رسول مجیدی

 

نیمکت‌نشینی بازیکنان ایرانی در تیم‌های اروپایی کم‌کم دارد برای سرمربیان این تیم‌ها مشکل‌ساز می‌شود. در پورتو هروقت که مهدی فیکس نیست، هوادارانش آنقدر زیر پست‌های باشگاه و سرمربی کامنت می‌گذارند که حتی یکی، دو بار کنسیسائو را به واکنش واداشته و او با عصبانیتی فروخورده گفته هرکس خوب باشد در ترکیب قرار می‌گیرد و تیمش را با فشار مجازی نمی‌چیند. حالا از پنجشنبه و بعد از بازی بیرانوند مقابل تاتنهام این مسأله در صفحات مجازی باشگاه آنتورپ هم دیده می‌شود. در یکی، دو روز گذشته مطالب زیادی در مدح و ستایش علی بیرو منتشر شده است و مدام روی ۸ مهار موفقی که او در این بازی داشت، مانور داده شد اما کمتر کسی اشاره‌ای به نقش بیرانوند در ۲ گلی که او در این بازی خورد، کرده است. تاتنهام که با ترکیب دوم خودش به زمین آمده بود (و البته از ۳۰ دقیقه آخر بازی هری کین و سون را هم وارد زمین کرد) ۲ بار موفق به گلزنی به آنتورپ شد و دست‌کم در بلژیک خیلی‌ها معتقدند بیرو روی گل اول می‌توانسته واکنش بهتری داشته باشد چون او ضربه فوق‌العاده بیل را به جای اینکه به سمت خارج دروازه مشت کند، جلوی دروازه‌اش انداخت و فرصت خوبی به وینیسیوس برای گلزنی داد. ایوان لکو سرمربی آنتورپ هم یکی از همین نفرات است. او که حمایت ایرانی‌ها از سنگربانش در چند روز گذشته را دیده، دیروز در کنفرانس خبری قبل از بازی تیمش در لیگ بلژیک گفت: «علیرضا در برابر تاتنهام فوق‌العاده بود اما افرادی که می‌خواهند بوتز(دروازه‌بان اول آنتورپ) را درون دروازه ببینند به اولین گل بازی با تاتنهام اشاره می‌کنند که دروازه‌بان(بیرانوند) می‌توانست جای دیگری باشد؛ و او در آنجا بهتر عمل کند. هواداران بیرانوند تأکید می‌کنند که او 3 سیو بزرگ انجام داده است. هر دو درست می‌گویند، شما موافقان و مخالفان درستی برای دروازه‌بانی هستید. من هنوز تصمیمی نگرفته‌ام. این یک معضل است.»

منظور لکو از معضل بر‌می‌گردد به مشکل همیشگی تیم‌ها که وقتی دو دروازه‌بان در سطح یکدیگر دارند. چیزی که لکو اینطوری تفسیرش می‌کند: «این انتخاب سختی است اما از روز اول ما می‌دانستیم که این مسأله مشکلاتی ایجاد می‌کند. اگر شما دو دروازه‌بان خوب دارید، هرگز خوب نیست. وقتی یکی بازی می‌کند همه می‌گویند «چرا دیگری بازی نمی‌کند؟» و بالعکس. شما نمی‌دانید باید در بازی‌ها چکار کنیم و کدام دروازه‌بان را به زمین بفرستیم.» بیرانوند زمانی که به لیگ بلژیک رفت، در مصاحبه‌ای گفت فقط ۶ ماه آنجا می‌ماند و در این مدت آنقدر می‌درخشد که خیلی زود راهی تیم‌های بزرگ‌تر می‌شود اما حالا و با نزدیک شدن به تعطیلات میانه فصل و سال نوی میلادی، او فقط یکبار درون دروازه تیمش ایستاده. آن هم در بازی‌ای که برای آنتورپ تشریفاتی به حساب می‌آمد. ظاهراً او راه درازی تا رسیدن به آروزیش و بازی در تیم‌های بزرگ‌تر اروپا دارد.

