یونس علیزاده
همه مباحث در مورد بازگشت لژیونرها به ایران را قبول می‌کنیم اما هنوز معمایی در ذهن‌مان وجود دارد که باید در موردش صحبت شود. یک بازیکن در لیگ ایران می‌درخشد و سپس راهی لیگ کشور دیگری می‌شود. قراردادش را سه یا پنج ساله امضا می‌کند. بعد از پایان سال اول قرارداد، از نیمکت‌نشینی خسته شده و هوس بازگشت به لیگ ایران را می‌کند. سپس در خبرها می‌خوانیم که چند باشگاه حاضر می‌شوند بازیکن مورد اشاره را جذب کنند اما آنقدر رقم رضایتنامه‌اش بالاست که هیچ باشگاهی جرأت نمی‌کند به سادگی دست به جیب شود و پول رضایتنامه را به طرف خارجی بدهد. بعد از آن، موضوع حضور قرضی بازیکن مطرح می‌شود. این بازیکن با قراردادی قرضی، به ایران می‌آید و تحت هر شرایطی، سود انتقال به جیب باشگاه خارجی می‌رود. به این شیوه، کلی پول از ایران خارج می‌شود و اصلاً معلوم نیست چرا یک باشگاه ایرانی باید بابت جذب بازیکن ایرانی، به یک باشگاه دیگر پول بدهد. مثال‌های عجیبی هم در این مورد داریم؛ بازیکنی که تنها با 80 هزار دلار به یک باشگاه اروپایی رفته بود، یک فصل کامل روی نیمکت ذخیره‌ها نشست و سپس با قراردادی قرضی به مبلغ 150 هزار دلار به باشگاه سابق خود بازگشت. بعد از یک فصل که قرارداد قرضی‌اش به اتمام رسید، باشگاه ایرانی با پرداخت 250 هزار دلار دیگر، رضایتنامه دائمی‌اش را دریافت کرد. این مدل معامله، بسیار مشکوک و قابل بررسی است. چرا یک باشگاه ایرانی مجبور می‌شود زیر بار چنین قراردادهایی برود؟ قطعاً مسائلی مثل دلالی بازیکن در میان است که کار را به اینجا می‌کشاند وگرنه دلیلی ندارد ایرانی‌ها برای جذب بازیکن ناکام و نیمکت‌نشین ایرانی دلار هزینه کنند! کاش چنین معمایی حل می‌شد چون ذهن اهالی فوتبال را حسابی درگیر خود کرده است.