سام ستارزاده

 

تفاوتی نمی‌کند که زوج خط آتش استقلال به مرگباری شیخ دیاباته و مهدی قایدی باشند یا به گل‌نزنی رودی ژستد و آرمان رمضانی. پسران آبی برای روزهای بدشان همیشه یک سلاح پنهان روی نیمکت‌شان دارند تا ساز پیروزی‌شان را کوک کنند. در دیدار استقلال و پیکان در جام حذفی، در روزی که آبی‌پوشان چندان نشانی از تیم سرحال هفته‌های پایانی نیم‌فصل اول لیگ را نداشتند و نتوانستند خط دفاع خودروسازان را زیر فشار سنگین بگذارند، این امیرارسلان مطهری بود که قدر تک‌موقعیت‌هایی که نصیبش شد را دانست. ضربه آکروباتیک تماشایی مطهری روی هوا که از ارسال چشم‌نواز جعفر سلمانی گل صعود استقلال را ساخت، یک پله از سطح فوتبال ایران فراتر بود. پرسشی که پس از هماوردی استقلال-پیکان در مورد مطهری مطرح شد (و البته پیشتر هرگاه گیتاریست آبی ترانه گلزنی‌اش را می‌نواخت، به ذهن می‌رسید) این بود که چرا مطهری نتوانسته به یک مهره آغازگر تأثیرگذار در ترکیب آبی‌ها بدل شود؟ امیرارسلان در دو سال حضورش در استقلال، ۸ مرتبه به‌عنوان بازیکن تعویضی و ۷ بار به‌عنوان بازیکن ثابت موفق به گلزنی شده. نکته جالب‌تر آن که تمام گل‌های مطهری به‌عنوان مهاجم آغازگر، به دوران محمود فکری و یا دو حضور نخستش در استقلال در لیگ نوزدهم باز‌می‌گردد. حال که مطهری از روی نیمکت موفق‌شده تبدیل به دومین گلزن برتر فصل استقلال شود، حضور بیشترش در ترکیب آغازگر می‌تواند رقابت میان مهاجمان آبی‌پوش را جذاب‌تر از همیشه سازد.