حال و هوای دهکده المپیک 2021 توکیو سرشار از احتیاط  و همراه با تدابیری است که در تاریخ برگزاری المپیک‌ها بی‌سابقه بوده است. البته ترس از بسط کرونا که پایه‌گذار مراقبت‌های افراط‌ها از المپیک و محیط آن است، قابل فهم است ولی فضای حاصله، المپیکی را شکل داده که هم ورود به عرصه آن زجرآور است و هم لزوم خروج هرچه سریع‌تر از صحنه آن تأسف‌آور زیرا المپیک همیشه صحنه ارتباط‌ها و مراوده‌ها بوده و این‌بار عرصه دوری جستن‌ها و قطع ارتباطات است، هدف مجریان المپیک سی‌و‌دوم ابتدا حفظ سلامتی همگان است ولی این به قیمت ایزوله شدن مسابقه‌ها تمام شده و موجب ایجاد فضایی که در آن هیچ‌کس راحت نیست و استرس اولین دستاورد تدابیری است که برای برگزاری این رقابت‌ها درنظر گرفته شده است. 

پیش‌تر نیز ورود هیأت‌های اعزامی کشورهای مختلف به المپیک بر طبق یک برنامه زمانی دقیق و با این هدف انجام می‌شد که ورزشکاران هر رشته در کمترین فاصله با شروع مسابقات خود بیایند و با اندک فاصله‌ای بعد از برگزاری رقابت‌های خود بروند اما این‌بار ترس از فلج شدن بیش از پیش توکیو بر اثر اشاعه احتمالی و مجدد «کووید19» فاصله‌های زمانی فوق را به کمترین میزان رسانده‌اند و میهمانان هنوز نیامده باید جل و پلاس خود را جمع کنند و بروند. هیأت اعزامی ایران نیز در این راستا به 5 دسته تقسیم شده‌اند و دسته نخست که مدیران و برخی سرپرستان را شامل می‌شد، سه روز پیش به توکیو رفت و دسته دوم نیز 27 تیر می‌رود. مراسم افتتاحیه المپیک اول مرداد برگزار می‌شود و برای کمتر شدن احتمال سرایت ویروس کرونا هر کشور حق دارد فقط 10 نفر را در مراسم افتتاحیه شرکت بدهد. بنابراین در هیأت دوم ما هم بسکتبالیست‌ها حضور دارند و هم تیراندازان زیرا هر دو پرچمدار ایران در مراسم کوک شده گشایش المپیک از این دو تیم می‌آیند. یکی از آنها صمد نیکخواه بهرامی است و دیگری هانیه رستمیان و اگر این‌بار دو پرچمدار داریم، به این سبب است که «IOC» دستور داده هر کشوری هم یک پرچمدار مرد معرفی کند و هم یک زن. در چنین فضای خاص و فشرده‌ای که حتی خبرنگاران حق نزدیک شدن به ورزشکاران را به قصد مصاحبه ندارند و رویدادهایی از این دست باید با ارتباط‌های ویدیویی و از طریق موبایل و اینترنت صورت پذیرد، عملاً فرق زیادی به لحاظ نحوه مشارکت در المپیک و تماشاگران تلویزیونی آن در سطح جهان با خبرنگاران و سایر ناظران اعزامی به توکیو نیست زیرا هر دو در گونه‌ای از قرنطینه حبس شده‌اند. خبرنگاران اعزامی حق خروج از دهکده در برخی ساعات را ندارند و حداکثر در هر روز می‌توانند به یک سالن بروند حال آنکه در المپیک‌های قبلی هر روز از این سالن به آن سالن راهی بودند و تا جایی که زمان به آنها اجازه می‌داد، از هر مسابقه‌ای گزارش تهیه می‌کردند. امروز فردی که در کشور خود و از پای تلویزیون المپیک امسال را می‌بیند همان‌قدر به لحاظ حسی و گفتاری به ورزشکاران نزدیک است که خبرنگاران اعزامی نزدیک‌اند و تنها وجه برتری حاضران در توکیو بر غایبان این است که می‌توانید تا 50 متری و حتی کمتر از آن ورزشکاران حاضر را تماشا کنید اما مأموران امنیتی و بهداشتی فاصله‌ای کمتر را امکان‌پذیر نمی‌کنند.

