتایجی رقم خورد که برخی از آنها تاریخی بود اما اعداد منتخب هفته کدام‌ها بودند؟

 

جام حذفی انگلیس

منچسترسیتی توانست تیم لیگ دویی (دسته چهارمی) چلتنهام تاون را با نتیجه سه بر یک ببرد. آنها در حوالی دقیقه 60 گل خوردند اما بعد از دقیقه 81 سه گل زدند. این اولین بار پس از پیروزی شش بر یک مقابل منچستریونایتد در اکتبر 2011 در لیگ برتر است که آنها پس از دقیقه 80 سه گل می‌زنند.

 

آرسنال در این فصل چهار گل‌به‌خودی دریافت کرده است، یعنی بیش از هر تیم دیگری در لیگ برتر. پس از فصل 16-2015 که آنها در پایان فصل 5 گل‌به‌خودی دریافت کردند، این بدترین آمارشان بوده است.

 

منچستریونایتد برای دهمین بار لیورپول را از جام حذفی کنار زده است. این بیشترین شکست به دست یک تیم در تاریخ جام حذفی، پس از 12 شکست اورتون مقابل لیورپول (با احتساب فینال‌ها) است.

 

تیم کارلو آنچلوتی در این فصل چقدر خوب بوده؟ اورتون حالا در تمامی رقابت‌ها در 23 بازی اول خود 15 بار پیروز شده (65 درصد دیدارها). این در حالی است که آنها در کل فصل گذشته در 43 دیدار 16 پیروزی داشتند و آمار 37 درصد پیروزی را ثبت کرده بودند.

 

محمد صلاح با دو گلی که به منچستریونایتد زد، در این فصل در تمامی رقابت‌ها 19 گل به ثمر رسانده است. هری کین از تاتنهام هم این تعداد گل را به ثمر رسانده است.

 

 لالیگا

اتلتیکو مادرید در روند هفت پیروزی پیاپی قرار دارد. آخرین باری که آنها هفت بازی پشت سر هم را بردند به فصل 14-2013 برمی‌گردد که در انتها قهرمان لالیگا شدند.

 

بارسلونا در 9 بازی قبلی خود در لالیگا مقابل الچه، دروازه‌اش را بسته نگه داشته (و 7 دیدار را برده است). این بهترین عملکرد تاریخ آنها در زمینه کلین‌شیت‌های پیاپی در لالیگا مقابل یک تیم است.

 

لوئیس سوارس در 15 بازی نخست خود برای اتلتیکو مادرید در لالیگا، 12 گل به ثمر رسانده است. این بهترین شروعی است که یک بازیکن در تیم جدیدش در لالیگا از سال 2010 تاکنون داشته. در آن سال، کریستیانو رونالدو در 15 بازی 13 گل برای رئال مادرید زد. سوارس حالا در کنار یوسف النصیری از سویا در صدر جدول گلزنان لالیگا قرار دارد.

 

بوندس‌لیگا

مانوئل نویر برای 197امین بار در بوندس‌لیگا دروازه‌اش را بسته نگه داشت، آن هم برابر تیم سابقش، شالکه. به این ترتیب او از رکورد اولیور کان عبور کرد.

 

روبرت لواندوفسکی در بازی مقابل شالکه به آمار 500 گل رسمی رسید. 272 گل او برای بایرن مونیخ بوده است.

 

گزارش

مارتین ساموئل  

 

ما فینال‌های حذفی داریم و فینال‌های زودرس. فینال‌های حذفی در ورزشگاه‌های بزرگ با شور و هیجان فراوان برگزار می‌شوند و در انتها، تیم برنده قهرمان می‌شود اما فینال‌های زودرس متفاوت هستند.

یک فینال زودرس ممکن است بین دو تیم قعر جدولی در ماه آوریل باشد؛ یا بازی تیمی که 10 دیدار است نبرده است.

منچستریونایتد در این فصل دو فینال زودرس داشت و هر دو را باخته بود. اولین آنها شکست مقابل آربی لایپزیگ در لیگ قهرمانان بود، آن هم در حالی که برای صعود به دور بعد نیاز به یک مساوی داشتند. یونایتد در دقیقه 69 سه بر صفر عقب افتاده بود و دیگر نمی‌توانست نتیجه را جبران کند.

دومین فینال زودرس مقابل منچسترسیتی در جام اتحادیه بود؛ دیداری خانگی که مقابل رقیب همشهری برگزار شد و تیم برنده به ویمبلی می‌رفت. یونایتد بسیار بد بازی کرد و سیتی رقیب تاتنهام شد.

حالا یونایتد صدرنشین لیگ برتر است و نبرد قهرمانی بسیار نزدیک است. به این ترتیب از این به بعد، همه دیدارها برای یونایتد فینال خواهد بود.

