کد خبر: 241673تاریخ: 1400/11/9 00:00
10 سوژه از پنجشنبه تاریخـــــــی
شب واقـــعه
امیر اسدی
در روزی که تیم ملی برای ششمین بار به جام جهانی صعود کرد، اتفاقات مختلفی رخ داد که بعضی‌های‌شان از چشم‌ها دور ماندند یا به آنها مثل بقیه پرداخته نشد. این صفحه مربوط به همین سوژه‌هاست؛ سوژه‌هایی مهم که در جشن صعود چندان مورد توجه قرار نگرفتند یا اگر هم گرفتند نیاز بود بیشتر دیده شوند. از جمله بوسه امیر عابدزاده بر دستان پدر یا اتفاقاتی که برای مهدی طارمی رخ داد و همچنین سومین صعودی که کریم انصاری‌فرد و علیرضا جهانبخش جشن گرفتند. این ماجراها را مرور می‌کنیم و نگاه متفاوتی به وقایع روز پنجشنبه می‌اندازیم.
آقا کریم
پرتلاش و مؤثر اما دور از دوربین
کریم باقری همیشه نشان داده که اهل شوآف نیست و همیشه تلاش می‌کند کار خود را به دور از حواشی و به بهترین شکل ممکن انجام بدهد. تماشای تصویر او در شرایطی که تمام بازیکنان و اعضای کادرفنی مشغول شادی بودند، در نوع خود جالب توجه بود. آقا کریم گوشه‌ای ایستاده بود و فقط تماشا می‌کرد و البته احتمالاً به این فکر می‌کرد که تیم ملی چه مسیر دشواری را برای رسیدن به این جشن طی کرده است. از اتفاقاتی که در بحرین رخ داد تا ماجرای مهدی طارمی و حسین کنعانی‌زادگان، همه و همه یک مدیریت ویژه را می‌خواست تا حاشیه خاصی برای تیم ملی ایجاد نشود. آقا کریم همه این مسائل را در اردو حل کرد و البته هیچگاه آقای دوربینی نبود. او قطعاً یکی از عناصر اصلی صعود تیم ملی به جام جهانی 2022 بود. کسی که عادت ندارد تلاش خود را در بوق و کرنا کند و فقط هنگام شادی کنار تیم باشد. این رفتارها است که باقری را از بقیه متمایز کرده و از او یک چهره ویژه ساخته است.
جشن نامنظم
بیچاره حنجره جهانبخش
با توجه به اینکه تیم ملی ایران برای صعود به جام جهانی تنها یک پیروزی خانگی می‌خواست و البته عراق هم با تمام قوا در زمین حاضر نشده بود، قریب به اتفاق مسئولین، بازیکنان و مردم می‌دانستند که به احتمال فراوان و برای سومین دوره متوالی راهی جام جهانی می‌شویم. به همین منظور انتظار می‌رفت برای برگزاری جشن صعود برنامه‌های ویژه‌ای در دستور کار قرار بگیرد اما هر چقدر منتظر نشستیم، تصویر خاص و جالبی ندیدیم. بی‌انضباطی حرف اول و آخر را در این جشن می‌زد و انگار نه انگار مسئولان باید با برنامه جلو می‌رفتند و مراحل برگزاری یک جشن مهم را قدم به قدم پیش می‌بردند. کار به جایی رسیده بود که علیرضا جهانبخش مدام خطاب به بازیکنان فریاد می‌زد بیایید اینور یا بروید آنور. او می‌خواست بازیکنان را برای شادی به سمت سکوها ببرد اما آیا وظیفه او این بود یا باید برنامه‌ریزی در این زمینه انجام می‌شد؟ نگران حنجره جهانبخش هم هستیم.
عراق پرسپولیسی داشت
ایران استقلالی نداشت
بشار رسن یکی از بازیکنان ثابت تیم ملی عراق مقابل ایران بود. او را از سایر بازیکنان عراق بیشتر می‌شناختیم. هافبک 24 سالهای که تلاش می‌کرد در مرکز زمین برای مهاجمان موقعیت بسازد و آنها را با دروازه ایران تک به تک کند. این اتفاق را اما زیاد در زمین ندیدیم. رسن که سابقه سال‌ها بازی برای پرسپولیس را در کارنامه داشت، هم لحظه ورود به ایران با استقبال هواداران مواجه شد و هم در ورزشگاه آزادی. حضور او موجب شد تا کری‌هایی نیز در فضای مجازی انجام شود. یکی از کری‌ها اما مربوط می‌شد به ترکیب تیم‌های ملی ایران و عراق. نوشته بودند حتی عراق هم یک پرسپولیسی در ترکیب خود داشت اما ایران بازیکنی از استقلال در زمین نداشت. این مسأله یکی از سوژه‌هایی بود که کمتر مورد توجه قرار گرفت و کسی هم به آن فکر نکرد که چرا اسکوچیچ از استقلالی‌ها در ترکیب استفاده نکرده است.
