مازیار گیلکان

 

استقلال در بازی با هوادار به عنوان نمایش اول در لیگ برتر و در حالی‌که بازی‌های تدارکاتی کافی نداشت، امیدوارکننده بود، بخصوص در نیمه دوم که توانست خود را به حریف بیشتر تحمیل کند اما استقلال ضعف‌هایی را در بازی با هوادار نشان داد که ضعف‌های شناخته‌شده این تیم است.

استقلال در خط میانی خود نیاز مبرم به هافبک‌های خلاق دارد. خلاقیت را در استقلال نمی‌توان با فوتبالی که آرش رضاوند اجرا می‌کند، به دست آورد. 

استقلال که برای تمدید قرارداد با رضاوند عجله هم داشت، انگار نمی‌دانست که برای قهرمانی رضاوند نمی‌تواند هافبک بازیسازش باشد. بازیکنی در اندازه خلاقیت رضاوند، نمی‌تواند بازیساز تیمی باشد که خیال قهرمانی دارد.

هافبک‌های دیگر استقلال نیز هافبک‌های دفاعی متوسطی هستند که با یک پلی‌میکر به تکمیل کردن خط میانی نزدیک می‌شوند و بدون پلی‌میکر نمایشی جمعی و متوسط دارند که حتی برای پیروزی مقابل هوادار هم تیم را به دردسر می‌اندازند، چون فکر بازی ندارند و در جریان بازی با ایده‌ بازی نمی‌کنند.

خط حمله استقلال که دو بازیکن بزرگش را از دست داده است، با بازیکنانی تشکیل شده است که طی یک فصل دسته‌جمعی 10 گل نمی‌زنند. 

این برای استقلال کافی نیست، بلکه برای یک تیم متوسط در لیگ کافی به نظر می‌رسد.

استقلال شاید بتواند این مشکلاتش را با خریدهای خارجی جبران کند و البته این به کیفیت خریدها بستگی خواهد داشت. زمان لازم است تا بازیکنان جدید احتمالی بتوانند در تیم جا 

بیفتند.استقلال یک خرید گران هم انجام داد که نمی‌دانیم تا چه اندازه مؤثر خواهد بود. امین قاسمی‌نژاد بر اساس قیمتش باید سوپراستار استقلال باشد اما در دقایق کوتاه بازی‌اش تا امروز نمایشی چشمگیر نداشته و از آینده نیز

 بی‌خبریم.

استقلال بازیکن جوانی دارد که شاید بهترین خرید فصل باشد. امیرحسین حسین‌زاده می‌تواند بار استقلال را بر دوش بکشد؟ استقلالی که هافبک‌های خلاق کم دارد و مهاجم گلزنش را هنوز نمی‌شناسیم، نباید به حسین‌زاده دل ببندد. 

حسین‌زاده باید ستاره تیمی باشد که در پست‌های دیگر بازیکنان برجسته‌ای دارد، نه اینکه بخواهد یک تنه کاری کند.

استقلال در بازی با هوادار که حریف محترمی از نظر فنی بود، ضعف‌های خود را شاید بیشتر شناخته باشد، اگرچه پیش از انجام این بازی نیز مشکلات نیروی انسانی استقلال قابل شناسایی بودند.