هومن جعفری

 

یکی از خبرهایی که در هفته قبل شنیدیم و خیلی نامردی است، خبر حذف کاراته از المپیک بود که قطعاً توطئه استکبار جهانی است، مخصوصاً اینکه هم ایران خیلی در این رشته قوی است و هم قرار است رشته بی‌ناموسی و غربزده رقص برک دنس جایش را بگیرد. البته استکبار کور خوانده که اگر پای لج و لجبازی وسط باشد، ما برک دنسرهایی داریم که طوری دنس می‌کنند که مرحوم مایکل جکسون در گور به تشویق وادار می‌شود. خلاصه اینکه هیچ وقت در را روی یک ایرانی نبند. هلکوپتری می‌زند از پنجره می‌آید تو!

***

 استاد گرامی و معزز جناب فرشید اسماعیلی دو میلیارد و خورده‌ای از استقلال گرفته بعد می‌گوید این پاداش و هدیه بوده! مؤمن تو مگر چقدر خوشگل بازی می‌کنی که اینقدر پاداش و هدیه‌ات باشد؟ به بد بازی کردن هم اگر قرار بود پاداش بدهند، اینقدر نمی‌شد!

***

فغانی داور بزرگ ایران در مسابقات بین‌المللی گفته: «نحوه رفتارها درست نیست. رضا سخندان از 2007 در جام ملت‌های آسیا حضور داشته اما ببینید چگونه کنار گذاشته شد. او در اوج نامهربانی کنار گذاشته شد. اگر همین چند هفته ابلاغ‌های داوری را ببینید، مشخص می‌شود که به داوری فکر نمی‌شود و دوستان به دنبال رأی هستند.»

داداش! در این مملکت همه دنبال رأی هستند. اینکه چیز عجیبی نیست! حالا نمونه‌های ورزشی دیگری هم هست که نمی‌شود بیان کرد چون ستون می‌رود روی هوا ولی انصافاً قصه همانی است که گفتم. همه دنبال رأی هستند!

«آندری شوچنکو» بازیکن اوکراینی تیم فوتبال آث میلان ایتالیـــــــا دوشنبه شب به عنوان بهترین بازیکن فوتبال سال 2004 اروپا برگزیده شد.

به گزارش خبرگزاری رویترز از پاریس، شوچنکو در نظرسنجی صورت گرفته از خبرنگاران 52 کشور توسط مجله فرانس فوتبال به عنوان بهترین بازیکن اروپا انتخاب گردید. شوچنکو 28 ساله که در سال 1999 از تیم دینامو‌کیف به تیم آث میلان پیوست، رکورددار گلزنی در این تیم به شمار می‌رود.

این بازیکن اوکراینی تاکنون برای تیم آث میلان 102 گل به ثمر رسانده است.

شوچنکو در نظر‌سنجی صورت گرفته 175 رأی به دست آورد و از دکو بازیکن پرتغالی که 139 رأی و رونالدینهو بازیکن برزیلی تیم بارسلونا که 133 رأی کسب کردند، پیشی گرفت.

تیه ری هانری بازیکن فرانسوی تیم آرسنال در این نظر‌سنجی 80 رأی به دست آورد و در مکان چهارم ایستاد.

«پاول ندود» بازیکن اهل جمهوری چک تیم یوونتوس ایتالیا سال گذشته به عنوان بهترین بازیکن فوتبال اروپا انتخاب شده بود.

مازیار گیلکان

 

شکست دو بر صفر مقابل النصر، نقطه آغاز محرم نویدکیا در نقش جدیدش بود؛ سرمربیگری سپاهان، تکیه بر نیمکتی که پیش‌تر بزرگانی همچون زدراکو رایکوف و استانکو پوکله‌پوویچ روی آن نشستند و فرهاد کاظمی، امیر قلعه‌نویی، لوکا بوناچیچ، زلاتکو کرانچکار و حسین فرکی با آن تاریخ را برای شیرهای اصفهان نوشتند. در آن دیدار، آن‌چه توجه رسانه‌ها و دنبال‌کنندگان فوتبال را بیشتر به خود جلب کرد و تا حدی هم مایه تعجب و طنز شد، قرار گرفتن همزمان سروش رفیعی و امید نورافکن پشت توپ برای ارسال یک ضربه کرنر بود؛ اما هواداران سپاهان و طبیعتاً، دوستداران محرم اسطوره‌ای‌شان، از نیمه روشن نمایش تیمشان غافل نماندند؛ از یک تحول تاکتیکی امیدبخش!

