سامان موحدی راد – دراگان اسکوچیچ در حال به جا گذاشتن یک آمار استثنایی است. 15 بازی، 14 پیروزی، یک تساوی، بدون شکست و با ۳۷ گل زده و تنها 4 گل خورده! هیچ کس انتظار چنین نمایشی را از تیم ملی نداشت. حتی در بازی روز گذشته برابر امارات که خیال ایران از صعود راحت بود و انگیزه کمتری نسبت به اماراتی‌ها هم داشت، اتفاق بدی برایش در زمین نیفتاد. یا یک کلین‌شیت و یک پیروزی دیگر کار خودش را در آزادی تمام کرد. آن هم در حالی که در برابر حریفش 10 نفره شده بود. مسأله تیم ملی حالا اما یک معما برای همه است. نخست اینکه آیا تیمی با این قدرت که در پانزده بازی اخیرش شکستی نداشته، می‌تواند نهایتاً ایران را یک گام جلوتر ببرد. می‌دانیم که این یک گام جلوتر در فوتبال ما در چهار هدف تعریف می‌شود: «صعود از دور گروهی جام جهانی»، «قهرمانی جام ملت‌های آسیا»، «قهرمانی در جام باشگاه‌های آسیا» و «صعود به المپیک». چهار موفقیتی که دهه‌هاست برای فوتبال ایران قفل شده‌اند. دو مورد اول کاملاً به عملکرد تیم ملی فوتبال بزرگسالان ایران بستگی دارد. آیا می‌توان امیدوار بود که تیمی با این کیفیت حداقل مورد اول را سال آینده عملیاتی کند؟ آیا می‌توان امیدوار بود اسکوچیچ و تیمش با حفظ فرم خود بالاخره یک شادی واقعی فوتبالی را به ایرانی‌ها هدیه کنند.