میلان یکی از باشگاه‌هایی بود که انتظار می‌رفت در بازار نقل و انتقالات زمستانی پرکار باشد بخصوص به خاطر مصدومیت‌هایی که برای بعضی از مهره‌های کلیدی‌اش رخ داده است اما مدیر ورزشی باشگاه پائولو مالدینی و همکارانش ترجیح دادند به داشته‌های خود قناعت کنند.

روسونری در پنجره زمستانی سال 2020 تغییرات قابل توجهی در ترکیبش ایجاد کرد، زمانی که باخت 5 بر صفرش مقابل آتالانتا این تیم را مجاب کرد بازیکنانی مانند سیمون کیائر و زلاتان ابراهیموویچ را به خدمت بگیرد. با استخدام استفانو پیولی به‌عنوان سرمربی جدید هم اوضاع تیم سیر صعودی را در پیش گرفت، تا جایی که روسونری فصل گذشته نایب قهرمان شد و امسال هم جزو مدعیان اصلی کسب اسکودتو و کسب مجدد سهمیه لیگ قهرمانان اروپاست.

پیش‌بینی می‌شد که میلان در پنجره زمستانی امسال حداقل یک مدافع میانی جدید بخرد تا جای کیائری که به خاطر مصدومیت رباط صلیبی به این زودی‌ها برنمی‌گردد را پر کند. اسامی زیادی هم به میلان منتسب شدند؛ از اسون باتمن از تیم لیل فرانسه تا برمر ستاره تورین و ماکسیم استیو از مون‌پولیه فرانسه یا خورخه کوئنکا از ختافه. با این حال باشگاه به این نتیجه رسید که فعلاً خرید مدافع میانی ضرورتی ندارد بخصوص که فود بالو توره هم بزودی از جام ملت‌های آفریقا برمی‌گردد و پیر کالولو هم دارد نشان می‌دهد که همانقدر در سمت چپ قابل اعتماد است، در مرکز خط دفاعی هم می‌تواند کارساز باشد. در خط حمله هم وضعیت خیلی فرق ندارد و با مصدومیت‌های مکرر ابراهیموویچ، ژیرو و آنته ربیچ، شاید میلان در ادامه فصل بیشتر به وجود یک مهاجم ذخیره احساس نیاز کند. موضع میلان در بازار نقل و انتقالات یک پیام واضح داشت، اینکه این باشگاه بازیکن نمی‌خرد که فقط بازیکن خریده باشد بلکه زمانی بازیکن می‌خرد که احساس کند تغییری محسوس در عملکردش ایجاد می‌شود. اما آیا اینکه این تصمیم در ماه مه ‌امسال افسوس و پشیمانی مالدینی و همکارانش را در پی خواهد داشت یا نه را باید منتظر ماند و دید.