لیلا امیری    

 

ماشین‌سازی تبریز این فصل شرایط خوبی را تجربه نکرد. آنها با تغییرات زیاد در کادر فنی، مدیریت و حتی مالکیت باشگاه مواجه شده بودند که همین رفت‌و‌آمدها بدون شک تمرکز را از تیم می‌گرفت و شرایط را روزبه‌روز بدتر می‌کرد. بی‌توجهی شاید مهم‌ترین دلیل نتیجه نگرفتن ماشین‌سازی تبریز بود. سبزپوشان مثل بچه سرراهی لیگ برتر بودند و هیچ حمایتی نمی‌شدند. هنوز فصل بیستم شروع نشده بود که خبر رسید مالکیت باشگاه ماشین‌سازی تبریز واگذار شد. این مسأله شاید برای اعضای تیم ماشین‌سازی هم خوب بود و هم بد. از یک طرف فکر می‌کردند حضور خود محمدرضا زنوزی می‌تواند بیشتر به تیم‌شان کمک کند و از یک طرف هم معتقد بودند چون زنوزی تمرکزش روی تراکتور است، حضور مالک جدید می‌تواند به نفع‌شان باشد و حتی حواشی را دور کند. در رابطه با انتقال مالکیت باشگاه ماشین‌سازی از محمدرضا زنوزی به محمد پوررضایی که یکی از سرمایه‌داران تبریزی بود حتی عکس و خبر هم منتشر شد اما ظاهراً همه چیز همچنان تحت نظر زنوزی بود.

به هر حال فصل بیستم با این شرایط و سرمربیگری وحید بیاتلو برای ماشین‌سازی تبریز شروع شد. انتخاب بیاتلو نشان می‌داد زنوزی همچنان همه‌کاره ماشین‌سازان است چراکه او از قبل این سرمربی جوان را مدنظر گرفته بود و باعث شد حتی از نود ارومیه استعفا دهد تا در لیگ برتر مشغول به کار شود.

در ۵ هفته ابتدایی شرایط خوب پیش نرفت و وحید بیاتلو خیلی زود کنار گذاشته شد. همین تغییر باعث تغییرات زیاد دیگری در کادر فنی ماشین‌سازی در ادامه مسابقات شد. مربیان یکی پس از دیگری می‌آمدند و می‌رفتند؛ از مهدی پاشازاده گرفته تا سعید اخباری، رضا محمودی و... که این مسأله تمرکز بازیکنان را به‌هم می‌زد. در نهایت برای بازی‌های پایانی فصل، هدایت تیم به علیرضا اکبرپور سپرده شد. اکبرپور که هیچ سابقه مربیگری در لیگ برتر نداشت خیلی تلاش کرد این تیم را از خطر سقوط نجات دهد اما موفق نبود. مشکلات مالی، تغییرات مدیریتی و در ادامه تغییر مالکیت این‌بار از زنوزی به یونس قربانی، همچنان ذهن‌ها را درگیر می‌کرد. کار آنقدر سخت شده بود که خود اعضای تیم هم باورشان شد دیگر شانسی برای ماندن در لیگ برتر ندارند.

با این وجود سبزپوشان سعی می‌کردند بهترین بازی‌ها را انجام دهند تا بتوانند حداقل برای فصل بعد مشتریان خوبی پیدا کنند. ماشین‌سازی در هفته بیست‌و‌ششم در عین ناباوری توانست مس رفسنجان را با سه گل شکست دهد و دومین پیروزی فصل خود را به دست بیاورد. این مسأله امید را تا حدود زیادی به ماشین‌سازان برگرداند اما باخت به فولاد در هفته بیست‌و‌هفتم یعنی سقوط. ماشین‌سازی با شکستی که مقابل فولاد متحمل شد دیگر می‌دانست شانسی برای ماندن در لیگ برتر ندارد. البته با توجه به اینکه بازی ذوب‌آهن مقابل نفت مسجدسلیمان انجام نشده بود، این تیم روی کاغذ ذره‌ای شانس داشت که اگر ذوب‌آهن حتی مساوی هم می‌کرد آن مختصر شانس هم از بین می‌رفت. البته باخت ذوب‌آهن هم نمی‌توانست کمک چندانی به امیدواری این تیم داشته باشد چون تفاضل گل ماشین‌سازان دو رقمی بود و با ذوب‌آهن و سایپا خیلی فاصله داشت. به هر حال ذوب‌آهن مقابل نفت مسجدسلیمان به پیروزی رسید و توانست تا حدودی برای ماندن در لیگ برتر امیدوارتر باشد، اما همین برد سند سقوط ماشین‌سازی به لیگ یک را رسماً امضا کرد؛ اتفاقی که چندان دور از انتظار نبود. با این شرایط حالا بازیکنان ماشین‌سازی در سه بازی باقی‌مانده بدون شک فقط برای دیده شدن به میدان می‌روند، بخصوص در بازی با پرسپولیس که به‌صورت زنده پخش خواهد شد و خیلی‌ها آن بازی را تماشا خواهند کرد که این مسأله به نفع بازیکنان سبزپوش تبریزی خواهد بود.