به موازات اخباری که از اردوی تیم ملی و جواب تست‌های بازیکنان منتشر می‌شد، یک گوش‌مان به ترکیه بود تا بدانیم طارمی چه زمانی می‌تواند خودش را به تهران برساند. بخشی از لژیونرهای ایران و عراق هم مشکل مشابهی داشتند، ولی خودشان را با کمی تأخیر به تهران رساندند. قصه بازگشت طارمی اما پیچیده بود و با فرود هواپیمایش در دالامان میان برف‌ها گرفتار شد. ستاره پورتو در آن گوشه دور افتاده ترکیه نه راه پس داشت، نه راه پیش. نه پروازی بود که به تهران بیاید نه امکان سفر زمینی وجود داشت.

تصور بازی سرنوشت‌ساز با عراق بدون آزمون و طارمی، دو گلزن آماده تیم ملی تقریباً غیرممکن بود. طارمی سرانجام بامداد پنجشنبه به تهران رسید و سؤال بزرگ این بود که اسکوچیچ درباره مهاجم خسته‌اش چه تصمیمی می‌گیرد؟ حدس اولیه این بود که انصاری‌فرد در ترکیب اصلی باشد و طارمی که چند روز تمرین نکرده خستگی سفر را هنوز به تن دارد، نیمه دوم بازی کند. با این حال اسکوچیچ ریسک کرد و بازی را با مهدی شروع کرد.

بر خلاف انتظار اثری از خستگی در بدن طارمی نبود و او با شادابی و تمرکز بالایی بازی کرد. جایگیری‌ها، فرارها و پاس‌هایش بالاتر از سطح دیگران بود و در تمام صحنه‌ها بهترین تصمیمات را گرفت. طارمی سرانجام زهرش را به عراق ریخت و روی اشتباه مدافع میانی عراق در شروع نیمه دوم کار را تمام کرد. او حکم «یتی»، غول برفی را داشت که خودش را از دل کوه‌های پر برف به ورزشگاه آزادی رسانده بود و همه تلاش‌های عراق برای امتیاز گرفتن از این بازی را بی‌نتیجه گذاشت.

طارمی چهار سال قبل در همین ورزشگاه گل صعود را به ازبکستان زد، ولی در این مدت توانسته از پدیده تیم ملی به یکی از بهترین مهاجمان آسیا تبدیل شود که بهترین تیم‌‌های اروپا هم خواهانش هستند.