کار خوب کاپیتان‌ها؛
جای غایبان پر شد
شیوع ویروس کرونا- از نوع امیکرون – و ابتلای چند بازیکن تیم ملی باعث شد تا ایران با تمام قوا به مصاف عراق نرود. از جمله این بازیکنان که نقشی کلیدی در صعود تیم ملی نیز ایفا کردند، سردار آزمون، احسان حاجی‌صفی و احمد نوراللهی بودند. این دو از راه دور برای بازیکنان تیم ملی آرزوی موفقیت کردند و البته جواب جالبی هم شنیدند. علیرضا جهانبخش و کریم انصاری‌فرد به نمایندگی از سایر بازیکنان لیست غایبان و آنهایی که برای صعود تلاش کرده بودند را در اینستاگرام منتشر کردند تا از آنها نیز قدردانی شود. مجید حسینی، مهدی قایدی، علی کریمی، مرتضی پورعلی‌گنجی و اللهیار صیادمنش بازیکنان دیگری بودند که به بهانه‌های مختلف که اصلی‌ترین آنها کرونا بود، نتوانستند در جشن صعود حاضر باشند.
از خودگذشتگی طارمی
برای دومین گل صعود
خیلی سخت است که شما دو روز در برف ترکیه بمانید، با انواع و اقسام مشکلات سر و کله بزنید و بعد از طی کردن مسیری طولانی و زمینی به آنتالیا برسید و با پروازی سخت راهی ایران شوید و صبح روز بازی با عراق به تهران برسید. شاید اگر هر بازیکن دیگری غیر از مهدی طارمی بود، هرگز نمی‌توانست حتی به عنوان بازیکن ذخیره در ترکیب تیم ملی قرار بگیرد اما مهاجم پورتو، تمام سختی‌های حضور میان یازده بازیکن اصلی را به جان خرید. او به دراگان اسکوچیچ اعلام کرد که در صورت صلاحدید می‌تواند حتی با وجود خستگی فراوان در ترکیب اصلی بازی کند. همین اتفاق هم افتاد و ما مهدی طارمی را برابر عراق مثل هیمشه سرحال و قبراق دیدیم. او برای دومین دوره متوالی، گل صعود ایران به جام جهانی را زد. در مقدماتی جام جهانی 2018 برابر ازبکستان و این بار مقابل عراق. این از خودگذشتگی طارمی را فراموش نخواهیم کرد. بخصوص در روزهایی که تیم ملی به او نیاز داشت و مهاجمی چون سردار آزمون را هم در اختیار نداشتیم.
قلی در آغوش مادر:
فدات شم پسرم
علی قلی‌زاده بدون شک یکی از مهم‌ترین بازیکنان تیم ملی ایران در مسیر صعود به جام جهانی 2022 بود. هافبک تکنیکی شارلروا در بلژیک که سه، چهار فصلی است راهی اروپا شده و آنجا هم توانسته پرچم ایران را بالا نگه دارد. بازیکنان تیم ملی در روزی که جشن صعود خود را همراه با گروهی از تماشاگران زن برگزار کردند، با اتفاقات جالبی مواجه شدند. به‌عنوان نمونه مسئولان با نوار زردی پیست تارتان منتهی به سکوهای زنان را بستند تا بازیکنان نتوانند جلوتر بروند و از همان داخل چمن به ابراز احساسات این هواداران پاسخ بدهند. علی قلی‌زاده اما به یکباره از سایر بازیکنان جدا شد، سمت سکوها رفت و همه را متعجب کرد. او روی سکو مادرش را دیده بود و البته خواهرش نیز برای تماشای بازی به ورزشگاه آمده بودند. قلی‌زاده سمت مادرش رفت، او را به آغوش کشید و شادی‌اش را با او تقسیم کرد. واکنش مادر قلی‌زاده هم جالب بود: «فدات بشم من؛ پسرم.»
