اندی براسل

 

 حضور 33 ساله تیم شالکه در دسته اول فوتبال آلمان با وقوع صحنه‌هایی زشت به پایان رسید وقتی که هواداران تیم منطقه گلزن کرشن بیرون از ورزشگاه فلتینس آره‌نا یک جنگ تمام عیار را با بازیکنان تیم به راه انداختند.

صدای سوت مسابقه‌ای که حکم به سقوط شالکه به بوندس‌لیگای دو می‌داد از مدت‌ها پیش شنیده می‌شد اما همراه با آن هم قرار بود کلی داد و فریاد به خاطر این اتفاق شنیده شود. شالکه سرانجام در خانه آرمینیا بیلفلد به پایان مسیر حضورش در بوندس‌لیگا رسید و اگرچه مقصد نهایی این تیم غافلگیر کننده نبود اما باز هم پذیرش آن سخت بود. تیمو بکر، محصول جوان آکادمی باشگاه روی نیمکت اشک می‌ریخت و مدیرعامل باشگاه جرالد آساموا که در روزهای بهتر باشگاه در زمین بازی، برای این تیم یک قهرمان بود هم مقابل دوربین‌های تلویزیونی به زحمت توانست مانع سرازیر شدن اشک‌هایش شود. او بعد از قطعی شدن سقوط تیمش گفت: «می‌دانستیم که باید انتظار چه چیزی را داشته باشیم اما وقتی که در نهایت زمانش می‌رسد، تازه آن موقع درک می‌کنید که واقعاً همه چیز تمام است... و این واقعاً بی‌رحمانه است.»

واژه‌های آساموا می‌توانست پایانی متناسب حال و روز بد شالکه‌ای‌ها باشد اما ماجرا به اینجا ختم نشد. بین 500 تا 600 هوادار شالکه بیرون از ورزشگاه ولتینز آره‌نا منتظر بودند تا اعضای تیم محبوب‌شان از خانه بیلفلد خارج شوند، اتفاقی که ساعت یک بامداد به وقت محلی رخ داد و آن زمان بود که جنگ لفظی میان آنها خیلی زود به یک جنگ فیزیکی تبدیل شد و اشیایی بود که یکی پس از دیگری از سمت هواداران خشمگین به سوی بازیکنان پرتاب می‌شد. شدت حمله آنقدر زیاد بود که نیاز به مداخله پلیس برای ختم غائله باشد.

باشگاه صبح چهارشنبه بیانیه‌ای منتشر کرد و در آن توضیح داد که خشم و احساسات هواداران را از بابت سقوط تیم درک می‌کند اما واکنش‌های افراطی چند فرد ناشناس که پا را از حد فراتر گذاشتند برای باشگاه شالکه غیرقابل تحمل بوده است. این باشگاه وعده داد که دست به تحقیقاتی کامل و گسترده خواهد زد تا عوامل حمله به بازیکنان تیم را شناسایی کند. همزمان اتحادیه بازیکنان آلمان هم حمله صورت گرفته به بازیکنان شالکه را محکوم کرد.

یکی از بازیکنان تیم که نخواست نامش فاش شود به شبکه اسپورت وان آلمان گفت: «من فقط فرار کردم. بعضی از ما فقط کتک خوردیم و کتک خوردیم. من شوکه شدم و نمی‌دانم چطور می‌خواهیم بازی بعدی‌مان را انجام دهیم.» گزارش شده که بعضی از بازیکنان هم در این بین باشگاه را مقصر می‌دانند چرا که آنها را در موقعیتی قرار داده که با هواداران خشمگین روبه‌رو شوند.

اکنون فرصتی برای بررسی و انعکاس و فرونشاندن تنش‌ها است. با توجه به قرنطینه بودن حریف بعدی (هرتابرلین) تکرار فوری حوادثی نظیر آنچه بعد از بازی برابر آرمینیا بیلفلد رخ داد، فعلاً منتفی است. بازی بعدی شالکه به فرض مهیا نشدن شرایط برگزاری مصاف با هرتابرلین، 14 روز دیگر در خانه هوفنهایم است؛ یکی از تنها دو تیمی که در این فصل به شالکه باخته‌اند. کمتر کسی روی برد دوباره شالکه برابر این تیم شرط می‌بندد اما این بار چیزی مهم‌تر از نتیجه بازی هست که باید نگرانش بود.

در شرایطی که تنها 4 هفته به پایان فصل باقی مانده است و هیچ‌یک از آنها به شالکه کمکی برای حفظ غرور خرد شده نخواهند کرد. جدول می‌گوید که تیم منطقه گلزن کرشن از 30 بازی‌اش تا این مقطع از فصل 2 پیروزی، 7 تساوی و 21 باخت دارد. شاید تنها نکته مثبتی که برای شالکه‌‌ای‌ها در واپسین روزهای حضورشان در بوندس‌لیگا باقی مانده، این باشد که آنها به عنوان بدترین سقوط کننده از بوندس‌لیگا در طول تاریخ شناخته نخواهند شد و این لکه ننگ همچنان در سابقه تیم تاسمانیا برلین دیده می‌شود که در فصل 66-1965 بی‌سروصدا به بوندس‌لیگا صعود کرد و با ثبت بدترین آمار تاریخ این لیگ هم از آن خارج شد. با وجود این شالکه هنوز به یک یا دو تساوی دیگر نیاز دارد تا از آن به عنوان تیمی که دومین آمار ضعیف تاریخ را در یک فصل از بوندس‌لیگا به ثبت رساند یاد نشود. این رکورد هم در حال حاضر متعلق به تیم «ووپرتال» است که سال 1975 به ثبت رسید (البته در آن زمان پیروزی‌‌ها 2 امتیاز داشتند).

شیوه خشونت‌آمیز ابراز خشم گروهی از هواداران شاید غیرقابل پذیرش باشد اما نوع واکنش آنها به سقوط شالکه نشان دهنده عمق دردی بود که آنها نه فقط در فصل جاری بلکه در 18 ماه گذشته تحمل کرده‌اند. شالکه سقوط کرد و دیگر نمی‌توان جلوی رفتن آن به دسته دوم را گرفت اما بسیاری از هواداران از همین حالا خواهان تغییر در این باشگاه هستند. خیلی چیزها باید برای تیم آبی‌پوش گلزن کرشن عوض شود تا این تیم، هامبورگ بعدی نباشد، هامبورگی که یکی از تیم‌های همیشه حاضر در بوندس‌لیگا بود و حالا دارد مصرانه می‌جنگد تا از ماندن در بوندس‌لیگای دو برای چهارمین فصل متوالی یا چیزی حتی بدتر از آن جلوگیری کند.