محسن وظیف
انتخاب مربی داخلی یا خارجی؟ این یک درگیری ذهنی برای تصمیم‌گیرندگان ورزش ایران در سال‌های اخیر بوده و با وجودی‌که در رشته‌های تیمی نقش مربیان خارجی به وضوح دیده شده اما باز هم در تصمیمات به بهانه حمایت از مربیان ایرانی، در لحظه تصمیم‌گیری نهایی قید حضور مربی خارجی را می‌زنند. در سال‌های گذشته مربیان خارجی زیادی در رشته‌های مختلف وارد ایران شدند که شاید سرآمد همه رشته‌ها هم والیبال و فوتبال بودند و اتفاقاً تأثیر زیادی هم در موفقیت این دو رشته داشتند اما با این‌حال باز هم در انتخاب مربی خارجی تردید می‌شود. بخصوص در والیبال که با انتخاب بهروز عطایی که شاید در حال حاضر بهترین مربی ایرانی والیبال هم باشد و قصد داشتند به او پاداش موفقیتش در تیم جوانان را بدهند، راهی لیگ ملت‌های والیبال شد اما واقعیت این است که این تصمیم بازگشت به عقب است. والیبال یکی از رشته‌هایی است که با حضور مربی خارجی به رشد رسید و اصلاً با اتکا به توانایی‌های ایوان بوگانیکف روس و بعد هم ستکوویچ، پارک کی ون، گائیچ و ولاسکو توانست خودش را در آسیا و بعد هم جهان مطرح کند. در سال‌های اخیر این رشته با حضور مربیانی همچون لوزانو، کولاکوویچ، کواچ و حتی آلکنو هم سعی داشت این روند را ادامه بدهد اما مشخص نیست که چه اتفاقی رخ داد که تیم جوان و نوپا را به بهروز عطایی دادند؟
تیم ملی والیبال ایران در حال پوست‌اندازی است و در ترکیب خود استعدادهای نابی را دارد که نیازمند یک مربی خارجی بزرگ بود تا مسیر رشد و پیشرفت را پیدا کند اما تصمیم مدیریت فدراسیون این بود که هدایت این تیم را به یک مربی ایرانی بسپارد اما واقعاً مربیان ایرانی به اندازه سطح والیبال ایران رشد کرده‌اند؟ پاسخ قطعاً منفی است و هیچ وقت دانش مربیان ایرانی در والیبال همسطح با والیبالیست‌های ایرانی رشد نکرد. اگر والیبال در این سال‌ها رشد کرد به خاطر استفاده از مربیان خوب خارجی بود و ابداً به مربیان داخلی ربطی ندارد که امروز کسی تصور کند که مربیان ایرانی می‌توانند در مسابقات سطح بالا هدایت تیم را برعهده بگیرند.
ه