اخراج مهدی شیری از پرسپولیس به دست یحیی گل‌محمدی می‌تواند یکی از نقاط تاریک اما پررنگ این مربی در پرسپولیس باشد. تصمیمی که بعد از از دست رفتن یک جام و یک باخت تلخ در جهت ابراز رضایت تعدادی از هواداران پرسپولیس که اساساً از مهدی شیری خوش‌شان نمی‌آمد گرفته شد و البته ماجراهای دیگری هم داشت.

 

شیری استاندارد در دفاع

بسیاری از هواداران پرسپولیس و منتقدان بازی‌های مهدی شیری معتقدند شماره 17 سرخ‌ها طی سه فصلی که برای این تیم بازی کرد هیچ گاه بازیکن خلاق و مؤثری نشان داد. هواداران به این نکته اشاره می‌کنند که آمار پاس گل‌های این بازیکن بسیار ناچیز است و هیچ وقت نتوانسته سانترهای موفقی برای مهاجمان داشته باشد اما در نقطه مخالف این اظهار نظرها باید گفت مهدی شیری مدافع راست استانداردی برای پرسپولیس بود چرا که اصول کار دفاعی را به‌عنوان یک مدافع لب خط بخوبی انجام می‌داد و شرح وظایفش را درست می‌شناخت. شیری در جمع شدن‌ها، آفسایدگیری، باز شدن در موقع حمله و سوئیچ شدن به مرکز دفاع برای پوشش مدافع میانی روی دستش همیشه خوب کار می‌کرد و شاید سخت بتوانید گل خورده‌ای از پرسپولیس را به خاطر بیاورید که شیری اشتباه کرده. اگر هم اشتباهی داشته ناشی از قد کوتاهش در مصاف‌های هوایی بوده. مثل گل خورده در بازی رفت با نساجی در همین فصل.

 

بهتر از سیامک، منوچهر و رامین

مهدی شیری از آن دست بازیکنان است که وظایف محوله به او را کامل و دقیق انجام می‌دهد و اهل اضافه کاری نیست و شاید هم به همین خاطر است که غالب مربیان و کارشناسان فوتبال از بازی‌اش ستایش می‌کنند اما هواداران نمایش‌هایش را نمی‌پسندند. شیری در دفاع و حمله توازن دارد و با اینکه در حمله خلاق نیست یا ارسال‌های خوبی ندارد یا برای گلزنی به ندرت اضافه می‌شود اما کاری که باید انجام دهد را خوب و کامل انجام می‌دهد و مدافع راست استانداردی به حساب می‌آید که مقبول برانکو و کالدرون هم بود. با این تعریف می‌توان این نکته را با قاطعیت گفت که مهدی شیری در فاز دفاع – کاری که هر مدافع کناری باید در اولویت بلد باشد – از سیامک نعمتی، منوچهر صفروف و حتی رامین رضاییان بالاتر و بهتر است.

در عین حال در پاسخ به ماجرای سانتر و اینکه شیری سانتر بلد نیست باید این مهم را اضافه کرد که مدل بازی پرسپولیس طوری نیست که سانتر از جناحین تعیین کننده و کارگشا باشد و بیشتر بر اساس کارهای ترکیبی و ایجاد مثلث‌هایی از کانال‌های کناری است که موقعیت‌ها ایجاد می‌شود پس نه شیری نیاز به سانترهای دقیق دارد نه در تیم سانتر فوروارد سرزنی حضور دارد که منتظر ارسال‌های دقیق او باشد.

 

مگر نوراللهی در فینال آسیا پنالتی نداد؟

مهدی شیری وقتی مورد عناد گروه پرتعدادی از هواداران پرسپولیس قرار گرفت که در فینال آسیا خطای هند کرد و پنالتی داد تا رویای چندین ساله طرفداران پرسپولیس بر باد برود. با این وجود این سؤال مطرح است که مگر احمد نوراللهی در همان بازی بزرگ خطای بچگانه‌ای آن هم در بدترین لحظه (دقیقه آخر نیمه اول و وقتی پرسپولیس از حریف کره‌ای‌اش پیش بود) انجام نداد؟ چرا هیچ کس به نوراللهی حمله نکرد و همه شیری را کوبیدند و له کردند؟ جوابش روشن است چون شیری در تیمش چهره نبود و نشد. شیری قرارداد پایین‌تری نسبت به غالب بازیکنان اصلی تیم داشت و دارد، اهل ماجرجویی در اینستاگرام نیست و هیچ وقت از لیدرها دلربایی نکرده است پس شاید طبیعی باشد که یک سال دشنام می‌شنود و سر آخر عده‌ای می‌گویند اخراجش بعد از گرفتن کارت قرمز با خطای فنی در یک مسابقه حتی دیر اتفاق افتاده و این کنار گذاشتن حقش بوده است!

 

عواقب نگران‌کننده این اخراج

اخراج ناشی از گرفتن یک کارت قرمز در بازی تصمیم روتین و معمولی در فوتبال ایران – با تمام عجایبش – به حساب نمی‌آید و از این‌رو تصمیم غیرمنتظره یحیی می‌تواند عواقب بدی برای او و تیمش داشته باشد. اولینش اینکه نگاه بازیکنان به کادر فنی و در رأس آن یحیی تغییر خواهد کرد و پیش خودشان این سؤال را مطرح می‌کنند که وقتی به خاطر یک اخراج فنی بازیکن تیم‌مان با چند سال سابقه در تیم براحتی اخراج می‌شود پس حتماً موقعیت همه ما نزد سرمربی متزلزل است و هر کدام از ما با یکی دو اشتباه بزرگ در معرض کنار گذاشتن از تیم قرار خواهیم گرفت. این ذهنیت می‌تواند یک ترس یا احتیاط نگران‌کننده را بین بازیکنان ایجاد کند و در کیفیت فنی آنها و اتحاد بین بازیکنان و کادر فنی اختلال ایجاد کند.