در شرایطی که یکی دو روزی بیشتر از مسابقات وزنه‌برداری قهرمانی بزرگسالان قاره آسیا (گزینشی طلایی بازی‌های المپیک 2021 توکیو) در تاشکند ازبکستان باقی نمانده است، ملی پوشان ایران نتوانسته‌اند نتیجه قابل قبولی بگیرند و شرایط به سمتی پیش رفته که در آوردگاه آسیایی تاشکند تا به امروز جز بجا ماندن یک لشکر وزنه‌بردار آسیب دیده روی دست مجموعه وزنه‌برداری خیلی اتفاق ویژه‌ای نیفتاده است. البته اتفاق‌هایی که در رقابت کیانوش رستمی رقم خورده؛ سوای از سایر ملی پوشانی است که روی سکو رفته‌اند که در این مطلب به رقابت این وزن و همچنین موارد دیگر اشاره می‌کنیم.

 

برتری تاکتیک کیانوش 

کیانوش رستمی بدون داشتن مربی در مدت زمان اندکی که برای آمادگی رکوردی، وزن کم کردن و رسیدن به دسته 89 کیلوگرم زمان دراختیار داشت، موفق شد هم وزنش را به وزن استاندارد برای رقابت در دسته جدید برساند، هم رکوردهایش را به حدی برساند که در نهایت برای او دو نشان نقره یکضرب و دوضرب و یک مدال طلای مجموع قاره آسیا را به همراه داشته باشد. البته کیانوش نتوانست به هدفی که برای تثبیت سهمیه المپیک توکیو داشت در تاشکند برسد که قابل تأمل است اما او در ازبکستان ثابت کرد حرفی که درباره بی‌اعتمادی‌اش به عملکرد فنی کادر فنی می‌زند، حداقل در مقطع کنونی قابل بررسی است زیرا در شرایطی که تا به امروز نیمی از وزنه‌برداران اعزامی تیم ملی روی تخته رفته‌اند، به جز آسیب دیدگی و ناتوانی در مهار وزنه‌ها و رکوردهای اعلام شده آسیایی خروجی دیگری نداشته‌اند. 

اوج ناکامی و عملکرد ضعیف کادرفنی را می‌توان در مواجهه بین سرمربی تیم ملی و تفکرات فنی و انگیزشی کیانوش رستمی ملی‌پوش عنواندار وزنه‌برداری کشورمان دید. تفکراتی که در تاشکند مچ سرمربی تیم ملی را روی تخته‌های آسیایی خواباند و نشان داد که او برای بارور کردن استعدادهای درخشان وزنه‌برداری ایران در اردوهای مستمر و بی‌نتیجه تیم ملی تا به امروز چیزی برای ارائه، نداشته است زیرا در طول مدتی که برخواه سرمربی تیم ملی بوده است، به شکلی عجیب شاهد از رده خارج شدن ستاره‌های جوان و عنواندار کشورمان به واسطه آسیب دیدگی‌های جدی از کورس و مسیر قهرمانی هستیم. رستمی اگرچه بعد از بازی‌های 2016 ریو و طلای ارزشمندی که در المپیک ریو داشت، مسیر درستش را گم کرد و مدت زمان زیادی را در بیراهه به سر برد که نهایتاً موجب از دست رفتن فرصت‌های طلایی برای خودش شد اما او در طول یک سال گذشته با تغییراتی که داشته است، نشان داد دوباره دارد به مسیر گذشته بازمی‌گردد اگرچه همچنان بر حرفش برای تمرین خارج از فضای تیم ملی تأکید داشته است. او برای حضوری قدرتمند در رقابت‌های آسیایی ازبکستان، با تمرینات خوبی که داشت پرقدرت روی تخته‌های آسیایی حاضر شد و در مصاف با رقبای آسیایی نهایتاً صاحب سه نشان آسیایی (2 مدال نقره یکضرب و دوضرب و یک نشان ارزشمند طلای مجموع) در دسته 89 کیلوگرم شد. همین موضوع ثابت کرد که تاکتیک فنی و استراتژی که رستمی برای موفقیتش روی تخته آسیایی طراحی کرده بود، به تاکتیک و استراتژی سرمربی تیم ملی برتری داشته است زیرا رستمی در تاشکند به تنهایی و با تاکتیک انفرادی خود موفق شد سه مدال بگیرد اما سرمربی تیم ملی در دو سه روز گذشته به جز بجا گذاشتن یک لشکر وزنه‌بردار آسیب دیده روی دست وزنه‌برداری ایران عایدی دیگری برای کاروان کشورمان در تاشکند نداشته است.

 

بدنسازی ضعیف، پاشنه آشیل تیم ملی

یکی از مواردی که می‌توان آن را دلیل اصلی و پاشنه آشیل وزنه‌برداری و ناکامی و آسیبدیدگی‌های پی‌درپی پولادمردان کشورمان در تاشکند دانست، نداشتن یک برنامه بدنسازی و تغذیه‌ای خوب و ایده‌آل برای ستاره‌های وزنه‌برداری کشورمان در طول مدت برگزاری اردوهای آماده‌سازی است. این نقیصه را به وضوح می‌توان در شرایط فیزیکی، استقامتی و توانمندی رکوردی وزنه‌برداران در مصاف با رقبای آسیایی آنها رویت کرد و دید.

 به طور مثال مصدومیت اخیر اعضای تیم ملی مثل محمد زارعی، صالح چراغی و... یا آسیب دیدن حافظ قشقایی ستاره سبک وزن ایران در فاصله زمانی چند روز به اعزام آسیایی، همینطور خانه‌نشینی علی هاشمی یکی از سهمیه‌های تقریباً مسجل شده المپیکی ایران را اگر به مصدومیت جدی و بیرون زدن آرنج دست حسین سلطانی و کشیدگی عضله همسترینگ علی میری در هنگام مسابقات آسیایی تاشکند اضافه کنیم، متوجه می‌شویم که ضعف عضلانی، خستگی ناشی از فشارهای بیش از اندازه و غیراستاندارد تمرینی، نداشتن یک برنامه ریکاوری درست و قابل قبول و... همه و همه دست به دست هم داد تا لشکری از مصدومان به جای مدال آوری و تثبیت سهمیه المپیکی ایران، در مسیر توکیو روی دست مجموعه وزنه‌برداری باقی بمانند.

 پروسه‌ای تکراری و خطرناک برای آینده وزنه‌برداری که اگر فکری برای ایجاد تغییر اساسی در آن نشود، به زودی وزنه‌برداری ایران را به مسیرنابودی و زوال مننتهی خواهد کرد.