سام ستارزاده

 

سکوهای خالی از تماشاگر هماوردی ایران و امارات، به احتمال بالا نخستین حمایتی خواهند بود که در مسیر آماده‌سازی یوزهای پارسی برای حضور در جام جهانی از آنان دریغ می‌شود. در شب‌هایی که سالن‌های کنسرت و سینما در سرتاسر تهران با تمام ظرفیت پذیرای هنردوستان هستند، ورزشگاه آزادی به‌عنوان یک محیط سرباز، به علت (بخوانید بهانه) شیوع سویه امیکرون قرار نیست فضایی برای تشکر و بدرقه عاشقان و هواداران تیم‌ملی باشد.

حقیقت «هواداران صاحبان اصلی فوتبال هستند» در ایران متأسفانه تبدیل به یک شعار پوچ و بدون کاربرد شده. کشورهای خاورمیانه نظیر رقیب امروزمان، بازگشت تماشاگران به ورزشگاه‌ها را در لیگ‌هایشان با افتخار جشن گرفته‌اند. این که در ایران، این کوچک‌ترین حق فوتبال‌دوستان با برچسب کرونا قربانی مسائلی که نمی‌توانند تا ابد حل‌نشده، مسکوت، یا مستور بمانند، می‌تواند بهانه‌ای قوی باشد برای این که باشگاه‌های ایرانی مانند دو سال گذشته، از میزبانی مسابقات لیگ قهرمانان آسیا محروم بمانند.اهمیت پیروزی مقابل امارات، تنها برای قرار گرفتن تیم ملی در سید ۲ است که بخت ما برای قرار گرفتن در گروهی ساده‌تر در جام جهانی را افزایش می‌دهد. به‌اضافه، اماراتی که ۱۵ سال در حسرت شکست‌دادن ایران است، در دبی نیز حریف ما نخواهد شد. اما هیچ‌یک از اینها دلیل نمی‌شود تا فدراسیون‌نشینان‌-اگر هنوز روی تمام وعده‌هایشان در زمان انتخابات هستند- سکوت پیشه کرده و برابر سکوت تحمیلی آوردگاه بازی ایران و امارات را به سادگی بپذیرند.