کریم- جهانبخش
و سومین صعود
در غیاب احسان حاجی‌صفی که به‌دلیل ابتلا به کرونا در اردوی تیم ملی حضور نداشت، کریم انصاری‌فرد و علیرضا جهانبخش باتجربه‌ترین بازیکنان ایران مقابل عراق بودند. جهانبخش با توجه به نیمکت‌نشینی انصاری‌فرد، به‌عنوان کاپیتان و جلوتر از سایر بازیکنان تیم ملی وارد زمین شد و بازوبند کاپیتانی را بر بازو بست. او در زمین بازیکنان را هدایت کرد و در مواقع لزوم مشکلات را با داور در میان می‌گذاشت. در آخرین دقایق بازی بود که با ورود انصاری‌فرد، جهانبخش بازوبند کاپیتانی را از بازو در‌آورد و به کریم سپرد. این دو بعد از پایان بازی، سومین صعود خود را به جام جهانی جشن گرفتند. کریم و علیرضا هر دو سابقه صعود و بازی در جام‌های جهانی 2014 و 2018 را داشتند و این بار هم با نشان دادن عدد 3 با دست‌های‌شان نام خود را در تاریخ ثبت کردند. هر دو با توجه به آمادگی مطلوبی که دارند، می‌توانند در سومین جام جهانی متوالی بازی کنند و برای تیم ملی بازیکنان مؤثری باشند.
گرفتن پنالتی
حتی در جشن صعود
اگر بخواهیم بازیکنان متبحر فوتبال جهان را در گرفتن پنالتی برای تیم‌شان معرفی کنیم، باید از مهدی طارمی هم نام برد. مهاجم ایرانی پورتو که در سالهای اخیر نشان داده در این بخش بازیکن بسیار توانایی است. طارمی با توجه به گام‌های بلندی که برمی‌دارد، در دوران حضور در پرسپولیس هم پنالتی‌های بسیاری برای این تیم گرفت و حالا دو، سه فصلی است که در پرتغال نیز به معضلی برای مدافعان تیم حریف تبدیل شده است. اوج کار طارمی به بازی با اسپورتینگ لیسبون برمی‌گردد که او توانست از یک مدافع حریف، سه پنالتی بگیرد و نام خود را در تاریخ ثبت کند. در جشن صعود تیم ملی به جام جهانی 2022، یک تصویر جالب هم وجود داشت. جایی که طارمی جلوی دراگان اسکوچیچ و چند بازیکن دیگر تیم ملی ایستاده و در حال زمین خوردن و دایو است. او حتی در جشن صعود نیز می‌خواهد پنالتی بگیرد و تبحر خود را در این بخش نشان بدهد.
از انگلیس تا ایران؛
قدوس چه روزی فیکس بود؟
سامان قدوس چه در زمان مربیگری کارلوس کی‌روش و چه حالا که دراگان اسکوچیچ هدایت تیم ملی را بر عهده دارد، هرگز به‌عنوان بازیکن ثابت و برای چند بازی پیاپی وارد زمین نشده است. قدوس هر از چندگاهی که تیم ملی به مشکل می‌خورد و یا تغییر سیستم می‌دهد، مورد اعتماد قرار می‌گیرد که این برایش چندان قابل قبول نیست. با توجه به غیبت بازیکنانی نظیر احمد نوراللهی و احسان حاجی‌صفی در خط میانی، این بار نوبت به سامان رسید تا به یکی از یازده بازیکن ثابت تیم ملی تبدیل شود. او همراه با سعید عزت‌اللهی و وحید امیری مثلث خط میانی تیم ملی را تشکیل داد و یک بار هم می‌توانست دروازه عراق را باز کند که ضربه‌اش از کنار دروازه به بیرون رفت. قدوس در چه روزی به ترکیب اصلی رسید؛ روز صعود تیم ملی و جشنی که بعد از آن برگزار شد. شاید این سرآغازی باشد تا اسکوچیچ از وجود این بازیکن بیشتر در ترکیب تیم ملی بهره بگیرد؛ البته فقط شاید.
