پرسپولیس در بازی با پیکان که برایش حیاتی بود، خیلی زود 10 نفره شد. اخراج عالیشاه پرسپولیس را مجبور کرد حدود یک ساعت با یک بازیکن کمتر بازی کند و بردن در این شرایط کار آسانی نبود. با آنچه در فوتبال ایران دیده‌ایم، انتظار می‌رفت که گل‌محمدی بعد از بازی به این تصمیم داور اعتراض کند، ولی در واکنشی غیرمنتظره اخراج را تأیید کرد و گفت: «من از آن بالا (سکوی ورزشگاه) ندیدم ولی آن چیزی که بچه‌ها گفتند، پای عالیشاه به شکم حریف برخورد کرد. فکر می‌کنم تصمیم داور درست بود. در نگاه اول این تصمیم سخت بود اما با توجه به تصاویری که بچه‌ها دیدند، این تصمیم درست بود.»

شاید گروهی بگویند که سرمربی پرسپولیس به خاطر برد تیمش تصمیم داور را تأیید کرد و اگر نتیجه چیز دیگری بود به اخراج عالیشاه اعتراض می‌کرد، ولی پیش از این بارها دیده‌ایم که مربیان تیم برنده هم از تصمیمات داور ناراضی‌اند. باوری کلی میان مربیان لیگ وجود دارد که بهتر است همیشه به قضاوت بازی‌ها اعتراض کنند و با ژست طلبکاری می‌توانند داور بازی بعدی را تحت فشار قرار دهند. تمام تیم‌های لیگ برتر طبق حساب و کتاب‌های ویژه‌شان امتیازاتی از بازی‌های قبلی طلبکارند، در حالی که از نظر منطقی امکان ندارد که تمام تیم‌ها از داوری زیان‌ ببینند و گروهی هم باید سود برده باشند.

گل‌محمدی که در این فصل برای نتیجه گرفتن تحت فشار است، کنار زمین عصبی‌تر و پرخاشگرتر از فصول قبل بوده؛ رفتاری که از او کمتر دیده بودیم. اوج آن در بازی برگشت دربی بود که کارت قرمز گرفت و بابت آن محروم شد. واکنش سرمربی پرسپولیس بعد از بازی هفته گذشته نشانه‌ای است که ظاهراً رویه‌اش را تغییر داده است. به گل‌محمدی این انتقاد وارد شده بود که تنش او کنار زمین و اتاق کنفرانس می‌تواند به بازیکنان هم منتقل شود و تأثیر منفی در عملکرد تیم داشته باشد. برعکس آرامش او هم می‌تواند به تمام تیم تسری پیدا کند؛ چیزی که بازیکنان در این هفته‌های حساس به آن نیاز دارند. تمکین از تصمیمات داور برای لیگ برتر هم الگوی مناسبی است و می‌تواند التهابی را که اکثریت طرفداران فوتبال از آن عاصی شده‌اند، کمتر کند.