با 12 امتیاز از 12 امتیاز ممکن پرسپولیس بعد از هفته چهارم مرحله گروهی صعودش به مرحله بعدی مسابقات را قطعی کرد. یادمان نمی‌آید قبل از این نه پرسپولیس نه تیم دیگری از فوتبال ایران در فرمت تازه لیگ قهرمانان آسیا چنین نتیجه‌ای رقم زده باشد. اول کار مشخص کنم که پرسپولیس همین حالا بهترین نتیجه را در بین تمام تیم‌های غرب آسیا گرفته و با یک برد دیگر دست نیافتنی می‌شود و قدرت‌های دیگر گروه‌ها هرگز به حدنصاب امتیاز تیم یحیی نخواهند رسید پس تا همین‌جا هم اتفاق بزرگی رقم خورده و از حیث آماری نمی‌توان روی آن چشم پوشاند.

پرسپولیس در شرایطی به امتیاز 12 رسید که قبل از این و در بهترین دوران برانکو چه فصل2017 که در نیمه نهایی حاضر شد چه فصل بعد از آن که به فینال رسید چنین اقتداری در مرحله گروهی مسابقات نداشت و هرگز به عدد 15 یا 18 در ستون امتیاز نمی‌توانست فکر کند. بحث کیفیت تیم‌های همگروه را پیش نکشید که اگر تصور کنیم گروه فعلی پرسپولیس گروهی آسان بوده در عوض در آن فصول تیم با فاصله مناسب و سه بازی خانگی در تهران پیش چشم هوادارانش برگزار می‌کرده و به نوعی این دو با هم بالانس می‌شوند.

شاید قبل از شروع مسابقات فصل تازه لیگ قهرمانان می‌شد صعود پرسپولیس از این گروه را پیش‌بینی کرد اما چه کسی حدس زده یا پیش‌بینی کرده بود که این مجموعه در پایان هفته چهارم با جمع‌آوری صددرصد امتیازها یک سر و گردن بالاتر از تمام تیم‌های منطقه غرب صعودش را قطعی می‌کند؟ مسأله صعود البته که مسأله کوچکی نیست و شاید حالا که اینقدر سهل و مقتدرانه حاصل شده پیش پا افتاده به نظر می‌رسد تا جایی که امروز کمتر رسانه‌ای به این مهم آنقدر که لازم است پرداخته و درباره‌اش صحبت می‌شود.

یادمان نرفته فصولی که کار صعود به هفته آخر می‌کشید یا تیم با در نظر گرفتن تمام کاستی‌ها، بدشانسی‌ها و حاشیه‌ها و مشکلات داوری از صعود به مرحله گروهی باز می‌ماند. اما حالا ببینید کجای کاریم و کجا ایستاده‌ایم؟ ببینید چقدر با تیم‌های متمولی مثل الهلال، السد، الدحیل و النصر فاصله داریم و چقدر نسبت به آنها بهتر عمل کرده و بیشتر امتیاز جمع کرده‌ایم. اقتدار و تداوم موفقیت‌ها البته حسادت هم به همراه می‌آورد. مثل قهرمانی‌های چهارگانه متوالی در لیگ برتر که ماجرای کودکانه حمایت وزیر و حکومتی بودن را برایش ساختند یا حالا در آسیا «گروه آسان» را دلیل اصلی این صعود و رسیدن به این امتیاز حیرت‌انگیز می‌دانند و دوست دارند قدرت و پتانسیل فنی پرسپولیس را انکار کنند.

