آیسان سعیدی – عراق را شاید هیچگاه اینگونه ندیده بودیم. تیمی لبالب از ستاره‌های ریز و درشت که درون زمین هیچ شباهتی به یک کلونی پرستاره ندارد. آنها پیش از آغاز مرحله نهایی انتخابی جام جهانی، در کنار ایران و کره مهم‌ترین مدعیان صعود از گروه A بودند اما آنچه در دور رفت اتفاق افتاد، هیچ شباهتی به این پیش‌بینی‌ها نداشت. شیرهای بین‌النهرین با دیک ادووکات بزرگ بازی را شروع کردند تا بلکه به مدد تجربه و دانش این هلندی شهیر و نام آشنا بتوانند رؤیای دیرینه خود را تعبیر کنند اما دیک برای پیاده کردن فلسفه خود در عر‌اق فرصتی نداشت. او در آستانه برگزاری رقابت‌ها روی نیمکت نشست و آشکارا با تیمش بیگانه بود. اتفاقی که سبب شد تا عراق بدترین نتایج خود را در دور رفت کسب کند. ادووکات و عراق هرگز به نقطه رستگاری نرسیدند تا مربی هلندی تیمش را در میانه راه رها کند و با یک کارنامه تاریک به هلند بازگردد.عراقی‌ها حالا و در دور برگشت چیزی برای از دست دادن ندارند. آنها برای زنده نگاه داشتن شانس صعود خود باید همه رقبا از جمله ایران و کره، دو شانس اصلی صعود را شکست بدهند؛ آنچه برای تیم فعلی عراق دور از دسترس می‌نماید. با وجود این، بازی انتحاری عراق را نباید دست‌کم گرفت. برای آنها هر بازی یک فینال است؛ درست از همین امروز و مقابل ایران.