به تیم‌تان در رقابت‌های قهرمانی هندبال آسیا چه نمره‌ای می‌دهید؟

ما یک هدف اساسی از حضور در رقابت‌ها داشتیم. می‌خواستیم سهمیه حضور در رقابت‌های جهانی را به دست بیاوریم که این اتفاق افتاد. در شروع رقابت‌ها بازی‌های خیلی خوبی داشتیم و در انتها سه شکست داشتیم که از این تیم‌ها، دو تیم یعنی بحرین و قطر سطح بالاتری نسبت به ما داشتند؛ در بازی آخر برای کسب مدال برنز مقابل عربستان قرار گرفتیم که در این بازی می‌توانستیم بهتر باشیم. البته این را بگویم که من به بازیکنانم افتخار می‌کنم که مبارزه کردند و نشان دادند که برای رسیدن به سطح بالای آسیا می‌جنگند. اگر بخواهم عملکرد تیم در این تورنمنت را خیلی کوتاه آنالیز کنم، می‌گویم که ما به هدف اصلی خود از حضور در این رقابت‌ها که کسب سهمیه رقابت‌های جهانی بود، رسیدیم اما نتوانستیم مدال برنز را به دست بیاوریم. با این حال من به بازیکنانم افتخار می‌کنم و از اینکه کنارشان بودم، خوشحال هستم.

برخی این نقد را مطرح می‌کنند که بعد از کسب سهمیه حضور در رقابت‌های جهانی، بازیکنان انگیزه لازم برای کسب مدال را نداشتند.

من خیلی قاطعانه می‌گویم، نه. این حرف را قبول ندارم. بازیکنان ایران بعد از به دست آوردن جواز حضور در رقابت‌های جهانی، به تلاش‌شان ادامه دادند. درست است که تیم ملی هندبال ایران به هدف اصلی‌اش رسید، اما بازیکنان به مبارزه‌‌شان برای هندبال ایران ادامه دادند. بگذارید سه بازی آخر را با جزئیات بیشتری بررسی کنیم. بعد از کسب سهمیه ابتدا مقابل بحرین و سپس مقابل قطر قرار گرفتیم. هر دو تیم تجربه بین‌المللی زیادی دارند. آنها با تیم‌های خوب زیادی در رقابت‌های متعدد مسابقه داده‌اند.

 قطر از سال 2014، یکی از هشت تیم برتر دنیاست. و بحرین در المپیک قبل حضور داشته و نتایج خوبی هم گرفته است. بنابراین ما باید واقعیت را ببینیم. در حال حاضر این دو تیم از ما بهتر هستند. بعد از این دو شکست، ما مقابل عربستان قرار گرفتیم که شرایط این بازی با دو بازی قبل متفاوت بود. ما در این بازی شکست خوردیم و نتوانستیم شرایط را به نفع خودمان پیش ببریم. نمی‌گویم که بازیکنان و کل تیم انگیزه لازم را نداشتند یا اشتیاق لازم را برای کسب مدال برنز نداشتند. حرف من را بپذیرید. ما نتیجه را به علت برخی اشتباهات از دست دادیم. این واقعیت است که مدال برنز را از دست دادیم اما این حرف اشتباه است که بازیکنان ایران انگیزه لازم را برای به دست آوردن این مدال نداشتند.

با گلی که سجاد استکی در ثانیه آخر بازی زد، ایران سهمیه جهانی گرفت. در آن لحظه چه حسی داشتید؟

من خیلی خوشحال بودم که به هدف اصلی‌مان، یعنی کسب سهمیه المپیک رسیدیم. در آن لحظه فکر می‌کردم که هندبال ایران در جای خوبی ایستاده و خوشحال بودم که در این مسیر به هندبال ایران کمک کرده‌ام. ایران یک بار در سال 2015 سهمیه حضور در رقابت‌های جهانی را به دست آورده بود و بعد از هفت سال یک بار دیگر این اتفاق افتاد. این فاصله و حضور نیافتن در رقابت‌های مهم برای یک تیم اتفاق خوبی نیست. چون یک تیم برای رشد، نیاز به حضور در رقابت‌های متعدد و بازی با تیم‌های خوب اروپایی و امریکایی دارد و حضور در رقابت‌های جهانی این فرصت را برای هندبال ایران به وجود می‌آورد و حضور در چنین رویدادی زمینه رشد را فراهم می‌کند. من در آن لحظه که بازی تمام شد، احساس غرور و افتخار کردم که توانسته‌ام در این مسیر همراه تیم ملی هندبال ایران باشم.

