تابستان امسال شرایط پرسپولیس برای بازسازی مبهم و خطرناک به نظر می‌رسید. تیم یحیی بعد از 5 فصل قهرمانی، جام را به رقیب سنتی و دیرینه واگذار کرده و با هجمه هواداران در فضای مجازی به هر شکل ممکن تیم نایب‌قهرمان باید به گونه‌ای ترمیم و تجهیز می‌شد تا برای قهرمانی بعدی بجنگد و البته سردمدار مدعیان فتح جام بعدی باشد.
محمد قراگزلو
روزنامه نگار
پرسپولیس با شروعی فوق‌العاده در نقل و انتقالات تابستانی، یک مکث نگران‌کننده و البته یک اختتامیه دلپذیر، عملکرد فوق‌العاده‌ای در نقل و انتقالات داشت و جمعی از بهترین‌ها سرخپوش شدند. در این میان حضور دو بازیکن در پرسپولیس و ابقای چند نفر دیگر در تیم یحیی باعث شد آنها امروز خوشبخت‌ترین بازیکنان پرسپولیس باشند. آخر فصل قبل قرارداد مهدی ترابی بازیکن برتر فصل قبل سرخ‌ها به پایان رسید و جدایی او موجی از نگرانی را در بین هواداران به وجود آورد. سکوت هر این بازیکن درباره آینده و البته شایعاتی مبنی بر پیشنهادهایی از کشورهای حاشیه خلیج فارس باعث شد تا گمانه‌زنی درباره احتمال جدایی او نسبت به ماندنش بیشتر شود اما سر آخر با کمترین حاشیه و سر و صدای ممکن بازیکن کلیدی پرسپولیس ماندنی شد و قراردادش را تمدید کردند. این ماندن البته بیشتر از اینکه به مسائلی مثل تعصب باشگاهی، عرق پیراهن و علقه هواداری ارتباط داشته باشد وابسته به یک موضوع مشخص بود؛ جام جهانی.
البته همه بازیکنان دوست داشتند با توجه به ثبات و جا افتادن‌شان در پرسپولیس در فصلی که میانه‌اش جام جهانی را در پیش داریم با همین پیراهن سرخ در حد بالا و قابل قبول برای رسیدن به پیراهن تیم ملی به کارشان ادامه دهند و با وجود رقبای مهمی از جمله لژیونرهای حاضر در هر دو پست هافبک راست و هافبک میانی شانس‌شان را برای رفتن به قطر و جام جهانی 2022 زنده نگه دارند.
سرلک و ترابی و چند بازیکن دیگر راحت‌تر از حد تصور همگان در پرسپولیس ماندنی شدند چرا که پیش خودشان محاسبه کردند اگر مثلاً به یک تیم قطری بروند و شرایط خوبی در آن تیم نداشته باشند شاید همان موقعیت نیم‌بندشان در تیم ملی را نیز از دست بدهند. اتفاقاً ترابی تجربه این مهم را داشت و یادش نرفته بود که با حضور در العربی قطر و بدشانسی‌هایی که در این تیم آورد چقدر عقب افتاد.
سرخپوشان در پرسپولیس ماندنی شدند و با وجود نمایش‌های پرنوسان و مصدومیت و حتی با در نظر گرفتن تغییر در کادر فنی تیم ملی به جام جهانی رسیدند تا پیراهن پرسپولیس و یک انتخاب درست و هوشمندانه باعث خوشبختی‌شان شود. این مسأله به شکلی دیگر در مورد بیرانوند و پورعلی‌گنجی هم مصداق داشت. پورعلی‌گنجی که همین زمستان قبل گفته بود فعلاً برای بازگشت به ایران زود است و دوست دارد خارج از کشور به فوتبالش ادامه دهد در نقل و انتقالات تابستانی جزو اولین نفراتی بود که به پرسپولیس آمد و راحت قرارداد امضا کرد. مرتضی که بیش از یک سال مصدوم و دور از میدان بود بهترین گزینه را برای دیده شدن انتخاب کرد چرا که او با پشت سر گذاشتن یک مصدومیت طولانی گزینه خارجی نداشت و در بین تیم‌های داخلی فقط در پرسپولیس می‌توانست طوری دیده شود که در آستانه جام جهانی به تیم ملی برگردد. پورعلی‌گنجی که دو بازی اول را هم از دست داد و دوران دوری‌اش از مسابقات رسمی طولانی‌تر شد یک شانس بزرگ هم داشت و با بازگشت کی‌روش تنها بعد از انجام 9 مسابقه رسمی طی یک سال و نیم گذشته دوباره پیراهن تیم ملی را به دست آورد و مسافر جام جهانی شد. این داستان برای علیرضا بیرانوند هم تکرار شد و او با بازگشت به پرسپولیس و انتخابی هوشمندانه کاری کرد تا موقعیت از دست رفته‌اش در تیم ملی را با قدرت پس بگیرد. همین یک سال قبل و در شرایطی که امیر عابدزاده موفق شده بود بیرو را نیمکت نشین کند، احتمال تکرار لحظات تاریخی گلر لرستانی در روسیه از نگاه کارشناسان کمرنگ به نظر می‌رسید اما بیرانوند که در بلژیک و پرتغال هرگز نتوانسته بود موقعیت خوبی در تیم باشگاهی‌اش پیدا کند با بازگشت به پرسپولیس به خال زد و دوباره به شماره یک تیم ملی بدل شد. بیرو شماره یک پرسپولیس را پس گرفت، یازده بازی کامل برای تیمش انجام داد و با ثبت بیشترین کلین‌شیت در لیگ برتر کاری کرد تا دوباره کی‌روش چاره‌ای جز انتخاب او به‌عنوان مرد شماره یک نداشته باشد. در واقع پیراهن پرسپولیس و انتخاب هوشمندانه این بازیکنان باعث خوشبختی‌شان شد تا در مسیر فوتبالی‌شان یک گام بزرگ رو به جلو بردارند و شاید با در نظر گرفتن لطف بزرگ باشگاه در حق این بازیکنان، رسیدن به پاداش میلیون دلاری حق پرسپولیس باشد.