سمیه مهدی‌پور
روزنامه‌نگار ورزشی

قبل از اینکه بازی سوت بخورد، منتظر ماچ و بوسه کنار نیمکت‌ها باشید. احتمالاً جواد نکونام سراغ مربی قدیمی خود می‌رود و امیر قلعه‌نویی را می‌بوسد. بعد هم دستیارها مراسم را ادامه می‌دهند و طوری مقابل دوربین‌ها رخ عقاب می‌گیرند که تمام غم و غصه‌های گذشته از یاد برود. یک جوری که انگار نه خانی آمده و نه خانی رفته بود؛ نه دعوایی در گذشته بوده و نه درگیری! البته همه می‌دانیم نکو و قلعه‌نویی چقدر با هم مشکل داشتند. چه دعواهایی؛ چه مصاحبه‌های پر از طعنه و کنایه‌ای. پس بازی از روی نیمکت‌ها شروع می‌شود؛ چند دقیقه قبل از آنکه بازیکنان دو تیم در میانه میدان آماده عکس تیمی شوند یا پیش از آنکه ناظر به داور وسط دستور شروع بازی را بدهد. بازی اصلی، روی نیمکت‌هاست. هر کدام بهتر بتواند نظر فنی بدهد، برنده بازی است. نکونام می‌داند که مصاحبه‌های حمیدرضا گرشاسبی حتماً مفهوم خاصی دارد وگرنه گرشاسبی بی‌دلیل نمی‌گوید این نتایج در‌ شأن فولاد نیست. او برای فرار از منطقه متوسط‌های جدول، کار سختی دارد. آن طرف‌تر، قلعه‌نویی بعد از باخت به نساجی متوجه شد مدعی ماندن در این فصل چه داستان‌هایی در پی دارد. منتظریم جدال جذابی ببینیم که در آن، هیچ تیمی پا پس نمی‌کشد. این‌طور خواهد شد؟ آشتی وسط درگیری یا درگیری بعد از آشتی؟