محمد قراگزلو

 

قبل از شروع بازی‌ها حتی اگر الوحده، الریان و گوا را تا حدودی می‌شناختید و از توانایی‌ها و پتانسیل پرسپولیس آگاهی داشتید، چند درصدتان پیش‌بینی کرده بودید که تیم یحیی از دور رفت صد درصد امتیازها را می‌گیرد و80،70 درصد خیالش را برای صعود بی‌دغدغه راحت خواهد کرد؟

روز قرعه‌کشی همه تصور می‌کردیم رقبای پرسپولیس در قواره‌ای نیستند که در روند صعود این تیم دغدغه‌ای ایجاد کنند اما حتی گوای هند هم فراتر از آن چیزی بود که قبل از شروع تورنمنت در ذهن داشتیم. مضاف بر آن از دست دادن مدافع چپ اصلی تیم و نفر رزرو خط دفاع پای پلکان هواپیما، شرایط عجیب آب و هوایی هند و کمبود امکانات هم مانع از موفقیت پرسپولیس در دور رفت مرحله گروهی لیگ قهرمانان 2021 نشد.

اگر ‌ای‌اف‌سی دوست نداشت که تیم‌ها را بیهوده خسته کند حالا پرسپولیس با بهترین عملکرد راهی دور بعد شده و نیازی نبود تا تیم با سه بازی دیگر طی یک هفته خودش را فرسوده کند اما باید به این قوانین عجیب تن داد و منتظر قطعی شدن صعود و البته صدرنشینی پس از بازی‌های چهارم یا پنجم ماند.

پرسپولیس با وجود مشکلات پیشگفته 9 امتیاز از مرحله رفت گرفت و از حیث امتیاز همه چیز بسیار خوب پیش رفته اما نمی‌توان روی مشکلات سرپوش گذاشت. مسأله مهم و مشکل آزاردهنده همان چیزی است که در لیگ برتر این فصل هم بشدت در تیم یحیی ملموس بود و آن چیزی نیست جز نکته‌ای که خود گل‌محمدی بعد از برد مقابل گوا به آن اعتراف کرد؛ اینکه پرسپولیس قادر به راحت کردن بازی برای خودش نیست.

اگر داستان پنالتی کنعانی و اصرارش برای نواختن آن ضربه را کنار بگذاریم، سؤال اینجاست که تیم یحیی چرا نمی‌تواند با بیشتر کردن اختلاف گل، با آرامش بازی را ادامه دهد و به جای بردهایی با کمترین اختلاف گل به پیروزی‌هایی خردکننده دست یابد؟ چرا بازیکنان همچنان دقت شوت پایینی دارند و با استرس ضربه آخر را می‌زنند تا تیم برای ثبت پیروزی تا سوت پایان استرس داشته باشد؟

بی‌شک بسیاری از اهالی فوتبال، خود مربیان و بازیکنان پرسپولیس معتقدند اگر این تیم می‌توانست یکی از موقعیت‌های نیمه نخست را تبدیل به گل کند یا از آن پنالتی گل بسازد، با آرامش نسبی و کنترل بازی در نیمه دوم می‌توانست به گل‌های چهارم و پنجم هم برسد اما نه در خصوص پنالتی تصمیم درستی گرفته شد نه دقت و هوش بازیکنان در نواختن ضربات نهایی در حد استاندارد بود.

البته پرسپولیس در مصاف با گوا یک مشکل دیگر هم داشت و اینکه تغییرات نیمه دوم کادر فنی برخلاف بازی با الریان نتیجه نداد و شکل کار تیم برخلاف آن مسابقه تحلیل رفت تا جایی که نمایش نیمه نخست را نمی‌توان با روند حرکتی تیم در نیمه دوم مقایسه کرد. در واقع حضور عالیشاه، مهدی‌خانی و عبدی در یک سوم دفاعی حریف شرایط تیم را بهتر نکرد و با خسته شدن و انفعال ترابی بار تهاجمی تیم روی دوش حرکات نعمتی و پهلوان افتاد که برای موقعیت‌سازی کافی نبود.

مشکل دوم و نگران‌کننده تیم یحیی به فاز دفاعی مربوط می‌شود. به دریافت دو گل با یک شکل و یک روش. این مشکل البته در تیم یحیی جدید نیست و ریشه در یکی دو فصل اخیر دارد و حتی در زمان برانکو هم بعضاً مشکل‌ساز می‌شد. مسأله مهم در ایجاد چنین مشکلی عدم مسئولیت‌پذیری بازیکنان در نحوه قرار گرفتن‌شان هنگام نواختن ضربات ایستگاهی است و نوعی سردرگمی و بی‌خیالی در این زمان‌ها بین بازیکنان پرسپولیس وجود دارد که چاره‌اش تنها تمرین و تمرین بیشتر و البته تأکید روی مسئولیت‌پذیری تک تک بازیکنان در هنگام نواختن ضربات ایستگاهی حریف است.

اما چنانچه نخواهیم فقط نیمه خالی لیوان را ببینیم، پرسپولیس در پیدا کردن ریتم و آهنگ تهاجمی و دیکته کردن مدل بازی‌اش بر حریف همچنان جذاب‌ترین و کامل‌ترین نماینده فوتبال ایران است که در همین بازی با گوا می‌شد فوتبالش را تماشا کرد و لذت برد. نکته مهم در خصوص این شکل هیجان‌انگیز از بازی و البته کسب تمام امتیازهای دور رفت، عدم استفاده از بازیکن خارجی در ترکیب اصلی و حتی نفرات ذخیره تیم است. اینجا در لیگ قهرمانان آسیا تمام تیم‌های غرب و حتی دیگر نمایندگان فوتبال ایران تا حدود زیادی به مهره‌های خارجی و سرنوشت‌ساز خود تکیه دارند و در واقع بعضاً آنها هستند که کار را برای تیم‌شان درمی‌آورند اما پرسپولیس بدون مربی و بازیکن خارجی (تنها یک گلر نیمکت‌نشین صرف) چنین عملکردی ارائه داده و با در نظر گرفتن این تفاوت می‌توان برای این پرسپولیس و این میزان کیفیت از فوتبالش ایستاده کف زد.