برای سپاهانی‌هایی که دو سال به اتکا به ارسال از جناحین و استفاده از ضربات ایستگاهی خو گرفته بودند، بازی شجاعانه و هجومی مقابل نصراوی‌های تا دندان مسلح به چشمانشان برق شادی می‌انداخت. اشتباهات بازیکنان را می‌شد به درستی به پای ناهماهنگی آنان نوشت. اما در طول دور گروهی لیگ قهرمانان، می‌شد خلاقیت و تنوع را در طرح حمله‌های طلایی‌پوشان دید؛ هرچند این تحول مثبت سه بازی متوالی برای سپاهان گل نیاورد.

حتی مربیانی در سطح برانکو و استراماچونی نگرش تاکتیکی خود را یک‌شبه در مجموعه خود پیاده نکردند. البته این واقعیت را هم انکار نمی‌کنیم که محرم نویدکیا در کسوت جدیدش، حتی امروز یک هندوانه دربسته است که هنوز صد درصد ماهیتش را ندیدیم. اما دو ویژگی ما را به سپاهانی که وی دارد می‌سازد، امیدوار ساخته. نخست، این‌که این سپاهان برای حمله و دفاع برنامه‌ دارد و می‌خواهد برای شیوه بازی‌اش فلسفه و سبک منحصربه‌فرد خود را داشته باشد. دوم هم این که نشانه‌های پیشرفت هم در عملکرد فردی بازیکنان و هم در عملکرد تیمی طلایی‌های اصفهان مشهود است.

ستاره بی‌بدیل هزاره جدید فوتبال اصفهان الگوی سرمربیگری خود را آرسن ونگر عنوان‌کرده و گفته می‌خواهد شاگردانش مانند آرسنال اوایل قرن 21، با حوصله و طمأنینه توپ را در عرض زمین بگردانند و دفاع رقیب را به اشتباه وادارند. محرم نیز مانند قلعه‌نویی روی کناره‌های زمین برای طرح‌ریزی حملات حساب باز می‌کند؛ ولی نه لزوماً با ارسال بلند. در سپاهان وی، می‌توان پاس‌های زمینی روبه‌عقب (کات‌بک) یا کارهای ترکیبی برای انتقال توپ از کناره‌ها به درون محوطه جریمه را تماشا کرد و لذت برد.

از بعد شخصیتی نیز محرم را مانند دوران بازیگری‌اش بااخلاق، متین، و به قول فرنگی‌ها، جنتلمن می‌بینیم. جملات کلیشه‌ای اغلب مربیان ایرانی که برخی از آنان بازتاب‌دهنده انتقادناپذیری، تکبر و بهانه‌جویی آنان هستند در کلام وی جایی ندارند. نویدکیا از بازیکنش تمام‌قد حمایت می‌کند، پاسخ اشتباهات آنها را می‌دهد و ثمره برخوردش را در ارتقای شاگردانش می‌بیند. سروش رفیعی تا حد خوبی احیا شده و رگه‌های روشنی از تکنیک و خلاقیت دوران اوجش را به نمایش می‌گذارد. سجاد شهباززاده که پس از بازگشت از آلانیااسپور ترکیه هیچ‌گاه درخشش گذشته‌اش را تکرار نکرد، حالا در تمام‌کنندگی و ثبت گل‌های انفرادی یکه‌تاز لیگ است. منکر آن نیستیم که اهدای یکباره سمت سرمربیگری تیمی به بزرگی سپاهان به یک اسطوره دوست‌داشتنی ولی مربی بی‌تجربه از ابتدا تصمیم منطقی‌ای نبود و بهتر بود او را دستیار یک سرمربی خارجی مطرح می‌کردند. از این رو، نویدکیا دست به انتخاب‌های اشتباه هم می‌زند و این اجتناب‌پذیر نیست. با این وجود، سپاهان نویدکیا از بعد فنی جنسی جذاب و متمایز با تکراری‌های دیگر لیگ است؛ بنایی که بر ارائه فوتبال هجومی و تماشاگرپسند استوار است و می‌توان به مهندس برای تکمیل آن اعتماد ورزید.

