سام ستارزاده

 

آبی‌پوشان پایتخت دو راند متوالی پایاپای با تیمی که چند ماه قبل مدافع عنوان قهرمانی فوتبال آسیا را 3 بر یک شکست داده بود، جنگیدند اما یک ستاره کاربلد در خط حمله الدحیل، تفاوت‌ها در نتیجه هر دو بازی مقابل استقلال را رقم زد. مایکل اولونگا، مهاجم کنیایی که پیش از پیوستن به الدحیل، عنوان آقای گلی فصل ۲۰۲۰ جی‌لیگ ژاپن را کسب کرده ‌بود، به‌تنهایی ۵ گل از ۶ گل تیمش برابر نماینده کشورمان را به‌ثمر رساند تا به فوتبال ایران دیکته کند که حضور یک مهاجم بین‌المللی تا چه اندازه می‌تواند در لیگ قهرمانان تعیین کننده باشد.

البته اولونگا اولین مهاجمی نیست که چنین درس عبرت تلخی به یک باشگاه ایرانی می‌دهد. لیگ برتری‌ها تاکنون طعم دریافت دو یا سه گل از مهاجمین زهردار متعددی نظیر عمر السوما، عمر خریبین، بغداد بونجاح و بافتیمبی گومیس را چشیده‌اند. چنین مهاجمانی به درجه‌ای از فرصت‌طلبی و چارچوب‌شناسی رسیده‌اند که حتی قابلیت مجازات کوچک‌ترین اشتباهات فردی یا تیمی هر مدافعی را دارند.

در همین هفته، شاهد شکست تلخ فولاد برابر النصر نیز بودیم؛ در جدالی که علی‌رغم نمایش شجاعانه و حتی برتری فنی نسبی شاگردان جواد نکونام مقابل میزبان عربستانی گروهش، النصر روی فرصت‌طلبی ستاره مراکشی خط آتش خود، عبدالرزاق حمدالله مقابل دو اشتباه محمد آبشک و موسی کولیبالی سه امتیاز بازی را به حساب خود واریز کرد. نکته قابل توجه این هفته لیگ قهرمانان آسیا البته صرفاً مجازات دفاع استقلال و فولاد به دست اولونگا و حمدالله نیست؛ بلکه این مسأله زمانی پررنگ می‌شود که بدانیم این دو نماینده شایسته فوتبال کشورمان، پس از پرسپولیس دومین و سومین دفاع برتر لیگ را در اختیار دارند.

متأسفانه، بخش بزرگی از ضعف فوتبال ایران مقابل مهاجمان درجه یک، به عدم حضور نمونه‌های مشابه آنها در لیگ برتر باز می‌گردد. مهاجمانی نظیر شیخ دیاباته، برونو سزار و مامه تیام که هم روی هوا و هم روی زمین زهردار باشند، تعدادشان در تاریخ فوتبال باشگاهی ایران به تعداد انگشتان دو دست نیز نمی‌رسد؛ هر چند در این چند سال، همین فوتبال استعدادهایی نظیر مهدی طارمی، کاوه رضایی، علی علیپور و مهدی قایدی را پرورانده که هوش و تکنیک خود را به نحو احسن در جهت آزار مدافعین مقابلشان به کار گرفته ‌باشند. قانون منع جذب خارجی‌ها که در سال جاری اعمال شد نیز فوتبال ایران را بیش از پیش با خلأ مهاجم باکیفیت مواجه ساخته؛ به گونه‌ای که میانگین گل بازی‌های لیگ بیستم به زیر ۲ گل در هر بازی نیز کشیده شده.

فوتبال ایران در همین فصل جاری لیگ قهرمانان، روی همیت و تعصب مثال‌زدنی بازیکنان ایرانی نتایج شایسته‌ای در دور گروهی رقم زده؛ به گونه‌ای که غیر از پرسپولیس که صعودش به دور حذفی مسجل شده، سه نماینده دیگر کشورمان نیز شانس بالایی برای راهیابی به جمع ۸ تیم برتر آسیا دارند اما از سویی، ضعف‌های فوتبال‌مان نیز در رویارویی تیم‌های برجسته کشورمان با قدرت‌های فوتبال غرب آسیا نمایان شده‌اند. در همین دوره از رقابت‌ها، لوسیانو پریرا و شیخ دیاباته به همراه شهریار مغانلویی که تجربه حضور در لیگا نوس پرتغال را دارد، ستاره‌های خط حمله تیم‌های ایرانی بوده‌اند. مدافعین لیگ برتری برای ارتقای فنی خود نیاز مبرمی دارند تا در همین لیگ نیز همانند لیگ قهرمانان، توسط مهاجمانی که حتی شادی پس از گلشان از خود گل‌هایشان خطرناک‌تر است، به چالش کشیده شوند حتی اگر ورود چنین بازیکنانی به ایران هزینه‌بر باشد.