این جام‌جهانی با تمام جام‌های قبلی فرق می‌کند؛ به‌دلیل آب و هوای گرم قطر، جام جهانی به جای تابستان، در ماه آخر سال میلادی یا به عبارتی آذر ماه برگزار می‌شد که هوای دوحه برای برگزاری مسابقه مناسب باشد. اما این اتفاق باعث تداخل جام‌جهانی و مسابقات باشگاهی می‌شود و فیفا برای آنکه باشگاه‌ها آسیب کمتری ببینند، مثل ادوار گذشته به تیم‌های ملی یک ماه فرصت آماده‌سازی نمی‌دهد و پیش از شروع جام تنها 10 روز تیم‌های ملی در شهریور ماه می‌تواند دو بازی تدارکاتی داشته باشند.

طبق تقویم اروپا، یک هفته پیش از شروع جام، لیگ‌های اروپایی تعطیل می‌شود و تیم‌های ملی عازم قطر می‌شوند. به همین دلیل تیم‌ملی ایران که در فیفادی قبلی نتوانست بازی تدارکاتی خوبی داشته باشد، یک فرصت بزرگ را از دست داده است و معلوم نیست که فدراسیون برای تنها اردوی باقی‌مانده چه برنامه‌ای دارد.

به همین دلیل تعدادی از پیشکسوتان پیشنهاد تعطیلی یک ماهه لیگ را داده‌اند ولی با توجه به تعداد بالای لژیونرها، عملاً این موضوع هم شدنی نیست و در صورت تعطیل شدن لیگ ایران هم تمام نفرات اصلی در اختیار سرمربی نیستند.

از سال‌ها قبل بسیاری از منتقدان معتقد بودند که فوتبال ایران باید تقویم خود را با دنیا هماهنگ کند. بازیکنان-چه داخلی و چه خارجی- مثل تمام دنیا 72 ساعت قبل از بازی به تیم‌ملی بیایند و آماده بازی شوند. اگر این تجربه از 10 سال قبل وجود داشت، امروز کمتر نگران تیم‌ملی بودیم و می‌دانستیم که بازیکنان یاد گرفته‌اند که چگونه در کوتاه مدت خود را با هم‌تیمی و افکار مربی هماهنگ سازند. ژاپن، استرالیا و تا حدودی کره جنوبی از سال‌ها قبل این برنامه را اجرا کرده‌اند؛ در ابتدا شاید آنها با مشکل نتیجه‌گیری مواجه بودند اما حالا این معضل وجود ندارد که ملی‌پوشان بدون تمرین چگونه با هم هماهنگ شوند. بعد از جام‌جهانی، فوتبال ایران هم باید این سیاست را در پیش بگیرد و مثل تمام دنیا برای تیم‌ملی برنامه‌ریزی کند و اردوهای بلند مدت را از دستور کار خارج سازد.