میعاد نیک

 

جواد نکونام طی 4 سال اخیر فعالیت در سطح اول مربیگری فوتبال ایران، دیگر به نقطه‌ای رسیده که خودش را به‌عنوان یک مربی صاحب استایل و سبک خاص به دنیای تهی فوتبال ایران تحمیل کند. فرقی هم نمی‌کند که او را یک سرمربی با تفکرات کی‌روشی و اتوبوسی بخوانند یا سبک فوتبالش را کثیف بدانند؛ جواد نکونام توانسته 2 جام مختلف را با یک تیم غیرتهرانی به ویترین افتخارات شخصی‌ و باشگاهی‌اش اضافه کند و اتفاقاً همین 2 جام مهم را هم از چنگ سرخابی‌های پر ادعای فوتبال تهران ربوده. مهم هم نیست که نحوه تاکتیک‌چینی‌اش را کپی‌برداری از سرمربی پیشین تیم ملی بدانند و رفتارهای دیوانه‌وار خودش و کادرش کنار خط طولی زمین را تقبیح کنند؛ هدف در فوتبال ایران همیشه وسیله را توجیه کرده و این بار هم این سرمربی به هر طریقی موفق شده؛ آن هم نه یک بار. جواد نکونام را دیگر باید یک مربی مستقل دانست که از حالا به بعد باشگاه‌های پرهوادار تهرانی و باشگاه‌های متمول اصفهانی و سیرجانی باید برای جذبش سرودست بشکنند. کسی که از لیگ یک با روندی روبه‌رشد به لیگ برتر رسید و اسمی برای خودش دست‌وپا کرد، شایسته جدی گرفته شدن بیش از این حرف‌هاست.