علیرضا دبیر باز هم حاشیه‌ساز شد. بعد از مجمع کمیته ملی المپیک و دعوا در ساختمان وزارت ورزش، این بار نوبت مجمع فدراسیون کشتی شد تا رئیس فدراسیون کشتی با هر ادبیات و به هر شکلی که خواست صحبت کند.
دبیر مدعی است دارد از حق رشته کشتی دفاع می‌کند؛ اما شیوه رفتاری او توی ذوق همه زده و همه در برابر ادبیات او موضع گرفته‌اند. اینکه با معاون وزیر ورزش هر طور که دلش می‌خواهد رفتار می‌کند و به او عنوان دروغگو می‌دهد، نشان از این دارد که مدیریت قاطعانه‌ای بر ورزش کشور حاکم نیست. مدیران کلان ورزش کشور اجازه داده‌اند دبیر هر طور که می‌خواهد رفتار کند. یک روز داد بزند، یک روز جلسه را به هم بریزد و روز دیگر ساختمان وزارت ورزش را به آشوب بکشد و کرکره‌اش را پایین بیاورد.
سؤال ما از مدیران ورزش کشور و به صورت مشخص وزیر ورزش و رئیس کمیته ملی المپیک این است: این چه طرز اداره امور ورزش است؟ خوب است رؤسای دیگر فدراسیون‌ها با تأسی از رفتار رئیس فدراسیون کشتی، رو به جنجال و درشت‌گویی بیاورند؟ آن وقت در این ورزش، سنگ روی سنگ بند می‌شود؟ کاش محمد دادگان وزیر ورزش بود تا ببینیم در آن صورت هم دبیر جرأت می‌کرد گذر ببندد؟
آقایان! اگر دیروز دبیر آن‌گونه با مشاور حسابرسی وزات ورزش و معاون وزیر صحبت کرد، به این دلیل است که کوچه را خلوت دیده. معاون وزیر ورزش به او می‌گوید در خیلی از المپیک‌ها تعداد طلای رشته‌های دیگر از کشتی بیشتر بوده و او همچنان بر سبیل خود حرکت کرده و این نشان می‌دهد او عامدانه در این راه می‌تازد.
ورزش کشور، مدیریتی قاطع و عادل می‌خواهد که ضمن دادن حق همه رشته‌ها (بر اساس جایگاه و شایستگی‌شان) در برابر صدای بلند، واکنشی متناسب داشته باشد. پاسخ فریاد بر سر مدیران بالادستی، هر چه باشد التماس و سکوت نیست که اگر این‌گونه رفتار کنی راه را بر کلماتی درشت‌تر و رفتاری نامناسب‌تر باز گذاشته‌ای.
ما درباره این موضوع حرفی نداریم که کشتی ورزش اول کشور است. حرف ما این است که این شیوه فریادزنی برای حق ستانی، بیراهه است نه راه.