یونس علیزاده

 

با کلی تبلیغ و سر و صدا، رامین رضاییان بالاخره به پرسپولیس بازگشت. یک ساعت در میان، می‌گفتند این انتقال رخ نمی‌دهد و حسابی به مخاطبان فوتبال در ایران استرس و هیجان دادند اما در نهایت، رامین آمد تا سمت راست پرسپولیس، شرایط بهتری پیدا کند. او به جای مهدی شیری راهی اردوگاه سرخ شد و در همان بازی اول، آنقدر انگیزه نشان داد تا دل هواداران را گرم کند اما هر چه گذشت، از شرایط ایده‌آلی که در نظر هواداران بود، دورتر شد. مشخص نیست چرا رامین به چنین وضعیتی رسیده که دیگر با هر استارت خود، نمی‌تواند یک شانس گل بسازد. انتظار طرفداران پرسپولیس این است که تیم‌شان با وجود رضاییان، «راست‌حمله» شود و تعداد گل‌های بیشتری از آن سمت بزند. رامین یک گلساز ذاتی است که اگر روی غلتک بیفتد، می‌تواند هر خط دفاعی را بلرزاند. او این کار را بلد است اما آیا این رامین، همان مدافع راستی است که در جام جهانی درخشید و یا در پرسپولیس، به بازیکنی غیرقابل مهار تبدیل شده بود؟ پاسخ این سؤال، منفی است. او هنوز نتوانسته به بازیکنی تبدیل شود که با قدرت از او دفاع کنیم و بگوییم حقش است دوباره به کمپ تیم ملی بازگردد. موتور رامین اگر گرم شود، یک‌تنه می‌تواند پرسپولیس را به جلو بکشاند. او یک ستاره است اما به نظر می‌رسد از روزهای اوج دور شده آن هم در شرایطی که هم باید به پرسپولیس کمک کند و هم شانس رسیدن به تیم ملی را برای خودش پررنگ کند. او 5 بازی فرصت دارد تا سمت چپ دفاع تیم‌های حریف را تخریب کند و مهاجمان تیمش را تغذیه کند. قرارداد رامین در پایان فصل به اتمام می‌رسد و همین امر می‌تواند انگیزه‌های بیشتری برای او بسازد چون درخشش در این بازی‌ها، قراردادش را چرب‌تر می‌کند.