لیگ قهرمانان آسیا فرصتی است تا عیار دوباره مربیان ایرانی مشخص شود. فصل پیش یحیی گل‌محمدی در حالی که با شرایط پرسپولیس چندان خو نگرفته بود سکان هدایت این تیم را در دشوار‌ترین زمان ممکن در دست گرفت و در حالی که با محرومیت برخی بازیکنان نیز در میانه‌های راه مواجه شد اما توانست با سرخ‌ها تا فینال لیگ قهرمانان آسیا پیش برود. در این فصل نیز گل‌محمدی شروع خوبی در لیگ قهرمانان آسیا داشته و صعودش از گروه قطعی است. بدون شک اگر دیگر مربیان ایرانی حاضر در لیگ قهرمانان آسیا بتوانند با تیم‌های خود دست‌کم از مرحله گروهی به مرحله بعد صعود کنند، حس اعتماد نسبت به مربیان وطنی بیشتر خواهد شد. فولاد خوزستان گرچه در آخرین مصاف خود مقابل النصر شکست خورد اما همچون همیشه فوتبالی جسورانه و رو به جلو ارائه کرد و حتی در برخی دقایق مستحق به ثمر رساندن گل پیروزی هم بود. در آن سو تراکتور نیز با رسول خطیی نتیجه امیدوار کننده‌ای مقابل تیم نیروی هوایی عراق به دست آورد و توانست امید‌های خود برای صعود از مرحله مقدماتی را فزونی بخشد. استقلال نیز با فرهاد مجیدی شروع خوبی در لیگ قهرمانان آسیا داشت و مدعی صعود از گروه است. حال تصور کنید اگر همه تیم‌های ایرانی با مربیانی ایرانی از مرحله مقدماتی صعود کرده و در مراحل بالا‌تر نیز نتایج مطلوبی به دست آورند چه سرنوشتی در فصل آتی لیگ برتر در انتظار مربیان داخلی خواهد بود. بدون تردید اعتماد بیشتری به این دست مربیان خواهد شد و باشگاه‌ها با میل و رغبت بیشتری سکان هدایت تیم خود را به دست این مربیان خواهند سپرد. این وضعیت در حالی که گفته می‌شود رئیس فدراسیون فوتبال قصد دارد روی قانون من‌درآوردی منع استخدام سرمربی خارجی خط بطلان بکشد، می‌تواند جالب توجه باشد. تردیدی نیست اگر مربیان ایرانی نتایج خوبی در آسیا بگیرند، گرایش به سمت مربیان خارجی کمتر خواهد شد. البته نه اینکه همکاری با این دست مربیان تصمیم غلطی باشد. تجربه نشان داده مربیان خارجی موفقیت‌های بزرگی در فوتبال ایران به دست آورده‌اند و غالباً بانی خیر و پیشرفت بوده‌اند اما برای کوتاه‌مدت نتیجه‌گیری مربیان داخلی می‌تواند در شیوه همکاری‌های آتی با این دست مربیان اثرگذار باشد و منزلت بیشتری به مربیگری آنها در لیگ داخلی ببخشد و چه بسا تیم‌های متمول منطقه را نیز متوجه مربیان ایرانی کرده و آنها به استخدام تیم‌های متمول درآیند.