محمد قراگزلو

 

بردن سوپرجام شیرین است و ویترین باشگاه و رزومه اعضای تیم را پرزرق و برق‌تر می‌کند اما از دست دادن این جام و آنچه دوشنبه این هفته در سیرجان برای پرسپولیس رقم خورد آنچنان ناراحت کننده و دردناک نیست که به خاطرش یک بازیکن تیم اخراج شود، تیم دچار تشویش و بحران شده و هواداران پرسپولیس را نسبت به آینده تیم ناامید کند.

قبل از بازی سوپرجام مهدی ترابی از لیست بیرون رفت؛ مهم‌ترین بازیکن پرسپولیس در فاز حمله طی بازی‌های اخیر. پیش از او احسان پهلوان که در یک ماه اخیر اوج گرفته و دوباره خودی نشان داده بود هم در فاصله دو روز قبل از این بازی از لیست خارج شد. سومین نفر، میلاد سرلک باثبات‌ترین عنصر خط میانی و کل تیم در این فصل بود که در اردوی تیم ملی مصدوم شده و در لیست بازی سوپرجام حضور نداشت. سیامک نعمتی هم دیگر مصدوم تیم به حساب می‌آمد که به این بازی نرسید و البته از وضعیت عیسی آل‌کثیر هم که خبر داریم. با این حساب پرسپولیس پنج بازیکن مهمش را برای این بازی نداشت و نسبت به بازی هفته شانزدهم مقابل تیم خوزستانی سه بازیکن شاخص از دسترس خارج شده بودند.

به همین خاطر یحیی مجبور شد حامد پاکدل که دو ماه فوتبال بازی نکرده بود (از 18 آذر و بازی مقابل هوادار تا 18 بهمن و دیدار سوپرجام) را در ترکیب اصلی قرار دهد و برای تغییر جریان بازی و فرار از شکست به امید عالیشاه که 40 روز در شرایط مسابقه قرار نداشت (از بازی با سپاهان 8 دی تا دیدار سوپرجام در 18 بهمن) دل ببندد که با وجود همه این محدودیت‌ها، ده نفره شدن و چیزی حدود 20 دقیقه کمبود یک بازیکن نسبت به حریف فرصت‌هایی برای جبران و تغییر نتیجه داشت که با بدشانسی و بی‌دقتی از دست رفت و در نهایت تغییری در نتیجه حاصل نشد.

همچنین باید یادمان باشد فولاد نسبت به بازی دوم بهمن ماه که در تهران باخت فقط یک صالح حردانی را از دست داده اما در عوض پنج خرید جدید داشت که غیر از شهاب گردان به چهار تای دیگر (کوشکی، خلعتبری، رضاوند و آقاسی) بازی داد.

در نظر داشته باشید که پرسپولیس با شرایط بهتر در بازی برگشت لیگ نسبت به دیدار سوپرجام به سختی بر فولاد قبل از مجهز شدن به بازیکنان جدید چیره شده بود و حالا خیلی هم عجیب نیست که ببینیم تیم لاغرتر شده یحیی به تیم فربه نکونام با یک گل نسبتاً اتفاقی و در یک مسابقه برابر باخته و یک جام را از دست داده است.

با این حساب شکست به فولاد حتی اگر به قیمت از دست رفتن یک جام – در نظر داشته باشید از قهرمانی لیگ، آسیا یا جام حذفی حرف نمی‌زنیم – باشد هرگز حکم فاجعه نخواهد داشت بخصوص وقتی شرایط دو تیم، شرایط و اتفاقات مسابقه را در نظر بگیریم.

با این حساب سخت است که بخواهیم برای این این شکست روتین و معمولی که با هر حساب و کتابی منطقی به نظر می‌رسد دنبال مقصر بگردیم، در پی توبیخ و مصلوب کردن عامل یا عوامل باخت باشیم و تا مدت‌ها از این شکست کاملاً طبیعی و نرمال به‌عنوان فاجعه و یک نقطه تاریک در کارنامه تیم این فصل پرسپولیس و کادر فنی‌اش یاد کنیم. کما اینکه شکست در چنین نقطه‌ای شاید آثار و مضرات کمتری نسبت به هر مسابقه لیگ برتر یا جام حذفی داشته باشد.

در عین حال باب نقد حتی با در نظر گرفتن تمام مشکلات و محدودیت‌ها نسبت به عملکرد بازیکنان و کادر فنی پرسپولیس باز است اما نقدی منطقی که از اساس قابل پذیرش باشد و در جهت به حاشیه راندن تیم یکطرفه به قاضی نرود.