تعویق انتخابات ریاست و هیأت اجرایی کمیته ملی المپیک، از آن دست اتفاقاتی بود که پیش‌بینی‌اش با توجه به شرایط نه‌چندان پایدار آسمان ورزش ایران، کار سختی به‌نظر نمی‌رسید. سیدرضا صالحی‌ امیری و تیم همراهش که مهلت 4 ساله حضورشان در عمارت خیابان سئول شمالی به پایان رسیده، تا اطلاع ثانوی بر مسند خودشان باقی خواهند ماند و در انتظار تعیین تکلیف کمیته بین‌المللی المپیک برای تصویب آیین‌نامه انتخاباتی خواهند نشست. تعویق بازی‌های المپیک از سال 2020 به سال 2021 با ظهور پدیده شومی به‌نام بیماری کرونا از یک‌سو و هم‌پوشانی بسیاری از رویدادهای مهم بین‌المللی از سویی دیگر، تمام تکه‌های پازل را در کنار هم چیده تا فعلاً در ساختمان کمیته ملی المپیک، خبری از تغییر و پوست‌اندازی نباشد.

در آستانه فرا رسیدن موعد بازی‌های آسیایی 2022 هانگژو و سایر رویدادهای آسیایی و رده‌های سنی، بروز تغییرات سیستماتیک در کرسی‌های حساس و تأثیرگذار مدیریتی به احتمال بسیار زیاد بر روند آماده‌سازی کاروان بیش از 400 نفره ایران در بازی‌های هانگژو اثراتی مخرب خواهد گذاشت. از سویی با جهت‌گیری‌های منتشر شده از سوی برخی رؤسای فدراسیون‌ها که شاید گوشه ‌چشمی به انواع و اقسام کرسی‌های جذاب و لذت‌انگیز کمیته ملی هم داشته باشند، نشانگر این شده که نتایج کاروان ایران در بازی‌های مهم آسیایی ممکن است به‌پای برخی کنش‌ها و واکنش‌های مدیریتی، بسوزد و نابود شود.

کمیته ملی المپیک به‌عنوان عالی‌ترین مقام ملی ورزش از نگاه نهادهای بین‌المللی (حتی ارجح‌تر از وزارت ورزش و جوانان)، قطعاً حائز جایگاه مهمی در اتمسفر ورزش کشور ما است. از این‌رو بعید نیست که مطابق همیشه برخی از سیاسیون، افراد غیرورزشی یا حتی ورزشی‌های طالب پست و مقام وارد کارزار انتخاباتی شوند. این جایگاه دلفریب اما به همان میزان که جذابیت دارد، در شرایط نابسامان فعلی به قدم زدن روی لبه تیغ شباهت بی‌بدیلی خواهد داشت. بدون تعارف باید اقرار کرد که تمامیت و کلیت ورزش ایران به دلیل برخی مسائل، در آستانه تعلیقی بی‌پایان قرار گرفته و اگر تاکنون این اتفاق رخ نداده، علت آن به‌کارگیری دیپلماسی ورزشی تا حد ممکن از سوی تیم فعلی کمیته ملی المپیک بازمی‌گردد. رضا صالحی ‌امیری که از معدود سیاسیون موفق در ورزش هم هست، با توانایی‌های شخصی و ارتباطات درونی با تیم پیشین دولت توانست تا حد امکان بودجه کمیته ملی المپیک را افزایش دهد و یا میزان رضایت فدراسیون‌ها و ورزشکاران را از نهاد خود به طرز تصاعد باری افزایش دهد. با خروج قریب‌الوقوع او از ساختمان کمیته، مسئولیتی بسیار سنگین‌تر از همیشه در انتظار رئیس جدید خواهد بود که هرگونه افت و کوتاهی، به نارضایتی عجیب و غریبی خواهد انجامید.