بازی برابر شفیلدیونایتد در چهارشنبه: فینال زودرس. منچستریونایتد باید هر سه امتیاز را از این بازی بگیرد چرا که رقیبانش چشم به این دیدار دوخته‌اند. بازی در خانه آرسنال در شنبه: فینال زودرس. لیورپول، منچسترسیتی، تاتنهام و لستر، همه در این فصل آرسنال را برده‌اند. یونایتد نمی‌تواند سه امتیاز مقابل یک تیم میانه جدولی از دست بدهد.

پس تعجبی ندارد که اوله‌گونار سولشر پس از دیدار یکشنبه، با چشمک به سمت تونل رفت. از کریسمس به این سو، هیچ تیمی – به جز جوانان استون ویلا – مقابل لیورپول دو گل یا بیشتر دریافت نکرده بود، ولی دروازه یونایتد در این بازی دو بار باز شد. با این حال، آنها نشان دادند که اعتماد به نفسشان رشد داشته است. از یک فوریه سال گذشته که برونو فرناندس اولین بازی‌اش را مقابل ولوز انجام داد، تاکنون هیچ بازیکن دیگری در لیگ برتر به اندازه او گل نزده است: 28 گل. او همچنین چهار بازی بود که گل نزده بود و در این مسابقه گل زد. فرناندس می‌تواند همان نقشی را در احیای یونایتد داشته باشد که ویرجیل فن‌دایک برای لیورپول داشته. غیبت فن‌دایک در بازی برابر یونایتد آشکار بود. ما به‌زودی در لیگ برتر، لستر را بدون جیمی واردی و منچسترسیتی را بدون کوین د‌بروین خواهیم دید. اگر فرناندس مصدوم شود، آیا یونایتد می‌تواند فرم خود را حفظ کند؟

اما غیبت فن‌دایک تنها دلیل افت لیورپول نیست. آنها یک فصل قهرمان لیگ قهرمانان شدند و سپس در 38 بازی لیگ برتر تنها یک شکست را تجربه کردند و سریع‌ترین قهرمانی تاریخ این رقابت‌ها را به نام خود ثبت کردند. آیا منطقی است که در فصل بعدش، در حالی که بازیکنان کلیدی خود را ندارند، همچنان بدرخشند؟

لیورپول در بحران نیست. عملکرد یکشنبه آنها یکی از بهترین بازی‌هایشان در هفته‌های اخیر بود. آنها سرانجام به روند گلزنی بازگشتند اما محال به نظر می‌رسد که بتوانند در لیگ پا به پای منچسترسیتی و منچستریونایتد به پیش بروند. با این حال، زمانی خواهد رسید که انرژی‌شان برگردد و شاید این اتفاق در همین فصل روی دهد.

لیورپول همچنان بازیکنان بزرگی دارد. گاهی آنها نیاز به شارژ شدن دارند. تیم کلوپ خسته بود و البته طبیعی هم بود.

در سمت دیگر، یونایتد در این بازی پرنشاط بود. آنها از کناره‌ها با سرعت می‌تاختند و ادینسون کاوانی هم در مرکز خط حمله بود و سولشر به تاکتیک‌های سرالکس فرگوسن برگشته بود.

فوتبال آنها و حرکاتشان فوق‌العاده بود. یونایتد بار دیگر راهی برای پیروزی پیدا کرد، آن هم در حالی که در ابتدا عقب افتاده بود.

آنها قهرمان نشده‌اند اما این فینالی زودرس بود. سولشر خوب به یاد می‌آورد که زمانی که قهرمانی‌های‌تان آغاز شود، تبدیل به عادت خواهد شد.

منبع: دیلی میل

 

