سه‌شنبه شب بجز یکی، دو ‌نفر که پای تلویزیون بازی ایران - امارات را با دقت دنبال می‌کردند، سایر همکاران بدون استرس در حین کار نیم‌نگاهی هم به بازی داشتند. در جریان بازی اخیر، همکاران خبرنگار بدون استرس و اضطراب شاهد بازی تیم ایران برابر امارات بودند و بی‌تفاوتی آنها نسبت به یک بازی در سطح مقدماتی جام‌جهانی تنها به دلیل صعود زودهنگام ایران بود که تقابل با امارات را تشریفاتی کرد.

هنوز از یاد نبردیم در گذشته نچندان دور، مثلاً مقدماتی 2014 که در اولسان برابر کره با کی‌روش پیروز شدیم، تا دقیقه 90 استرس و دلهره، همراه ما بود و دغدغه حذف، اجازه نمی‌داد حتی یک لحظه چشم از تلویزیون بدزدیم. اغلب، بی‌تفاوتی ما در مقدماتی جام‌‌های جهانی تنها زمانی اتفاق می‌افتاد که حذف شده بودیم و کارمان به اما و اگرهای محال می‌کشید؛ مثلاً اگر کره، عربستان، ژاپن و سایر رقبای بزرگ مقابل حریفان خود 6 گل از حریف می‌خوردند، ایران بخت صعود پیدا می‌کرد.

بی‌تفاوتی، سه هفته مانده به پایان بازی‌های مقدماتی جام جهانی 2022 قطر و بازی تشریفاتی در مقدماتی جام جهانی 2018 روسیه برابر سوریه در تهران نشان می‌دهد که فوتبال ایران و ستاره‌هایش به سطحی بالاتر از آسیا رسیده‌اند؛ حضور لژیونرهای پرتعداد در ترکیب تیم ‌ملی انعکاسی روشن از سطح بازیکنان و تیم ایران است. این رشد را در نتایج اخیر به وضوح می‌بینیم. با این نتایج، اگر برنامه‌ریزی و حمایت خوبی از تیم‌ ملی صورت بگیرد، با قرعه‌ای مناسب و شانس خوب، صعود از مرحله گروهی رؤیایی خام نیست. در این دوره برای نخستین‌بار تیم ‌ملی ایران می‌تواند شگفتی‌ساز جام لقب بگیرد و با رسیدن به مرحله یک‌ هشتم، کاری بزرگ و تاریخی را رقم بزند. این اتفاق در مرحله نخست نیاز به باور مسئولان و حمایت آنها دارد که برای تیم‌ ملی بازی‌های دوستانه بزرگ و خوب هماهنگ کنند و بهترین امکانات را در اختیار بازیکنان و سرمربی بگذارند. در این ‌صورت، حالا که بازیکنان ایران حضور در میدان‌های بزرگ فوتبال دنیا -از لیگ قهرمانان اروپا تا یورو لیگ و بازی در تیم‌های بزرگ خارجی- را در کارنامه دارند، امیدوارتر از همیشه به رویای صعود فکر می‌کنند چرا که پس از اتمام جام‌جهانی، به دلیل درخشش در این تورنمنت بزرگ، با پیشنهادهای بزرگتری مواجه شده و سر از تیم‌های مطرح اروپایی درمی‌آورند؛ جام‌جهانی فرصتی برای دیده شدن است و تمام استعدادیاب‌ها و مربیان بزرگ باشگاهی دنیا در این یک ماه با وسواس بازی‌ها را دنبال می‌کنند و از میان بازیکنان حاضر در تورنمنت، در پی بازیکنی می‌گردند که بتواند خلأ و کمبود تیم باشگاهی آنها را پر کند.

در جام ۹۸ شانس صعود از مرحله گروهی را داشتیم؛ مربی بزرگی به ‌نام «ایویچ» تیم ایران را تمرین داد و مهیا کرد اما برکناری او در آستانه جام‌جهانی اجازه نداد تا نسل طلایی آن دوره به رویاهای بزرگش برسد. در جام‌جهانی 2006 هم اختلافات درون اردویی و مشکل فدراسیون و سازمان تربیت بدنی اجازه نداد که از قرعه مناسب خود بهره ببریم.

در 2014 برزیل، بخت و شانس با ما یار نبود؛ بدشانسی و ناداوری در بازی با آرژانتین مانع شگفتی‌سازی تیم کی‌روش شد. اما در جام 2018 تا آستانه صعود رفتیم؛ شاید ضربه دقیق‌تر طارمی -که تجربه امروز را نداشت- یا اشتباه مبتدیانه روی تک گل اسپانیا، می‌توانست سرنوشت ما را در این جام تغییر دهد.

«گذشته» فرصتی برای درس گرفتن است؛ برای 2022 قطر اگر برنامه و تدارک خوبی در کار باشد، با چاشنی شانس که در ادوار گذشته همیشه با ما یار نبود، می‌توان به صعود از مرحله گروهی امیدوارانه نگریست.

در ۲۰۱۴ نسبتاً خوب بودیم و جلوی آرژانتین که فینالیست شد درخشان بازی کردیم. در ۲۰۱۸ بهترین نتایج تاریخ را گرفتیم و به یکقدمی صعود رسیدیم.

این نسل ظرفیت صعود دارد. بستگی دارد چطور از تیم حمایت کنیم و چقدر در قرعه‌کشی خوش‌شانس باشیم.