تیم ویکری  

 

برزیل شاید بامداد یکشنبه در فینال کوپاآمه‌ریکا به آرژانتین باخت اما کمتر از 24 ساعت بعد این کشور دلیلی برای شادی پیدا کرد.

اگرچه ژورژینینو نتوانست ضربه پنالتی تعیین‌کننده را گل و خیال ایتالیا را از پیروزی راحت کند، اما یکی از ستاره‌های کلیدی آبی‌ها در یورو 2020 بود و به این ترتیب بخشی از افتخار قهرمانی ایتالیا به برزیل می‌رسد. این کشور دو بازیکن فراهم کرده که توانستند در بازی فینال مقابل انگلیس حضور داشته باشند. تیم روبرتو مانچینی روی هم سه بازیکن برزیلی داشت.

ژورژینیو مهم‌ترین بازیکن برزیلی‌الاصل ایتالیا به حساب می‌آید. هافبک چلسی فضای مقابل مدافعان میانی را پوشش می‌دهد و ارسال پاس اول حرکات هجومی بر عهده او است.

بازی او ابتدا در ایالت سانتا کاتارینای برزیل به چشم آمد، جایی که به دنیا آمده و تا 15سالگی در آن زندگی می‌کرده اما فوتبال او را به طرف دیگر اقیانوس اطلس آورد و حتی به او ملیتی جدید داد.

امرسون پالمیری، مدافع چپ کمی دیرتر منتقل شد، وقتی در حال انتقال از دوره نوجوانی به جوانی بود. او در رده‌های پایه و نوجوانان در شهرش سانتوس و بزرگترین باشگاه این شهر، فوتبال بازی کرد؛ باشگاهی که از پله تا روبینیو، نیمار و رودریگو را به دنیای فوتبال ارائه کرده و در تقدیم بازیکنان تراز اول بی‌رقیب و دست‌نیافتنی است. اما آن تجربه حالا بیشتر به کار تیم ملی ایتالیا می‌آید تا تیم کشورش، برزیل.

بعد نوبت به مدافع ذخیره تیم، رودریگو تولوی می‌رسد که در طول جام ملت‌های اروپا چندبار به‌عنوان بازیکن جانشین به میدان آمد. از میان این سه بازیکن که تغییر ملیت داده‌اند، او بیشترین زمان را در وطن اصلی‌اش سپری کرده است. در سال 2009 بخشی از تیم برزیل بود که در فینال جام‌جهانی زیر 20 سال در ضربات پنالتی به غنا باخت. آن موقع خیلی‌ها او را جانشین شایسته لوسیو در ترکیب تیم بزرگسالان برزیل می‌دانستند. اما در اواسط دهه سوم زندگی‌اش به ایتالیا مهاجرت کرد و ترجیح داد برای تیم ملی این کشور بازی کند یعنی جایی که به آبا و اجدادش تعلق داشت و همه در آن زندگی کرده بودند.

اجداد تولوی بخشی از یک جنبش مهاجرت عظیم بودند. خیلی از مردم درباره مهاجرت ایتالیایی‌ها به آمریکا در اواخر قرن نوزدهم اطلاعاتی دارند اما واقعیت این است که عده‌ای از آنها در مسیر جنوب کمی بیشتر رفتند.

شهر سائوپائولو مرکز تجمع ایتالیایی‌های زیادی است، همانطور که خیلی‌ها به مناطق جنوبی برزیل رفته‌اند.

این حضور در مونته ویدئو، پایتخت اروگوئه و بخصوص در آرژانتین هم احساس می‌شود. بوینوس‌آیرس پر از ایتالیایی است و خیلی از محلی‌ها اسپانیایی حرف می‌زنند با لهجه غلیظ ایتالیایی.

وقتی حدود یکصد سال پیش فوتبال در این بخش‌های آمریکای جنوبی سر و شکل گرفت، فرزندان مهاجران ایتالیایی در میان مشهورترین بازیکنان قرار داشتند.

در عین حال در ایتالیا، فوتبال حرفه‌ای شده بود و بازیکنان دستمزدهای خوبی دریافت می‌کردند. این برای بازیکنان آمریکای جنوبی وسوسه‌انگیز بود که به سرزمین پدران خود برگردند. ضمناً بنیتو موسولینی، دیکتاتور ایتالیا فوتبال را خیلی جدی گرفته بود و این بازیکنان خیلی زود به تیم ملی این کشور راه می‌یافتند.

نخستین برزیلی که بخشی از یک تیم برنده جام‌جهانی بود، پله یا هیچ‌یک از هم‌تیمی‌هایش نبودند که اولین جام قهرمانی جهان را در سال 1958 به دست آوردند. در سال 1934 یک برزیلی در تیم ایتالیا بود، فیلو گواریسی که برای لاتزیو بازی می کرد. اما مثلث آرژانتینی تیم ملی ایتالیا اهمیت بیشتری داشت. مدافع میانی جنگنده و مقتدر تیم، لوییس مونتی که چهار سال قبل در فینال جام‌جهانی 1930 برای آرژانتین بازی کرده بود، همچنین انریکه گویاتا و ریموندو اورسی که دو مهاجم خوش‌تکنیک و سریع بودند.

اولین جام‌جهانی که یک تیم اروپایی برد، با کمک بازیکنانی از آمریکای جنوبی به دست آمد و آنچه در سال 1934 واقعیت داشت، در سال 2021 هم کاربری است.

منبع: سان