زور تاندرز به کاوی لنارد نرسید

برخلاف بازی‌ بامداد شنبه، این بار اشتباهات اوکلاهاما سیتی تاندرز نبود که باعث باخت آنها (این بار با نتیجه 108 به 100 مقابل لس‌آنجلس کلیپرز) شد. اوکلاهامایی‌ها برای بازی دیروز مقابل کلیپرز ضعف‌های‌شان در حوزه‌هایی مانند ریباند‌ها و خطاها را برطرف کرده بودند. در عین حال انگیزه بازگشت به بازی و جبران فاصله با حریف در این تیم هم کاملاً مشهود بود چون تا یک دقیقه به پایان بازی آنها هنوز این شانس را داشتند که از شکست بگریزند. در حقیقت تنها دلیل باخت این تیم نداشتن مهاجمی مانند کاوی لنارد بود. لنارد ستاره تیم کلیپرز یک تنه تاندرز را به ستوه آورد. ستاره سابق تورنتو رپتورز که دو سال پیش نقش پررنگی در قهرمانی این تیم داشت، 34 امتیاز برای تیم لس‌آنجلسی کسب کرد تا این تیم سیزدهمین پیروزی‌اش در هفدهمین بازی خود را کسب و به صدر جدول کنفرانس غرب صعود کند. او اگر یک ریباند دیگر و دو پاس گل دیگر می‌داشت، تریپل دابلش را کامل می‌کرد. تفاوت سطح و تأثیرگذاری لنارد با دیگر بازیکنان حاضر در زمین بازی زمانی بهتر مشخص می‌شود که آمار او در 36 دقیقه حضورش در زمین مسابقه را با آمار سایرین مقایسه کنید. دومین بازیکن امتیاز‌آور کلیپرز، سرج ایباکا بود که 17 امتیاز گرفت یعنی دقیقاً نصف لنارد. علاوه بر این ایباکا تنها یک پاس گل و 6 ریباند داشت. 32 امتیاز از 34 امتیاز لنارد در این بازی در سه کوارتر اول رقم خورد و بیشتر از مجموع امتیازاتی بود که دو گارد تیم تاندرز، شای جیلئوس الکساندر و جورج هیل کسب کردند. این دو نفر در پایان بازی روی هم 45 امتیاز کسب کردند. مارک داینالت سرمربی تیم تاندرز با وجود شکست شاگردانش، در پایان بازی گفت که از عملکرد آنها راضی است. او گفت: «من از پیشرفتی که تیم‌مان داشته واقعاً راضی‌ام. بعد از آن بازی‌مان در روز جمعه، واقعاً می‌خواستیم ببینیم که در برخی از بخش‌های بازی پیشرفت کرده‌ایم و با توجه به چیزی که من در بازی مقابل کلپیرز از بازیکنانم دیدم، فکر می‌کنم که به هدف‌مان رسیدیم. اگرچه باختیم اما این برای ما یک باخت کاملاً مثبت بود.» باخت به تیمی مانند کلیپرز در خانه این تیم آن هم با تنها 8 امتیاز اختلاف چیزی نبود که برای اوکلاهامایی‌ها مایه شرمساری باشد بخصوص وقتی آمار این بازی با مصاف قبلی دو تیم در بامداد روز شنبه مقایسه شود. در بازی قبلی که 120 - 106 به سود کلیپرز خاتمه یافت، کلیپرز 19 ریباند بیشتر داشت. در بازی دوشنبه این تاندرز بود که دوئل برای امتیازی‌گیری از ریباندها را 51 به 46 برد. این اما تنها یکی از نقاط مثبت عملکرد تاندرز بود که پیشرفت این تیم نسبت به بازی قبلی‌اش را ثابت می‌کرد. تاندرز اگرچه 9 تا از 15 بازی‌اش در این فصل را باخته اما با نمایشی که مقابل کلیپرز ارائه کرد، طرفدارانش را به تجربه روزهایی بهتر امیدوار کرد.

 

 

توفان سلتیکس برای پایان باخت‌های متوالی

در شب پایان سریال باخت‌های متوالی تیم بوستون‌سلتیکس در NBA که تعدادشان به 3 مورد رسیده بود، جیلن براون خوش درخشید. بوستونی‌ها در پانزدهمین بازی‌شان در این فصل از لیگ بسکتبال حرفه‌ای آمریکا ششمین پیروزی‌شان را با نتیجه 141 به 103 مقابل کلیولند کاوالیرز تیمی دیگر از کنفرانس شرق کسب کردند که در این بازی جیلن براون یک سر و گردن از هم‌تیمی‌هایش بالاتر بود. او در تنها 19 دقیقه حضورش در زمین بازی، 33 امتیاز گرفت، یک پاس گل داد و 3 ریباند داشت. جیلن 20 تا از این 33 امتیاز را در کوارتر سوم گرفت. بعد از او کمبا واکرز با 21 امتیازی که گرفت، دومین بازیکن امتیازآور سلتیکس بود. او در 24 دقیقه بازی‌اش 4 پاس گل و 5 ریباند هم به ثبت رساند. دانیل تیس با کسب 17 امتیاز، کارسن ادواردز با 15 امتیاز و مارکوس اسمارت با 12 امتیاز نیز جزو بازیکنان تأثیرگذار در پیروزی قهرمان سابق NBA بودند. بوستون در این بازی نه تنها موفق به کسب پیروزی خانگی شد بلکه بالاترین رکورد ثبت امتیاز در یک نیمه از بازی طی فصل جاری را به ثبت رساند. در پایان کوارتر دوم بوستونی‌ها با نتیجه 73 به 51 از شوالیه‌های کلیولند جلو بودند. براون که بهترین بازیکن میدان بود، در پایان مسابقه گفت: «باید این بازی را می‌بردیم. سه بازی قبلی‌مان را باخته بودیم. این بازی در زمین خودمان بود و می‌خواستیم مطمئن شویم که می‌توانیم دوباره به بازی‌مان انسجام بدهیم و این کار را هم کردیم.» به این ترتیب، پیروزی‌های متوالی کاوالیرز که تعدادش به سه مورد رسیده بود، پایان یافت. این هشتمین باخت کاوالیرز در 16 بازی است که در این فصل انجام داده و این تیم را در رده ششم جدول قرار داد.