سعید آقایی

 

امارات برای فوتبال ایران همیشه یک حریف سهل و ممتنع بوده؛ تیمی که با وجود بریز و بپاش‌های فراوان و استخدام بزرگترین مربیان و ستاره‌های بازنشسته اروپایی، باز هم به گرد پای ما نرسیده و یک بازنده ابدی محسوب می‌شود. آنها در فوتبال آسیا رزومه چندانی ندارند و از دهه 80 تصمیم به سرمایه‌گذاری در قاب مستطیل سبز گرفتند. نتیجه این سرمایه‌گذاری سنگین تنها یکی، دو جرقه کوتاه در مارکت فوتبال آسیا بوده. یک دوره حضور در جام جهانی و یک نایب قهرمانی در جام ملت‌های آسیا تنها دستاوردهای فوتبال امارات از آسیاست که آنها را در ردیف تیم‌های درجه 2 این قاره قرار می‌دهد. در کویر فوتبال امارات اما چند گل خود رو و درخشان نیز روییده‌اند که اماراتی‌ها به آن می‌بالند.

از عدنان الطالیانی که در جام جهانی

 90 تنها گل امارات را به ثمر رساند تا اسماعیل مطر کهنه‌کار و تیغ‌دار شاید مهم‌ترین ستاره‌های تاریخ فوتبال امارات محسوب می‌شوند که همیشه به تنهایی بار فوتبال امارات را به دوش کشیده‌اند. در عصر فعلی علی مبخوت نیز ادامه‌دهنده راه این دو ستاره است که در خط حمله اماراتی‌ها می‌درخشد. ستاره‌ای که البته بازی مقابل ایران را به‌دلیل مصدومیت از دست داده تا کلونی حریف بی‌دست و پا‌تر از همیشه باشد.

در چند سال اخیر فوتبال امارات با حضور آلبرتو زاکه رونی و برت فن مارویک دو مربی شهیر و بزرگ اروپایی، کوشیده تا مسیر پیشرفت را سریع‌تر طی کرده و سری میان سرها دربیاورد اما فقر استعداد در کویر همیشه یک سد بلندبالا در مسیر توسعه و موفقیت فوتبال این کشور بوده است.

برای تیم ملی ایران که صعود به جام جهانی را در فاصله 3 هفته مانده به پایان رقابت‌ها قطعی کرده و بلیت قطر 2022 را از حالا رزرو نموده، بازی با امارات حکم خامه روی کیک جشن صعود را دارد. تیمی که هیچگاه حریف ما نبوده و بعید به نظر می‌رسد که امروز هم بتواند برابر ستاره‌های حریص و البته فارغ‌البال ایران ایستادگی کند. اگرچه آنها در رقابت تنگاتنگ با لبنان و عراق جنگی تمام عیار بر سر رتبه سوم جدول و حضور در پلی آف داشته و در برابر چاره‌ای جز بازی انتحاری به نیت کسب امتیاز ندارند اما باز هم مقابل یوزها به جایی نخواهند رسید؛ تیمی که برای ادامه ترکتازی‌اش در آسیا امارات را قربانی خواهد کرد.