یکی نیست بگوید تیمی که فصل قبل به فینال آسیا رسید حتی یک بازی در کشور خودش برگزار نکرد و فینالیست شد یا حالا که در این فصل از گروه آسان با بالاترین حد نصاب ممکن بالا رفته کسی نیست بگوید کدام یک از گروه‌های دیگر در چنین شرایط عجیبی مسابقه داده و می‌دهند؟ پرسپولیس در حالی راهی گوا شد که بازیکنان و کادر فنی از ترس کرونایی شدن همگی استرس داشتند و نگران بودند. آنها خیال راحتی از شرایط میزبان نداشتند و با کمبود امکانات، از زمین تمرین گرفته تا هتل همه چیز علیه این تیم و البته سایر همگروهانش بود. پرسپولیس نه در امارات و قطر کم جمعیت کنترل شده، نه در عربستان پرامکانات و ثروتمند بلکه در گوای هند بازی کرد؛ جایی که بیشترین آمار ابتلای روزانه کرونا در جهان را به نام خود ثبت کرده و از این نظر خطرناک‌ترین جای دنیا به شمار می‌رفت.

پرسپولیس با استرس کرونا نگرفتن در شرایط آب و هوایی عجیب مقابل رقبایش ایستاد. در جوی که هنگام گرم کردن قبل از بازی عرق از سر و روی بازیکن می‌بارد و شاید بهتر باشد بین دو نیمه کیت بازیکنان عوض شود. پرسپولیس در شرایطی تورنمنت را شروع کرد که برای گرفتن زمین تمرین مشکل داشت و فقط دو روز قبل از بازی نخست موفق شد تمرین کند آن هم در زمینی که نه نور داشت نه استانداردهایی در حد زمین‌های تمرینی امارات، قطر یا عربستان.

پرسپولیس به خاطر فقر امکانات بهداشتی گوا هر بار با استرس ناشی از کرونایی شدن اعضای تیم و دیر رسیدن جواب تست‌ها آماده بازی‌ها شد.

این تیم با وجود تأکید همه اهالی فوتبال روی پرمهره بودنش بدون مدافع چپ اصلی و ذخیره‌اش به تورنمنت رسید در حالی که برای مدافع 40 ساله و فیکس‌اش جانشینی وجود نداشت.

این تیم با پرداختی 35 درصدی رقم قرارداد بیشتر بازیکنان و مربیانش بعد از دو سوم فصل، برخلاف تمام قدرت‌های غرب آسیا و همچنین همین نمایندگان وطنی حتی یک بازیکن خارجی تأثیرگذار و چندصد هزار دلاری در ترکیب اصلی و روی نیمکتش نداشت که اگر کار گره خورد یک تنه نتیجه را تغییر دهد. این تیم پرسپولیس با تمام این کمبودها، مشکلات و چالش‌ها وارد مسابقات شد و در گروهی که به زعم حسودان ساده به نظر می‌رسید 12 امتیاز از 4 مسابقه نخست جمع کرد تا مقتدرانه شروع کند، مقتدرانه پیش برود و با اقتدار صعودش را جشن بگیرد و بعد از آن دنبال شکستن رکوردهای مختلف باشد. امروز در میان جملات کارشناسان فوتبال یک جمله مشترک دیده می‌شود و آن «ترس تیم‌های آسیایی از مواجهه با پرسپولیس» است که به یمن درخشش این تیم طی سه فصل از چهار فصل گذشته این تورنمنت قاره‌ای به دست آمده و البته که دستاورد بزرگی است.

واقعیت اینکه حتی پیش از شروع تورنمنت جاری، فوتبال باشگاهی آسیا روی پرسپولیس به شکلی ویژه حساب می‌کرد و حالا مشخص شده که این حساب و کتاب‌ها بی دلیل و بی پایه نبوده است.

حالا همان روزی است که می‌توان به جای حسادت و بخل ورزیدن به این مدل صعود و رقم زدن نتایجی که در فوتبال ایران سابقه نداشته، درباره پرسپولیس و دستاوردهایش در فوتبال آسیا با احترام صحبت کرد و با پیش کشیدن مسائل حاشیه‌ای در فضای مجازی دنبال خدشه‌دار کردن این صعود و این افتخارآفرینی نبود.

یادمان باشد مسأله صعود، مسأله کوچکی نیست و اگر این صعود با بهترین شکل ممکن رقم خورده باشد باید برای فاعل این مهم کلاه از سر برداشت و دنبال قصه‌پردازی و داستان‌سرایی نبود.