 اگر به توکیو نرفته باشید، تصاویر تلویزیونی شما را به چند سانتیمتری ورزشکاران می‌رساند و از قضا سالم‌تر و راحت‌تر خواهید بود، زیرا در خلوت و فضای سالم خانه‌تان نه امکان ابتلا به بیماری را دارید و نه احتمال ندیدن نقاط اوج مسابقات را که قرار است بهترین شبکه‌های تلویزیونی داخلی و خارجی آن را پوشش داده و ارائه کنند. با این وجود ورود هیأت‌ها و تیم‌های مختلف کشورها به دهکده المپیک و سایر اماکن این مسابقات از 16 روز پیش آغاز شده و هر روز دسته‌ای دیگر وارد می‌شوند. 

پس از چک کردن شرایط کرونایی و میزان سلامتی وارد‌شوندگان و لحاظ شدن قرنطینه‌ای پنج روزه برای آنها، شروع تمرینات آنها را شاهد خواهیم بود، ولی به رغم تمامی این مراقبت‌ها تا به حال 4 ورزشکار کرونایی از کشورهای مختلف در توکیو شناسایی شده و بلافاصله ایزوله شده و به تبع آن امکان شرکت در مسابقات را از دست داده‌اند، مگر آنکه سریعاً بهبود یابند و زمان برگزاری رقابت‌های آنان در روزهای نخست برگزاری المپیک 2020 نباشد. 

در شرایطی که کرونا یک سال در برگزاری المپیک سی‌و‌دوم تأخیر انداخت و آن را از 3 تا 19 مرداد سال 1399 به یکم تا 16 مرداد 1400 موکول کرد، موج جدید همه‌گیری کرونا سبب شده آثار مثبت و نشانه‌های سلامت‌خیزی این تأخیر به حداقل برسد و در حالی که قرار بود طبق محاسبات و امیدهای اولیه حداقل 30 درصد جا روی سکوها به تماشاگران داده شود، شرایط بحرانی این روزهای توکیو این رقم را به صفر درصد رسانده است. فضا به هیچ‌روی فضای بسیار روشن گذشته نیست و از سر و روی توکیو ترس و مراقبت می‌بارد. 

ستاره‌های بازنشسته‌ای مثل یوسین بولت و مایکل فلپس که یک انبان مدال از چهار المپیک قبلی گرفتند، حالا از دور رقابت‌هایی را می‌بینند که کیفیت فنی آن نزول محسوسی را نشان می‌دهد و ستاره‌های کنونی حاضر در میدان نیز اسیر افکار و مراقبت‌هایی هستند که تمرکز تام و تمام آنها بر صحنه مسابقات را بسیار دشوار کرده است. تیم «دیر به راه افتاده» بسکتبال آمریکا که از قضا از حریفان ایران در مرحله گروهی است، به قدری نا‌آ‌ماده نشان می‌دهد که دو دیدار تدارکاتی اخیرش را به امثال نیجریه و استرالیا باخته و دوندگان سرعت این کشور که امیدوار بودند بعد از کنار رفتن بولت همه چیز را قبضه کنند، هیچ‌یک قدرت مطلقه‌ای جلوه نمی‌کنند.

بله این المپیکی است که زیاد هم شبیه به المپیک نیست و صرف‌نظر از برخی دستاوردهای بزرگ که در توکیو حاصل خواهد آمد، ناراحت‌کننده‌ترین قسمت قضیه همین پرت‌افتادگی‌ها و تنزل‌ها است. چیزی که با منویات المپیک و هر چیز مرتبط با آن در تعارض کامل قرار دارد.