در شرایطی که تیم ملی بسکتبال برای حضور در المپیک آماده می‌شود، ماجرای بسته شدن تیم‌ها و پیوستن بازیکنان به تیم‌های مختلف سرتیتر خبرهای این رشته شده. بازیکنانی که البته در کمال تعجب می‌بینیم که تعداد قابل توجهی از آنها با دو تیم قرارداد امضا می‌کنند.

از ماجرای محمد جمشیدی که طی روزهای گذشته یک سر به شیمیدر زد و به گرگان برگشت تا ارسلان کاظمی که خبر توافق قطعی‌اش با ذوب‌آهن هفته‌ها پیش رسانه‌ای شد اما حالا مهرامی‌ها مدعی شده‌اند که قرارداد چهار نسخه‌ای را با او امضا کرده‌اند که در فدراسیون هم ثبت شده است.

این دو بازیکن مشت نمونه از میان خروار بازیکنانی هستند که در این ماه‌ها، در پی مواجه شدن با پیشنهادهای بهتر، بدون توجه به تعهد و قراردادی که امضا کرده بودند، با تیم جدیدی توافق کرده و خیلی راحت زیر قول و قرار قبلی خود زدند.

حالا سؤال اینجاست که آیا مقررات نقل و انتقالات در لیگ برتر بسکتبال اینقدر ضعیف است که بازیکنان به این راحتی زیر قراردادهای خود می‌زنند و تیم‌هایشان را به خاطر مبالغ بیشتر رها می‌کنند؟

به عنوان مثال قوانین در برخی رشته‌ها به این صورت است که اگر بازیکنی به هر دلیلی با دو تیم قرارداد ببندد، حداقل نیم فصل باید بیرون بماند و بازی نکند و در نهایت کمیته انضباطی تعیین می‌کند که باید برای کدام تیم بازی کند. در بسکتبال اما هیچ‌گاه بازیکنانی که چنین کارهایی انجام داده‌اند، مشکلی برایشان ایجاد نشده و در نهایت در تیمی بازی کرده‌اند که خودشان می‌خواستند و رقم بیشتری هم به آنها پیشنهاد داده است.

در این میان تیمی که روی او حساب کرده و فصل نقل و انتقالات را با خیال اینکه بازیکن مورد نظرش در آن پست را جذب کرده به پایان می‌رساند اما به یکباره می‌بیند که نه بازیکن خودش را در اختیار دارد و نه چهره دیگری هست که بتواند با آن قرارداد ببندد.

این ماجرا تا زمانی که برای تیم‌های قدرتمند و صاحب نفوذ اتفاق نیفتد، آنقدر مشکل‌ساز نمی‌شود که فدراسیون ورود کند و بخواهد ماجرا را فیصله دهد و قوانین بازدارنده‌ای را برای این اتفاق‌ها وضع کند. به عنوان مثال در همین ماجرای ارسلان، باید دید که در نهایت او با پیراهن ذوب‌آهن به میدان می‌رود یا مهرام. دوراهی که اتفاق افتادن هر کدام می‌تواند بازتاب و عکس العمل‌های کاملاً متفاوتی را در پی داشته باشد و پرونده را به سمت و سوی دیگری سوق دهد.