بحث خداحافظی شما از تیم ملی ایران مطرح است. قرارداد شما تا پایان این رقابت‌ها بود. آیا خودتان تمایلی به ادامه حضور در تیم ملی نداشتید؟ اصلاً پیشنهادی از سوی فدراسیون برای ادامه همکاری مطرح شد؟

بعد از آخرین مسابقه در عرستان سعودی، من با بازیکنان و همکارانم در کادر فنی صحبت کردم و گفتم که ایده‌ای برای ادامه همکاری با تیم ملی ایران به‌عنوان سرمربی ندارم. این حرف من را بپذیرید. من خیلی زیاد به بازیکنانم افتخار می‌کنم و از اینکه کنارشان بودم، خوشحالم. ما ترکیبی از بازیکنان جوان و باتجربه را داشتیم. در کنار هم زندگی کردیم و چه در تمرین و چه در لحظات دیگر، همه سعی کردیم بهترین باشیم و در مسیر رشد حرکت کنیم. اما باید این را قبول کنیم که شرایط فعلی فدراسیون با آنچه من برای ادامه مسیر رشد، در ذهن دارم، در یک راستا قرار ندارد. وقتی شما به این مرحله می‌رسید، باید تصمیم بگیرید. شما می‌توانید با قلب‌تان تصمیم بگیرید. شما نتیجه می‌خواهید و باید کار کنید و برای کار نیاز به شرایط خاص دارید. ذهن من نباید بیرون از زمین باشد و باید همه توجهم به کارم باشد. این روش من است و  چون رشد هندبال ایران را می‌خواهم، با قلبم تصمیم گرفتم. 

بعد از بازی با عربستان چنین تصمیمی گرفتید؟

این تصمیم به قبل از رقابت‌های قهرمانی آسیا برمی‌گردد و به نتیجه‌ای که مقابل عربستان گرفتیم، بر نمی‌گردد. من فکر می‌کنم که یک تیم ملی برای رشد به چیزهای بیشتری نیاز دارد. نیاز به سفر به کشورهای مختلف و بازی با تیم‌های اروپایی دارد. نیاز به شرایط متفاوتی برای تمرین و زندگی دارد. من می‌دانم که شرایط اقتصادی خاصی وجود دارد و کل کشور با مسائلی مواجه است و در نتیجه فدراسیون هندبال ایران هم مشکلاتی دارد. من این موضوعات را درک می‌کنم اما در نهایت چنین تصمیمی گرفتم آن هم در شرایطی که خیلی خوشحالم از اینکه این تجربه را به دست آوردم و به ایران آمدم. من عاشق تیم‌ام و ایران هستم. در این مدتی که در ایران بودم، افراد صادق و مهربان زیادی دیدم و دوستان زیادی پیدا کردم. اما این نکته را برای هندبال ایران دارم که اگر می‌خواهیم برای آینده بجنگیم و ایران به سطح یک آسیا برسد و در سطح جهان هم حرف‌هایی داشته باشد، باید مسیرمان را تغییر دهیم. بعد از این رقابت‌ها من به خانه‌ام برگشتم اما این را بدانید که از این بعد همیشه حامی ایران هستم و در رقابت‌های جهانی هم مثل یک هوادار، طرفدار پرچم ایران هستم.

دو شب قبل هم در اینستاگرام پستی گذاشتید که جالب بود.

من در اینستاگرامم متنی را نوشتم چون می‌خواستم از تک تک دوستانم در ایران خداحافظی کنم و این شرایط فراهم نبود که تک به تک این کار را انجام دهم.

ممکن است دلایلی مثل دستمزد در این تصمیم دخیل بوده باشد؟

این تصمیم بر اساس شرایط شخصی‌ام نبوده است. من یک پروسه را می‌بینم و مسیری که برای رسیدن به هدف باید طی شود. اگر هدف رشد است، باید شرایطی فراهم شود. من در شرایط فعلی این را نمی‌بینم که فدراسیون از من و تیم بتواند حمایت خیلی ویژه‌ای داشته باشد. قبول کنید که اصلاً حرف من بحث حقوق نیست و در این رابطه اصلاً صحبتی نکردم. چیزی که برایم مهم است، اینکه اطمینان دارم فدراسیون خواسته‌هایی که من در مسیر رقابت‌های جهانی از نظر شرایط تمرین و... می‌خواهم را نمی‌تواند تأمین کند. وقتی درباره نیازها صحبت می‌کنم، فقط درباره تیم صحبت می‌کنم؛ نه خودم.

ممکن است پیشنهاد تازه‌ای داشته باشید و بخواهید به آن فکر کنید؟

در این شرایط اصلاً. به خانه‌ام برگشته‌ام و می‌خواهم مدتی کنار خانواده‌ام باشم و استراحت کنم. از هیچ تیم عربی یا اروپایی یا حتی باشگاهی هم پیشنهادی ندارم. تا همین دو، سه روز پیش تیم داشتم و الان هم پیشنهاد تازه‌ای به من نشده است. من ماه‌های خوبی با تیم ملی ایران سپری کرده‌ام و الان هم می‌خواهم کنار خانواده‌ام باشم.