میعاد نیک

 

در ادوار اخیر لیگ برتر عادت نداشته‌ایم سپاهان را روی مدار مثبت و منفی ببینیم. در کوران رشد قارچ‌گونه باشگاه‌های تماماً دولتی و عموماً مشکل‌دار، همیشه سپاهان را نمونه موفق یک باشگاه خصولتی می‌دانستیم که با رویکرد اقتصادی به موفقیت‌های بسیاری هم می‌رسد. اصفهانی‌ها پیش از سیطره پرسپولیس بر لیگ فوتبال، حاکم مطلق مسابقات بودند و برای دستیابی به قهرمانی هم از هیچ هزینه‌کرد و تلاشی فروگذار نمی‌کردند. این‌گونه بود که طلایی‌پوشان اصفهانی را همیشه جزئی از 3 تیم بالایی جدول دیده‌ایم و همیشه سپاهان را یکی از مدعیان اصلی قهرمانی در لیگ برتر و جام حذفی می‌دانستیم؛ چه با امیر قلعه‌نویی و چه بدون او، چه در روزهای اوج سرخابی‌ها و چه در شرایط نابسامان‌ آنها.

سپاهانی که در لیگ بیستم می‌بینیم اما شمه‌ای از آن تیم زهردار و خطرناک لیگ‌های قبلی ندارد. تیمی که یک روز 3 گل دریافت می‌کند و روز دیگر 4 گل به‌ثمر می‌رساند، از فقدان نعمتی به‌نام ثبات رنج می‌برد و در چنین سطحی از رقابت این معضل می‌تواند به قیمت از دست رفتن همه‌چیز برای هواداران اصفهانی تمام شود. سپاهانی‌ها به مانند هواداران استقلال، تراکتور و حتی فولاد بیش از هر کسی لیگ بیستم را التیامی برای زخم‌های خود می‌دانند و برای دستیابی به مرهم درد قهرمانی چهارگانه پرسپولیس در سال‌های پیشین، راهی جز قهرمانی ندارند. این سپاهان اما نشان داده که فعلاً شرایط مساعدی ندارد اما با ثبات و جاافتادن بیشتر کادرفنی‌اش می‌تواند در قامت یک مدعی متمول و تلاشگر ظاهر شود؛ مخصوصاً در شرایطی که وضعیت امتیازگیری مدعیان قهرمانی چندان مناسب نیست.

سبک نمایش شاگردان محرم نویدکیا در تقابل با تیم نساجی بیانگر القای تفکرات جدید به رختکن بود و این نمایش دلچسب، حاصل تبیین نگرش علیرضا مرزبان برای طلایی‌هاست. محرم برای جبران خلأهای تاکتیکی و فنی‌اش رو به وزنه‌ای آورده که ساختار فنی فوتبال را خوب می‌فهمد و قرار هم هست به این مربی باتجربه میدان بیشتری بدهد. سپاهانِ محرم نه، سپاهان به شرطی موفق خواهد شد که روی ذهنیت مرزبان بچرخد و نویدکیا این را خوب دریافته.

