سعید فایقی

 

در دی‌ماه سال 1399 به همت یکی از دوستان فرهیخته‌ام جناب آقای امامی که افتخار آشنایی با ایشان را از انتشارات خوارزمی دارم، استاد جاسمیان را در دفتر کارم زیارت کردم. همیشه حمید‌خان برای اینجانب شگفتی‌ساز بوده است؛ چه آن زمان‌ها که در باشگاه پرسپولیس و تیم ملی توپ می‌زد و دفاع مستحکمی بود. به این جمله ایشان در سال 1346 در هفته‌نامه کیهان ورزشی عنایت بفرمایید: «موطن من قادر است بیش از این به ورزش کمک کند.» با این جمله شگفت‌آور استاد چند هدف را نشانه رفته بدون اینکه کسی را نیش زده باشد و یا زبانی، آزار کسی را فراهم آورد و یا گوشه و کنایه‌ای به فردی وارد کند، در عین حال همه را مورد خطاب قرار داده که به ورزش کمک کنند.

روزی از مرحوم همایون‌خان بهزادی -که خدایش چون این دنیا،‌ در آن دنیا هم محبوبش قرار دهد- سؤال کردم همایون‌خان چطور شد به کاپیتانی استاد جاسمیان رأی دادی؟ فرمودند حمید عزیز در خصوص پرویزخان فرموده بودند: «پرویز به من درس فوتبال و درس زندگی هر دو را داد. او برایم یک برادر بسیار خوب است، من به او مدیونم و می‌کوشم که او باشم.» با این جمله جاسمیان مرا شگفت‌زده کرد و با خود گفتم اگر او می‌کوشد مثل پرویزخان دهداری باشد، پس بهترین فرد برای جانشینی او است و او را انتخاب کردم.

در آن روز دی‌ماه سال 99 هرکسی جای من بود هم شگفت‌زده می‌شد. استاد بزرگواری و تواضع به‌خرج داده و من کوچک حقیر را مورد بنده‌نوازی خود قرار داده بودند، با آن همه عزت و عظمت و افتخار و بزرگی به دیدار این کوچک آمده بودند. در کلام‌شان حزن و اندوهی بود از غریبانه زیستن. یک روز مرحوم فردین به من گفت فایقی روز مرگ ما روز مرگ فیزیکی‌مان نیست، روزی است که در اوج با قهرمانی وداع می‌کنیم، بعد از آن تحمل زندگی بسیار سخت و سنگین است و در دی‌ماه 99 در زیارت استاد جاسمیان تنهایی را حس کردم.

عزیزی که سال‌ها خیل عظیمی برایش هورا می‌کشیدند و دسته‌دسته مدیران از نردبان او به مدارج ترقی نایل می‌شدند، امروز دریغ از یک سلام. البته حال که دست ایشان از دنیا کوتاه شده همه در بیان بزرگی‌ها و عظمت ایشان از همدیگر سبقت خواهیم گرفت. اما یادمان باشد او سال‌ها بود که از تنهایی می‌نالید؛ ناله‌ای در درون و در تنهایی که فقط خدا شنونده‌اش بود و او بزرگتر از آن بود که دردش را با دیگری تقسیم کند. در آن روز دی‌ماه در لابه‌لای کلامش جمله شگفت‌آور دیگری به من زد و فرمود: «فایقی یادت باشد با خراب کردن زندان، آزادی به دست نمی‌آید، ما از زندان نفس آزاد نگشته‌ایم.» آیا نمی‌شد پیشکسوتان، المپین‌ها، قهرمانان و الیت جامعه ورزش را واکسینه کنیم که ناچار نباشیم در سوگ بزرگان‌مان بنشینیم و بر غربت و تنهایی آنها بنالیم؟ برای کووید-19 قهرمانان و بزرگان ورزش چقدر باید هزینه پرداخت کنند؟ آنها که بارها پرچم پرافتخار کشور را در میادین بین‌المللی به اهتزاز درآورده‌اند آیا حداقل سهم‌شان دریافت واکسن کووید-19 نیست؟ مرحوم جاسمیان در هشتاد و چند سالگی بدنی بسیار آماده داشت. مسئولان بیمارستان سینا با رؤیت آزمایشات مختلف که از ایشان به‌عمل آورده بودند، شگفت‌زده شدند که اگر کووید-19 به او حمله نکرده بود با اذن خداوندی سال‌های سال می‌توانستیم از وجود پربرکتش، بهره‌مند شویم. اطمینان داریم جسم‌شان در مقابل کووید-19 مقاوم بود چنانکه حدود 10 روز جسم مرحوم جاسمیان با کرونا جنگید اما روان و اعصاب رنجور او توان مقابله نداشت. ان‌شاءالله با اولیاءالله محشور باشد. خدایا همانطور که این عزیزان در این دنیا در اوج بودند، آن دنیای‌شان را هم اینچنین قرار بده. ان‌شاءالله.