گزارش

سعید زاهدیان    

 

محمد نصرتی در این‌ سال‌ها تلاش کرده تا در عرصه مربیگری هم با همان هوش و سرعت حرکت کند و خیلی زود به یکی از مربیان مهم فوتبال ایران تبدیل شود. این برشی است از یک گفت‌و‌گوی خودمانی با او و بخش‌هایی که در مورد چند بازیکن پرسپولیس در خط دفاع و فاز دفاعی صحبت کرده اینجا می‌آید:

سیدجلال حسینی: در اینکه بازیکن توانمند و بزرگی بوده شکی نیست اما سن و سالش بالا رفته و مثل روزهای اوجش نیست. برای شما یک مثال بزنم. در بازی پرسپولیس و تراکتور که بین دو نیمه سیدجلال تعویض شد، در یکسری کورس‌ها عقب می‌افتاد و از بازیکنان سرعتی جا می‌ماند. دلیلش هم سن و سال و آسیب‌دیدگی‌های متوالی است. به نظرم روی گلی که پرسپولیس خورد هم صددرصد مقصر بود چرا که عمق زیادی به مهاجمان آنها داد و از پیمان بابایی جا ماند. ‌سیدجلال خودش بهتر از همه می‌داند که شرایط بدنی مناسبی دارد یا نه. اگر آماده است که باید بازی کند اما اگر مدام آسیب می‌بیند و نمی‌تواند به فرم ایده‌آل برسد، فوتبال را کنار بگذارد.

علی نعمتی: این بازیکن خیلی خوب و بی‌حاشیه و مسلط در این مدت کارش را انجام داده. شاید قد بلندی نداشته باشد و روی مانورهای هوایی ضعیف باشد اما با پرش و جامپ خوب می‌تواند این ایراد خود را برطرف کند. ولی به نظرم مهم‌ترین ضعف پرسپولیس یا به طور کلی فوتبال ما در مدافعان کناری است.

سعید آقایی، سیامک نعمتی و مهدی شیری: از نظر من در فوتبال روز دنیا مدافعان چپ و راست نقش کلیدی دارند. این بازیکنان باید چند ویژگی مهم را همزمان داشته باشند. قدرت هوازی و بی‌هوازی، سرعت، تکنیک و قدرت ارسال بالا، بردن جنگ‌های یک در مقابل یک، در دفاع خوب پوشش بدهند و دریبل نخورند. سعید را از زمان جوانی که به تمرین بزرگسالان تراکتور می‌آمد می‌شناسم. به‌نظرم باید حرفه‌ای‌تر زندگی کند؛ از استراحت و تغذیه گرفته تا تمرکز بر استراتژی بازی تیم. هر توپی که می‌گیرد را نباید سانتر کند. باید طبق فلسفه پرسپولیس بازی کند. متأسفانه دفاع چپ ندارند. در سمت راست سیامک را دارند که از زمان امید پیکان با ما بود. به آقای ابراهیم‌زاده که مربی امید پیکان بود گفتم که در فاز هجومی خوب است و اگر از این بازیکن جلوتر بازی بگیری بهتر جواب می‌دهد. همین هم شد و در پست گوش راست درخشید. خوب شوت می‌زد و در گل زدن مهارت داشت اما در دفاع مشکل دارد چون خوب سر نمی‌زند. مهدی شیری هم که یک بازیکن کاملاً معمولی است.

علیرضا ابراهیمی و علی شجاعی: ابراهیمی را این فصل خریدند که به او بازی ندادند اما علی شجاعی پتانسیل تبدیل شدن به یک مدافع خوب را دارد که به تیم ملی هم برسد. شاید عالی نشود و به کلاس بازی در لیگ‌های بزرگ نرسد اما فاکتورهای لازم برای این پست را دارد. در زمان حرکت خوب ارسال می‌کند، قدرت حرکت و مانور بالایی دارد و یک در مقابل یک را خوب رد می‌کند اما در فاز دفاع اشکال دارد که اگر ضعف‌هایش را برطرف کند، در قیاس با سعید آقایی می‌تواند به نفر اول پرسپولیس در دفاع چپ تبدیل شود.

حامد لک: اگر بازی با پایش را تقویت نکند، در فوتبال مدرن جایگاهش را از دست می‌دهد. وقتی از یک دروازه‌بان می‌پرسند شغل شما چیست، می‌گوید فوتبالیست نه دروازه‌بان. فوتبالیست باید توانایی بازی با پا داشته باشد. از اسم فوتبال معلوم است؛ فوت‌بال! به شخص حامد لک گفتم که اگر این نقص خود را برطرف نکند، سیر نزولی پیدا می‌کند و یک گلر معمولی محسوب می‌شود. به نظرم علت دعوت نشدن لک به تیم ملی ضعف او در بازی با پا است.

رضا اسدی: از همان اول هم یک بازیکن تاپ و درجه یک نبود؛ چون چابکی و سرعت لازم را برای پست هافبک ندارد. ویژگی هافبک میانی «اگرسیو» یا چابک بودن است. اگر دنبال مثال بارز برای چنین بازیکنی در فوتبال ایران باشیم بدون شک به آندو تیموریان می‌رسیم.