محسن آجرلو
روزنامه نگار
رقابت جمعه شب بسکتبالیست‌ها در آزادی، پایان نا‌امید‌کننده‌ای داشت. آن هم در رقابتی که دل به بردن آن و بالا بردن شانس صعودمان بسته بودیم اما عملکرد نه چندان خوب شاگردان ارمغانی بخصوص در کوارترهای دو و سه، یک باخت تلخ خانگی دیگر را به تیم ایران تحمیل کرد تا مسیر صعودش به جام جهانی مبهم‌تر از قبل شود. حالا در شرایطی که تنها سه بازی به پایان مرحله مقدماتی مانده، باید چشم امیدمان به قزاقستان باشد که همچنان ببازد و امیدوار به کسب پیروزی‌هایی باشیم که شانس زیادی برای آن نداریم.
 تیم ملی بسکتبال اولین رقابت خود در پنجره پنجم رقابت‌های انتخابی جام جهانی را به چین واگذار کرد. باختی که در شرایط عجیبی ثبت شد که صدای بسیاری از اهالی بسکتبال را درآورد و باعث تعجب همه شد.
 
بی تدبیری محض
 شرایط برگزاری این رقابت از ابتدا عجیب بود. تا مدت‌ها که قرار نبود بازی با حضور تماشاگر برگزار شود اما در فاصله چند روز مانده به بازی، به یکباره ورود آزاد شد اما فدراسیون تا روز بازی هیچ اطلاعیه‌ای درباره ورود تماشاگران نداد. اتفاق تلخ اما در روز باقی افتاد. جایی که تماشاگران چینی بدون هیچ مشکلی وارد مجموعه آزادی و سالن برگزاری بازی می‌شدند اما تماشاگران ایرانی خیر! در نهایت نتیجه این شد که تنها عده محدودی از تماشاگران گزینش شده ایران روی سکوها نشستند و جو سالن را دو دستی در اختیار چینی‌ها قرار دادند.
در دقایق منتهی به آغاز بازی، شایعات دیگری هم دهان به دهان می‌چرخید که همین تعداد اندک هم با رایزنی رئیس فدراسیون اجازه ورود پیدا کرده‌اند و وزارت ورزش حتی ورود خبرنگاران را هم ممنوع کرده بوده است! بر فرض درست بودن این شایعات، شاید بهتر می‌بود که بازی در همان سکوت مرگبار برگزار می‌شد تا اینکه بسکتبالیست‌های ایران در خانه، میهمان حریف خود باشند.
 
از روز بد حدادی تا
نیمکت نشینی ستاره چین
پیش از آغاز بازی ایران و چین، این‌طور به نظر می‌رسید که بخش اعظم بازی پیرامون رقابت دو ستاره اصلی تیم‌ها یعنی حدادی و ژو کی خواهد چرخید اما این‌طور نشد. از یک طرف چینی‌ها به طور کامل به ستاره خود استراحت دادند و ستاره ایرانی هم یکی از بدترین بازی‌های سال‌های اخیر خود را به نمایش گذاشت.
حضور حدادی در بازی برابر چین شاید بیش از اینکه برای تیم مفید باشد، روند تیم را دچار مشکل کرد. این بازیکن 37 ساله به طور واضح توان بازی در تمام دقایق را نداشت و از طرف دیگر بارها و بارها توسط تیم حریف دفاع شد. در بخش دفاعی هم که مثل همیشه به هیچ وجه کارایی لازم را نداشت و به گل نشستن توپ‌های زیادی را از نزدیک تماشا کرد.
دقایق بیرون ماندن حدادی در اواخر کوارتر سوم و ابتدای کوارتر چهارم، آنقدر تغییر قابل توجهی در روند بازی تیم ایجاد کرد که جرقه بازگشت به بازی و کم کردن اختلاف هم همانجا زده شد. بازیکنانی که در حضور او در حمله، هیچ توپی به دستشان نمی‌رسید، حالا فرصت شوت و حمله داشتند و هرکدام توانستند در حد و اندازه خودشان به تیم کمک کنند.
مدیر فنی در قامت کوچ!
یکی از اتفاق‌های جالب بازی با چین، حضور بچیروویچ روی نیمکت تیم ملی بود. سرمربی سابق تیم ملی که حالا در جایگاه مدیر فنی به تیم اضافه شده اما حقیقت ماجرا چیزی ورای یک مدیر فنی صرف است. در بسیاری از صحنه‌ها و حتی وقت‌های استراحت، این بچیروویچ بود که در عمل تیم ملی را کوچ و هدایت می‌کرد و سعید ارمغانی نظاره‌گر بود.
البته که از زمان حضور بچیرووچ در ایران، یک شایعه به طور جدی دهان به دهان می‌چرخد که قرار است بچیروویچ طی چند ماه، رفته رفته هدایت تیم ملی را بر عهده بگیرد و ارمغانی از تیم برود. گویا جواد داوری همچنان پروسه تقویت کادر فنی را در دستور کار قرار دارد و این بار تلاش می‌کند قدری نامحسوس‌تر به سمت هدفش حرکت کند.

شرایط صعود
در فاصله سه بازی باقیمانده به پایان رقابت‌های انتخابی جام جهانی، قزاقستان و ایران همچنان با شرایط برابر سوم و چهارم جدول گروه خود هستند. جایگاهی که قزاقستان را به لطف کسب دو پیروزی برابر ایران به جام جهانی می‌فرستد. در سه بازی باقیمانده (که بازی‌های روز دوشنبه اولین آنهاست)، تیم ایران باید امیدوار به باختن قزاقستان باشد و خودش بتواند یک برد بیشتر از حریف کسب کند.
حالا قطعی شده که استرالیا فردا در تهران بازی نمی‌کند. با اعلام قطعی برد فنی ایران در این مسابقه، باید امیدوار باشیم تا قزاقستان هم در رقابت خانگی خود برابر ژاپن پیروز نشود تا این برد بی‌دردسر، ایران را بالاخره یک پله بالا برده و تا رقابت‌های پنجره ششم و پایانی امیدوار نگه دارد.