علی کمانگری

 

٤ برد، ۴ باخت و ۲ تساوی. این حاصل کار ۱۰ حضور محرم نویدکیا، اسطوره‌ باشگاه سپاهان، روی نیمکت این تیم در رقابت‌های لیگ برتر و لیگ قهرمانان آسیا است. محرم که کار خود را در اصفهان با حمایت همه‌جانبه‌ فوتبال‌دوستان اصفهانی آغاز کرد، هنوز نتوانسته به یک ثبات در روند نتیجه‌گیری‌هایش دست یابد. برخلاف نتایج روی کاغذ اما، بسیاری از کارشناسان عقیده دارند تیم محرم از نظر شکل بازی کاملاً دارای ثبات است و محرم نویدکیا را می‌توان از معدود مربیان ایرانی دانست که  فلسفه‌ مربیگری مشخصی دارند. به گواهی آمار «متریکا»، سپاهان تا اینجای کار با میانگین مالکیت ۵۵/۴ درصد و ۵۱۱/۳ پاس، تیم چهارم لیگ برتر است. از نظر دقت پاس هم زردپوشان اصفهانی با ۸۳ درصد در لیگ دوم هستند. اگر منتظر هستید تا از این آمار به این نتیجه برسیم که تیم محرم «فوتبال مالکانه» بازی می‌کند، سخت در اشتباهید! سپاهان نویدکیا همانند تمام تیم‌های یحیی گل‌محمدی، نه فوتبال مالکانه بلکه سبک بازی «Positional» را ارائه می‌دهد. در این نوع سبک، تیم شما صرفاً پاس عرضی نمی‌دهد تا مالکیت توپ را در اختیار داشته باشد، بلکه در درجه اول به دنبال ارسال پاس طولی است، اما اگر در وضعیتی از بازی تمام کانال‌های طولی بسته بود، آن قدر در عرض با توپ کار می‌کند تا یک کانال طولی ایجاد شود و بعد از آن فضا استفاده کند. ویژگی دیگر این سبک بازی، ایجاد برتری عددی مقابل هر خط از خطوط دفاعی تیم حریف است؛ به طور مثال، اگر شما مقابل تیمی صف‌آرایی می‌کنید که با آرایش ۲-۴-۴ از شما دفاع می‌کند و دو مهاجم نوکش روی دو مدافع میانی شما فشار گذاشته، یکی از هافبک‌های دفاعی شما به فضای بین دو مدافع میانی اضافه می‌شود تا یک برتری ۳ در برابر ۲ برای تیم شما در فاز اول بازیسازی ایجاد می‌شود. همچنین در این سبک از بازی، شما باید چندین بازیکن خود را بین خطوط تیم حریف (بین خط دفاع و هافبک یا بین خط هافبک و حمله) قرار دهید؛ زیرا بازیکنی که در چنین فضاهایی قرار می‌گیرد، توجه بازیکنان هر دو خط تیم حریف را به خود جلب خواهد کرد و علاوه بر آن به شما در ایجاد برتری عددی مقابل هر خط دفاعی حریفتان کمک می‌کند. فوتبالی که این روز‌ها محرم نویدکیا در اصفهان به نمایش می‌گذارد، یک چنین سبک جذابی است. شاید به همین دلیل است که سپاهان با‌ وجود آن که کمتر از استقلال توپ را در اختیار دارد، فوتبال پویا‌تری را نسبت به این تیم ارائه می‌دهد. تیم محرم بیشتر از تیم فکری می‌داند که از توپ چه می‌خواهد. به واقع، هنگام تماشای بازی‌های سپاهان به ندرت پیش می‌آید که شاهد پاس‌های عرضی حوصله‌سربر باشید، در حالی که این اتفاق را در بازی استقلال-پیکان یا پیش‌تر در دومین فصل حضور منصوریان در استقلال شاهد بودیم.

آیا سپاهان با محرم در قواره‌ یک مدعی قهرمانی ظاهر خواهد شد؟ پاسخ این سؤال حتی اگر در این فصل «بله» نباشد، در فصول بعد خواهد بود! اما جلوتر از این فرضیه‌ها و نظریه‌ها، تیم محرم شایسته توجه ویژه است، به دلیل فوتبال بسیار مدرنی که ارائه می‌دهد و زیبایی که در هر دیدار به دوستداران فوتبال هدیه می‌کند.