سوت ششم
از استرالیا تا قطر
تیم ملی ششمین صعود به جام جهانی را مقابل عراق جشن گرفت. در این مسیر تا امروز شش داور برای ایران سوت زده‌اند که دو تا از آنها اروپایی بوده‌اند و باقی آسیایی. اولین بار و در بازی ایران-استرالیا که منجر به صعود ایران به جام جهانی 1978 شد، میشل کتابچیان قضاوت بازی را بر عهده داشت. 20 سال بعد و دوباره در بازی ایران- استرالیا ساندرو پل مجاری بود که دیدار حساس دو تیم را سوت زد. برای صعود به جام جهانی 2006 و در بازی ایران-بحرین، وونگ جون چول از کره‌جنوبی داور بازی بود که با گل محمد نصرتی توانستیم به جام جهانی صعود کنیم. در سال 2014 و آن بازی جذاب در سئول کره‌جنوبی هم تان‌هایی از چین قضاوت دیدار دو تیم را بر عهده داشت. دیدار ایران- ازبکستان که منجر به صعود تیم ملی به جام جهانی 2018 شد را حمد ابوبکر از عمان قضاوت کرد و این بار هم نوبت به کریستوفر جیمزبیث استرالیایی رسید تا با سوت خود، ایران را به جام جهانی 2022 قطر بفرستد.
بوسه بر دستانی پرافتخار
بوسه امیر عابدزاده بر دست پدر. این مهم‌ترین سوژه بازی ایران و عراق، حتی مهم‌تر از جشن صعود تیم ملی به جام جهانی 2022 بود. این تصویر حتی بیشتر از باقی تصاویر جشن در فضای مجازی بازتاب داشت و مورد توجه قرار گرفت. احمدرضا عابدزاده 24 سال قبل و در روز بازی تاریخی ایران و استرالیا درون دروازه ایستاد و نقشی اساسی در به وجود آمدن حماسه ملبورن ایفا کرد. حالا امیر که از دوران بازی پدرش، همراه او به ورزشگاه می‌آمد، 24 سال بعد درون دروازه تیم ملی ایران ایستاد و بعد از کلین‌شیت مقابل عراق، شادی‌اش را به شکل جذابی با احمدرضا عابدزاده تقسیم کرد. تا جایی که بزرگانی نظیر محمد خاکپور هم با نوشته‌ای به تمجید از امیر پرداختند و او را بابت انجام این کار تحسین کردند.
امیر که از بازی قبل برابر سوریه به دروازهبان اصلی تیم ملی بدل شد، برابر عراق هم نشان داد که اصول فنی دروازه‌بانی را می‌داند و می‌تواند خیال دراگان اسکوچیچ را در دیدارهای آینده آسوده کند. تبحر او به بازی با پا، خروج‌های بی‌نقصش و همچنین تسلطی که روی مدافعان دارد، همه و همه امیر عابدزاده را به یک دروازهبان مورد اطمینان تبدیل کرده‌اند. او بعد از پایان بازی، وقتی پدرش را روی چمن ورزشگاه آزادی دید، سمت او دوید، دست او را گرفت و به آن بوسه‌ای زد. بوسه برای افتخاری که به دست آورده و با پدرش تقسیم کرده است. بوسه برای تشکر از زحمات پدری که برای پیشرفت امیر سنگ‌تمام گذاشته و یکی از دلایل موفقیت او بوده است.
عابدزاده‌ها که از دو نسل متفاوت در تیم ملی درخشیده‌اند، حالا شبیه پیتر اشمایکل و فرزندش کسپر، می‌توانند به الگویی جهانی تبدیل شوند، مرزها را کنار بزنند و بیشتر از این هم مورد توجه قرار بگیرند. بخصوص که هر دو در دو صعود تاریخی درون دروازه تیم ملی ایستاده و احتمالاً جزو معدود پدر و پسرهایی هم خواهند بود که در جام جهانی به میدان رفته‌اند. این افتخاراتی است که خاندان عابدزاده در تیم ملی به دست آورده و می‌توانند تا سال‌ها به آن ببالند. هر دو محبوبیت ویژه‌ای نزد هواداران دارند و این یکی از انگیزه‌های اصلی‌شان برای رسیدن به قله‌های افتخار است.ضرب‌المثل «پسر کو ندارد نشان از پدر» در مورد امیر عابدزاده صدق می‌کند. او پله‌های ترقی را آهسته و پیوسته و همچنین بدون حاشیه طی کرده و حالا به نقطه‌ای رسیده که مثل پدرش در تیم ملی می‌درخشد. درخششی همراه با احترام به عقابی که موهای خود را در مسیر کسب افتخار برای فوتبال ایران سفید کرده است.